Obciążenie śniegiem dachu zależy od:

1. położenia geograficznego budowli

2. kształtu i pochylenia dachu

Jeżeli w danym przypadku możliwe są różne warianty obciążeń, do obliczeń należy przyjmować warianty najbardziej niekorzystne.

Sk = Qk · C [kN/m2]

gdzie: Qk - obciążenie charakterystyczne śniegiem gruntu,

C - współczynnik kształtu dachu.

Obciążenie wiatrem

Obciążenie wiatrem jest obciążeniem równomiernie rozłożonym. Kierunek jego działania jest zmienny, ale do obliczeń statycznych przyjmuję się, że wiatr działa prostopadle do obciążanych powierzchni.

Wartości obciążenia wiatrem zależą od:

1. położenia geograficznego

2. aerodynamiki budowli

3. wysokości budowli

4.usytuowanie budowli w terenie

5. podatność budowli na dynamiczne działanie wiatru

Izolacja wodochronna - jest to zabezpieczenie elementów budynku lub budowli przed wpływem wilgoci związanej przede wszystkim z wodą gruntową. (Zabezpieczenie powierzchni dachu przed wodą deszczową nazywane jest pokryciem dachowym).

Izolacje wodochronne dzielimy na:

izolacje przeciwwilgociowe - chronią obiekty przed działaniem wody niewywierającej ciśnienia na dany element

izolacje przeciwwodne - chronią przed działaniem wody wywierającej ciśnienie hydrostatyczne (element znajduje się poniżej poziomu wody gruntowej)

izolacje parochronne - zabezpieczają przed przenikaniem pary wodnej, wykonywane najczęściej jako jednowarstwowe przekładki z folii polietylenowej lub papy ułożone "a sucho", czyli bez przyklejania do podłoża.

Podział izolacje przeciwwilgociowych i przeciwwodnych:

lekkie - stosowane w celu ochrony podziemnych części budynku w gruntach suchych przed przenikaniem wilgoci w kierunku bocznym. Wykonywane są jako powłoki bezspoinowe jedno lub dwuwarstwowe z różnych mas asfaltowych, lepików i emulsji.

średnie - stosowane przy zabezpieczeniu budynku przed bezpośrednim działaniem wody opadowej lub przesiąkaniem jej w kierunku poziomym i pionowym. Wykonywane są z powłok asfaltowych z pojedynczą lub podwójną wkładką z papy albo jako powłoki z mas asfaltowych odpowiedniej grubości.

ciężkie - stosowane przy zabezpieczeniu budynku lub budowli prze bezpośrednim naporem wód gruntowych (woda działająca pod ciśnieniem). Wykonywane jako powłoki asfaltowe lub z żywic syntetycznych z odpowiednią ilością wkładek z papy, folii PCW, cienkiej blachy itp.

Metody osuszania budynków:

metodą naturalną - poprzez otwarcie okien i drzwi. Należy jednak pamiętać, że skuteczność tej metody zależy od warunków panujących na zewnątrz. Inna będzie skuteczność osuszania w lecie, inna jesienią, a jeszcze inaczej zawilgocone ściany zachowywać się będą w sezonie grzewczym. Trzeba zaznaczyć, ze metoda ta, choć najprostsza, nadaje się do suszenia jedynie cienkich ścian o niewielkim stopniu zawilgocenia.

osuszanie sztuczne. Dzieli my je na nieinwazyjne i inwazyjne.

- nieinwazyjne - podwyższenie temperatury pomieszczeń lub przegród, z jednoczesnym wymuszeniem ruchu powietrza (zalicza się do nich także metodę mikrofalową). Dużą skutecznością podczas sztucznego osuszania wykazują się także osuszacze absorpcyjne i kondensacyjne.

osuszanie gorącym powietrzem - Temperatura powietrza wydmuchiwanego przez nagrzewnicę wynosi najczęściej 50-250°C. Powinna być tak regulowana, by przy odpowiedniej wentylacji temperatura powietrza wewnątrz pomieszczenia nie przekraczała 35-37°C. metoda ma ograniczone możliwości stosowania, prowadzi do szkód w wyposażeniu technicznym pomieszczeń, zniszczenia materiałów i korozji. osuszanie ścian gorącym powietrzem, bez skutecznej wentylacji, daje tylko powierzchniowe efekty.

osuszanie kondensacyjne - wilgotne powietrze zasysane jest przez wentylator i przesyłane na oziębiający parownik, w którym następuje kondensacja pary wodnej. Kondensacja zbiera się w zbiorniku, skąd przy pomocy pompy odprowadzany jest do instalacji ściekowej. Skraplacz oddaje ciepło pochodzące z wilgotnego powietrza podgrzewając je. Parametry podczas osuszania dobiera się tak, aby w ciągu godziny wymienić 3,5 objętości powietrza w pomieszczeniu.

Osuszanie absorpcyjne polega na pobieraniu wody z zawilgoconych powierzchni przez otaczające je powietrze, suszone uprzednio absorpcyjnymi osuszaczami powietrza. Suche powietrze (ok. 1-3g wody na 1000g powietrza) w kontakcie z wilgotnymi przegrodami jest w stanie odebrać z nich nadmierną ilość wody, doprowadzając do stanu tzw. wilgotności równowagi (wilgotności sorpcyjnej), stosownie do materiału. Osuszanie wilgotnego powietrza następuje po przejściu przez urządzenie ze środkiem absorbującym wilgoć z powietrza (na filtrze obrotowym). Może to być np. żel silikonowy, chlorek litu lub żel krzemionkowy. Osuszone powietrze jest podgrzewane i powraca do pomieszczenia, aby ponownie nasycić się parą wodną. Natomiast wilgoć odebrana z osuszanego powietrza jest odprowadzana na zewnątrz. Proces ma charakter cykliczny, aż do osuszenia przegród.

Metoda mikrofalowa służy do szybkiego suszenia wybranych fragmentów ścian, stropów lub posadzek. Polega na wykorzystaniu zjawiska zamiany energii pola elektromagnetycznego w obszarze promieniowania mikrofalowego (300MHz do 300GHz) na energię cieplną w środowisku wilgotnym.

Suszenie następuje podczas przesuwania generatora mikrofalowego po powierzchni przegrody. Przy użyciu techniki mikrofalowej proces osuszania można ograniczyć do części budynku lub fragmentu przegrody dotkniętego wilgocią. Zaletą tej metody jest są szybkość osuszania oraz penetracja całej grubości przegrody. Efekty, które metodami osuszania naturalnego lub z zastosowaniem osuszaczy osiągamy po kilku lub kilkunastu tygodniach, metodami mikrofalowymi możemy uzyskać po kilku dniach.

Nieinwazyjne metody osuszania przegród i materiałów oprócz stosowania podczas tzw. mokrych robót budowlanych, mogą być również stosowane w obiektach zalanych wodami powodziowymi. Naturalne suszenie obiektów o dużej kubaturze, a szczególnie części podpiwniczonej trwa bardzo długo (nawet kilka lat) i nie zawsze jest skuteczne.

Sposobem tradycyjnym jest ręczne podcinanie murów ceglanych poprzez wykuwanie cegieł. Podcięcia dokonuje się do grubości 60cm.

Podcinanie mechaniczne polega na poziomym przecięciu muru piłą łańcuchową, sznurową lub tarczową, ewentualnie strugą mieszanki cieczy o ciśnieniu 35MPa z piaskiem kwarcowym.

Istnieje również metoda wciskania nierdzewnej blachy metalowej.

W tej metodzie wprowadza się na tzw. zakładkę nierdzewną blachę falistą lub fałdową o falach lub fałdach biegnących prostopadle do lica muru. Blachy wprowadza się za pomocą specjalnych pras lub młotów udarowych.

Do krótkich odcinków ścian i murów do grubości 40 cm - młot pneumatyczny

Metoda elektroosmozy wykorzystuje prąd stały przepływający pomiędzy założonymi w murze dodatnimi i ujemnymi elektrodami. Przepływający przez zawilgocony mur prąd powoduje przemieszczanie wilgoci z górnej części muru w dolną część i dalej w kierunku gruntu. Elektrodę zasilano prądem o napięciu 24V, a przewody chowano w bruzdach. Proces ten trwa w zależności od stopnia zawilgocenia, grubości i rodzaju murów, od kilku miesięcy do trzech lat.

Czasami do osuszania stosuje się aktywne ekrany wentylacyjne

Ekrany akustyczne stosuje się zwłaszcza w budynkach zabytkowych o grubych murach nośnych. Ekrany dzieli się na wewnętrzne i zewnętrzne. Mogą być wykonane z cegły ceramicznej pełnej, dziurawki lub bloczków betonowych. Ścianka wymaga izolowania od strony muru za pomocą papy na lepiku lub foli PVC. Ruch powietrza odbywa się poprzez otwory nawiewne usytuowane w dolnych partiach piwnicy ok. 10cm od posadzki, a wywiewne na wysokości ok. 30 cm nad poziomem terenu.

Techniki iniekcyjne polegają na wprowadzeniu do przegród (wywierconymi otworami) płynu iniekcyjnego, który zamyka kapilary lub je hydrofobizuje. Metody iniekcyjne należą do najnowocześniejszych sposobów zabezpieczania oraz naprawy konstrukcji. Wyróżniamy wśród nich iniekcję grawitacyjną, niskociśnieniową, wysokociśnieniową i

krystaliczną.

Kolejny z dostępnych sposobów osuszania to elektroiniekcja. Czas działań elektroosmotycznych jest wystarczający na wprowadzanie środka iniekcyjnego. Do wytworzenia potencjału stosuje się źródło zasilania o napięciu 24V.

Metoda termoiniekcji polega na zakładaniu izolacji przy jednoczesnym osuszaniu. Osuszanie przeprowadzane jest za pomocą specjalnego zestawu urządzeń termowentylacyjnych, poprzez wprowadzenie do nawierconych w murze otworów suchego powietrza o określonej temperaturze i prędkości przepływu.

Proces osuszania, w zależności od początkowej wilgotności i grubości ścian oraz warunków prowadzenia prac, trwa od dwóch do kilku dób. Po wstępnym osuszeniu, w otwory wtłaczany jest środek iniekcyjny, który stanowi roztwór żywicy metylosilikonowej w rozpuszczalnikach organicznych.

Jeśli zawilgocenie budynków jest bardzo duże, np. po powodzi najtańszym sposobem osuszania budynków jest zlecenie usługi osuszenia wraz z wykonaniem izolacji przeciwwilgociowych wyspecjalizowanej firmie. Wykonanie izolacji przeciwwilgociowej można wykonać również samemu lub zaangażować w tym celu pracowników niewykwalifikowanych, jednak prace te muszą być nadzorowane przez osobę z doświadczeniem budowlanym. Ten sposób daje gwarancję technicznej prawidłowości wykonania prac.

Nadproże - element konstrukcyjny w formie belki podtrzymującej konstrukcję nad drzwiami lub innym otworem. W budynkach historycznych często bogato zdobiony. Współcześnie całkowicie ukryty i niewidoczny spod warstw wykończeniowych.Nadproże można zrobić z belek stalowych, ich wielkość zależy od ciężaru, jaki ma ono przenieść. W ścianie działowej nadproże będzie mniejsze, bo obciąży je tylko ściana znajdująca się nad nim. W ścianie konstrukcyjnej trzeba zastosować belki o większym przekroju - zazwyczaj dwie - bo nadproże musi utrzymać ścianę, oparty na niej strop i obciążenia z kondygnacji, które znajdują się wyżej. Zawsze wymagany przekrój belek oraz sposób wykonania nadproża musi zaprojektować konstruktor.

Komunikacja pionowa:

-pochylenie, windy, rampy, schody, schody ruchome.

Rampa- pomost ustawiony najczęściej wzdłuż ściany hali przemysłowej, w porcie, kopalni, stacji kolejowej, obozie koncentracyjnym itp. Ułatwia załadunek i wyładunek materiałów, ludzi, zwierząt. -pochylnia ułatwiająca pokonanie różnicy poziomów, często stosowana w starożytnym Egipcie do połączenia świątyń grobowych wewnątrz piramid

RODZAJE POKRYĆ DACHOWYCH:

Dachówki ceramiczne i cementowe

Dachówki ceramiczne używamy zwykle jako pokrycie dachów spadzistych. Ich skuteczność to przede wszystkim sprawne odprowadzanie wody deszczowej, przez co dach jest bardziej trwały. Decydując się na ułożenie na dachu pokrycia ceramicznego wiele osób stanie zapewne przed dylematem wyboru kształtu dachówki. Charakter budynku czy też koncepcja architektoniczna niejednokrotnie sugeruje inwestorowi użycie pewnych typów dachówek. Konkretne modele czasem narzucają się wręcz niejako samoistnie.

Dachówki zaliczają się do pokryć ciężkich, trwałych, mrozoodpornych i niepalnych. Oprócz podstawowych funkcji użytkowych takich jak zapewnienie ochrony i bezpieczeństwa mieszkańców domów oraz odprowadzanie wody i śniegu z powierzchni dachu, muszą one pełnić funkcje estetyczne. Celem ich jest zapewnienie użytkownikowi komfortu, ciepła, bezpieczeństwa.

Dachówki są dostępne w podstawowych kolorach: ceglastym, czerwonym, brązowym, antracytowym i czarnym, mogą być matowe, półmatowe lub z połyskiem. Można oczywiście za odpowiednią dopłatą zamówić dachówki w innych kolorach.

Zarówno dachówki ceramiczne, jak i cementowe mogą być w różnych kształtach, co ma ogromny wpływ na estetyczny wygląd dachu i całego domu. Ze względów technologicznych do wyboru jest trochę mniej wzorów dachówek cementowych niż ceramicznych.

Najpopularniejsze typy dachówek to:

mnich-mniszka - dachówki o korytkowym kształcie, układane bezpośrednio na łatach, zwrócone krawędziami ku górze

karpiówka - dachówki zupełnie płaskie, z owalnym, prostym lub zaostrzonym zakończeniem (dolną częścią), układane “w łuskę”, gdzie każdy rząd dachówek wisi na pojedynczej łacie bądź “w koronkę”, gdzie na jednej łacie wiszą dwa rzędy dachówki przesunięte względem siebie o pół dachówki

esówka - dachówki te mają głęboki, ale delikatny światłocień, a kształt przekroju przypomina literę “S”

Blacha i blachodachówki

Blacha ocynkowana, używana do pokryć dachowych, powstaje przez obustronne polewanie ciekłym cynkiem stali niestopowej, konstrukcyjnej. Do dachów używane są blachy płaskie ocynkowane, profilowane i blachodachówki. Dachy blaszane mogą być wykonane jako konstrukcje wentylowane lub niewentylowane.

Główną zaletą pokryć z blachy jest ich niewielki ciężar.

Gonty bitumiczne to odpowiednio uformowane pasy papy asfaltowej, długości około 1 m, szerokości 32-34 cm i grubości do 5 mm, układane na szczelnym deskowaniu. Mają niewielką masą, a kąt nachylenia dachu pokrytego gontami bitumicznymi może być niewielki.

Ważną zaletą gontów bitumicznych jest ich duża elastyczność. Pasy bardzo łatwo się wygina, dlatego świetnie nadają się do krycia dachów o skomplikowanej formie.

Pokrycia naturalne

strzecha - kojarzona ze skansenami, dzięki pokryciu specjalnymi powłokami przeciwogniowymi jest wykorzystywana również w budownictwie nowoczesnym. Ma bardzo dobre parametry termiczne - w zimie chroni przed mrozem, a w lecie zabezpiecza pomieszczenia przed przegrzaniem. Jest jednak dość ciężka, wymaga więc bardzo wytrzymałej konstrukcji więźby.

gonty drewniane - wykonywane są głównie z drewna sosnowego, modrzewiowego, świerkowego, odpowiednio zimpregnowanego. Gont posiada bardzo dobre właściwości termoizolacyjne oraz akustyczne. Jest dość lekkim materiałem, stosowanym nawet na dachach o bardzo skomplikowanym kształcie.

BUDOWA OKNA:

Podstawowe elementy budowy standardowego okna to: rama i wypełniające ją szklenie (noszące wspólną nazwę skrzydła okiennego), okucia pozwalające na otwieranie i zamykanie okna lub na zablokowanie go w określonej pozycji oraz ościeżnica osadzona w murze.okna jednoramowe. Ich rama jest nierozkręcalna i wypełniona dwiema lub trzema szybami zespolonymi typu float (oddzielonymi od siebie ramką dystansową) .

RODZAJE WIĘŹB DACHOWYCH:

-krokwiowa

-krokwiowo-jętkowa

-płatwiowa

-płatwiowo-kleszczowa

to nieskończone ;]

WARSTWY PODŁOGOWE: (rozwiązanie warstw zależy od przeznaczenia pomieszczenia:

-paroizolacja lub izolacja przeciwwodna (łazienki, kuchanie)

-warstwa termoizolacji, pełniąca równocześnie rolę wytłumiające izolacji akustycznej- wełna szklana lub skalna, styropian

-podkład pod warstwe wykończeniową- klej, zaprawa klejowa itp..

-warstwa wykończeniowa- parkiet, deski drewniane, płytki ceramiczne, płyty kamienne, wykładziny z tworzyw sztucznych, wykładziny dywanowe, panele.

WARUNKI JAKIMI POWINNY ODPOWIADAĆ SCHODY:

-wygoda

-p.pożarowa

-obciążenia schodów

-oświetlenie

-trwałość

Elementy: podnóżek, stopnica, nosek, podstopnica, podstopień, czoło, policzek.

zadanie 3:

1 przepisy ogolne

2 samodzielne funkcje techniczne w budownictwie

3 prawa i obowiązki uczestników procesu budowlanego

4 postępowanie poprzedzające rozpoczęcie robót budowlanych

5 budowa i oddawanie do użytków obiektów budowlanych

6 utrzymanie obiektów budowlanych

7 katastrofa budowlana

8 organy administracji archotektoniczno-budowlanej i nadzoru bidowlanego

9 przepisy karne

10 odpowiedzialność zawodowa w bidownictwie

11 przepisy przejściowe i końcowe

Zadanie4:

1 przepisy ogólne

2 zabudowa i zagospodarowanie działki budowlanej

3 budynki i pomieszczenia

4 wyposarzenie techniczne budynku

5 bezpieczeństwo konstrukcji

6 bezpieczeństwo pożarowe

7 bezpieczeństwo użytkowania

8 higiena i zdrowie

9 ochrona przed hałasem i drganiami

10 oszczędność enerii i izolacyjność cieplna 

11 przepisy przejściowe i końcowe

zasady obowiązujące przy ocieplaniu budynków:

Grubość izolacji termicznej - przynajmniej 10-15 cm, przy założeniu, że ociepli się ścianę styropianem lub wełną mineralną; wieńce stropowe czy nadproża są mostkami termicznymi o znacznie gorszych parametrach cieplnych niż ściana. Dlatego starych domów nie powinno się ocieplać warstwą termoizolacji mniejszą niż 12 cm.

Metody izolowania ścian - najlepsze są te rozwiązania, w których termoizolacja układana jest na zewnętrznej stronie ściany - eliminowane są wszelkie mostki termiczne wynikające z rozwiązań konstrukcyjnych lub niewłaściwego wykonawstwa. Są to metody lekka-sucha i lekka-mokra. najważniejsze jest zapewnienie ciągłości termoizolacji na połączeniach z innymi elementami budynku. Chodzi tu oczywiście o ściany fundamentowe lub piwniczne, podłogi na gruncie, stropy nad ostatnią kondygnacją czy dachy, jak również o właściwe wykonanie ocieplenia wokół otworów okiennych i drzwiowych.

Metoda lekka-sucha - polega na zamontowaniu do ścian dwóch wzajemnie prostopadłych rusztów z listew drewnianych i ułożeniu pomiędzy nimi odpowiednio grubych warstw wełny mineralnej. Po zabezpieczeniu wełny wysokoparoprzepuszczalną izolacją wiatrochronną i przybiciu listew dystansowych, w celu uzyskania szczeliny wentylacyjnej, montowana jest okładzina zewnętrzna stanowiąca nową elewację budynku. To najłatwiejsza technologia ocieplania, preferowana przez osoby, które chcą samodzielne wykonać wszystkie prace. Do zalet trzeba też zaliczyć możliwość wykonywana prac w okresie zimowym, zalecana do ocieplania domów drewnianych .

Metoda lekka-mokra - stosowana zwłaszcza przy wznoszeniu nowych domów ze ścianami dwuwarstwowymi, a także przy termorenowacji budynków już istniejących. Metoda polega bowiem na przymocowaniu płyt izolacyjnych do ścian budynku, wzmocnieniu ich powierzchni siatką z włókna szklanego i nałożeniu tynku cienkowarstwowego. wymaga ona sporej wiedzy i wprawy. Prace powinny być wykonywane przy odpowiedniej pogodzie: w temperaturze 5-25°C, w dni bez opadów, silnego wiatru itp. Podstawowe zalety tej metody to wyeliminowanie wszelkich mostków termicznych np. w rejonie nadproży, wieńców, czy podokiennych fragmentów ścian oraz stosunkowo niewielka grubość łączna warstwy izolacyjnej i elewacyjnej. używa się właściwie dwóch materiałów: styropianu i wełny mineralnej.

najważniejsze jest zapewnienie ciągłości termoizolacji na połączeniach z innymi elementami budynku. Chodzi tu oczywiście o ściany fundamentowe lub piwniczne, podłogi na gruncie, stropy nad ostatnią kondygnacją czy dachy, jak również o właściwe wykonanie ocieplenia wokół otworów okiennych i drzwiowych.

0. fazę przygotowania podłoża

1. Przyklejanie i ewentualne mechaniczne mocowanie materiału izolacyjnego

2. Wykonanie warstwy zbrojonej

3. Gruntowanie warstwy zbrojone

4. Wykonanie warstwy fakturowej

W stropie gęstożebrowym, żebra są prefabrykowane, na nich układane są pustaki i całość, łącznie z wieńcem, zalewana jest betonem. W stropie układanym z płyt kanałowych nie występują żebra. Prefabrykat kanałowy ma przekrój trapezu, dzięki czemu, beton może wlać się pomiędzy ułożone płyty i wzmocnić cała konstrukcję. Strop grzybkowy jest wsparty na filarach, zakończonych u góry odwróconym stożkiem, pozwala to na przeniesienie większego obciążenia.

Do 5 : Pierwsze z nich jest wykorzystywane do obliczenia przemieszczeń konstrukcji czyli stanu granicznego

użytkowania. Drugie jest wykorzystywane do sprawdzenia nośności konstrukcji czyli stanu granicznego

nośności.

---