Metoda Phelpsa
Metoda kinezyterapii ruchowej amerykańskiego lekarza Winthropa Phelpsa należy do jednej z pierwszych metod kinezyterapii. Metoda ta zakłada, iż każde dziecko bez względu na predyspozycje intelektualne jest zdolne do opanowania podstawowych czynności takich jak: samodzielne spożywanie posiłków, ubieranie się, chodzenie, wstawanie, itp.
W metodzie wspomagającą funkcję w usprawnianiu spełniają korekcyjne urządzenia. Phelps opracował wiele aparatów korekcyjnych, które zalecał w celu kontroli postawy, ruchu, oraz dla ułatwienia czynności lokomocyjnych. Stanowią je m.in. specjalne krzesła, stoły z wyciętymi blatami, wózki, zabawki przystosowane do możliwości dziecka.
Usprawnianie metodą Phelpsa rozpoczynało się od przeprowadzenia rozluźnienia, najczęściej w oparciu o technikę Jacobsoba. Wprowadzono także masaż, ćwiczenia bierne, prowadzone, czynne oraz ćwiczenia czynne z oporem. To wszystko miało na celu zwiększenie zakresu ruchu, jego kontroli, wzmocnienie siły mięśniowej, wywołanie poprawnych wrażeń kinestycznych.
Phelps wprowadził tzw. „diagnozę zróżnicowaną”, która rozgraniczała postępowanie usprawniające w odniesieniu do postaci klinicznej. Proponowane leczenie usprawniające odbywało się w połączeniu z leczeniem chirurgicznym i farmakologicznym.
Ćwiczenia oporowe polegały na silnym kilkusekundowym napinaniu mięśni, a następnie ich rozluźnianiu. Proponowało się przy tym, by ćwiczenia rozpoczynać na najmniej poszkodowanej kończynie. Wszystkie ćwiczenia dopasowywało się do indywidualnych możliwości dziecka.
Obecnie można również wiele wynieść z metody Phelpsa i przynajmniej częściowo włączyć ją do kompleksowego usprawniania. Szczególnie przydatne są urządzenia Phelpsa, które choć w nieco zmienionej i doskonalszej postaci przetrwały do dziś. Są to również stoły pionizacyjne, różnego rodzaju foteliki i balkoniki, ułatwiające dziecku przyjęcie poprawnych i skorygowanych pozycji. Pomagają one utrzymać równowagę, zapewniają prawidłowe zgięcie bioder, stanowią pomoc podczas zajęć manualnych.