Metoda Phelpsa

Metoda edukacyjna

Metoda Phelpsa

Metoda edukacyjna

Autorem metody jest dr. Winthrop Phelps.
Lekarz zajmował się usprawnianiem
pacjentów z chorobą Little’a (mózgowe
porażenie dziecięce- MPDZ) w Baltimore
(USA) gdzie w 1937r. zorganizował dla tych
pacjentów Instytut Rehabilitacji oraz zajął się
szkoleniem lekarzy i terapeutów
specjalizujących się w tym zakresie.

Rys historyczny

Rys historyczny

Dr. Phelps nie zgadzał się z obowiązującym
do połowy lat 30. XX w. twierdzeniem, że
wszyscy pacjenci z ch. Little’a wykazują
cechy upośledzenia umysłowego i dlatego
nie ma sensu, ani możliwości usprawniać ich
funkcjonalnie. Lekarz uznał, że każde
dziecko zarówno zdrowe jak i chore
część czynności ruchowych opanowuje
w sposób automatyczny, niezależnie
od rozwoju psychicznego. Dodatkowo
autor metody uważał, że cechą
charakterystyczną rozwoju
dziecka jest zabawa i należy stwarzać
takie sytuacje, w której dzięki niej
dziecko rozwija się w sferze ruchowej
i psychicznej.

Twórca metody posługiwał się oceną siły
mięśniowej i sprawdzeniem możliwości
utrzymywania w wybranych pozycjach
wyjściowych. Autor zwracał też uwagę na
określenie możliwości funkcjonalnych,
tzw. „pięciu kończyn” dziecka: mowy,
kończyn górnych oraz dolnych.

Badanie

Badanie



mowa- uznana jest za najważniejszą
umiejętność osiąganą w kolejnych etapach
rozwoju człowieka, bez niej nie ma szans na
uzyskanie pełnej niezależności przez osoby
usprawniane



kończyny górne- szczególnie uwagę zwraca
się na ocenę części obwodowych; poprawna
praca kkg konieczna jest do samoobsługi nawet
w sytuacji, gdy chory zmuszony jest do
wykorzystywania wózka inwalidzkiego do
lokomocji



kończyny dolne

Ocena „pięciu
kończyn”

Ocena „pięciu
kończyn”

Cele metody

Cele metody

Głównym celem metody było przygotowanie

pacjenta do życia w warunkach rozwiniętej

cywilizacji i uczynienie go przydatnym dla

społeczeństwa. W początkowej fazie badania

próbowano więc ustalić, czy i jaki zawód

podopieczny będzie mógł w przyszłości wykonywać.

W przypadku, gdy negatywnie oceniono możliwość

uzyskania niezależności, celem było osiągnięcie

maksymalnej samoobsługi.

Jeśli jednak i ten cel nie był możliwy do osiągnięcia,

koncentrowano się na zapewnieniu choremu w

miarę spokojnego i szczęśliwego życia pod

kompetentną opieką opiekunów i osób

pomagających.

W. Phelps w oparciu o
badania M. E. Trainov
zmodyfikował i rozwinął
zasady treningu
mięśniowego bazujące
na wykorzystaniu
pełnych wzorców
ruchowych i
hamowaniu
odruchów
patologicznych.
Stosuje on 13 różnych
form ruchu.

Terapia

Terapia



Masaż- ma na celu utrzymanie
odpowiedniego napięcia mm; stosuje się u
dzieci zbyt słabych, by mogły ćwiczyć
samodzielnie



Ruch bierny- utrzymanie zakresu ruchomości
oraz tzw. „pamięci ruchowej”; wykorzystywany
jest we wszystkich rodzajach porażeń
dziecięcych



Ruch czynny wspomagany- stosowany przy
znacznym osłabieniu mm, przy braku
możliwości samodzielnego wykonywania
ruchów



Ruch czynny- wykonywany jest samodzielnie
przez pacjenta i stanowił podstawowy sposób
aktywności dnia codziennego



Ruch czynny oporowany- zwiększał siłę
mm, ale nie powinien być prowadzony do
całkowitego zmęczenia pacjenta



Ruch uwarunkowany- wywołanie
konkretnego ruchu w wyniku pobudzenia
odpowiednim ruchem i melodią; ruchy, teksty i
muzyka powinny być jak najbardziej
standardowy by przy zmianie terapeuty nie
zmieniać leczenia



Ruch automatyczny- celem jest wywołanie
skurczu określonego mm poprzez
zastosowanie oporu na inne, odległe części
ciała



Ruch kombinowany- stosuje się go po
opanowaniu czynności ruchowych
pojedynczego stawu; polega na ćwiczeniu
ruchu w sąsiednich stawach; wzorce te
przypominają czynności dnia codziennego



Odpoczynek- całego ciała lub
poszczególnych mm; w przypadku słabej
kontroli ustawienia głowy dopuszczano
używanie aparatu stabilizacyjnego



Rozluźnienie- wykorzystywano
farmakoterapię, muzykoterapię, zabiegi
fizykoterapeutyczne; stosowano również
ćwiczenia oporowe by rozluźnić mm (silne,
trwające 4-5sek napięcie mm z ich następczą
relaksacją); napięcia rozpoczynano od części
najbardziej sprawnych



Ćwiczenia równoważne- utrzymywanie
równowagi w wybranych pozycjach
wspomagane jednoczesnym napięciem
antagonistycznych względem siebie grup mm



Ćwiczenia ruchu naprzemiennego-
ćwiczenia naprzemiennych wzorców
ruchowych



Wyuczenie czynności dnia codziennego-
ćwiczenia samoobsługi, chwytu, chodu; zajęcia
prowadzone z terapeutą zajęciowym

Zdaniem Phelps’a ok. 70% usprawnianych
pacjentów wymaga zastosowania specjalnych
pomocy ortopedycznych. Dzieje się tak, gdyż
wykonywanie ruchów wyłącznie w pewnych
dostępnych dla dziecka zakresach powoduje
powstawanie zniekształceń strukturalnych.
Phelps uważał, że dzieci z objawami MPDZ wolniej
przyswajają materiał szkolny i dlatego powinny jak
najwcześniej zaczynać naukę w trakcie zajęć
grupowych, które przyśpieszały rozwój sfery
psychicznej, poprzez stały kontakt z otoczeniem
zewnętrznym.

Pomoce

ortopedyczne

Pomoce

ortopedyczne



Aparaty korekcyjne- korygowanie zniekształceń lub
zapobieganie ich występowaniu (np. krzesło do nauki
pisania)



Aparaty kontrolne (prowadzące)- np. kontrola
odstępu pomiędzy kkd w czasie chodu (m.in. narty
terapeutyczne)



Aparaty wspierające- przeznaczone dla kkd i części
tułowia wykorzystywane w pionizacji (np.
parapodium)



Gorsety i aparaty podtrzymujące- przeznaczone
dla kkg i poszczególnych części tułowia (gorsety
szyjne)



Inne pomoce mechaniczne- ułatwiające
wykonywanie prostych czynności samoobsługowych
(m.in. grubsze trzonki sztućców, różnorakie zabawki i
układanki)

Klasyfikacja pomocy
ortopedycznych ze względu na
cel zastosowania

Klasyfikacja pomocy
ortopedycznych ze względu na
cel zastosowania

Dziękuję za

uwagę!

=)

Milena Jędrzejewska gr. IIAb

Dziękuję za

uwagę!

=)

Milena Jędrzejewska gr. IIAb