Waldemar Frankiewicz Ćwiczenie 15
Temat: Określanie składu związków kompleksowego jaki tworzy Fe(II) z 2,2-dwupiry-
dylem przy zastosowaniu serii izomolowych.
Wodne roztwory związków kompleksowych wykazują absorpcję promieniowania
w widzialnym zakresie widma. Pomiar pochłaniania promieniowania o określonej długości fali daje możliwość wyznaczenia składu związków kompleksowych.
Kompleksy powstają w wyniku łączenia się jonu centralnego (M) z ligandami (L) zgodnie z równaniem:
nM + mL MnLm
Aby wyznaczyć skład takiego kompleksu trzeba wyznaczyć doświadczalnie współczynniki n oraz m.
Metoda serii izomolowych pomiaru współczynników n i m polega na pomiarze absorpcji roztworów o zmiennych składach molowych jonów centralnych i ligandów ,ale przy
stałym sumarycznym ich stężeniu:
M + L = const.
Stężenie jonu centralnego determinuje stężenie powstającego kompleksu. Wraz ze wzrostem stężenia jonu centralnego (M) wzrasta stężenie kompleksu tworzącego się w roztworze. Wraz ze wzrostem stężenia kompleksu rośnie absorpcja promieniowania (ekstynk-
cja E ). Analogiczna sytuacja jest dla ligandów (L).
WYKONANIE ĆWICZENIA
Na początku sporządzamy po 200cm3 roztworów o stężeniu 10-3 mol/dm3
2,2-dwupirydylu (roztwór podstawowy 0,5%) i soli Mohra (o wyjściowej zawartości żelaza
0,1mg/cm3 ). W tym celu należy odmierzyć 112cm3 roztworu podstawowego soli Mohra i dopełnić go do objętości 200cm3 wodą destylowaną. Dla 2,2-dwupirydylu pobieramy 6,25cm3
roztworu wyjściowego i również dopełniamy wodą destylowaną do 200cm3.
Następnie przygotowujemy 20 roztworów o różnym stężeniu jonów Fe2+ oraz
2,2-dwupirydylu. Należy więc do 20 kolbek o pojemności 25cm3 odpipetować kolejno:
sól Mochra od 0,5;1;1,5...9;9,5;10cm3 (kolejne objętości różnią się od siebie o 0,5cm3 )
do każdej z kolbek należy dodać po 2cm3 Na2SO3 i po 2cm3 jednomolowego H2SO4
następnie odmierzyć kolejno 10;9,5;9...1,5;1;0,5cm3 roztworu 2,2-dwupirydylu
tak przygotowane roztwory uzupełniamy do kreski 30% roztworem CH3COONH4
Po przygotowaniu roztworów wyznaczamy ekstynkcję przez kolejne umieszcz-
nie kuwet z badanym roztworem w spektrofotometrze (przy czym długość fali promieniowania należy ustawić na 522nm).
Wyniki pomiarów umieszczam w poniższych tabelach:
Tabela 1.
Nr próbki |
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
6 |
7 |
8 |
9 |
10 |
Ekstynkcja |
0,162 |
0,389 |
0,484 |
0,748 |
0,850 |
0,840 |
0,781 |
0.750 |
0.679 |
0,599 |
Stężenie Fe2+ |
5.10-7 |
10-6 |
1,5.10-6 |
2.10-6 |
2,5.10-6 |
3.10-6 |
3,5.10-6 |
4.10-6 |
4,5.10-6 |
5.10-6 |
Stężenie 2,2-pirydylu |
10-7 |
9,5.10-6 |
9.10-6 |
8,5.10-6 |
8.10-6
|
7,5.10-6 |
7.10-6
|
6,5.10-6 |
6.10-6 |
5,5.10-6 |
Tabela 2.
Nr próbki |
11 |
12 |
13 |
14 |
15 |
16 |
17 |
18 |
19 |
20 |
Ekstynkcja |
0,538 |
0,503 |
0,437 |
0,421 |
0,297 |
0,256 |
0,209 |
0,122 |
- |
0,019 |
Stężenie Fe2+ |
5,5.10-6 |
6.10-6 |
6,5.10-6 |
7.10-6 |
7,5.10-6 |
8.10-6 |
8,5.10-6 |
9.10-6 |
9,5.10-6 |
10-7 |
Stężenie 2,2-dwupirydylu |
5.10-6
|
4,5.10-6 |
4.10-6 |
3,5.10-6 |
3.10-6 |
2,5.10-6 |
2.10-6 |
1,5.10-6 |
1.10-6 |
0,5.10-6 |
Najwyższy poziom ekstynkcja osiągnęła przy ilości moli jonu centralnego 2,5.10-6 oraz ilości moli ligandu 8.10-6 ,stąd stosunek n/m wynosi:
n:m 1:3,2
Należy przyjąć,że n:m jest w przybliżeniu 1:3. Na tej podstawie wzór sumaryczny i strukturalny kompleksu jest następujący:
Fe(bip)32+