Ramzes XII

Faraon, ojciec Ramzesa, mąż królowej Nikotris. Był to: „człowiek blisko sześćdziesięcioletni, z twarzą zwiędłą. Miał na sobie białą togę, na głowie czerwono - biały kołpak ze złotym wężem, w ręku długą laskę.” Rządził Egiptem przez trzydzieści cztery lata. Z małżeństwa z pierwszą żoną, królewną chetyjską, miał trzech synów, ale żaden nie był w stanie objąć tronu (najstarszy popełnił samobójstwo, dwóch zachorowało). Dopiero najmłodszy syn, Ramzes, spełnił oczekiwania władcy. Jako faraon zaczął rządy od samowoli, lecz szybko skończyły mu się pieniądze i wówczas zwrócił się ku bogom i mądrości kapłanów. Z czasem stał się bardzo pobożny i przyjął święcenia arcykapłańskie. Państwem rządził zgodnie z wolą kapłanów, pod których wpływem pozostawał do końca swych dni. Pod koniec życia stał się człowiekiem schorowanym, zmęczonym, niekiedy niedołężnym i coraz częściej myślał o śmierci. Poddani dostrzegali jego pobożność i uległość wobec kapłanów.

Herhor

Arcykapłan i minister wojny, osoba najważniejsza w Egipcie - w rzeczywistości to on umiejętnie kierował starym faraonem i podejmował najważniejsze decyzje. Swoje stanowisko zawdzięczał ojcu królowej. Był to człowiek: „czterdziestokilkuletni, silnie zbudowany, zamknięty w sobie. Rzadko odzywał się i równie rzadko spoglądał na ludzi spod zapuszczonych powiek. Jak każdy Egipcjanin, miał obnażone ręce i nogi, odkrytą pierś, sandały na stopach, krótką spódniczkę dokoła bioder, a z przodu fartuszek w pasy niebieskie i białe. Jako kapłan, golił zarost i włosy i nosił skórę pantery zawieszoną przez lewe ramię. Nareszcie, jako żołnierz, nakrywał głowę małym gwardyjskim hełmem, spod którego na kark spadała chusteczka, również w białe i niebieskie pasy”.

Herhor posiadał ogromną wiedzę i godną podziwu przebiegłość. Potrafił wykorzystać wszystkie środki, aby ukrócić władzę Ramzesa. W młodym księciu, a później faraonie, widział prawdziwe zagrożenie dla swojej władzy i stanu kapłańskiego. Pragnął za wszelką cenę utrzymać znaczenie i potęgę swojego stanu. Wielokrotnie przewidział działania Ramzesa i mógł umiejętnie pokierować zdarzeniami, aby w końcu doprowadzić do jego klęski. Umiejętnie wpływał na królową Nikotris, której był powiernikiem. Kierował się rozsądkiem, był spokojny i opanowany. Aby osiągnąć swoje cele nie cofnął się nawet przed zbrodnią. Początkowo chciał uzyskać wpływ nad młodym księciem, lecz, kiedy okazało się, że młodzieniec jest niezależny, dąży do samodzielnej władzy i upadku stanu kapłańskiego, stał się jego wrogiem i podjął walkę. Po śmierci Ramzesa XIII jako najwyższy kapłan w Egipcie, objął rządy i wprowadził w życie wszystkie zamierzenia byłego faraona jako swoje. Kolejnym posunięciem był ślub z królową Nikotris. Ostatecznie został wybrany faraonem i zapoczątkował nową dynastię.

Pentuer

Odznaczał się niesamowitą pamięcią. Był to: „kapłan i pisarz ministra, chudy asceta, który w największy upał nie nakrywał ogolonej głowy. Pochodził z ludu, lecz pomimo niskiego urodzenia zajmował ważne stanowisko w państwie dzięki wyjątkowym zdolnościom”.

Pochodzenie Pentuera uwrażliwiło go na niedolę i biedę ludu egipskiego. Jako pomocnik Herhora doskonale orientował się w sprawach państwowych oraz możliwościach kapłanów. W młodym Ramzesie widział władcę, który jest w stanie pomóc biednym poddanym i ulżyć ich losowi. Wiele razy, jako tajemniczy głos, radził księciu, co ma robić. To właśnie on obronił Sarę przez atakiem wzburzonego tłumu. Ramzes docenił jego mądrość i uczynił swoim doradcą. To Pentuer podpowiadał mu, jakie zmiany powinien wprowadzić w państwie, by doprowadzić do dobrobytu poddanych. Po śmierci faraona postanowił opuścić dwór i zamieszkał z Menesem. Długo opłakiwał Ramzesa XIII, wiedząc, że był on młodzieńcem szlachetnym i miał dobre zamiary.

Królowa Nikotris

Druga żona Ramzesa XII, matka Ramzesa XIII, późniejsza żona Herhora. Była córką arcykapłana Amenhotepa i największą panią w Egipcie: „Bogowie nie omylili się, powołując ją na rodzicielkę króla. Była to osoba wysoka, dość pełna i pomimo czterdziestu lat, jeszcze piękna. Nade wszystko w oczach, twarzy i całej postaci jej był taki majestat, że nawet gdy szła samotna w skromnej szacie kapłanki, ludzie schylali przed nią głowy.”

Nikotris była pobożną kobietą, szanowała męża i syna, którego miłowała z całego serca. Nie ingerowała w rządy męża, później z podziwem patrzyła na miłość, jaką żołnierze otaczali jej syna. Za wszelką cenę chciała uchronić Ramzesa przed błędami, często modliła do bogów, aby chronili jej zapalczywe dziecko.

Tutmozis

Krewny, przyjaciel i najbardziej zaufany człowiek Ramzesa XIII. Był to: „młody człowiek dziwnej powierzchowności. Miał na sobie muślinową koszulę, bogato haftowany fartuszek i złotą szarfę przez ramię. Nade wszystko jednak odznaczała się jego ogromna peruka, składająca się z mnóstwa warkoczyków, i sztuczna bródka, podobna do kociego ogona. […] pierwszy elegant w Memfis, który nawet podczas marszu stroił się i oblewał perfumami.”

Tutmozis był wierny Ramzesowi, choć często ubolewał nad jego brakiem szacunku do panującej mody. Stał się jego powiernikiem i załatwiał poufne sprawy. Zawsze gotowy, aby spełniać rozkazy pana. Chętnie bawił się i ucztował, otaczał pięknymi kobietami. Wolał życie dworskie niż żołnierskie koszary. Z czasem zaczął odważniej występować przeciwko kapłanom, wiedząc, że podobnie myśli faraon i cała arystokracja. Ożenił się z córką monarchy tebańskiego, Hebron, choć dziewczyna powiedziała mu, że nie będzie spełniała obowiązków żony. Małżeństwo zagwarantowało mu posag i odziedziczenie majątku. Zawsze wspierał i służył radą Ramzesowi. Zginął z ręki Eunany, kiedy chciał aresztować Herhora.

Mefres

Arcykapłan i bliski współpracownik Herhora. Uczestniczył w tajnych zgromadzeniach i podejmowaniu najważniejszych decyzji w państwie. Osoba pełna nienawiści i zawiści, zdziecinniała. Po tym, jak ujrzał lewitującego w powietrzu Beroesa, zapragnął również unieść się nad ziemią. Zaczął modlić się do bogów, a jego służba zapewniała go, że rzeczywiście mu się to udaje. Praktyki te uczyniły go pośmiewiskiem dworu. Człowiek przebiegły, bezwzględny, sprytny i mściwy, bardzo często działał w sposób przemyślany i okrutny. Ośmieszony przez Ramzesa, znienawidził go i zapragnął zemsty. Wykorzystywał Lykona, aby przekonać wszystkich, że młody faraon oszalał. Kierował się żądzą odwetu i urażoną dumą. Chciał zostać głównym dozorcą Labiryntu i wprowadzić Greka na tron, wykorzystując jego podobieństwo do władcy. Zginął na mocy wyroku dozorców Labiryntu.

Mentezufis

Współpracownik Herhora, kapłan. Przebywanie w pobliżu Ramzesa umożliwiało mu dyskretnie i sprytnie działać na szkodę księcia (wbrew jego rozkazom kazał zabić jeńców libijskich). Był wtajemniczany we wszystkie sprawy państwa i kapłanów. Wielokrotnie wykazywał się przebiegłością, stojąc na uboczu, lecz obserwując i wykorzystując swoją wiedzę do udaremnienia działań następcy.

Sara

Żydówka, córka Gedeona, kochanka Ramzesa i matka jego pierworodnego syna, Seti - Izaaka. Było to: „piękne dziewczę z greckimi rysami twarzy i cerą słoniowej kości. Spod welonu na głowie wyglądały ogromne czarne włosy, skręcone w węzeł. Miała na sobie białą szatę powłóczystą, którą z jednej strony unosiła ręką; pod przejrzystą zasłoną widać było dziewicze piersi z kształtu podobne do jabłek.”

Sara zachwyciła swoją urodą Ramzesa, który wykupił ją od ojca. Sama również była oczarowana pięknym młodzieńcem i zdecydowała się zamieszkać w jego folwarku, choć było to niezgodne z religijnymi i obyczajowymi nakazami jej ludu. Początkowo bała się ludzi i wstydziła swojej pozycji. Spokojna i cicha, dobra dla służby, zyskała powszechną sympatię. Ramzes także doceniał jej cierpliwość i delikatność. Bardzo kochała swojego synka i samodzielnie się nim zajmowała. Z pokorą zniosła wypędzenie przez Ramzesa z pałacu i poniżające służenie Kamie. Z czasem książę przywrócił ją do łask jako matkę swojego syna. Przestrzegała Ramzesa przed wpływem Fenicjanki, która według przepowiedni miała zgubić ją i dziecko. Ogrom miłości Sary do następcy uwidacznia się w chwili, kiedy myśli, że zamordował ich dziecko. Wtedy wzięła winę na siebie. Zmarła w chwili, gdy dowiedziała się, że Ramzes jest niewinny, a ona pozwoliła obcemu człowiekowi zabić chłopca

Kama

Bardzo młoda kapłanka fenicka w świątyni Astoreth (kiedy po raz pierwszy Dagon przysłał ją do Ramzesa miała szesnaście lat). Wyróżniała się urodą i zawsze otaczał ją tłum wielbicieli. Zakochał się w niej Grek Lykon, śpiewak świątyni, któremu obiecała, że ucieknie z nim do Grecji. Z czasem została wykorzystana przez Fenicjan do wpłynięcia na Ramzesa. Przed księciem udawała osobę miłą, łagodną i zakochaną. Ramzes dostrzegał jej wyrachowanie i obłudę.

W rzeczywistości była osobą próżną, bezwzględną, pragnęła pochlebstw i drogich prezentów. Z łatwością manipulowała mężczyznami. Przyczyniła się do wygnania Sary, wyjawiając, że jej syn jest również Żydem. Kiedy zajęła jej miejsce, stała się agresywna, wrzaskliwa i zawsze miała pretensje do księcia. Tęskniła za dawnym życiem, kiedy mężczyźni składali jej hołdy. Szybko została znienawidzona przez służbę, którą upokarzała. To ona podsunęła Lykonowi pomysł zamordowania syna Ramzesa, a następnie uciekła z kochankiem. Zachorowała na trąd (zaraziła się zakładając podrzucony welon). Została wywieziona na pustynię do miasteczka trędowatych.

Lykon

Grek, zakochany w Kamie, śpiewak przy świątyni Astoreth. Był uderzająco podobny do Ramzesa: „W smudze światła, o parę kroków stał prześliczny człowiek, zupełnie podobny do niego. Ta sama twarz, oczy, młodzieńczy zarost, ta sama postawa, ruchy i odzienie.”

Właśnie przez podobieństwo do księcia był wykorzystywany najpierw przez Fenicjan do przekonywania ludzi, że następca tronu zmienił wiarę. Później stał się więźniem Mefresa i udawał szaleństwo, aby poddani myśleli, że faraon zachorował na obłęd jak jego bracia.

Lykon był osobą gwałtowną, porywczą i bezwzględną, darzył szaleńczą miłością Kamę. Kiedy Ramzes zainteresował się kapłanką, Grek zapałał do niego ogromną nienawiścią i chciał nawet go zabić. W ostateczności zamordował dziecko Sary. Posiadał również dar jasnowidzenia, który wykorzystywał Mefres - to dzięki tej zdolności Lykon odnalazł Samentu w Labiryncie. Zginął, uduszony przez faraona, lecz udało mu się go śmiertelnie zranić.

---