M.Foucault - Prawo śmierci i władza nad życiem.
Źródłem prawa życia i śmierci z pewnością była starożytna patria potestas. Ojciec rzymskiej rodziny mógł decydować życiem zarówno swoich dzieci jak i niewolników. U klasycznych teoretyków suwerenowi prawo to przysługiwało tylko jeśli władca był zagrożony w swojej egzystencji. Władca realizuje prawo do życia poprzez dokonanie lub zaniechanie prawomocnego zabójstwa. Symbolem jest miecz. Śmierć, ugruntowana na prawie suwerena do obrony czy na żądaniu obronnych posług, okazuje się drugą strona prawa organizmu społecznego do zapewnienia, zachowania i rozwijania własnego życia. Wojny zaczynają być toczone w imię ochrony egzystencji wszystkich. Miejsce starego prawa do zadawania śmierci lub pozostawiania przy życiu zajęła moc zachowania przy życiu lub wtrącania w śmierć. Organizacja władzy nad życiem skupia się na dwóch biegunach - dyscypliny ciała i regulacji ludnościowych. Człowiek Zachodu powoli dowiaduje się co znaczy być żywym gatunkiem w żywym świecie. Pierwiastek biologiczny znajduje odzwierciedlenie w polityce, uobecnia się on po części na obszarze kontrolowanym przez wiedzę, podawanym interwencjom władzy.. Przez tysiąclecia człowiek pozostawał wyposażonym w życie zwierzęciem, zdolnym do egzystencji politycznej, człowiek nowoczesny jest zwierzęciem w polityce, w której postawiona zostaje kwestia jego życia jako żyjącego bytu. Prawo do życia, ciała, zdrowia, szczęścia itp. to prawo zupełnie nie pojęte dla klasycystycznego systemu jurysdykcji, stało się polityczną repliką na wszystkie nowe metody władzy, które nie wynikają z tradycyjnego prawa suwerenności.
Stawką polityczną staje ranga seksu. Mechanizmy władzy zwracają się do ciała, życia, rozmnażania, umocnienia gatunku, jego tężyzny, zdolności panowania lub potencjalnej użyteczności. Władza mówi o i do seksualności, która jest podmiotem i celem. Krew istnieje po stronie prawa, śmierci, transgresji, symboliki i suwerenności, natomiast seksualność znajduje się po stronie normy, wiedzy, życia, sensu, technik dyscyplinarnych i regulacji. Sięgano po tematy krwi żeby ożywić i wesprzeć władzę polityczną, która realizuje się w urządzeniach seksualności. I tu wykształca się rasizm. Nazizm był założeniem fantazmatów krwi i parkosyzmów władzy dyscyplinarnej.
Seks wart jest śmierci. Kiedy w odległych czasach Zachód odkrył miłość, ocenił ja tak wysoko żeby uczynić śmierć możliwą do przyjęcia. Dziś seks pretenduje do rangi najważniejszego ze wszystkich. Urządzenie seksualności umożliwia technikom władzy opanowanie życia, człowiek akceptuje słyszalny pomruk śmierci.