4) IZOLACJE PRZECIWWILGOCIOWE W BUDYNKACH PODPIWNICZONYCH

W budynkach podpiwniczonych jest wymagane wykonanie:

- w ścianach zewnętrznych dwóch izolacji poziomych ( nad ławą fundamentową oraz min. 0,3 m nad poziomem terenu), a w ścianach wewnętrznych izolacji poziomej nad ławą fundamentową (zwykle na poziomie izolacji układanej w podłodze)

- pionowej izolacji wodochronnej ścian zewnętrznych stykających się z gruntem

- poziomej izolacji wodochronnej w podłogach układanych na gruncie

Po wykonaniu ław fundamentowych układa się izolacje poziome, dopasowując ich poziom do projektowanego usytuowania izolacji podłóg.

Izolacje poziome powinny powinny być wysunięte po 50-100 mm poza powierzchnię wznoszonej ściany, w celu ich właściwego połączenia z później wykonywanymi izolacjami, pionową ścian i poziomą podłóg.

Po wymurowaniu ścian piwnic na wysokość conajmniej0,3 m powyżej poziomu terenu układa się druga izolację poziomą, która powinna być połączona z zewnętrzna izolacja pionową.

Obie izolacje w strefie cokołu mają chronić ścianę przed zawilgoceniem od topniejącego śniegu i rozprysków deszczu.

Podłoże pod izolację należy wyrównać zaprawą cementową (zalecane są dodatki uszczelniające) i w zależności od rodzaju użytej izolacji również zagruntować.

Izolacje poziome wykonuje się najczęściej z pap asfaltowych przyklejanych do podłoża i sklejanych lepikiem między sobą.

Izolacje z mas nakłada się w co najmniej 2 warstwach, natomiast materiały rolowe, poza przyklejeniem do podłoża na ogół dodatkowo mocuje się mechanicznie na górnej krawędzi.

Bardzo starannie i dokładnie należy połączyć izolację poziomą i pionową. Izolacje pionowe należy chronić przed uszkodzeniami mechanicznymi, które mogą wystąpić przy zasypywaniu wykopu gruntem.

6)DRENAŻ OPASKOWY I POWIERZCHNIOWY

1. opaskowy- zwany również otokowym lub pierścieniowym; jest to przewód rurowy okalający zazwyczaj obiekt w obszarze jego posadowienia; ma za zadanie odebranie wody zbierającej się i spiętrzającej przy ścianach i fundamentach oraz spływającej z drenażu powierzchniowego ułożonego pod podłogą, a następnie doprowadzenia tej wody do studzienki zbiorczej i dalej do kanalizacji deszczowej lub innego ujęcia; zasady projektowania i wykonania:

- drenaż musi mieć równomierny spadek, w jego zasięgu powinny pozostawać wszystkie zagrożone przez wodę elementy budynku

- przy wszystkich punktach załamania należy zaprojektować studzienki kontrolne

- przewody drenażowe należy układać tak, aby najwyższy punkt układu odwadniającego znajdował się poniżej poziomej izolacji w piwnicy, a najniższy powyżej podeszwy ławy fundamentowej;

- najczęściej przyjmuje się spadek 0,5%, przy zalecanym 1%

- najczęściej stosuje się sączki o średnicy 100 mm, wykonane z tworzywa sztucznego w postaci przewodu perforowanego, przejmującego wodę całą swoją powierzchnią;

- ciągi sączków muszą być na całej długości i ze wszystkich stron otoczone materiałem o trwałej przepuszczalności

- jako zabezpieczenie drenu i osypki żwirowej stosuje się maty filtracyjne z włókien syntetycznych, układanych w sposób ciągły między gruntem a obsypką;

- pionowa warstwa filtracyjna na całej swej powierzchni musi zbierać wodę przesączającą się z zasypki wykopu i odprowadzać ją do drenażu opaskowego;

2. powierzchniowy- zwany również podpodłogowym ; przejmuje wodę a następnie doprowadza ją do drenażu opaskowego; jego wykonanie jest konieczne gdy woda oddziałuje na podłogi piwnic (np. dopływ wody od spodu budowli, duże wahania poziomu wód gruntowych); zasady wykonania i projektowania:

- na gruncie zaleca się położenie maty filtracyjnej

- podstawową warstwę drenującą grubości co najmniej 0,2 m wykonuje się zwykle ze żwiru o uziarnieniu jak do betonu

-przewody drenarskie (sączki) o średnicy przeważnie 100 mm należy układać w odstępach co najwyżej 3,5 m i ze spadkiem co najmniej 0,5% w kierunku do przewodu zbiorczego, z którym powinny być połączone pod kątem ostrym względem kierunku odpływu;

11) TYCZENIE I UTRWALANIE POŁOŻENIA BUDYNKU, ŁAWY SZNUROWE (DRUTOWE)

Sposoby wytyczania i utrwalania zarysów obiektów budowlanych na gruncie są różne, w zależności od rodzaju budowli oraz od sposobu jej wykonywania. Najczęstszymi metodami utrwalania pomiarów geodezyjnych w terenie są:

- oznaczanie punktów charakterystycznych przez palikowanie

- zaznaczanie osi geometrycznych budowli metodą ław drutowych

- zaznaczanie metodą graficzną charakterystycznych elementów na istniejących obiektach budowlanych;

Przy wszystkich tych metodach pamiętać należy o umieszczeniu znaków charakterystycznych punktów lub przebiegu osi w odległości co najmniej 0,5 m poza krawędziami skarp wykopu, starając się umocnić je tak, aby nie mogły ulec odchyleniu w czasie robót. Do wyznaczenia osi między przeciwległymi ławami używa się jedynie dobrze napiętego cienkiego drutu stalowego. Do wyznaczenia punktów przecięcia osi na gruncie lub elementach konstrukcji używa się pionów geodezyjnych.

Oprócz wyznaczenia położenie obiektu budowlanego w terenie, należy wyznaczyć jego poziom posadowienia, w stosunku do którego będą odmierzane wszystkie elementy wysokościowe budowli. Poziom odniesienia utrwala się na repetach. Szkic tyczenia powinien zawierać:

- punkty terenowe osnowy geodezyjnej

- punkty charakterystyczne obrysu obiektu na żądanym poziomie

- miary czołowe między poszczególnymi punktami

- miary niezbędne do zlokalizowania wszystkich punktów głównych obiektu

- rozmieszczenie reperów roboczych i ich wysokości odniesione do poziomu zerowego obiektu i do układu wysokościowego, w jakim została wykonana mapa do celów projektowych;

ŁAWA SZNUROWA (DRUTOWA)- przed przystąpieniem do wykonania wykopu pod fundament należy ustawić ławy drutowe; służą one do wyznaczenia fundamentów budowli i składają się ze słupków wbitych w ziemię, wystających około 1m ponad teren, oraz z przybitych do nich poziomo desek; na deskach rozciąga się druty, które wyznaczają obrys fundamentów i ścian budynków;

3) SPOSOBY WYKONYWANIA PRZEWODÓW KOMINOWYCH

Z uwagi na przeznaczenie przewody kominowe dzieli się na wentylacyjne, dymowe i spalinowe.

Do wykonywania przewodów kominowych można stosować ceramiczne i silikatowe (tylko do przewodów wentylacyjnych) cegły pełne klasy, nie niższej niż 15.

W celu zapewnienia maksymalnego ciągu przewody powinny być prowadzone w ścianach ogrzewanych wewnętrznych, a nie należy ich lokalizować w nie ogrzewanych ścianach przylegających do klatek schodowych lub w ścianach zewnętrznych. Przewody wentylacyjne i dymowe mogą być łączone we wspólne bloki, co pomaga w ogrzewaniu się przewodów wentylacyjnych, a w konsekwencji poprawia siłę ciągu.

Przewody dymowe należy prowadzić od otworów wycierowych do wylotów komina zgodnie z projektem budynku. Kanały dymowe opuszcza się poniżej najniższego paleniska, z reguły aż do piwnic. Otwory wycierowe usytuowane w piwnicach powinny znajdować się na poziomie od 1,0 do 1,2 m od podłogi i powinny być zamknięte hermetycznymi drzwiczkami. Dolna krawędź otworu wyciekowego przewodu z palenisk usytuowanych w pomieszczeniach, w których znajduje się wlot, powinna znajdować się na wysokości 0,3 m od podłogi. Otwory wycierowe powinny być łatwo dostępne, mieć osadnik na sadze i być zamknięte szczelnymi drzwiczkami. Wyloty przewodów dymowych należy umiejscawiać:

- przy dachach płaskich o kącie nachylenia 12°co najmniej o 0,6 m powyżej poziomu kalenicy;

- przy dachach stromych o kącie nachylenia powyżej 12° i pokryciu łatwo zapalnym jak wyżej;

- przy dachach stromych o kącie nachylenia powyżej 12° i pokryciu niepalnym, niezapalnym i trudno zapalnym co najmniej o 0,3 m powyżej powierzchni dachu oraz w odległości co najmniej 1,0 m;

Przewody spalinowe należy prowadzić od otworów rewizyjnych do wylotów komina wg. projektu budynku; odległość pionowa pomiędzy otworem wlotowym a rewizyjnym powinna wynosić co najmniej 0,4 m (zalecane 1,5 m);

Przewody wentylacyjne należy prowadzić od wlotu do wylotu komina. Wloty do przewodów powinny być zlokalizowane tuż pod sufitem. W pomieszczeniach pozbawionych okien należy przewidzieć 2 otwory wentylacyjne, jeden na górze pod sufitem, drugi na dole przy podłodze.

Aby nie powodowa zawirowań przewody powinny być prowadzone w miarę możliwości pionowo, bez załamań. Ewentualne odchylenie przewodu od pionu nie powinno przekraczać 30°.

Kanały mogą mieć przekrój kołowy albo kwadratowy. Minimalny przekrój przewodów kominowych z cegieł wynosi 140 x 140 mm.

Grubości przegród z cegieł między poszczególnymi przewodami oraz między tymi przewodami a licem muru wewnętrznego powinny wynosić ½ cegły. Przegrody między przewodami a licem muru zewnętrznego powinny mieć grubość co najmniej 1 cegły.

Do wykonywania kominów ponad dachem można używać cegieł licowych. W przypadku użycia cegieł bielicowych jest konieczne otynkowanie komina. W miejscu przejścia komina przez dach należy wykonać obróbkę blacharską zabezpieczające poddasze przed wodą opadową. Wierzch komina powinien być nakryty czapka żelbetową z kapnikiem. Pod czapką powinna być położona papa.

19) STROPY, PODZIAŁ, RODZAJE

Stropy są przegrodami poziomymi dzielącymi budynek na kondygnacje. Składają się z konstrukcji nośnej oraz - zależnie od funkcji jaką pełnią - z podłogi, podsufitki i izolacji. Zadaniem stropów jest przenoszenie ich ciężaru własnego, obciążeń zmiennych i ciężaru ścian działowych, usztywnienie budynku w kierunku poziomym, a także ochrona poszczególnych kondygnacji przed przenikaniem ciepła i dźwięków bądź pary wodnej.

W zależności od rodzaju materiałów stosowanych na konstrukcję nośną rozróżnia się stropy:

• drewniane

• stalowe

• stalowo - betonowe

• stalowo - ceramiczne

• ceramiczno - żelbetowe

• żelbetowe

• z betonu sprężonego

W zależności od przeznaczenia funkcjonalnego stropy dzielimy na:

• międzykondygnacyjne

• nad podziemiami

• poddasza

• stropodachy

Pod względem konstrukcyjnym rozróżnia się stropy:

• płytowe zbrojone jedno i wielokierunkowo

• płytowo - żebrowe

• gęstożebrowe

• belkowe

• kasetonowe

• itp.

20) STROPY GĘSTOŻEBROWE

Stropy gęstożebrowe - stropy o żebrach rozstawionych nie rzadziej niż co 900mm, są najczęściej wykonywane jako prefabrykowane - monolityczne. Składają się one z belek (żeber) prefabrykowanych, pustaków i betonu (nadbetonu) ułożonego na budowie.

1. STROP AKERMANA - to strop monolityczny, z wypełnieniem pustakami ceramicznymi; pustaki mają wysokość 150, 180, 200 lub 220 mm (cztery typy) oraz długość 195 mm (odmiana 200) i 295 mm (odmiana 300). W konstrukcji stropu pustaki powinny być tak układane, żeby w sąsiednich pasmach były przesunięte o pół długości pustaka.

Płyta stropu ma najczęściej grubość 30 lub 40 mm, zależnie od wartości i rodzaju obciążenia zmiennego. Żebra stropu zbroi się prętami oraz strzemionami o średnicy 4,5 mm. W strefach przypodporowych może okazać się konieczne zagęszczenie strzemion ze względu na siły poprzeczne. Jeżeli na strop działają niewielkie obciążenia , to strzemiona można zastosować tylko na odcinkach przypodporowych długości 1/5 rozpiętości przęsła w świetle.

Jeżeli trzeba zwiększyć przekrój żeber przy podporze w celu przeniesienia znacznych sił poprzecznych , to można w każdym żebrze wyjąć pustaki ( na ogół nie więcej niż 2) i ewentualnie zastąpić je ułożonymi na płask cegłami dziurawkami.

Strop Akermana wykonuje się jako jednoprzęsłowy swobodnie podparty lub częściowo utwierdzony, a także jako wieloprzęsłowy ciągły.

Do wykonania stropu jest niezbędne zastosowanie deskowania pełnego lub ażurowego ( pod żebrami), odpowiednio opartego na podporach montażowych. Podpory te można usunąć po osiągnięciu przez nadbeton stropu pełnej wytrzymałości 28 - dniowej.

2. STROP CERAM - strop monolityczny, składa się z prefabrykowanych belek stalowo - ceramicznych, pustaków ceramicznych i betonu monolitycznego klasy co najmniej B15.

Belki stropowe Ceram mają długość 2370 ÷ 7170 mm (ze stopniowaniem co 300 mm). Tworzą je stalowe kratownice przestrzenne, których pas górny stanowi pręt Ǿ8 mm; krzyżulce są wykonane z prętów Ǿ5 mm. Z brojenie dolne dodatkowe ( w belkach długości 3870 mm i większe) stanowią pręty Ǿ6÷16 mm.

W zależności od osiowego rozstawu ( w centymetrach) w konstrukcji stropu rozróżnia się cztery rodzaje belek: 40, 45, 50 i 60, a w zależności od typu pustaków stropowych - dwa typy belek ( typu A i B). Rozróżnia się 13 odmian belek (w zależności od wysokości pustaków stropowych wyrażonej w milimetrach).

W zależności od szerokości dostosowanej do osiowego rozstawu belek stropowych (w centymetrach) rozróżnia się cztery rodzaje pustaków: 40, 45, 50 i 60, a w zależności od kształtu przekroju poprzecznego dwa typy pustaków: A i B. Rozróżnia się również dziewięć odmian pustaków (w zależności od ich wysokości wyrażonej w milimetrach).

Poszczególne rodzaje, typy i odmiany belek mogą być stosowane tylko z takimi samymi rodzajami, typami i odmianami pustaków.

Podczas montażu belki stropu należy tymczasowo opierać na podporach pośrednich (do czasu uzyskania przez beton uzupełniający ułożony na budowie jego pełnej wytrzymałości 28- dniowej). W wypadku stropu o rozpiętości do 3,90 m stosuje się jedną tego rodzaju podporę w pobliżu środka rozpiętości, do 6,00 m - dwie podpory usytuowane co około 1/3 rozpiętości, a powyżej 6,00 m - trzy podpory co około ¼ rozpiętości. Zaleca się aby takie podpory były stosowane również przy ścianach.

W wypadku stropów o rozpiętości 5,40 m i większej zaleca się tak wykonać podpory montażowe, aby uzyskać wygięcie belek stropu do góry, w środku ich rozpiętości równe 10 mm. W stropie Ceram o rozpiętości większej niż 4,50 m należy wykonać jedno żebro rozdzielcze , usytuowane w pobliżu środka rozpiętości.

3. STROP FERT - tak jak strop Ceram - składa się z prefabrykowanych belek stalowo - ceramicznych, pustaków ceramicznych i betonu monolitycznego (nadbetonu) klasy co najmniej B15.

Belka stalowo - ceramiczna jest lekką kratownicą przestrzenną o przekroju trójkątnym, której pas górny stanowi pręt Ǿ8mm, a dolny dwa pręty Ǿ8mm oraz pręty dodatkowe Ǿ6÷14 mm.

Obecnie stosowane są stropy Fert-40, Fert-45 i Fert-60. Stropy Fert zostały zaprojektowane jako swobodnie podparte. Przyjęto, że mogą być one poddane działaniu obciążenia zewnętrznego o odpowiednich wartościach.

Sposoby oparcia belek stropów Fert, wbetonowania w podciągi, a także konstruowania podparć montażowych oraz zasady stosowania żeber rozdzielczych są takie same jak w przypadku stropu Ceram.

4. STROP DZ - konstrukcja monolityczno - prefabrykowana, składająca się z belek prefabrykowanych rozstawionych co 600 mm, pustaków oraz ze współpracującego z żebrami betonu pachwinowego i nadbetonu grubości 30mm ułożonych na budowie.

W stropach obciążonych równomiernie , o rozpiętości modularnej 5,40 mi większej należy stosować co najmniej jedno poprzeczne żebro rozdzielcze.

*STROP DZ-3 zaprojektowano z uwzględnieniem 2 wariantów wartości charakterystycznych obciążenia uzupełniającego: 3,25 i 4,50 kN/m2; z tych założeń otrzymano 11 odmian zbrojenia belek; projektując strop, oblicza się wartość charakterystyczną obciążenia uzupełniającego i dobiera wymaganą odmianę belek; stropy te o rozpiętości modularnej 4,20 m i większej są w czasie montażu i dojrzewania betonu podpierane w środku rozpiętości;

*STROP DZ-4 stosuje się w budownictwie oświatowym i rolniczym; belki i nadbeton wykonuje się z betonu i stali jak w DZ-3; podpiera się je montażowo poprzecznicami w 2 miejscach, w środkowej części rozpiętości; głębokośc oparcia belek nie powinna być mniejsza niż 80 mm, a szerokość podpory 200 mm;

*STROP DZ-5 stosuje się w budownictwie oświatowym i rolniczym; belki i nadbeton wykonuje się z betonu i stali jak w DZ-3; podpiera się je podczas montażu na 2 poprzecznicach usytuowanych pod skrajnymi otworami na żebra rozdzielcze; głębokość oparcia belek nie powinna być mniejsza niż 100 mm, a szerokośc podpory - niż 250 mm;

5. STROPY TERIVA to stropy gęstożebrowe składające się z kratownicowych belek prefabrykowanych ze stopką betonową, pustaków betonowych (z betonów lekkich) i betonu monolitycznego; kratownica przestrzenna stropów Teriva składa się prętów górnego i dwóch prętów dolnych Ǿ8mm ze stali klasy A-III oraz krzyżulców Ǿlub 6 mmze stali klasy A-0 lub A-I; w stropach Teriva II o rozpiętości 7,80 m oraz Teriva III o rozpiętości 6,60 i 7,20 m należy dodatkowo układać na budowie w strefach przypodporowych długości co najmniej 1,2 m zbrojenia składające się z 4 prętów podłużnych Ǿ8 mm ze stali klasy A-III oraz strzemion Ǿ5,5 mm (w kształcie litery U) rozstawionych co 100 mm;

Sposoby podparcia belek stropów Teriva, wbetonowywania w podciągi,a także podparć montażowych są takie same jak w przypadku stropu Ceram;

---