ROZDZIAŁ 15

ZABEZPIECZENIE BOJOWE

1501. ZASADY OGÓLNE

1. Zabezpieczenie bojowe to całokształt przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skuteczności uderzeń przeciwnika oraz zapewnienie własnym wojskom sprzyjających warunków do wykonania zadań w różnych sytuacjach.

2. Zabezpieczenie bojowe obejmuje: ubezpieczenie, maskowanie, powszechną obronę przeciwlotniczą, zabezpieczenie inżynieryjne i obronę przeciwchemiczną.

1502. UBEZPIECZENIE

1. Ubezpieczenie organizuje się w celu niedopuszczenia do przeniknięcia elementów rozpoznania przeciwnika w ugrupowanie batalionu (kompanii), uniemożliwienia niespodziewanego napadu przeciwnika oraz zapewnienia wojskom czasu i dogodnych warunków przygotowania i prowadzenia działań (walki).

2. Ilość sił i środków wydzielonych do ubezpieczenia zależy od stopnia zagrożenia ze strony przeciwnika, charakteru i rodzaju działań, właściwości terenu, warunków widoczności i pogody.

3. Batalion (kompania) ubezpiecza się:

- w walce - ubezpieczeniem bojowym;

- w marszu - ubezpieczeniem marszowym;

- w rejonach rozmieszczenia - ubezpieczeniem postoju;

- ponadto, we wszystkich działaniach - ubezpieczeniem bezpośrednim.

4. Ubezpieczenie bojowe ma ochronić wojska przed niespodziewanym napadem naziemnym przeciwnika, przenikaniem jego elementów rozpoznania do rejonów działania wojsk oraz zmusić przeciwnika do wcześniejszego rozwinięcia sił głównych. Z reguły wysyła się je na odległość umożliwiającą wsparcie ogniem środków strzelających na wprost.

Do zadań ubezpieczeń bojowych należy:

- utrzymanie lub nawiązanie utraconego kontaktu ogniowego z przeciwnikiem;

- umożliwienie ubezpieczonym pododdziałom przyjęcia odpowiedniego ugrupowania i dokonania manewru siłami i środkami;

- mylenie przeciwnika, co do ilości sił, kierunku działania i zamiaru.

Batalion (kompania) w walce wysyłają ubezpieczenia bojowe lub je organizują (w zależności od rodzaju działań) w wypadku chwilowej utraty kontaktu ogniowego z przeciwnikiem lub w celu wcześniejszego jego nawiązania.

Batalion (kompania) mogą organizować i wysyłać w walce bojowy patrol rozpoznawczy oraz pluton zmechanizowany (czołgów) jako ubezpieczenie bojowe.

Ubezpieczenie bojowe organizowane jest przez batalion w sytuacji braku styczności z przeciwnikiem. Wysuwa się je na odległość nie przekraczającą zasięgu ognia środków strzelających na wprost.

Pluton wyznaczony do ubezpieczenia bojowego przygotowuje punkt oporu.

5. Ubezpieczenie marszowe organizuje się w celu zapewnienia ciągłości ruchu kolumn, uniemożliwienia przenikania elementów rozpoznawczych przeciwnika oraz zapewnienia dogodnych warunków do podjęcia walki.

Ubezpieczenie od czoła zapewniają awangardy, szpice czołowe, patrole czołowe. Ubezpieczenie skrzydeł realizują szpice (patrole) boczne, natomiast od tyłu - ariergardy, szpice (patrole) tylne. Patrol czołowy, boczny i tylny wysyła drużyny (załogi) patrolowe.

6. Ubezpieczenie postoju organizuje się w celu uniemożliwienia przeciwnikowi penetracji rejonów rozmieszczenia wojsk oraz dokonania niespodziewanego napadu, a w wypadku napadu, zatrzymania przeciwnika do czasu rozwinięcia się wojsk ubezpieczanych. W zależności od sytuacji wysyła się je na odległość gwarantującą zatrzymanie przeciwnika na czas niezbędny do reakcji ubezpieczanych wojsk.

7. Ubezpieczenie bezpośrednie organizuje się w każdych warunkach dla własnej ochrony przed niespodziewanym napadem przeciwnika. Zapewnia się je poprzez aktywne działanie drużyn (załóg) patrolowych, szperaczy, patroli, czujek (podsłuchów), placówek, dyżurnych środków ogniowych oraz wartowników.

1503. MASKOWANIE

1. Maskowanie obejmuje przedsięwzięcia mające na celu wprowadzenie przeciwnika w błąd przez ukrycie pododdziałów, obiektów fortyfikacyjnych i urządzeń logistycznych oraz przyjętego sposobu działania.

2. Maskowanie pododdziałów osiąga się przez: skryte rozmieszczenie i przemieszczenie pododdziałów z wykorzystaniem maskujących właściwości terenu i warunków ograniczonej widoczności, wykorzystanie etatowych i podręcznych środków maskujących oraz upodobnienie sprzętu bojowego do otoczenia, stosowanie zasłon dymnych, ograniczenie wykorzystania radiostacji i przestrzeganie zasad pracy z użyciem technicznych środków łączności, stosowanie sztucznych źródeł dźwięku i światła oraz atrap sprzętu, usuwanie oznak demaskujących rozmieszczenie sił i środków.

3. Przedsięwzięcia maskowania kompania i batalion wykonują własnymi siłami i w sposób ciągły. W pierwszej kolejności maskuje się wozy bojowe i sprzęt techniczny. Pozorne ruchy pododdziału prowadzi się tylko za zgodą przełożonego.

4. Dymy wykorzystuje się do maskowania własnych pododdziałów i obiektów oraz do oślepiania przeciwnika w celu obniżenia skuteczności jego środków rozpoznania, naprowadzania i kierowania ogniem. Stosuje się je kompleksowo, jednocześnie z innymi środkami maskowania.

5. Maskowanie powinno być: aktywne, ciągłe, wiarygodne i różnorodne.

1504. POWSZECHNA OBRONA PRZECIWLOTNICZA

1. Powszechna obrona przeciwlotnicza stanowi zespół przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skutków uderzeń z powietrza i obejmuje:

- rozpoznanie wzrokowe przeciwnika powietrznego;

- alarmowanie o zagrożeniu z powietrza;

- prowadzenie zorganizowanego ognia do celów powietrznych z różnych systemów broni będącej w wyposażeniu pododdziału;

- realizowanie przedsięwzięć pasywnej obrony powietrznej.

2. Powszechną obronę przeciwlotniczą organizują wszyscy dowódcy, w każdym rodzaju działań, ze względu na ograniczoną ilość specjalistycznych środków obrony przeciwlotniczej. Z tego powodu wszystkie rodzaje wojsk muszą być przegotowane do samodzielnego prowadzenia rozpoznania i użycia własnych systemów broni w zwalczaniu środków napadu powietrznego.

3. Do prowadzenia rozpoznania lotnictwa przeciwnika i alarmowania własnych wojsk zobowiązane są posterunki obserwacyjne, natomiast podczas działań bojowych również obserwatorzy ze składu pododdziału.

4. Ostrzeganie o zagrożeniu z powietrza prowadzą siły powietrzne dla całych sił zbrojnych poprzez środki radiowe i środki masowego przekazu.

5. W celu wyeliminowania zaskoczenia nagłym atakiem z powietrza wydziela się pododdziały dyżurne, które na określony czas pozostają w ciągłej gotowości do natychmiastowego otwarcia ognia do atakujących celów powietrznych.

6. Przedsięwzięcia pasywnej obrony przeciwlotniczej obejmują: maskowanie, rozśrodkowanie wojsk, przygotowanie schronów i ukryć oraz likwidację skutków uderzeń z powietrza, realizuje się je kompleksowo w ramach zabezpieczenia bojowego.

7. Metody stosowania oraz zabezpieczenia pasywnej obrony przeciwlotniczej będą wymagały podejmowania działań również ze strony struktur cywilnych i rozpoczną się jeszcze w czasie pokoju.

1505. ZABEZPIECZENIE INŻYNIERYJNE

1. Realizuje się w celu stworzenia warunków terenowych niezbędnych do skutecznego prowadzenia działań bojowych przez oddziały i pododdziały oraz osiągnięcia przez nie powodzenia w walce, zwiększenia efektywności obrony wojsk przed środkami rażenia przeciwnika i utrudnienia jego wojskom działania w terenie. Zadania zabezpieczenia inżynieryjnego wykonują wszystkie rodzaje wojsk, ściśle skoordynowane według jednolitego zamiaru.

2. Do zasadniczych zadań zabezpieczenia inżynieryjnego należą:

- rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu;

- rozbudowa fortyfikacyjna terenu (rejonów, rubieży, punktów i stanowisk);

- budowa zapór inżynieryjnych i wykonanie niszczeń;

- przygotowanie i utrzymanie dróg (osłona techniczna dróg);

- wykonanie przejść (torowanie) w zaporach, przez przeszkody naturalne i rejony zniszczeń;

- rozminowanie terenu i obiektów;

- urządzenie i utrzymanie przepraw;

- wydobywanie i oczyszczanie wody;

- wykonywanie przedsięwzięć inżynieryjnych w ramach maskowania wojsk i obiektów.

3. Za realizację zadań zabezpieczenia inżynieryjnego odpowiadają dowódcy przygotowujący i prowadzący działania taktyczne. Do rozwiązywania problemów inżynieryjnych mogą wykorzystywać oficerów wojsk inżynieryjnych skierowanych do pododdziałów w celu prowadzenia doradztwa inżynieryjnego wykonywania zadań przez wszystkie rodzaje wojsk i wojska inżynieryjne w ramach wsparcia inżynieryjnego.

4. Rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu prowadzi się w celu dostarczenia danych ułatwiających wykorzystanie terenu oraz przyjęcie odpowiedniego sposobu prowadzenia działań inżynieryjnych. Źródłem wiadomości inżynieryjnych może być przełożony, sąsiedzi, rekonesans osobisty dowódcy lub udział w rekonesansie przełożonego, meldunki od podwładnych oraz pododdziałów prowadzących rozpoznanie.

Na szczeblu pododdziału rozpoznanie inżynieryjne jest prowadzone przez ogólnowojskowe elementy rozpoznania oraz elementy rozpoznawcze i ubezpieczenia innych rodzajów wojsk, a w tym przez przydzielone pododdziały wojsk inżynieryjnych. Rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu w batalionie (kompanii) polega na zdobywaniu, opracowywaniu oraz przekazywaniu zainteresowanym wiadomości inżynieryjnych. Prowadzi się je przez obserwację, podsłuchiwanie, patrolowanie i zasadzki.

5. Rozbudowę fortyfikacyjną terenu prowadzi się w celu zachowania zdolności przetrwania - skutecznej ochrony ludzi i sprzętu technicznego przed środkami rażenia przeciwnika, zwiększenia żywotności i skuteczności efektywności własnych środków rażenia, dogodnej i skrytej komunikacji oraz ciągłości dowodzenia jak również obniżenia skuteczności środków rażenia przeciwnika. Obejmuje ona budowę ukryć dla ludzi i sprzętu wojskowego, okopów dla środków ogniowych oraz budowę innych obiektów pomocniczych. Rozbudowę fortyfikacyjną rozpoczyna się po wyznaczeniu pododdziałom punktów oporu (stanowisk oporu, stanowisk ogniowych i rejonów ześrodkowania, wyjściowych) i zorganizowaniu systemu ognia. Prowadzi się ją na całą głębokość rejonu obrony w kolejności zapewniającej zachowanie gotowości oddziału i pododdziału do odpierania ataku przeciwnika. W pierwszej kolejności oczyszcza się pas obserwacji i sektory ostrzału, wykonuje pojedyncze okopy strzeleckie oraz okopy dla karabinów maszynowych, granatników przeciwpancernych, okopy dla czołgów i wozów bojowych piechoty w głównych stanowiskach ogniowych, okopy dla innych środków ogniowych, okopy obserwacyjne na posterunkach i stanowiskach dowódczo-obserwacyjnych, szczeliny dla ludzi i ukrycia na ważne uzbrojenie i ważny sprzęt wojskowy oraz środki bojowe i materiałowe.

W drugiej kolejności wykonuje się: okopy strzeleckie drużyn, rowy łączące, okopy dla czołgów, wozów bojowych piechoty i innych środków ogniowych w rejonach zapasowych, kończy się budowę stanowisk dowodzenia, wykonuje się okopy na rubieżach ogniowych i ukrycia na pozostałe uzbrojenie i sprzęt wojskowy oraz środki materiałowe.

Następnie wykonuje się pomocnicze obiekty fortyfikacyjne pozwalające na dłuższe przebywanie żołnierzom w danym rejonie lub pozycji. Wojska inżynieryjne uczestniczą w budowie obiektów fortyfikacyjnych, wydzielając do tego celu maszyny inżynieryjne i przygotowane konstrukcje schronowe.

6. Budowa zapór inżynieryjnych i wykonywanie niszczeń organizowane jest w celu umocnienia rejonów obrony (punktów, stanowisk oporu), utrudnienia przeciwnikowi prowadzenia natarcia. Budowę zapór inżynieryjnych planuje się na całą głębokość ugrupowani, łącząc je ściśle z rażeniem ogniowym i naturalnymi przeszkodami terenowymi. Do budowy zapór inżynieryjnych wykorzystuje się własne (ogólnowojskowe) i przydzielone pododdziały wojsk inżynieryjnych oraz pododdziały innych rodzajów wojsk. Podczas planowania systemu zapór inżynieryjnych uwzględnia się potrzeby wykonania manewru elementami ugrupowania pododdziału wojsk własnych.

Informacje o planowanych i wykonanych zaporach oraz niszczeniach przekazuje się zainteresowanym dowódcom różnych szczebli dowodzenia, prowadzących działania w danym rejonie lub na kierunku. Podczas wykonywania niszczeń ściśle określa się uprawnienia poszczególnych dowódców do wydawania rozkazów dotyczących wykonania niszczeń (odpalania ładunków materiałów wybuchowych).

7. Przygotowanie i utrzymanie dróg (osłona techniczna) polega na wybraniu, z istniejącej sieci drogowej, dróg potrzebnych do danego rodzaju działań, a następnie ich ciągłym rozpoznawaniu i zapewnieniu sprawności eksploatacyjnej. Ma ono na celu zapewnienie pododdziałom wojsk własnych możliwości prowadzenia manewru, dowozu zaopatrzenia i ewakuację z pola walki. Przygotowanie i utrzymanie dróg realizowane jest zazwyczaj siłami pododdziałów drogowo-mostowych. Pododdziały ogólnowojskowe i rodzajów wojsk realizują to zadanie samodzielnie - dotyczy to szczególnie dróg wewnątrz zajmowanych rejonów. Prace inżynieryjne wykonywane przez wszystkie rodzaje wojsk w ramach przygotowania i utrzymania dróg obejmują:

- rozpoznanie inżynieryjne stanu dróg, obiektów komunikacyjnych i przepraw;

- naprawa zniszczonych odcinków dróg i obiektów drogowych;

- wytyczanie objazdów na drogach istniejących lub urządzanie dróg na przełaj.

8. Wykonywanie przejść w zaporach jest to działalność wyspecjalizowanych pododdziałów (plutonów saperów, plutonów rozminowania) i środków technicznych, polegające na usunięciu min, ładunków wybuchowych lub innych elementów zaporowych z określonego miejsca. Ma ono na celu umożliwienie pododdziałom prowadzenia ciągłego i swobodnego ruchu oraz uniknięcia porażenia minami żołnierzy, uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Przejścia w zaporach wykonują pododdziały inżynieryjne lub pododdziały innych rodzajów wojsk siłami własnymi, w razie niemożliwości ich obejścia.

Oddziały torujące (OT) tworzone w dywizjach w sile do wzmocnionego plutonu saperów przeznaczone są do wykonywania przejść w zaporach inżynieryjnych przeciwnika oraz w rejonach zawał i zniszczeń.

Grupy torujące (GT) tworzone w pododdziałach pierwszego rzutu w składzie do wzmocnionej drużyny saperów przeznaczone są do wykonywania przejść w zaporach inżynieryjnych i przeszkodach na kierunku natarcia.

Szerokość przejść w polach minowych określa się zgodnie z wymogami wojsk przekraczających zapory minowe z uwzględnieniem warunków bezpieczeństwa wojsk własnych.

Sposób wykonania przejść zależy od ich liczby, przyjętego ugrupowania bojowego, liczby i rodzaju zapór inżynieryjnych, warunków terenowych oraz posiadanego sprzętu i wyposażenia do ich wykonania.

Wykonanie przejść w zaporach inżynieryjnych polega na ich niszczeniu lub usuwaniu z osi przejścia. W klasycznych zaporach minowych wykonuje się przejścia następującymi sposobami: mechanicznym, elektromagnetycznym, wybuchowym, ręcznym i kombinowanym. W narzutowych zaporach minowych wykonuje się przejścia następującymi sposobami: obejście, samoprzekraczanie, pokonywanie po wykonanych przejścia, mechanicznym, elektromagnetycznym, wybuchowym.

9. Rozminowanie terenu i obiektów prowadzi się zazwyczaj w celu usunięcia min i innych środków wybuchowych z rejonów i budynków oraz z obiektów komunikacyjnych planowanych do zajęci przez pododdziały wojsk własnych. Wojska inżynieryjne mogą również rozminowywać obiekty użyteczności publicznej, zakłady przemysłowe, osiedla i pola uprawne.

10. Urządzenie przepraw polega na tworzeniu odpowiednich warunków technicznych na przeszkodzie wodnej umożliwiających zorganizowaną przeprawę wojsk wraz z ich wyposażeniem na przeciwległy brzeg. Obejmuje ono:

- rozpoznanie inżynieryjne przeszkody wodnej i terenu w rejonie przeprawy;

- wykonywanie zjazdów i wyjazdów w osiach przepraw oraz przygotowanie i oznakowanie dróg prowadzących do przepraw;

- montaż i budowę promów i mostów urządzanie innych przepraw;

- budowę zagród przeciwminowych i przeciwogniowych;

- przygotowanie stanowisk czat wodnych i innych posterunków obronnych.

Utrzymanie przepraw obejmuje:

- ciągłą obserwację przeszkody wodnej i prowadzenie rozpoznania inżynieryjnego w rejonach przepraw zapasowych;

- przeprawianie wojsk oraz kontrolę przestrzegania przez przeprawiające się wojska ustalonego porządku;

- odtwarzanie lub zmianę uszkodzonych środków przeprawowych ora wykonanie prac zapewniających żywotność tych środków;

- utrzymanie w ciągłej sprawności eksploatacyjnej dróg przygotowanych w rejonach przepraw;

- manewr przeprawami;

- ochronę ludzi i sprzętu oddziałów i pododdziałów utrzymujących przeprawę, a także prace ratownicze.

Podczas przekraczania przeszkód wodnych obowiązują ściśle określone i zaplanowane procedury postępowania wojsk przeprawiających się i utrzymujących przeprawy.

Przeprawiające się pododdziały samodzielnie organizują przeprawy lub korzystają z przepraw urządzanych siłami pododdziałów inżynieryjnych. Pododdziały rodzajów wojsk własnymi siłami urządzają przeprawy: wpław, w bród, desantowe na łodziach, bojowych wozach piechoty i transporterach opancerzonych, czołgów pod wodą i po lodzie. Pododdziały znajdujące się w odwodach wykorzystują głównie przeprawy urządzane i utrzymywane siłami pododdziałów inżynieryjnych.

11. Wydobywanie i oczyszczanie wody realizują wszystkie rodzaje wojsk, wykorzystując przenośne lub przewoźne zestawy do wydobywania i uzdatniania wody w przypadku braku przystosowanych miejscowych źródeł. Ogólne potrzeby wody w danych rodzaju wojsk określa przełożony. Wojska inżynieryjne urządzają punkty wydobywania i oczyszczania wody od szczebla związku taktycznego wzwyż. Określeniem jakości wody, zalecaniem sposobów jej oczyszczania oraz dystrybucją zajmują się organy i jednostki logistyczne.

12. Przedsięwzięcia inżynieryjne w ramach maskowania wojsk i obiektów to zbiór różnorodnych form ukrycia i pozorowania nakierowanego na przeciwdziałanie rozpoznaniu optycznemu, radiolokacyjnemu i termalnemu. Wykonuje się je stale i powszechnie w celu ukrycia rzeczywistego (zmylenia, pozorowania) rozmieszczenia pododdziałów. Obejmuje ono wykorzystanie etatowych i podręcznych środków maskujących przez wszystkie rodzaje wojsk; rozbudowę pozornych obiektów (rejonów) wojsk; wykonywanie makiet sprzętu i uzbrojenia ze środków podręcznych.

1506. OBRONA PRZECIWCHEMICZNA

1. Obrona przeciwchemiczna to zespół przedsięwzięć mających na celu maksymalne osłabienie skutków rażącego działania broni jądrowej, chemicznej i biologicznej oraz środków promieniotwórczych i toksycznych środków przemysłowych.

Obrona przeciwchemiczna w pododdziale obejmuje:

- wykrywanie uderzeń bronią jądrową i chemiczną;

- monitoring (rozpoznanie) skażeń;

- ostrzeganie o zagrożeniu i alarmowanie o skażeniach;

- udział w przedsięwzięciach ratunkowo-ewakuacyjnych;

- kontrolę radiologiczną i chemiczną;

- indywidualną i zbiorową ochronę przed skażeniami oraz wykorzystanie właściwości ochronnych terenu i jego infrastruktury;

- likwidację skażeń.

2. Bezpośrednim organizatorem obrony przeciwchemicznej jest dowódca pododdziału.

3. Obronę przeciwchemiczną organizuje się i realizuje jej przedsięwzięcia przestrzegając zasad powszechności, ciągłości, trwałości i ekonomii sił i środków.

Zasada powszechności oznacza, iż obrona przeciwchemiczna obejmuje swym zakresem wszystkie szczeble organizacyjne wojsk i służb we wszystkich rodzajach działań bojowych,

Ciągłość obrony przeciwchemicznej oznacza utrzymanie gotowości do realizacji przedsięwzięć, jakie zapewniają ochronę żołnierzy w sytuacji skażeń, niezależnie od pory roku i doby.

Trwałość obrony przeciwchemicznej, to zdolność wszystkich sił i środków na wszystkich szczeblach organizacyjnych i we wszystkich rodzajach wojsk i służb do utrzymania gotowości i zdolności do realizacji przedsięwzięć obrony przeciwchemicznej w warunkach stosowania przez przeciwnika tak konwencjonalnych środków walki, jak i broni masowego rażenia.

Ekonomia sił i środków obrony przeciwchemicznej polega na takim ich wykorzystaniu, zależnie od rodzaju i skali zagrożenia, by w możliwie krótkim czasie osiągnąć pełne zabezpieczenie pododdziałów wojsk w różnych rodzajach działań bojowych.

4. Wykrywanie uderzeń bronią jądrową i chemiczną organizuje się do uzyskania danych o miejscu i czasie jej użycia oraz określenia stopnia zagrożenia wojsk czynnikami rażącego działania tych broni. Przedsięwzięcie to jest realizowane we wszystkich rodzajach działań bojowych, a elementy wykrywania pododdziałów są włączone do systemu (sieci) wykrywania skażeń różnych szczebli organizacyjnych wojsk lądowych.

5. Monitoring (rozpoznanie) skażeń organizuje się i prowadzi w celu ciągłej kontroli rzeczywistej sytuacji skażeń w rejonach faktycznego i planowanego działania lub rozmieszczenia wojsk oraz ustalenia możliwości i sposobów prowadzenia działań bojowych w strefach skażeń.

6. Ostrzeganie o zagrożeniu i alarmowanie o skażeniach to przekazywanie, poza wszelką kolejnością i we wszystkich relacjach łączności, ustalonych sygnałów (komunikatów), które nakazują zagrożonym pododdziałom wykonanie czynności ograniczających lub wykluczających skutki rażącego działania skażeń. Ogłaszają je pododdziały jednostek wojsk lądowych na podstawie zaakceptowanych przez dowódcę wniosków wynikających z oceny meldunków z obserwacji i rozpoznania skażeń.

Alarmowanie o skażeniach to natychmiastowe doprowadzenie do wojsk sygnałów nakazujących bezzwłoczne wykonanie czynności ograniczających skutki działań bojowych w rejonie skażonym.

Sygnały alarmowe i czynności, jakie należy wykonać po ich ogłoszeniu, muszą dokładnie znać wszyscy żołnierze.

7. Udział w przedsięwzięciach ratunkowo-ewakuacyjnych, to działania, jakie wykonuje się w celu ograniczenia strat w ludziach, sprzęcie bojowym i technicznym, materiałach oraz środowisku naturalnym, powodowanych przez skutki wywołane uderzeniami broni jądrowej, chemicznej i innymi środkami rażenia oraz uwolnieniami toksycznych środków przemysłowych.

8. Kontrolę radiologiczną i chemiczną organizuje się dla oceny stanu zdolności bojowej i utrzymania możliwości bojowej pododdziałów wykonujących zadania w rejonach skażeń oraz kontroli skażenia sprzętu bojowego i środków materiałowych, a także dla ustalenia zakresu i skuteczności likwidacji skażeń.

9. Indywidualną i zbiorową ochronę przed skażeniami oraz wykorzystanie właściwości ochronnych terenu i jego infrastruktury organizuje się w celu zmniejszenia wpływu skutków rażącego działania broni jądrowej, chemicznej i biologicznej oraz ochronę pododdziałów wykonujących zadania w rejonach skażonych (strefach skażeń). Skuteczność indywidualnych środków ochrony przed skażeniami zależy od ich sprawności technicznej i dopasowania oraz od właściwego wykorzystania. Nakładane są na rozkaz przełożonego lub po ogłoszeniu alarmu o skażeniach oraz samodzielnie po zauważeniu oznak użycia broni masowego rażenia, zdejmuje po wyjściu z rejonów niebezpiecznych (stref skażeń) i przeprowadzeniu czynności likwidacji skażeń.

Zbiorowa ochrona przed skażeniami obejmuje wykorzystanie właściwości ochronnych sprzętu bojowego i środków transportowych wojsk oraz wszelkiego rodzaju ukryć, schronów i budowli stałych, wyposażonych w urządzenia filtrowentylacyjne. Wykorzystanie terenu i jego infrastruktury do ochrony przed skutkami użycia broni masowego rażenia dotyczy ukryć naturalnych, odpowiednio ukształtowanego terenu, jego pokrycia naturalnego oraz wszelkiego rodzaju budowli w obszarze pola walki.

10. Likwidację skażeń organizuje się i wykonuje, by usunąć (bądź zneutralizować) środki promieniotwórcze i toksyczne substancje chemiczne z powierzchni ciała, umundurowania, sprzętu, budowli i terenu.

Obejmuje: zabiegi sanitarne żołnierzy, zabiegi specjalne sprzętu bojowego i uzbrojenia, umundurowania, wyposażenia, terenu i budowli oraz neutralizację toksycznych środków przemysłowych.

Celem jest wykluczenie, albo maksymalne ograniczenie porażeń i strat żołnierzy, powodowanych skażeniami środkami promieniotwórczymi, substancjami chemicznymi i środkami biologicznymi oraz toksycznymi środkami przemysłowymi. Obniżenie wielkości skażeń powierzchni sprzętu bojowego do poziomu umożliwiającego jego wykorzystanie bez konieczności wykorzystywania indywidualnych środków ochrony. Przywrócenie właściwości użytkowych skażonemu umundurowaniu i środkom ochrony.

Realizuje się ją siłami skażonych pododdziałów za pomocą etatowego sprzętu i środków obrony przeciwchemicznej - zestawów i pakietów przeciwchemicznych.

1

RDTWZiP batalion-kompania

15-7

---