ROZDZIAŁ 16

DZIAŁANIA NA RZECZ WSPARCIA POKOJU

1601. ZASADY OGÓLNE

1. Operacje pokojowe stanowią jeden z podstawowych mechanizmów rozwiązywania konfliktów zagrażających pokojowi i bezpieczeństwu światowemu. Działania wojsk na rzecz wsparcia pokoju są organizowane i prowadzone pod egidą Organizacji Narodów Zjednoczonych, zgodnie z VI i VII Kartą Narodów Zjednoczonych, które określają zadania w zakresie utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

Inicjatorem podjęcia takich działań jest Rada Bezpieczeństwa , która podejmuje w tej sprawie właściwą rezolucję .

Prowadzenie tych operacji polega na zastosowaniu odpowiednich sił i środków w celu utrzymania lub przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa przez zmianę sytuacji stanowiącej groźbę dla pokoju lub dla zainicjowania akcji w związku z groźbą naruszenia pokoju.

Istotą tego typu działań jest dążność do utrzymania międzynarodowego pokoju przez funkcjonowanie sił w zakresie prewencji, ograniczenia, rozwiązywania, monitorowania i wygaszania konfliktów międzynarodowych oraz budowy nowego, bezpiecznego życia po ich zakończeniu.

2. Jednostki wojsk lądowych są podstawowym komponentem sił mogących działać na rzecz wsparcia pokoju. Decyzję o udziale wojsk w działaniach pokojowych podejmuje Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, a o wyznaczeniu poszczególnych jednostek Dowódca Wojsk Lądowych.

3. Działanie oddziałów i pododdziałów w misjach pokojowych jest prowadzone w myśl doktryny prowadzenia „operacji wsparcia pokoju” w myśl następujących warunków:

- sprawowanie politycznego kierownictwa operacji przez ONZ, która opracowuje jasny i dokładny jej mandat oraz wyznacza szefa misji działającego w jej imieniu;

- wola wszystkich stron konfliktu do jego politycznego rozwiązania oraz zgoda państwa gospodarza i pozostałych stron konfliktu na rozmieszczenie sił pokojowych;

- zgoda wszystkich państw członkowskich do zaangażowania w danej operacji i dobrowolny udział w niej poszczególnych państw;

- siły pokojowe mają charakter wielonarodowy , określony w konsultacji z Radą Bezpieczeństwa i stronami konfliktu.

4. Doktryna formułuje także zasady prowadzenia operacji wspierania pokoju:

- jedność dowodzenia wszystkimi siłami w danej operacji;

- bezstronność wobec stron konfliktu;

- wiarygodność przeprowadzenia operacji siłami i środkami odpowiednimi do postawionych zadań;

- ograniczenie użycia siły do zapewnienia bezpieczeństwa sił i wykonania postawionych przed nimi zadań;

- wzajemne przestrzeganie praw, przywilejów i zwyczajów sił pokojowych i stron konfliktu;

- przejrzystość celów operacji dla wszystkich zainteresowanych stron;

- koordynacja działań wojskowych i cywilnych komponentów sił pokojowych;

- zapewnienie swobody działania sił pokojowych w rejonie operacji;

- elastyczność działania i gotowość do wykonania nowych zadań;

- żołnierze biorący udział w działaniach są całkowicie bezstronni, nie używają przemocy (z wyjątkiem samoobrony) i są wyposażeni w broń lekką.

5. Nie wszystkie wymienione w punkcie trzecim warunki muszą być w pełni przestrzegane np. w operacjach wymuszania pokoju, do których stosuje się w większym stopniu zasady prowadzenia typowych operacji bojowych.

6. Żołnierze (oddziały, pododdziały) biorący udział w działaniach na rzecz wsparcia pokoju powinni być do tego odpowiednio przygotowani.

7. Działania na rzecz wsparcia pokoju organizowane są i prowadzone w formie operacji (misji pokojowych). Rozróżnia się następujące rodzaje operacji (misji) wspierania pokoju:

- operacje zapobiegania konfliktom - (ang. confict prevention) polega na organizowaniu przedsięwzięć, zwłaszcza w ramach nakreślonych postanowieniami rozdziału VI Karty NZ, mających na celu niedopuszczenie do powstania konfliktów w rejonach szczególnych napięć. Przedsięwzięcia te mogą występować jako akcje czysto dyplomatyczne (misje dyplomatyczne, konsultacje, ostrzeganie) lub, najczęściej w drugiej fazie, jako działania zapobiegawcze (inspekcje, monitorowanie i obserwacja, prewencyjne rozwinięcie sił i środków ) w celu zapobieżenia konfliktowi zbrojnemu;

- operacje ustanawiania (tworzenia) pokoju - (ang. peacemaking) oznacza działania dyplomatyczne prowadzone po wybuchu konfliktu w celu doprowadzenia do przerwania walk i zawarcia porozumienia pokojowego. Działania te obejmują misje mediacyjne i rozjemcze, a także sankcje i izolowanie dyplomatyczne. Udział wojsk w tych misjach będzie ograniczony zwykle do działań o charakterze rozjemczym;

- operacje utrzymania pokoju - (ang. peacekeeping) jest to ograniczenie, łagodzenie lub zakończenie działań zbrojnych między państwami lub wewnątrzpaństwowych poprzez bezstronną interwencję strony trzeciej, zorganizowaną i prowadzoną przez społeczność międzynarodową, z użyciem sił zbrojnych i komponentu cywilnego w celu uzupełnienia politycznego procesu rozwiązywania konfliktów oraz przywrócenia i utrzymania pokoju. Prowadzone jest zwykle zgodnie z postanowieniami rozdziału VI Karty NZ. Udział wojsk w tych działaniach polega na: prowadzeniu obserwacji i dostarczaniu informacji o sytuacji w rejonie konfliktu, rozdzieleniu walczących stron przez rozwinięcie sił między nimi i ustanawianiu stref neutralnych oraz nadzorowaniu postanowień organizacji międzynarodowych (powrót ludności, przestrzeganie przerwania ognia, tworzenie organizacji państwowych);

- operacje wymuszania pokoju - (ang. peaceenforcement) obejmują działania zgodne z postanowieniami rozdziału VII Karty NZ, polegające na wykorzystaniu środków militarnych do przywrócenia pokoju w rejonie konfliktu. Operacje takie mogą być prowadzone w przypadku konfliktu międzypaństwowego i wewnętrznego, zwłaszcza w celach humanitarnych lub gdy przestały działać instytucje państwowe. Działania wojsk w tego typu misjach przyjmują formy operacji militarnych. Mogą one nastąpić jedynie wówczas, gdy zawiodą inne mechanizmy rozwiązywania konfliktów, a sytuacja grozi długotrwałym rozlewem krwi lub zniszczeniami;

- operacje budowania pokoju - (ang. peacebuilding) obejmują działania po konflikcie zmierzające do umocnienia i utrwalenia rozwiązań politycznych w celu uniknięcia odnowienia konfliktu. Udział wojsk w takich operacjach polegać będzie na: ochronie misji dyplomatycznych i powstających (odtwarzanych) struktur państwowych, rozdzielaniu zantagonizowanych stron oraz udzielaniu pomocy w przywracaniu porządku oraz udziale w działaniach stabilizujących (pomoc ludności, rozminowanie, itp.);

- działania (pomoc) humanitarna - (ang. humanitarian aid) obejmują działania prowadzone w celu pomocy ludności w trudnej sytuacji, zwłaszcza gdy odpowiednie władze nie mogą, lub nie chcą takiej pomocy dostarczyć. Pomoc humanitarna może być prowadzona w ramach operacji wspierania pokoju lub jako całkowicie oddzielne zadanie. Udział wojsk w operacjach tego typu może przybierać formę: usuwania skutków zniszczeń i skażeń; ewakuacji ludności, pomocy wysiedlonym i uciekinierom; podstawowej pomocy medycznej; dostarczaniu żywności i środków pierwszej pomocy oraz utrzymywaniu i odbudowie infrastruktury, a także ochronie.

8. We wszystkich operacjach na rzecz wsparcia pokoju konieczne jest przestrzeganie określonych zasad, determinujących skuteczność podjętych działań. Zasady te to:

Zasada wzajemnego szacunku polega na poszanowaniu praw wszystkich stron konfliktu. Każdy żołnierz sił pokojowych działa w ramach immunitetu tych sił i respektuje prawo i zwyczaje państwa-gospodarza. Żołnierze (pododdziały, oddziały) sił pokojowych uznają zastany stan (pozycje stron konfliktu) i nie podejmują prób zmiany tego stanu bez zgody stron konfliktu. Wszystkie strony konfliktu zobowiązane są honorować umundurowanie i oznaczenia wszystkich sił.

Zasada bezstronności polega na respektowaniu i uznawaniu racji stron konfliktu. Żołnierze sił pokojowych nie opowiadają się po stronie żadnej z zaangażowanych stron. Każdy żołnierz misji wykonuje określone zadania i nie demonstruje osobistych odczuć (sympatii, antypatii). W wypadku rozpoczęcia walki siły pokojowe przechodzą do działań wymuszających pokój lub wycofują się z rejonu konfliktu nie popierając zbrojnie żadnej z walczących stron.

Zasada wiarygodności polega na stałym demonstrowaniu - przez żołnierzy misji - zwartości i dyscypliny oraz gotowości do wypełnienia zadań. Żołnierze (pododdziały, oddziały) sił pokojowych wykazują wobec stron konfliktu determinację w utrzymaniu pokoju. Zadania wykonują sprawnie i w terminie nie okazując strachu wobec walczących stron. O wiarygodności stanowi zorganizowanie, dobre wyposażenie i sprawne działanie oddziałów sił pokojowych.

Zasada ograniczenia siły polega na powstrzymywaniu się żołnierzy misji przed użyciem siły w jakiejkolwiek formie. Każde użycie siły podważa zaufanie do operacji pokojowej. Żołnierz (pododdział, oddział) może użyć siły tylko w obronie własnej, zajmowanych pozycji lub wtedy, gdy przewiduje to mandat. Użycie siły w operacji wymuszania pokoju powinno być rozważne, ostrożne i kontrolowane. Zawsze musi być zgodne z przyznanym mandatem.

Zasada przejrzystości operacji polega na sukcesywnym informowaniu stron konfliktu o istocie i koncepcji użycia sił pokojowych. Wszyscy żołnierze misji działają zgodnie z mandatem i nie podejmują żadnych działań na korzyść żadnej ze stron nawet na jej prośbę, informując o istocie i zasadach podjętych działań. Informacja nie może doprowadzić do obniżenia bezpieczeństwa sił pokojowych.

Zasada jedności dowodzenia jest wynikiem przyjętych koncepcji dowodzenia siłami międzynarodowymi. Dowódca sił pokojowych jest jedynym autorytetem wszystkich komponentów misji. Jest jedyną osobą upoważnioną do oficjalnych rozmów ze stronami konfliktu i spełnia swe funkcje w stosunku do wszystkich komponentów międzynarodowych na podległym obszarze.

Zasada współdziałania militarno - cywilnego jest odzwierciedleniem charakteru operacji wspierania pokoju wyrażającego się we wspólnej realizacji celów przez organizacje cywilne i wojskowe. Wymaga to od dowódców ciągłego i szczegółowego określania zakresu wspólnych przedsięwzięć na wszystkich szczeblach działania. Każdy dowódca powinien szczegółowo znać swoją rolę i zadania i umiejętnie podporządkować się głównym celom politycznym (dyplomatycznym).

Zasada swobody manewru wyraża się w nieskrępowanej swobodzie w realizacji celów misji w ramach przypisanych kompetencji. Zatwierdzone przez strony konfliktu rozmieszczenie sił pokojowych nie ograniczają swobody działań w ramach przydzielonych zadań. Każdy dowódca dysponuje swoimi strukturami tak, aby w pełni i z całą konsekwencją wykonać zadanie, realizując cel misji.

Zasada elastyczności stanowi o gotowości struktur sił pokojowych do szybkiej i sprawnej zmiany zadań i rejonów działań. Pododdziały (oddziały) biorące udział w operacji wspierania pokoju przewidują zawsze zmiany sytuacji w rejonie działania i utrzymują zdolność do podjęcia nowych misji lub rozszerzenia przyznanego im mandatu.

9. Siły i środki wojsk lądowych w operacjach wsparcia pokoju. Każda operacja wsparcia pokoju, w zależności od jej charakteru, wymaga tworzenia odpowiednich, międzynarodowych sił. Skład sił i środków każdorazowo ustala Rada Bezpieczeństwa ONZ.

10. W zależności od porozumień międzynarodowych do operacji pokojowych mogą być wyznaczone odpowiednie jednostki (pododdziały, oddziały, związki taktyczne) wojsk lądowych. Mogą one występować w pełnym składzie organizacyjnym (struktury wojsk zmechanizowanych) lub wydzielić do sił międzynarodowych pododdziały specjalistyczne (rodzajów wojsk).

11. Podstawowym (modułowym) pododdziałem do tworzenia zgrupowania lądowego międzynarodowych sił rozjemczych jest batalion zmechanizowany (piechoty). Może on występować w jednolitej strukturze narodowej lub wielonarodowej.

12. Wydzielone do operacji pokojowej siły mogą występować w pełnym składzie i z etatowym uzbrojeniem i wyposażeniem lub wyposażenie i uzbrojenie - ze względu na charakter operacji - może być ograniczone do niezbędnego minimum.

13. Do operacji wspierania pokoju mogą być wydzielone następujące jednostki specjalistyczne wojsk lądowych: łączności, lotnictwa wojsk lądowych, rozpoznawcze i specjalne, przeciwlotnicze, inżynieryjne, przeciwchemiczne, medyczne. Możliwe jest również użycie wyspecjalizowanych jednostek (pododdziałów) logistycznych.

14. Bez względu na charakter operacji wyznaczone jednostki wykonywać będą zadania, do których są przygotowane. Jednostki wyznaczone do działań w ramach sił międzynarodowych wyposaża się w środki niezbędne do właściwej egzystencji i sprawnego działania. Jednostki uczestniczące w operacjach wsparcia pokoju utrzymują stałą łączność z krajem, składając odpowiednie meldunki. Działając w składzie sił międzynarodowych jednostki wojsk lądowych podlegają dowódcy tych sił, realizując cele misji i postawione przez niego zadania. Na dowódców pododdziałów wchodzących w skład kontyngentu wyznacza się oficerów znających język angielski. Na mocy otrzymanego mandatu jednostki wojskowe w sile batalionu, kompanii działają w strefie ( odcinku ) obszaru działania sił pokojowych ONZ .

15. Batalion, kompania może działać w ramach własnych struktur narodowych, lub w ramach struktur sił wielonarodowych.

1602. ZADANIA I SPOSOBY DZIAŁANIA

1. W działaniach na rzecz wsparcia pokoju Wojska Lądowe mogą wykonywać szereg, często nietypowych zadań odmiennych od typowych działań operacyjnych. Każdorazowo zadania te będą wynikać z charakteru operacji (misji) , sytuacji w rejonie konfliktu i otrzymanego mandatu, który szczegółowo określa zasady użycia siły (ang. Rules of Engagement - ROE). W zależności od specyfiki operacji oraz użytych w niej sił i środków zadania te mogą mieć formę sankcyjną (bezpośrednią) lub humanitarną (zabezpieczającą), nie mającą charakteru sankcji.

2. Główne zadania o charakterze sankcji to:

- obserwacja sytuacji wojskowej w strefie przygranicznej (lub w rejonie konfliktu);

- ustalanie faktów rzekomej interwencji z zewnątrz;

- obserwacja i nadzorowanie linii wstrzymania ognia i stref zdemilitaryzowanych;

- pomoc w utrzymaniu prawa i porządku;

- czasowe administrowanie (zajmowanie określonego terytorium);

- nadzorowanie wyborów i plebiscytów;

- zabezpieczenie statusu stref (rejonów) zdemilitaryzowanych i innych określonych przez ONZ;

- ochrona cywilnych struktur dyplomatycznych (rozjemczych) międzynarodowych i wewnętrznych.

3. Główne zadania nie mające charakteru sankcji to:

- zbieranie informacji o sytuacji w określonym rejonie;

- zabezpieczanie funkcjonowania środków użyteczności publicznej;

- udzielanie pomocy medycznej;

- likwidacja skutków wystąpienia skażeń chemicznych i promieniotwórczych;

- przeciwdziałanie handlowi bronią;

- organizacja i ochrona przemieszczania ludności;

- transport ludności z rejonów zagrożonych;

- rozminowanie terenów i obiektów;

- udział w usuwaniu klęsk żywiołowych.

4. Zadania wojsk lądowych w operacjach wymuszania pokoju będą miały zwykle charakter militarny. Wynikać będą każdorazowo z charakteru podejmowanych działań i będą określane przez dowództwo sił międzynarodowych.

5 .Każda misja działa na podstawie otrzymanego mandatu, który dokładnie określa cele i zadania misji oraz strefę ( odcinek ) działania. Aby wykonać zadanie na swoim odcinku (strefie) dowódcy, sztaby oraz żołnierze batalionów, kompanii muszą posiąść umiejętności podstawowych technik działania w misji pokojowych , w których żołnierze powinni być wyszkoleni przed rozpoczęciem misji. Do podstawowych technik działania w operacyjnych pokojowych należą : zorganizowanie i działanie punktu obserwacyjnego (PO), zorganizowanie i działanie punktu kontrolnego (PK), patrolowanie, konwojowanie, przeszukiwanie (inspekcje), ochrona i obrona obiektów, kontakt z mediami.

6. Posterunek obserwacyjny ( PO ) - powinien być ustawiony w bardzo wczesnym stadium nowej misji. Jego zasadniczym celem jest pokazać obecność sił ONZ wszystkim stronom konfliktu i ludności miejscowej oraz prowadzić obserwację wszelkich zdarzeń w terenie, wzdłuż dróg i w rejonach zakazanych.

Istotą posterunku obserwacyjnego jest:

- widzieć i być widzianym;

- widzieć sąsiednie posterunki obserwacyjne.

Do jego podstawowych zadań należy:

- rejestrować wszystkie przejazdy osób, pojazdów do i ze strefy ONZ;

- zapobiegać próbom przemycania broni, amunicji i materiałów wybuchowych do i ze strefy ONZ;

- prowadzić ewidencje ruchu pojazdów wojskowych, takich jak samochody, czołgi, transportery opancerzone, artyleria itd.;

- prowadzić działalność właściwą dla punktu kontrolnego lub obserwacyjnego we współdziałanie z innymi tego typu punktami;

- prowadzić obserwację przestrzeni powietrznej, rejonu wybrzeży morskich, linii przerwania ognia i granic (PO);

- meldować o wszystkich ważnych zdarzeniach do Kwatery Głównej misji pokojowej ONZ;

- w razie konieczności być w gotowości do zamknięcia punktu obserwacyjnego i zablokowania dróg.

Zasady obserwowania i meldowania:

- szukać i widzieć;

- słuchać i słyszeć;

- rozumieć co się obserwuje;

- meldować co zostało zaobserwowane.

Meldowanie jest bardzo ważną funkcją. Sztuka właściwego meldowania powinna być szczególnie trenowana i rozwijana we wszystkich programach szkoleniowych. W trakcie składania meldunków najważniejsze jest:

- podawanie informacji wyłącznie sprawdzonych i pewnych;

- niejasne wydarzenia powinny być krzyżowo sprawdzane (korzystając z danych innych punktów);

- zawartość meldunku musi być jasna i zwięzła, unikać niejasności i dwuznaczności;

- jeśli to możliwe, podawać ilość samolotów, pojazdów i liczbę ludzi przed wysłaniem meldunku.

7. Posterunek kontrolny (PK) - powinien być ustawiony w bardzo wczesnym stadium nowej misji i obejmować stałe i ruchome (doraźne) PK. Do głównych celów posterunku kontrolnego należy:

- pokazać obecność sił ONZ wszystkim stronom konfliktu i ludności miejscowej;

- prowadzić obserwację wszelkich zdarzeń w terenie, wzdłuż dróg i w rejonach zakazanych;

- kontrolowanie postanowień rozejmowych.

Istotą posterunku kontrolnego jest widzieć i być widzianym, uzupełniać system kontroli w nakazanej strefie we współdziałaniu z PO. Do jego podstawowych zadań należy:

- rejestrować wszystkie przejazdy osób, pojazdów do i ze strefy ONZ;

- zapobiegać próbom przemycania broni, amunicji i materiałów wybuchowych do i ze strefy ONZ poprzez kontrolę osób i pojazdów;

- prowadzić ewidencję ruchu pojazdów wojskowych, takich jak samochody, czołgi, transportery opancerzone, artyleria itd.;

- prowadzić działalność właściwą dla punktu kontrolnego we współdziałaniu z innymi tego typu punktami w strefie;

- prowadzić obserwację przestrzeni powietrznej, rejonu wybrzeży morskich, linii przerwania ognia i granic strefy;

- meldować o wszystkich ważnych zdarzeniach do Kwatery Głównej misji pokojowej ONZ;

- w razie konieczności być w gotowości do zamknięcia punktu kontrolnego i zablokowania drogi (dróg).

Stały posterunek kontrolny jest organizowany i prowadzony przez pododdział w składzie drużyny, plutonu.

Ruchome punkty kontrolne - mogą okazać się bardzo efektywne, ponieważ nikt wcześniej nie wie, gdzie będą umiejscowione. Może to pomóc w zapobieganiu przemytu broni i materiałów wybuchowych. Celem takich punktów jest zwiększenie kontroli i utrudnienie przemytu oraz infiltracji. Ruchomy punkt kontrolny zazwyczaj składać się będzie z pojazdu lub transportera opancerzonego ogrodzonego drutem kolczastym, oznaczonego symbolami punktu kontrolnego oraz z załogi.

Aby zapewnić kontrolę wąskiej drogi potrzeba od trzech do sześciu żołnierzy. Ruchomy punkt kontrolny powinien być zaskoczeniem dla zbliżających się doń ludzi. Zachowywać się w taki sposób, aby nie było żadnych niejasności. Załoga obsługująca ruchomy punkt kontrolny musi całkowicie kontrolować wyznaczony jej teren.

Umiejscowienie ruchomego punktu kontrolnego musi być skoordynowane z innymi punktami kontrolnymi i obserwacyjnymi. Ruchomy punkt kontrolny powinien funkcjonować w przeciągu 30 do 60 minut. Po około jednej godzinie, pozycja ruchomego punktu kontrolnego będzie wszystkim znana i jego efektywność spadnie.

8. Patrolowanie - w większości misji pokojowych patrolowanie jest zasadniczą techniką operacyjną i jeśli jest dobrze zaplanowane, prowadzone z rozmachem, może przyczynić się do osiągnięcia celów misji. Celem patrolowania jest:

- utrzymanie pełnej kontroli nad strefą;

- powstrzymanie infiltracji i ochrona miejscowej ludności;

- utrzymanie przyjacielskich stosunków z ludnością miejscową.

Istotą patrolowania jest zapewnienie pełnej kontroli w strefie nie pokrytej pełną obserwacją przez PK / PO. Do podstawowych zadań patroli należy:

-nadzorowanie „martwej strefy”, nie pokrytej obserwacją z PK/PO;

- wyjaśnianie incydentów;

- okazywanie obecności ONZ wszystkim stronom konfliktu w rejonie misji;

- zbieranie informacji;

- unikanie statycznego wypełniania zadań, zapewnianie realizacji swobody przemieszczania się.

Można wyróżnić następujące typy patroli: rutynowe, stałe, patrole „granicy ONZ” , rekonesansowe, poszukiwawcze, w miastach, podczas godziny policyjnej, patrole rozminowania, patrole rozdzielające, patrole o długim zasięgu, patrole wzmacniające, patrole zmechanizowane, patrole na samolotach i łodziach. Wszystkie patrole spełniają następujące funkcje:

- rozdzielają i interweniują;

- redukują lub powstrzymują próby infiltracji;

- pokazują obecność ONZ w strefie.

Pojęcie „granicy ONZ” oznacza „granicę” pomiędzy terenem operacyjnym ONZ, a terenem jednej lub kilku stron konfliktu.

Patrolowanie może odbywać się: na samochodach, transporterach opancerzonych, pieszo, w powietrzu, oraz z wykorzystaniem innych środków. Wybranie określonej metody prowadzenia patrolu zależeć będzie od cech terenu, rozległości terenu operacyjnego i dostępności do sprzętu, jakim dysponują siły ONZ.

Patrole na pojazdach są prowadzone w następujących sytuacjach:

- niewystarczającej liczby żołnierzy na PK/PO;

- dużego terenu operacyjnego;

- ograniczeniach swobody ruchu;

- gdzie niezbędna jest szybkość działania;

- gdzie konieczne jest stosowanie ciężkiego lub dużych rozmiarów sprzętu.

Patrole na pojazdach mają oczywiste zalety w porównaniu z patrolami pieszymi, np.:

- zapewniają większą mobilność i zasięg;

- mogą szybciej sprawdzić trasę patrolu co daje możliwość wysłania większej ilości takich patroli w stosunkowo krótkim czasie;

- są łatwiejsze do zidentyfikowania niż patrole piesze;

- mogą posiadać większą ilość sprzętu łączności, większy zasięg transmisji radiowej, lepszą sieć połączeń radiowych i pewniejszy system meldowania;

- dają bardziej widoczny efekt obecności ONZ w strefie;

- pozwalają na zainstalowanie większych reflektorów w celu obserwacji nocnej.

Patrolowanie, aby było skuteczne, musi odbywać się ściśle według otrzymanych rozkazów. Patrol musi zatrzymać się w oczywistych punktach obserwacyjnych, wyłączyć silnik i prowadzić obserwację. Szczególnie ma to znaczenie w warunkach nocnych. Miejsca wybrane na prowadzenie obserwacji często powinny ulegać zmianie, podobnie jak czas obserwowania z takiego miejsca.

Patrole piesze pozostają konwencjonalną i podstawową formą patrolowania. Mogą być mobilne lub stałe. Ich ograniczenia w stosunku do patroli na pojazdach to:

- zmniejszona elastyczność pod względem zadań;

- zmniejszony zasięg działania;

- mniej pewny i o mniejszym zasięgu sprzęt łączności w porównaniu ze sprzętem montowanym na pojazdach.

Pojazdy mogą być oznaczane w sposób nie podlegający dyskusji, natomiast patrole piesze często muszą dźwigać różnorodny sprzęt niezbędny do ich identyfikowania jako wojska ONZ w celu uniknięcia pomyłki i dostania się pod ostrzał jednej ze stron konfliktu. Flaga lub sztandar mogą być niesione przez jednego z członków patrolu, co czyni go łatwiejszym do zidentyfikowania.

Patrole piesze mają jednak większy dostęp do rejonów, do których z powodów cech terenu lub klimatu, nie dojedzie pojazd. Z tych przyczyn patrole piesze pozostają fundamentalną formą prowadzenia operacji pokojowych ONZ. Jeżeli patrol pieszy wyrusza w teren kontrolowany przez inną jednostkę ONZ niezbędna jest właściwa koordynacja działań.

Patrole powietrzne mogą być realizowane poprzez użycie śmigłowców lub samolotów. Możliwość prowadzenia obserwacji z powietrza ułatwia wykrywanie i meldowanie o incydentach mających miejsce na lądzie. Patrole powietrzne mogą być także realizowane przez zastosowanie bezpilotowych samolotów lub sprzętu sterowanego z ziemi, który może wykonywać fotografie terenu, rejestrować zdarzenia za pomocą kamer VIDEO lub je przekazywać na monitory.

Zalety patroli powietrznych:

- zwiększenie zasięgu obserwacji oraz szybkości jej prowadzenia;

- potwierdzanie informacji już otrzymanych z innych źródeł;

- zmniejszenie zagrożenia i ryzyka personelu ONZ w przypadku konfrontacji.

Ograniczenia patroli powietrznych:

- warunki pogodowe i widoczność;

- zawodność sprzętu mechanicznego i niemożność stosowania środków latających;

- restrykcje dotyczące tras przelotów, czasu, wysokości, korytarzy powietrznych itp.

Zazwyczaj wszystkie strony konfliktu muszą wyrazić zgodę na stosowanie rozpoznania powietrznego zanim się je zastosuje.

9. Konwojowanie (eskortowanie) częstym zjawiskiem w obszarze działania ONZ będzie udzielanie pomocy w zakresie transportu osób, delegacji z ramienia ONZ do określonych rejonów, lub eskortowanie konwojów z pomocą humanitarną do punktów rozdziału. Jest to typowe zadanie dla pododdziałów w sile plutonu, kompanii. Celem eskortowania jest:

- ochrona transportu pomocy humanitarnej do punktu rozdziału;

- ochrona oficerów łącznikowych, delegacji ONZ do terenów zagrożonych konfliktem.

Istotą konwojowania (eskortowania) jest stworzenie bezpiecznych warunków do sprawnego dostarczenia osób i wszelkiej pomocy do określonych punktów. Do głównych zadań konwojowania należy:

- przejęcie osoby, grupy osób, konwoju pomocy humanitarnej;

- stworzenie właściwej jej ochrony;

- eskortowanie do wyznaczonych punktów, rejonów;

- ochrona w rejonie lub pomoc w dystrybucji środków pomocy humanitarnej.

Konwoje stałe, transportujące materiały, personel, żywność, pieniądze, poruszają się po ustalonych trasach i tylko w wyjątkowych przypadkach oraz na wyraźny rozkaż zmienią te trasy (ze względu na blokady dróg, napiętą sytuację, itp.).

Każdy konwój musi składać się z co najmniej 2 pojazdów, w których znajdują się co najmniej dwie osoby. Każdy żołnierz musi posiadać broń. Organizacja konwoju zależeć będzie od liczby pojazdów i typu ładunku. Ochronę konwoju muszą prowadzić transportery opancerzone. Jeden znajduje się na czele, (jeden w środku) a jeden na końcu kolumny. Ponadto konwój musi dysponować oprócz wyposażenia osobistego:

- mapami terenu pokrywającymi całą trasę marszu;

- pistoletem sygnałowym lub rakietami iluminacyjnymi;

- pisemnymi rozkazami na wypadek różnych sytuacji (blokady dróg, próby uprowadzenia, drogi zastępcze);

- pokładowymi i przenośnymi środkami łączności;

- znakami w języku angielskim i lokalnym z napisem:” KONWÓJ ONZ, NIE WYPRZEDZAĆ”, umieszczonymi na ostatnim pojeździe;

- apteczkami pierwszej pomocy w każdym pojeździe.

Dowódca konwoju jest odpowiedzialny za cały konwój i prawidłowe zorganizowanie jego ochrony. Przed wyruszeniem, musi on sporządzić pisemne instrukcje dotyczące organizacji konwoju, włączając w to każdego żołnierza i pojazd biorący w nim udział, oraz udzielić krótkiego instruktażu zarówno dla osób konwojowanych, jak i dla żołnierzy konwoju. Bez względu na stopnie wojskowe osoby eskortowane podlegają dowódcy konwoju.

Dowódca konwoju nawiązuje łączność radiową z bazą podczas wyruszenia konwoju, kiedy mija określone punkty terenowe oraz podczas osiągnięcia celu konwoju. Podczas składania meldunków w mijanych punktach, informacje muszą być zakodowane. Dyscyplina podczas konwoju, włączając nakazaną szybkość marszu oraz odległości między pojazdami, musi być skrupulatnie przestrzegana. Odległości między pojazdami mogą jednak ulegać zmianie, ze względu na ruch na trasie marszu. Konieczne jest zachowanie kontaktu wzrokowego pomiędzy pojazdami konwoju.

W miejscu przeznaczenia dowódca konwoju wydaje rozkazy odnośnie dalszego postępowania i kieruje podległy personel do rozładowania przewożonego ładunku. Wydaje również rozkazy odnośnie drogi powrotnej, sposobów żywienia i zakwaterowania, jeśli to jest konieczne. Po powrocie do bazy, dowódca konwoju melduje o jego przebiegu.

Jeżeli jakikolwiek pojazd konwoju uległ wypadkowi drogowemu, postępować według procedur postępowania określonymi w instrukcji misji.

Konwój musi posiadać stałą łączność z bazą. Musi być w stanie nawiązać łączność przy użyciu co najmniej jednego środka łączności.

Dowódca konwoju zazwyczaj podróżuje w pierwszym pojeździe. Musi posiadać kontakt radiowy co najmniej z ostatnim pojazdem konwoju. Najlepiej jest, gdy ma on kontakt ze wszystkimi pojazdami konwoju.

10. Przeszukiwanie (Inspekcje) - w niektórych przypadkach wojska ONZ mogą być użyte do przeszukiwania budynków, obozów w których zachodzi podejrzenie że znajdują się tam środki bojowe. Ogólnie, sprawdzanie budynków, które mogą być strzeżone lub zaminowane, nie leży w gestii ONZ. W takich przypadkach wymagany jest sprzęt specjalistyczny, przeszkolony personel itp. Tego rodzaju szkolenia nie organizuje się dla wojsk ONZ. Jeżeli istnieje podejrzenie, że dany budynek jest zaminowany lub strzeżony, wojska ONZ nie powinny tam wchodzić. Jeżeli jakiś budynek ma być sprawdzony, decyzja powinna leżeć w gestii dowódcy batalionu, zgodnie z innymi przepisami ONZ. Innym ważnym aspektem jest personel prowadzący kontrolę budynku. Kolejna sprawą są kwestie religijne. ONZ nie może przerywać ceremonii religijnych. Nigdy nie zostawiać pojedynczych kobiet z żołnierzami ONZ. Mogłoby to być pretekstem do oskarżenia ONZ o napastowanie kobiet. Przeszukiwanie budynków włącza przeszukiwanie własności prywatnej. Dobrze jest w takim przypadku pozwolić przedstawicielom ludności powyjmować swoje rzeczy z szaf, szuflad itp.

Jeśli to możliwe, powinien być przy tym obecny przedstawiciel ludności lokalnej - policjant, wódz plemienia itp., który jest szanowany przez ludność. może to zapobiegać powstawaniu nieporozumień. Celem przeszukania (inspekcji) wnętrza budynków, obozów jest:

- sprawdzenie wiarygodności informacji o naruszeniu postanowień rozejmowych;

- poszukiwanie gromadzonych środków i sprzętu bojowego;

- poszukiwanie osób uznanych za przestępców wojennych i jeńców;

- unaocznić ludności lokalnej, handlarzom broni itp., że są możliwe kontrole budynków;

- sprawdzić, czy zdarzają się przypadki brania zakładników.

Przeszukujący pododdział jest zwykle podzielony na grupy przeszukującą i ubezpieczającą. Grupa ubezpieczająca musi składać się przynajmniej z drużyny, ażeby zapewnić całkowitą kontrolę na zewnątrz budynku. Ubezpieczający dzielą się na dwie podgrupy:

- jedna ochrania wejścia do budynku;

- druga zatrzymuje ludzi wchodzących do budynku.

Innym zadaniem może być wzmocnienie grupy osłaniającej wejścia, lub po prostu trzymanie tłumu na zewnątrz budynku.

Grupa kontrolująca musi być wystarczająca, by właściwie przeszukać budynek. Jeżeli składa się on z wielu pokojów, grupa kontrolująca musi być wzmocniona. Jest ona ponadto podzielona na kilka zespołów, składających się z minimum trzech żołnierzy każdy:

- jeden żołnierz jako zwiadowca-ubezpieczający;

- drugi - dowódca patrolu;

- trzeci - ubezpieczający.

Zasady przeszukiwania:

- zadanie powinno być utrzymywane w tajemnicy;

- żołnierze powinni być wcześniej dobrze przeszkoleni.

Na zewnątrz budynku:

- przed wejściem do budynku, dowódca musi zapewnić całkowitą kontrolę sytuacji na zewnątrz. Wszystkie wejścia muszą być obstawione, wszystkie drogi gotowe do zablokowania. Cały ruch pojazdów powinien być zatrzymany, wszyscy ludzie z sąsiedztwa usunięci na odpowiedni dystans. Wszelkie osoby zmierzające do budynku muszą zostać zatrzymane w odległości zapewniającej bezpieczeństwo wykonania zadania. Całkowita kontrola nad dachami budynków, systemem kanalizacyjnym i tunelami;

- ubezpieczający muszą być gotowi do zatrzymywania ludzi wchodzących do budynku.

Wewnątrz budynku:

- rozpocząć systematyczną kontrolę;

- przeszukiwać jednorazowo jeden pokój. Jak opisano wcześniej, jeden mieszkaniec może być zabrany do pokoju, w celu otwierania drzwi, szaf itp. Używać mężczyzn do tego celu, jeśli to możliwe;

- złożyć meldunek dowódcy kiedy przeszukano cały dom, lub w przypadku znalezienia czegokolwiek;

- oznaczać pomieszczenia sprawdzone w celu uniknięcia pomyłek.

Jeżeli istnieje niebezpieczeństwo min-pułapek, pozwolić jednemu z mieszkańców otwierać drzwi, szuflady, itp.

11. Ochrona i obrona obiektów - punkty obserwacyjne, kontrolne i kwatery ONZ nie są maskowane. Jako pozycje ONZ są ponadto malowane na biało, w związku z tym mogą być łatwo obserwowane. Zwykle ONZ nie może używać maskowania do krycia swoich pozycji i chronienia ich w ten sposób. W większości przypadków ONZ jest respektowana przez strony konfliktu. Pomimo to zdarzają się poważne sytuacje, które stanowią zagrożenie dla personelu i obiektów ONZ jak: usiłowanie kradzieży dokumentów, broni, amunicji, żywności, paliwa połączone zwykle ze stosowaniem przemocy, a także zagrożenie użycia materiałów wybuchowych (zamachy bombowe) przeciwko personelowi , obiektom ONZ.

Podstawowym celem ochrony i obrony obiektów jest zapewnienie personelowi ONZ swobody w wykonywaniu ich zadań. Istotą tej ochrony jest stworzenie systemu wart i patroli przy obiektach ONZ.

Do podstawowych zadań warty należą:

- kontrolowanie personelu i pojazdów;

- patrolowanie wewnątrz i na zewnątrz obiektów;

- sprawowanie nadzoru poprzez przeszukiwanie reflektorami, lornetkami, sprzętem do obserwacji nocnej.

W ochronie obiektów wyróżnia się dwa typy wartowników:

- wartownicy nadzorujący teren - wartownicy tego typu nadzorują obiekt i teren wokół niego. Są oni umieszczani zwykle na podwyższeniach, najlepiej na szczytowych piętrach budynków lub na ich dachach. Na dachu można zbudować kilka pozycji, ale w normalnych warunkach tylko parę z nich będzie wykorzystanych;

- wartownicy kontrolujący osoby - kontrolują personel, samochody i towary.

Personel posiadający dostęp do obiektu musi otrzymać trudne do sfałszowania przepustki. W kwaterach głównych, niektóre obiekty mogą być zastrzeżone. Tylko kilka osób posiada przepustkę upoważniającą do wejścia do tych obiektów. Takimi obiektami są zwykle: sale operacyjne, centra łączności, pokoje odpraw, wartownie, magazyny. Przed drzwiami do tych obiektów można ustawić dodatkowych wartowników oraz dodatkowo zabezpieczyć zamknięcie drzwi tych obiektów.

Jeżeli istnieje ryzyko zamachów bombowych, itp., tylko pojazdy ONZ mogą podjeżdżać do obiektu. Personel spoza ONZ może parkować w odległości 100-200 m od obiektu. Zaleca się używanie solidnych przeszkód wokół obiektów, aby żaden pojazd nie był w stanie ich sforsować. Kontrola wjazdu musi być zorganizowana w ten sam sposób jak na punkcie kontrolnym. Pojazdy spoza ONZ muszą być sprawdzane jak na punkcie kontrolnym.

12. Kontakt z mediami. Środki masowego przekazu posiadają bardzo istotną rolę we wszelkiego rodzaju konfliktach.

Przygotowanie sił zbrojnych do służby w międzynarodowych operacjach pokojowych wymaga również przygotowania żołnierzy pod względem umiejętnej współpracy z lokalnymi i międzynarodowymi mediami. Należy tak zaprezentować swą postawę by zdobyć ich przychylność lub , co najmniej , przychylną neutralność. Jednym z pierwszych etapów oficera odpowiedzialnego za łączność z lokalnymi środkami masowego przekazu jest błyskawiczna ocena ich przydatności oraz możliwości ich wykorzystania dla potrzeb własnego pododdziału w ćwiczeniach lub rzeczywistym konflikcie zbrojnym. Media zatem mogą stworzyć również atmosferę dla pomyślnego zakończenia danej operacji pokojowej , dla tworzenia psychologicznych przesłanek jej powodzenia. Mogą się okazać niezbędne dla dowództwa poszczególnych kontyngentów wojskowych sił pokojowych do utrzymywania przynajmniej poprawnych relacji z przedstawicielami zwaśnionych stron i ludnością cywilną zamieszkującą teren operacji pokojowej.

Szczególnie należy przestrzegać dwie podstawowe zasady w kontaktach z wszelkiego rodzaju mediami : informacja ma być szybka oraz sprawna i kompetentna. Można to zrealizować dzięki postawieniu wysokich wymagań przed mediami, a zaliczyć do nich należy :

- każda informacja musi być odzwierciedleniem rzeczywistych zdarzeń, a nie domniemań dziennikarzy;

- dobra wiadomość w formie syntetycznej odpowiada na podstawowe pytania: kto, co, gdzie, kiedy, dlaczego, jak?;

- każda informacja musi posiadać charakter wyprzedzający (aktualny aby zaspokoić zapotrzebowanie opinii publicznej;

- zasada wiarygodności stanowi o zaufaniu do źródła informacji i ma ogromny wpływ na jakość odbioru;

- wiadomość nie może posiadać lub dostarczać dla strony konfliktu bezpośredniego motywu lub pretekstu do odwetu.

Jedną z najbardziej znanych metod zbierania określonych informacji i badania opinii publicznej jest forma wywiadu. W obowiązkach służbowych jednej z osób funkcyjnych należy przypisać zadania takie jak :

- organizowanie spotkań dowódcy z mediami w odpowiednio dobranym pomieszczeniu lub tle krajobrazowym;

- przygotowanie materiałów na temat bieżących wydarzeń;

- udzielanie odpowiedzi i wyjaśnień w formie pisemnej;

- uprzedzanie dowódcy o ewentualnych punktach krytycznych;

- zdobycie aktualnych informacji na temat kim jest lub są i jakie siły, orientacje polityczne, etniczne i religijne reprezentują dziennikarze;

- prowadzenie na bieżąco banku informacji na bazie materiałów z lokalnej prasy oraz ośrodków radia i telewizji;

- wyznaczanie czasu trwania wywiadu oraz jego miejsca;

- każdy żołnierz może wypowiadać się o swoich odczuciach i wrażeniach bez próby ocen całościowych, relacjonuje tylko to, za co sam odpowiada.

1603. DOWODZENIE

1. Dowódcą sił wydzielonych (kontyngentu międzynarodowego) jest wybrany oficer, przedstawiciel jednego z państw uczestniczących w misji. Jest on przełożonym wszystkich żołnierzy wchodzących w skład tych sił, realizując cele określone przez Radę Bezpieczeństwa.

2. Dowodzenie operacją pokojową odbywa się zgodnie z zasadą jedności dowodzenia według powszechnie przyjętych procedur międzynarodowych (NATO).

3. Dowódcy poszczególnych jednostek narodowych realizują cele misji wypełniając zadania dowódcy sił międzynarodowych.

4. Jeżeli wojska lądowe wydzielają do składu sił międzynarodowych kilka jednostek, wówczas wyznacza się oficera (niekoniecznie dowódcę jednostki), który pełnił będzie funkcję dowódcy kontyngentu narodowego (polskiego) w składzie tych sił.

5. Dowódca kontyngentu reprezentuje kraj przed dowódcą sił międzynarodowych (sprzymierzonych), wypełniając jednocześnie swoje obowiązki (jeżeli jest również dowódcą jednostki). Dowódca kontyngentu odpowiedzialny jest także za dyscyplinę i porządek wojskowy w podległych mu jednostkach narodowych.

6. Organizacja łączności w czasie działań na rzecz wsparcia pokoju realizowana jest każdorazowo według określonych (dla danej operacji) oddzielnych procedur.

7. Dowodzenie w batalionie (kompanii) o jednorodnej strukturze narodowej odbywa się zgodnie z ustaleniami i procedurami narodowymi.

8. Językiem obowiązującym w misjach pokojowych jest język angielski, w jednonarodowych pododdziałach obowiązuje język ojczysty.

1604. STANY GOTOWOŚCI BOJOWEJ

1. Dla potrzeb każdej misji jak i do realizacji jej poszczególnych zadań przygotowuje się określone stopnie gotowości alarmowej połączone ze stopniami zaangażowania siły przez pododdziały wykonujące operacje pokojowe.

2. Głównie obowiązują trzy stopnie gotowości alarmowej: zielony, żółty i czerwony.

3. Alarm zielony odzwierciedla normalną sytuację codzienną. W miejscu stałej dyslokacji broń jest niezaładowana, patrole, wartownicy nie noszą hełmów i kamizelek ochronnych. W ruchu broń jest niezaładowana, ale załadowane są magazynki. Żołnierze konwoju (patrolu) mają założone hełmy i kamizelki. W stanie alarmu zielonego minimalizuje się ruch w nocy, wymagane jest posiadania co najmniej jednej radiostacji na każdym pojeździe.

4. Alarm żółty jest wskaźnikiem podwyższonej gotowości, wstrzymuje się większość przemieszczeń ograniczając je do minimum. Dokonuje się przeglądu schronów, sprawdza się broń, łączność i inny ważniejszy sprzęt i wyposażenie. Odwody zachowują gotowość do rozpoczęcia działania w czasie do 10 minut. W miejscu dyslokacji magazynki załadowane ale nie podłączone do broni, żołnierze noszą hełmy i kamizelki ochronne. W czasie wykonywania konwoju (patrolu) broń załadowana i zabezpieczona, żołnierze zadania wykonują w hełmach i w kamizelkach. W ramach bezpieczeństwa podwaja się dyżury, wartowników, pojazdy na trasę wysyła się minimum po dwa.

5. Alarm czerwony jest najwyższym stanem gotowości dla sił pokojowych. Pododdziały są gotowe do obrony wyznaczonych pozycji, odwody są w gotowości do natychmiastowego podjęcia działań. Wszystkie posterunki kontrolne zamyka się a ich obsada jest w gotowości do podjęcia walki. Wszyscy żołnierze noszą hełmy i kamizelki ochronne, broń jest załadowana i zabezpieczona. W zakresie zachowania bezpieczeństwa podobnie jak w alarmie żółtym podwaja się obsadę na dyżurach bojowych, zwiększa ilość pojazdów do wykonywania zadań konwoju lub patrolowania. Każdy pododdział jest w gotowości do podjęcia obrony, nie składa się meldunków drogą radiową otwartym tekstem, używanie radiostacji powinno być ograniczone do minimum.

6. Tylko dowódca sił rozjemczych lub dowódca batalionu ma prawo zmienić lub odwołać rodzaj gotowości alarmowej.

7. We wszystkich stanach gotowości alarmowej w budynkach, schronach broń jest rozładowana, nie nosi się hełmów i kamizelek ochronnych.

1607. LOGISTYKA

1. Zabezpieczenie logistyczne batalionu (kompanii) uczestniczącego w misjach pokojowych w zależności od rodzaju misji (liczebności uczestniczących w niej wojsk, realizowanych zadań przez kontyngent wojskowy), czasu trwania misji, warunków lokalnych i wielu innych czynników, może obejmować: bezpieczeństwo, usługi lotnicze, transport, łączność, zabezpieczenie inżynieryjne, zabezpieczenie materiałowe, zabezpieczenie techniczne oraz zabezpieczenie medyczne.

2. W ramach zapewnienia bezpieczeństwa pododdziałów organizuje i realizuje przedsięwzięcia przed wyjazdem, obejmujące przygotowanie i wydawanie poradników, szkolenie stanów osobowych batalionu (kompanii), zaopatrywanie w środki ochronne, oraz w rejonie misji - budowę schronów i umacnianie wykorzystywanych budowli oraz fizyczną ochronę batalionu (kompanii).

3. Usługi lotnicze realizowane na rzecz batalionu (kompanii) obejmują: rekonesans lotniczy i patrolowanie, przewozy stanów osobowych batalionu (kompanii) i ładunków, ewakuację i transport medyczny oraz przewozy dla celów socjalnych i rekreacyjnych.

4. Transport w misjach pokojowych może być organizowany centralnie dla całej misji lub w ramach poszczególnych kontyngentów wojskowych państw uczestniczących w tej misji, w tym dla batalionu (kompanii). W organizacji przewozów czynnikami decydującymi są niezawodność dostaw środków bojowych i materiałowych, innych ładunków oraz względy ekonomiczne.

5. Łączność w misjach pokojowych organizowana jest centralnie oraz w ramach poszczególnych kontyngentów wojskowych. Łączność centralna organizowana jest pomiędzy kwaterą główną misji i poszczególnymi kontyngentami, natomiast narodowe kontyngenty wojskowe organizują dla siebie łączność wewnętrzną, obejmującą poszczególne pododdziały i posterunki.

6. Zabezpieczenie inżynieryjne obejmuje budowę kwater mieszkalnych, magazynów, punktów kontrolnych, stanowisk obserwacyjnych i innych obiektów misji oraz utrzymanie techniczne obiektów. Zakres zadań dla batalionu (kompanii) powinien być określany każdorazowo, w zależności od warunków lokalnych miejsca rozmieszczenia misji pokojowej.

7. Zabezpieczenie logistyczne pododdziałów przygotowywanych do misji pokojowej tworzone jest w zależności od: liczebności i wyposażenia pododdziałów, czasu trwania misji, odległości miejsca (rejonu) pełnienia misji od kraju macierzystego, poziomu interoperacyjności logistycznej pododdziałów z kontyngentami wojskowymi pozostałych państw uczestniczących w misji pokojowej, możliwości kontraktacji dostaw zaopatrzenia i świadczenia usług (specjalistycznych i gospodarczo-bytowych) w rejonie pełnienia misji itp.

8. Pododdziały wydzielone do pełnienia misji pokojowych powinny być wyposażone w jednorodne uzbrojenie i sprzęt wojskowy. W zależności od rodzaju planowanych zadań oraz warunków terenowych, klimatycznych, lokalnych i socjalno-bytowych, panujących w rejonie pełnienia misji, mogą być opracowywane dla pododdziałów tabele należności dodatkowych. Obejmują one sprzęt i wyposażenie wojskowe i niewojskowe.

9. W misjach pokojowych organizowanych pod patronatem NATO obowiązuje podział zaopatrzenia wojskowego na pięć klas materiałowych. Są to: klasa I - żywność świeża, suche należności żywnościowe, woda oraz artykuły handlowe; klasa II - zaopatrzenie, dla którego normy są ustalone w etatowych tabelach należności i wyposażenia, np.: umundurowanie, uzbrojenie i sprzęt wojskowy oraz techniczne środki materiałowe; klasa III - materiały pędne i smary przeznaczone do wszystkich celów, z wyjątkiem stosowanych w samolotach bojowych lub w uzbrojeniu takim jak miotacze ognia, np.: paliwa, oleje smarowe, smary, węgiel i koks; klasa IV - zaopatrzenie, dla którego normy nie są ustalone w zatwierdzanych tabelach należności. W zasadzie obejmują: materiały budowlane i fortyfikacyjne oraz uzupełniające wielkość środków zaopatrzenia, podobnych do określonych w klasie II, takie jak: pojazdy uzupełniające; klasa V - środki bojowe (amunicja, środki minersko - zaporowe i obrony przeciwchemicznej).

10. W celu zapewnienia ciągłości zabezpieczenia pododdziałów w narodowe środki bojowe i materiałowe, szczególnie gdy czas pełnienia misji jest znaczny, organizuje się w kraju specjalne grupy zaopatrzenia (PSG), natomiast w rejonie misji (lub w jej pobliżu) narodową grupę wsparcia logistycznego (NSG). Narodowa grupa wsparcia logistycznego (NSG) z reguły wchodzi w skład międzynarodowej bazy logistycznej obsługującej kontyngenty wojskowe wszystkich państw uczestniczących w misji pokojowej i dzieli się z reguły na grupy (elementy) zaopatrzenia (NSE) odpowiedzialne za zaopatrywanie pododdziałów w środki bojowe i materiałowe.

Dostarczanie środków bojowych między rejonem koncentracji pododdziałów a wyjściowym do działania oraz między pododdziałami batalionu można realizować pododdziałami logistycznymi batalionu natomiast w pozostałych przypadkach - zgodnie z ustaleniami obowiązującymi w misji pokojowej.

Dostarczanie zakontraktowanej świeżej żywności w zasadzie powinno się realizować transportem dostawcy do rejonów koncentracji lub wcześniej ustalony rejon.

Dostarczanie wody i paliw w cysternach, w rejonie koncentracji, może być realizowane siłami własnymi batalionu lub ze wsparciem grup (elementów) zaopatrzenia (NSE) kraju wiodącego, natomiast w pozostałych rejonach z magazynów NSE kraju wiodącego po podpisaniu stosownych porozumień.

11. Mycie i kąpiel żołnierzy batalionu (kompanii) organizowana będzie, w miarę możliwości, w obiektach stacjonarnych lub w przydzielonej łaźni polowej. Łaźnię polową należy przewidywać do użycia tylko w przypadku możliwości podłączenia do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej oraz odprowadzenia spalin z urządzenia grzejnego. W przypadku korzystania z miejscowych zasobów wody dla celów kąpielowych (wodociągi), woda może być używana tylko po uprzednim przefiltrowaniu.

Pranie bielizny osobistej oraz odzieży roboczej organizowane będzie siłami batalionu, który w rejonie koncentracji należy wyposażyć w odpowiednie do tego celu środki (pralnie polowe, pralko - suszarki). Pranie bielizny pościelowej odbywać się będzie przy wykorzystaniu przydzielonej pralni polowej.

Dostarczanie poczty i środków finansowych do batalionu (kompanii) będzie realizowane przez narodowe grupy (elementy) zaopatrzenia (NSE) oraz wysunięte sekcje (FSP), których uzbrojone konwojowanie zabezpieczają wydzielone siły batalionu.

12. Zabezpieczenie techniczne pododdziałów realizowane jest przede wszystkim ich etatowymi siłami. W związku z tym przed wyjazdem, pluton remontowy powinien być wzmacniany siłami i środkami remontowymi w celu uzyskania niezbędnej autonomiczności. Uszkodzone uzbrojenie i sprzęt wojskowy, które nie mogą być wyremontowane etatowymi siłami remontowymi tj. wymagające remontu trzeciego, czwartego lub piątego stopnia (średniego lub głównego), może być remontowane na miejscu w ramach kontraktacji usług, bądź też ewakuowane transportem kolejowym do kraju. Ratownictwo techniczne i ewakuację techniczną należy realizować własnymi środkami ewakuacyjno - remontowymi lub przełożonego.

W celu utrzymania uzbrojenia i sprzętu wojskowego w pełnej gotowości technicznej, każdorazowo po zakończonym użytkowaniu należy zapewnić: wykonanie przeglądów oraz obsługiwań technicznych wynikających zgodnie z instrukcjami użytkowania i normami międzyobsługowymi; zabezpieczenia uzbrojenia i sprzętu wojskowego w miejscach postoju przed wpływem warunków atmosferycznych i oddziaływaniem osób postronnych; szybkie i sprawne wykonanie remontów pierwszego stopnia w zakresie czasu dyspozycyjnego oraz możliwości plutonu remontowego metodą wymiany podzespołów oraz zapewnienie stałej kontroli stanu technicznego pojazdów wyjeżdżających, dostosowanej do aktualnie panujących warunków atmosferycznych.

13. Pomoc medyczna rannym i chorym żołnierzom batalionu realizowana jest głównie etatowymi siłami i środkami plutonu medycznego. W związku z tym, pluton medyczny powinien być wzmacniany siłami i środkami medycznymi w celu uzyskania niezbędnej autonomiczności. W szczególnych wypadkach, gdy ranni i chorzy pododdziałów wymagają udzielenia pomocy specjalistycznej, jest ona realizowana w ramach kontraktacji usług na miejscu, bądź też ewakuuje się ich do kraju.

W batalionie, w rejonie rozmieszczenia, powinien być rozwinięty batalionowy punkt opatrunkowy składający się z ambulatorium lekarskiego z zadaniem udzielania pierwszej pomocy lekarskiej, leczenia ambulatoryjnego w okresie do dziesięciu dni oraz ambulatorium stomatologicznego z zadaniem udzielania pierwszej pomocy stomatologicznej i leczenia zachowawczego żołnierzy. W punkcie opatrunkowym powinien być zapewniony całodobowy dyżur lekarski oraz stała dyspozycyjność transportu sanitarnego.

Pododdziały wykonujące samodzielne zadania powinny być wyposażone, stosownie do potrzeb, w sprzęt i materiały medyczne oraz w niezbędnych przypadkach - personel medyczny i środki transportu sanitarnego.

W kompaniach udzielanie pierwszej pomocy medycznej organizowane będzie w przez sanitariuszy kompanii oraz w ramach samopomocy i pomocy koleżeńskiej. Ranni i chorzy z rejonu działania plutonów (drużyn, załóg) ewakuowani będą do kompanijnego punktu opatrunkowego, skąd środkami transportu sanitarnego plutonu medycznego - do batalionowego punktu opatrunkowego. Ewakuację do kolejnych etapów ewakuacji medycznej należy realizować zgodnie z ustaleniami, obowiązującymi w misji pokojowej.

W zakresie przedsięwzięć sanitarnohigienicznych i przeciwepidemicznych, realizowanymi w batalionie będą: rozpoznanie miejscowych warunków sanitarnych i epidemicznych; nadzór sanitarny na dostarczaniem, przechowywaniem i dystrybucji wody i środków spożywczych; nadzór nad przestrzeganiem higieny osobistej, żywienia, umundurowania i zakwaterowania; bieżące zabiegi dezynfekcyjne oraz profilaktyka w przypadku chorób zakaźnych

1

RDTWZiP batalion-kompania

16-7

---