Personel misji dyplomatycznej składa się z szefa misji oraz personelu, który ze względu na wykonywane zadania, zakres obowiązków oraz przysługujące przywileje i immunitety, można podzielić na trzy grupy:
a) personel dyplomatyczny
b) personel administracyjny i techniczny
c) służbę misji.
Szef misji to, jak mówi art 1. a) konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych (1961): osoba powołana przez państwo wysyłające do działania w tym charakterze. Stoi on na czele misji i kieruje jej pracą. Według art. 14 konwencji wyróżnia się trzy klasy szefów przedstawicielstw dyplomatycznych:
ambasadorów i nuncjuszów, akredytowanych przy głowach państw oraz innych szefów misji równorzędnego stopnia;
posłów, ministrów i internuncjuszów, akredytowanych przy głowach państw;
chargés d'affaires, akredytowanych przy ministrach spraw zagranicznych.
(nuncjusze i internuncjusze wysyłani są wyłącznie przez Stolicę Apostolską, zaś np. w stosunkach między państwami tworzącymi Brytyjską Wspólnotę Narodów przedstawiciele dyplomatyczni noszą nazwę wysokich komisarzy - odstępuje się od nazwy „ambasador” najczęściej wtedy, gdy chodzi o podkreślenie, że stosunki między państwami są szczególnego rodzaju.)
W klasie trzeciej od chargé d'affaires en pied, który jest zwykłym, stałym przedstawicielem misji dyplomatycznych należy odróżnić chargé d'affaires ad interim, który jest pracownikiem dyplomatycznym przedstawicielstw kierującym nimi podczas nieobecności szefów ambasad czy poselstw.
I jak mówi art. 15 - klasę szefów misji uzgadniają między sobą państwa w drodze porozumienia.
Według art. 1 d) konwencji wiedeńskiej członkiem personelu dyplomatycznego jest członek misji posiadający stopień dyplomatyczny.
W skład personelu dyplomatycznego wchodzą:
a) radcy
b) sekretarze (zwykle numerowani od I do III)
c) attachés:
zwykli, którzy są dyplomatami najniższej rangi
specjalni, inaczej nazywani attachés obrony, czyli wojskowi, morscy czy lotniczy, utrzymujący stosunki z odpowiednimi ministerstwami państwa pobytu oraz mający specjalne pozycje funkcjonalne i protokolarne w misji.
attachés ds. gospodarczych
Personel administracyjno-techniczny obejmuje kierownika, oraz:
- szyfrantów, - tłumaczy, - pracowników kancelarii, -lekarzy, -maszynistów itp.
Personel służby, inaczej obsługi to:
- sprzątaczki, - portierzy, - dozorcy, - kierowcy, - gońcy, - kucharze, - ogrodnicy itp.
(od służby misji należy odróżnić prywatnych służących członków misji, będących w domowej służbie członków misji, niezatrudnianych przez państwo.)
W polskiej służbie zagranicznej wyróżnia się następujące stopnie dyplomatyczne (zaczynając od najwyższego):
- ambasador tytularny, - radca-minister, - I radca, - radca,
- I sekretarz, - II sekretarz, - III sekretarz, - attache.
Wg. art. 18 personel dyplomatyczny powinien mieć w zasadzie obywatelstwo państwa wysyłającego, ale za zgodą państwa przyjmującego możliwe jest także mianowanie członków personelu dyplomatycznego spośród osób mających obywatelstwo tego państwa. W Polsce powoływani są jednak tylko obywatele polscy.
Liczebność personelu misji zależy od państwa wysyłającego. Art. 11 stanowi jednak, iż państwo przyjmujące, w razie braku wyraźnego porozumienia, może zażądać, by liczebność misji była utrzymana w granicach rozsądku, biorąc pod uwagę okoliczności i warunki w państwie przyjmującym oraz potrzeby misji.