Politechnika Śląska

Wydz. Inżynierii Środowiska i Energetyki

Kier. Inżynierii Środowiska

grupa II

WYZNACZANIE STAŁEJ VERDETTA

Sekcja 8

Aleksandra Samela

Jakub Szczepka

Wstęp teoretyczny

W najczęstszym przypadku światło jest niespolaryzowane tzn. drgania wektorów natężenia pola elektrycznego i wektora natężenia pola magnetycznego odbywają się prostopadle do kierunku rozchodzenia się fali i do siebie nawzajem (parami), lecz we wszystkich możliwych płaszczyznach w których ten kierunek leży. Można uznać w takim przypadku, że światło takie jest złożone z wielu fal o różnych płaszczyznach drgań. Gdy jakiś czynnik zmusi chaotyczne drgania do tego, by odbywały się w jednej płaszczyźnie lub jakiegoś innego obranego porządku, mówimy o polaryzacji światła. Najczęstszym przypadkiem jest polaryzacja liniowa, gdzie drgania już uporządkowane odbywają się ściśle w jednej płaszczyźnie.W pewnych przypadkach płaszczyzna oscylacji wektora natężenia pola elektrycznego liniowo spolaryzowanego światła obraca się w miarę propagacji fali i obrót ten jest funkcją drogi przebywanej przez światło w danym ośrodku. Mówimy wówczas o zjawisku rotacji optycnej. W zależności od skręcenia płaszczyzny polaryzacji ośrodek może być prawo lub lewo skrętny. Ośrodki w których zjawisko rotacji optycznej zachodzi w watrunkach normalnych nazywamy ośrodkami optycznie aktywnymi. Aktywność optyczna danego ośrodka jest związana z ich budową wewnętrzną - np w wodnych roztworach cukru decydujące znaczenie ma ksztaut cząsteczki cukru. Wyjaśnienie teoretyczne zjawiska rotacji optycznej opiera się na fakcie, że nałożenie na siebie dwóch drgań spolaryzowanych kołowo o przeciwnych zwrotach prowadzi do drgań spolaryzowanych liniowo. Wychodząc z tego założenia przyjmuje się, że światło spolaryzowane liniowo w ośrodku aktywnym optycznie ulega rozkładowi na na dwie fale spolaryzowane kołowo: jedną lewoskrętnie i drugą prawoskrętnie oraz fale te propagują w danym ośrodku z różnymi prędkościami. Otrzymujemy następujący związek na zmianę płaszczyzny polaryzacji od przebytej drogi z: =(/) (nl-np) z gdzie -kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji ,ługość danej fali w próżni , nl, np -względne współczynniki załamania fal spolaryzowanych lewo i prawo skrętnie w ośrodku optycznie aktywnym, z - przebyta droga. .

Zjawisko aktywności optycznej jest obserwowane także w substancjach po umieszczeniu ich w polu magnetycznym (stają się optycznie aktywne). W przypadku gdy wektor indukcji pola magnetycznego jest skierowany równolegle do kierunku propagacji światła, to efekt tej wymuszonej zewnętrznie rotacji optycznej nosi nazwę zjawiska Faraday'a. Kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji opisuje wówczas emporyczny wzór: =ρ B w gdzie B- wektor indukcji pola magnetycznego, w- droga przebyta przez światło, r- stała proporcjonalności zwana stałą Verdeta. Wartość stałej Verdeta zależy od: własności substancji, jej temperatury, długości fali.

Opis metody pomiarowej

Wszystkich pomiarów dokonano za pomocą polarymetru. Wykorzystuje on dużą wrażliwość oka ludzkiego na zmianę natężenia oświetlenia
Schemat polarymetru Oznaczenia: 1 - źródło światła, 2 - soczewka, 3 - polaryzator, 4 - przyrząd półcieniowy, 5 - substancja aktywna optycznie, 6 - analizator, 7 - lunetka.

Światło liniowo spolaryzowane pada na przyrząd półcieniowy, który dzieli pole widzenia na części (zaciemnia płaszczyznę polaryzacji w jednej z nich). Za przyrządem 4.2.półcieniowym płaszczyzny polaryzacji tworzą ze sobą niewielki kąt . Dla uzyskania równego oświetlenia analizator ustawia się tak aby jego płaszczyzna polaryzacji dzieliła kąt  na dwie równe części. Po wprowadzeniu ciała optycznie czynnego płaszczyzna polaryzacji światła ulega skręceniu o taki sam kąt i w tym samym kierunku w obydwu częściach pola widzenia. Stąd aby uzyskać równość oświetlenia całego pola widzenia analizator należy skręcić o kąt równy kątowi skręcenia płaszczyzny polaryzacji.

Krótki opis przebiegu ćwiczenia

Ćwiczenie składało się z badania zależność kąta skręcenia płaszczyzny polaryzacji od stężenia roztworu. Dla uzyskania pomiarów przy wyznaczaniu stałej Verdeta zbudowano układ według zamieszczonego poniżej schematu.

Schemat układu pomiarowego oznaczenia: 1 - źródło światła, 2 - substancja optycznie aktywna, 3 - polarymetr.

W obwodzie jak na schemacie zmieniano natężenie prądu płynącego przez solenoid w zakresie od 14A do 0A co 1A. Przy danym natęrzeniu prądu dokonywano trzech pomiarów kąta skręcenia płaszczyzny polaryzacji.

Mierzono kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji od stężenia roztworu. Układ stanowiło źródło światła i polarymetr. W czasie ćwiczenia włożono kuwetę, umieszczaną na czas pomiaru wewnątrz polarymetru. Pomiary kąta skręcenia analizatora polarymetru dla danego stężenia powtarzano trzykrotnie. Ogółem wykonano serie pomiarów po 15.

Obliczenia i rachunek błędów

Stała Verdeta

Obliczono średnią arytmetyczną każdej serii pomiarów kąta skręcenia płaszczyzny polaryzacji przy danym natężeniu prądu w solenoidzie:

I [A]	Kąt skręcenia  [°]
	1	2	3	średnia	błąd max.
14	21,5	21,25	21,3	21,35	0,05
13	20,4	20,1	20,15	20,22	0,05
12	19,15	19,05	19,3	19,17	0,13
11	18,7	18,85	18,9	18,82	0,20
10	18,75	17,9	18,5	18,38	0,32
9	17,8	17,15	17,35	17,43	0,08
8	16,5	16,4	16,65	16,52	0,15
7	15,6	15,55	15,5	15,55	0,08
6	14,5	14,8	14,85	14,72	0,10
5	13,45	13,65	13,85	13,65	0,03
4	12,8	12,95	13,05	12,93	0,22
3	12,3	12,5	12,55	12,45	0,25
2	11,45	11,25	11,25	11,32	0,13
1	10,15	10,1	10,2	10,15	0,03
0	9,8	9,95	10,05	9,93	0,03

Błąd  jest równy błędowi pomiaru i wynosi =0.05 .Dokładność odczytu ze skali amperomierza I=0.05 A. Błąd wynikający z klasy przyrządu był mniejszy : 0.04 A. Przyjęto błąd odczytu za błąd przyjęcia wartości natężenia prądu.

Na podstawie powyższych obliczeń i tabeli pomiarowej dokonanano wykresu zależności kąta skręcenia płaszczyzny polaryzacji od natężenia prądu.

Obliczone dane powyżej posłużyły do wyznaczenia współczynników nachylenia prostej z wykresu metodą regresji liniowej.

Wynosi on : a= (7,89 ± 0,23)*10^-1-1

b= (5,5 ± 1,0)*10^-1-1

współczynnik korelacji r=+0,99456

Korzystając ze wzoru : =  l B = k I gdzie :

 - Kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji,

 - stała Verdeta,

l = 20 cm - długość kuwety ,

B - indukcja magnetyczna,

k - współczynnik obliczony metodą regresji liniowej. B = _ b n I gdzie

b = 116 - współczynnik,

n = 60 1/m - liczba zwojów na jednostkę długości cewki.

Ostatecznie wzór na stałą Verdeta przyjmuje postać:  = k / ( _ b n l ) gdzie

k= 1078.4 [(°) / A].

Po wstawieniu danych otrzymano wartość stałej Verdeta :  = 616.29 Obliczenia błędu wyznaczenia stałej Verdeta:  =  / ( l B ) =  / (l ₀ b n I ) Licząc stałą dla danych:  = 14 - 0 = 11,8° - 0,2° = 11.6° I = 14 A

otrzymano:  = 615.14 [ ° /m/T] Błąd liczono według wzoru:

Po wstawieniu do wzoru danych jak powyżej otrzymano:  = 5.93 [ ° /m/T]

Podsumowanie

Dane uzyskane z ćwiczenia posłużyły do wykreśclenia zależności kąta skręcenia płaszczyzny polaryzacji od natężenia prądu w solenoidzie. Zależność ta ma charakter liniowy. Seria wyników pomiarowych została aproksymowana prostą, której współczynniki zostały obliczone za pomocą metody regresji liniowej. W wyniku obliczeń otrzymano wartość stałej Verdeta. Wyniosła ona ostatecznie  = 615.14 +- 5.93 [° /m/T ] . Uzyskany wynik można uważać za dokładny, pamiętając jednak o tym, że przy obliczaniu błędu nie wzięto pod uwagę jak zachowuje się substancja optycznie aktywna w zależniści od temperatury. Przez cewkę płynęły duże prądy, które powodowały grzanie się uzwojenia.Nie bez znaczenia jest też czynnik ludzki z subiektywną oceną punktu w którym występujerównomierne oświetlenie pola widzenia i związany z tym błąd wyznaczenia kąta skręcenia płaszczyzny polaryzacji .

Pomiary wykonano sprawnie i nie dopuszczono do nagrzania cewki.

---