KATLEEN V. HURLEY & THEODORE E. DOBSON

ENNEAGRAM W DZIAŁANIU

Czwórka: Ekscentryk

Tylko miłość może uratować tego, kto zetknął się z cudem.

JOHANN WOLFGANG GOETHE

Pytania

1. Czy głębokie, intensywne związki z ludźmi to najważniejsze źródło przyjemności w twoim życiu?

2. Czy często czujesz obawę przez utratą nawet najbliższych osób lub męczy cię zazdrość i chęć posiadania ich na własność?

3. Czy unikasz zadań wymagających skupienia i szczególnej dokładności, uważając je za nudne i przygnębiające?

4. Czy planując nowe przedsięwzięcia próbujesz przewidzieć z góry wszystkie trudności, żeby uniknąć rozczarowań?

5. Czy sens i cel swego życia odnajdujesz najpełniej w symbolach, mitach, a także tradycji, która łączy cię z ludźmi, twoją wiarą i życiem?

6. Czy często rozpamiętujesz swoją przeszłość, poświęcasz czas i energię na pytania o sens życia, próbując zrozumieć cel swego istnienia na Ziemi?

7. Czy piękno natury — wschód słońca, rozkwitanie kwiatów — budzi w twoim sercu zachwyt nad cudem stworzenia i poczucie jedności z Duchem?

8. Czy zdarza ci się odczuwać nagle taki natłok silnych emocji i doznań, że nie wiesz, jak je wyrazić i tracisz kontrolę nad myślami?

9. Czy masz skłonność do niezwykłości i ekstrawagancji w ubiorze, doborze potraw, znajomych, w upodobaniach artystycznych?

Widzenie świata. Czwórka to człowiek żyjący emocjami, skoncen­trowany na własnych doznaniach i potrzebach. Przesadne pielęgno­wanie i podsycanie głębokich uczuć służy utwierdzaniu się we wła­snej wyjątkowości. Jednak skupienie się na uczuciach prowadzi do „paragrafu 22".

W świecie Ekscentryka, jak w cieplarni pełnej żarłocznych, wy­bujałych, egzotycznych roślin, nie ma już miejsca dla nikogo i nie można upajać się zapachem kwiatów. W końcu on sam grzęźnie w swoich rozdętych, przekarmionych uczuciach, staje się niezdolny do wyrażania własnej niepowtarzalności.

Ekscentryk chce uniknąć wszystkiego, co w nim pospolite, zwy­kłe, i za wszelką cenę szuka oryginalności. Wypaczona motywacja dyktuje mu postępowanie, które pozwoli mu poczuć się kimś wy­jątkowym. Podstawową sprawą w jego życiu jest uzyskanie wglądu w naturę rzeczy, a jego głównym uzależnieniem —zazdrość.

Działanie w świecie. Przeciwstawiając się presji i wymaganiom świata Ekscentryk wykorzystuje swą zdolność do tworzenia głębo­kich więzi emocjonalnych z ludźmi, bogactwo swych odczuć i umie­jętność błyskawicznej oceny sytuacji innych. Nadużywa jednak swo­ich możliwości i nie potrafi wykształcić w sobie dyscypliny, równo wagi wewnętrznej i praktycznego podejścia do życia. Siła charakteru Ekscentryka wyraża się w jego upartej, subtelnej niezależności.

Zainteresowanie niezwykłością. Wyznając ściśle określone wartości i mając konkretne wyobrażenia o świecie, Ekscentryk próbuje wszy­stko nagiąć do swojej wizji. Pociągają go sytuacje dramatyczne, katastrofy, w których widzi szansę na nowy, lepszy początek. Ceni wszystko, co nowe i niezwykłe, często, więc podobają mu się kontrowersyjni ludzie, prowokujące style i zachowania.

Wrażliwość. Ekscentryk odznacza się niesłychaną wrażliwością, skierowaną przede wszystkim na siebie, a dopiero potem na innych Wrażliwość to rzadki dar, który w swojej zdrowej i prawidłowej postaci oznacza wyczulenie zmysłów, spostrzegawczość, zdolność do odbierania subtelnych sygnałów z otoczenia i bycia świadomym Wypaczona motywacja Ekscentryka sprawia, że wrażliwość ginie zh zasłoną płytkich uczuć, określanych jako delikatność, przewrażliwić nie, drażliwość i nerwowość. Koncentrując się na swoich własnych potrzebach Ekscentryk rozwija tę płytszą stronę swej wrażliwości przekonując siebie i innych, że należy się z nim obchodzić jak z kruchą porcelaną.

Tragedie. Czwórka bez końca rozpamiętuje przeszłość, którą po strzegą jako ciąg tragicznych rozczarowań i zdrad doznanych od osób będących dla niej autorytetami. Jest wyjątkowo uwrażliwiona na sytuacje, gdy została zaniedbana lub nie spełniono jej oczekiwań i nie zaspokojono potrzeb. Wyczulony na przeszłość, Ekscentryk poświęca mnóstwo energii na zrozumienie siebie i szukanie jakiegoś logicznego wytłumaczenia własnej historii.

Utraciwszy prawdziwą tożsamość, uparcie poszukuje kogoś — lub czegoś — co przyda mu znaczenia, pozwoli poczuć się kimś szczególnym. Nieświadomy posiadanej siły, wątpi w możliwość wpływania na rzeczywistość. Czuje, że jego życiem rządzą siły ze­wnętrzne, więc nie wierzy w siebie, w ludzi ani w dobrą przyszłość, bardzo często uważa się więc za ofiarę.

Nieustanna analiza. Ekscentryk rozprasza życiową energię na ego centryczne rozmyślania i nawet jeśli zdoła uporządkować przeszłość, nadal traktuje ją jako punkt odniesienia dla teraźniejszości nieustanne drążenie przeszłości zawiera w sobie jednak pewien ukryty skarb, gdyż może dać początek skomplikowanym procesom

Świat wewnętrznych pragnień. Aby zrównoważyć cierpienie płynące z minionych tragedii, Ekscentryk ucieka w świat fantazji. Również rzeczywistość będąca źródłem rozczarowania popycha go w bezpieczne schronienie własnych myśli. Ponieważ ciągle miota się mię­dzy tragedią a marzeniem, bardzo trudno mu żyć chwilą obecną.

Aktorstwo. Boleśnie świadomy swojego skrępowania i braku spo­ntaniczności, szybko opanowuje sztukę wewnętrznego dialogu. Przygotowując się do przyszłych zdarzeń przewiduje najpierw ewentualne konflikty, opracowuje kilka możliwych scenariuszy i de­cyduje, jaką powinien przybrać postawę. Broni się w ten sposób przed życiem tu i teraz. Przećwiczona „spontaniczność" nie jest prawdziwym kontaktem, lecz grą, Ekscentryk zaś jest jednocześnie aktorem i widzem. Udane przedstawienie daje mu złudne poczucie przynależności i przekonuje, że zasługuje na miłość. Służy temu również styl ubierania — awangardowy lub w inny sposób przy­ciągający uwagę, — którego prawdziwą funkcją jest ukrycie uczucia wyobcowania.

Pesymizm. Z powodu ciągłego przeżywania tragedii Ekscentryk przyjmuje wobec życia postawę pesymistyczną. Nie ufa ludziom, spodziewa się najgorszego, asekurując się w ten sposób przed przy­krymi doznaniami. W chwilach szczęścia jest mile zaskoczony. Jeśli ktoś wytknie mu skrajny pesymizm, jest niezmiernie zdziwiony, gdyż zwykle nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo myślenie negatywne przeniknęło jego myśli i słowa.

Trudności z akceptacją przez grupę. Istnienie w grupie może być dla Ekscentryka źródłem stresu, gdyż nie jest on w stanie przewidzieć i kontrolować sytuacji ani zaplanować swoich reakcji. Co więcej, może nieświadomie zarażać innych pesymizmem, doszukując się we wszystkim wad.

Jak na ironię, ludzie tak desperacko poszukujący akceptacji nie­świadomie zrażają sobie otoczenie. Jak ognia bojąc się neutralności, ekscentryk wywołuje u siebie huśtawkę nastrojów. Jego zachowanie jest bardzo męczące dla otoczenia. Jednakże w sprzyjających okolicznościach może okazać się fascynującym partnerem do rozmowy z powodu bogactwa zainteresowań.

Artystyczny temperament. Ponieważ Czwórka ma kłopot z wyrażaniem swoich głębokich uczuć w sposób bezpośredni, robi to nie wprost lub symbolicznie. Nierzadko szuka więc ekspresji artystycznej jako twórca, zawodowy lub amator. Oczywiście nie każdy akt pisarz, muzyk czy malarz jest Ekscentrykiem i nie wszyscy Ekscentrycy są artystami.

Styl podejmowania decyzji. Zanim o czymś zadecyduje, stara zasięgać opinii tych, na których jego postanowienie w jakikolwiek sposób wpłynie, wykorzystując swoją wrażliwość i talent porozumiewania z ludźmi. Wynika to z szacunku dla odrębności i ind) dualnych potrzeb ludzi oraz z potrzeby poparcia.

Ponieważ Czwórce brakuje spontaniczności, trzeba bardzo cierpliwie czekać na jej decyzje, rozważy, bowiem wszystkie za i przeciw zanim coś postanowi; kiedyś to nastąpi, gdyż Czwórka nie należy i osób unikających odpowiedzialności. W stresie podejmuje decyzje egoistyczne, lecz jeśli czuje się bezpiecznie, uwzględnia potrze innych.

Zazwyczaj uparcie broni swojej decyzji i cierpliwie — przynajmniej do pewnego momentu — wyjaśnia swoje racje. Spotykaj się z ostrą krytyką wpada w gniew, gdyż czuje się niezrozumiała i odrzucona.

Styl kierowania. Czwórka zawsze sili się na oryginalność w sposobie kierowania ludźmi. Jej styl to mieszanina bliskiego kontakt wrażliwości, kreatywności i wybuchowego temperamentu. Praca z Ekscentrykiem może być fascynującym i satysfakcjonującym zwaniem, pod warunkiem, że podwładny nauczy się „nadawać na tych samych falach" co chimeryczny szef. Jeśli nie wykaże dostatecznej giętkości, czekają go ciężkie chwile.

Czwórka nie jest zbyt skrupulatna i często zbyt pochopnie przydziela obowiązki. Jeśli ktoś się sprawdzi, odbiera to jako komplement, docenienie jej zdolności do kierowania. Lecz biada temu, k| podjął obowiązki i nie zdołał się z nich wywiązać! Ekscentryk, który wszystko bierze do siebie, również niekompetencję i niedbalstwo podwładnego uznaje za osobisty afront.

Bardzo wysoko ceni kompetencję i szczególnie zależy mu na tym aby okazać się ekspertem i osobą godną zaufania. Darzy również szacunkiem wszystkich prawdziwych profesjonalistów. Problemy powstają wówczas, gdy czuje się niedoceniany lub gdy ktoś, kogo uważa za ignoranta, chce z nim rozmawiać jak równy z równym.

Ekscentryk interpretuje fakty przez uczucia, co dla ludzi lepiej funkcjonujących w atmosferze neutralności bywa źródłem frustracji r_eSt doskonale świadomy otaczającej go atmosfery i aktualnych na­strojów, co pozwala mu uruchomić „system szybkiego reagowania" i zneutralizować konflikt, zanim się ujawni. Aby zostać naprawdę dobrym przywódcą, Czwórka musi jednak nauczyć się obiektywi­zmu i opanować przewrażliwienie na punkcie własnej osoby.

Życie w rodzinie i wśród przyjaciół. Ekscentrykowi nade wszy­stko zależy na popularności i zrozumieniu, lecz odpowiedzialność _za drugiego człowieka i za utrzymanie związku napełnia go prze­rażeniem. Każdemu człowiekowi ujawnia inną, starannie wybraną cząstkę siebie. Zwykle potem boli go brak intymności w związkach. Niezmiernie rzadko odnosi wrażenie, że potrafi się dobrze wysłowić i że został dobrze zrozumiany.

Przyjaźnie. Nieczęste, pełne magii chwile porozumienia z drugą osobą napełniają Ekscentryka wdzięcznością, która w formie wiernej przyjaźni może przetrwać całe życie. Są to dla niego związki święte. Dla rzadkiej okazji zobaczenia przyjaciela gotów jest wywrócić plan dnia do góry nogami.

Warunki przyjaźni. Niełatwo jest zostać przyjacielem Ekscentryka z powodu jego wygórowanych wymagań, wynikających z lęku przed śmiesznością i odrzuceniem. Zrobi wiele, by się przed tym uchronić. Co więcej, w przyjaźni oczekuje od partnera takiego sa­mego entuzjazmu, jaki sam przejawia, co powoduje ostre spięcia i często staje się przyczyną zerwania związku.

Gdy do tego dochodzi, Ekscentryk łatwo znajduje rozgrzeszenie, myśląc: „Gdybyś tylko spróbował mnie zrozumieć, przyznałbyś mi rację". Uważa, że już dostatecznie w życiu wycierpiał i zbyt wiele spraw ma na głowie, by się zmienić. To inni powinni dostosować się do jego standardów. Jeśli skrucha partnera okaże się niewystarcza­jąca, uznaje związek za niewarty kontynuowania. Pocieszeniem jest dla niego przekonanie, że partner jeszcze kiedyś pożałuje swojego postępowania, pojmie, co stracił, i zatęskni.

Znaczenie tradycji. Biorąc pod uwagę, z jakim upodobaniem Eks­centryk próbuje znaleźć powiązania między przeszłością i teraźniej­szością, nie dziwi jego przywiązanie do tradycji. Widzi w niej nie­zaprzeczalny dowód swojej siły przetrwania. Jego umiłowanie hi­storii i zrozumienie procesów historycznych przejawia się w tym, że uznane systemy wartości stają się dla niego źródłem prawa, porządku i poczucia bezpieczeństwa. Ekscentryk nałogowo przywiąza­ny do tradycji i historii staje się apodyktyczny dla bliskich, wymusza­jąc na nich bezwzględne posłuszeństwo i lojalność. Absolutny brak tolerancji dla codziennej rutyny sprawia, że swych intensywnych poszukiwaniach życiowych Ekscentryk odwołuje się do mitów, sztuki, muzyki i symboli jako źródeł energii i sil wewnętrznej.

Elegancja. Niezależnie od gustów i standardów świat Ekscentryk jest elegancki i wyrafinowany. Jego przestrzeń osobista, którą tworzy, jest zawsze oryginalnym i pięknym schronieniem przed światem zewnętrznym. Marzy o tym, by uchodzić za osobę wyrafinowaną, uprzejmą i wykwintną. Niestety, nader często wydaje się ludziom pretensjonalny, nadwrażliwy i nieprzystępny.

Skupianie na sobie uwagi. Czwórka uwielbia mieć ludzi w wyłącznym posiadaniu. Czuje się wówczas szczęśliwa, bezpieczna i ewentualnie może wyjawić tajemnice swojej duszy. Potrzebuje dużo wolnego czasu na oswojenie się z drugą osobą, zanim uwierzy, że może być zrozumiana. W swoim obsesyjnym dążeniu do uzyskania zrozumienia maltretuje słuchacza szczegółowym wyjaśnianiem swoich uczuć i poglądów na życie.

Ekscentryk potrafi zamęczyć słuchacza nieustannym jęczeniem, narzekaniem i wymuszaniem niepodzielnej uwagi. Pragnie za wszelką cenę być jedynym ośrodkiem zainteresowania, nigdy mu ni| dość pochwał i komplementów.

Chęć ściągnięcia na siebie uwagi wynika z poczucia alienacji i mc że się okazać najtrudniejszą przeszkodą do pokonania.

Cechy pozytywne. Ekscentryk, który dojrzeje i wkroczy na drogę przemiany, ma szansę rozwinąć wiele wspaniałych zalet, np. wyj czucie smaku, elegancji, piękna i uroku osobistego. Czwórka jest lojalna jako przyjaciel, potrafi głęboko wczuć się w położenie innych J Jeśli poświęci czas rozwijaniu swojej duchowości, posiądzie rzadką umiejętność rozumienia ludzi bez słów i wyczulenia na cudzy ból w stopniu dla większości niedostępnym.

Obdarzony zdolnością precyzowania myśli i uczuć, Ekscentryk może stać się źródłem inspiracji dla tych, którzy stracili nadzieję lut przestali siebie rozumieć. Ze swoją oryginalnością i zdolnością logicznego myślenia byłby mądrym, efektywnym nauczycielem. Można na nim polegać, gdyż cechuje go jasność umysłu, stałość i samo-| dyscyplina.

Czwórki są ludźmi godnymi zaufania, poszukującymi. Lubią, gdy wokół nich coś się dzieje. Ich zalety w połączeniu z potrzebą rozwoju mogą przynieść tak ważny dla nich sukces finansowy. Dar intuicji! oraz trafna i praktyczna ocena sytuacji pozwolą im wejść w świat biznesu. Jeśli ośrodkiem uwagi uczynią innych, mogą wykorzystać swoje osobiste talenty do tworzenia dóbr przydatnych ludzkości. Aby utrzymać dobry kontakt z rzeczywistością, ci wrażliwi emocjo­nalnie ludzie muszą jednak od czasu do czasu wycofać się, odpocząć i zatroszczyć o siebie.

Pamiętaj: Wszystkie wady Ekscentryka są tylko zniekształconym odbiciem jego zalet i mocy.

Czwórka: Ekscentryk. Jest skoncentrowany na emocjach i nastawiony i własne potrzeby i odczucia. Jego sposób na życie polega na ograniczaniu. Buduje swój intymny, mały świat, w którym zamyka się, by smakować swoje przeżycia i tęsknoty. Na trudności reaguje wycofaniem W swym wewnętrznym świecie szuka tego, co ważne w życiu, /śród kłębiących się doznań swego ośrodka emocji odnajduje wrażliwość , głębię i bogactwo uczuć.

Skoncentrowanie na sobie sprawia, że często jezioro jego emocji, kiedy nie znajduje ujścia, przeobraża się w cuchnącą sadzawkę. Ekscentryk zatruwa swoje wewnętrzne wody nieustannym roztrząsaniem przeżytych tragedii. Gorąco pragnie, by ktoś okazał mu zrozumienie i lgnie do ludzi, którzy razem z nim pochylą się nad odmętem : i cierpliwie wysłuchają jego wynurzeń. Sądzi, że jeśli okaże się cier­pliwy, to kiedyś wreszcie zdoła odkryć sens swojej tragicznej przeszłości. Taka kombinacja cech tworzy wzorzec Ekscentryka o wypa­czonej motywacji.

Systemy złudzeń

Czwórka: Ekscentryk

Podstawą systemu złudzeń Ekscentryka jest wycofanie, niosące sa­mozadowolenie. Czuje się przytłoczony przez ludzi i sytuacje, więc jego sposobem na życie jest ograniczenie. Szczęścia szuka tworząc swój mały, cudowny świat. Preferuje ośrodek emocji i wierzy, że baczne przyglądanie się wewnętrznym potrzebom i emocjom jest jedyną drogą do szczęścia.

Mistyfikacja, w której żyje Ekscentryk, to zarozumiałość zasilana przez jego główne uzależnienie — zazdrość. Bezustannie i bez reszty zajęty analizą własnych doświadczeń, jednocześnie zawistnie myśli o zdolnościach i możliwościach innych ludzi. Zazdrości im wszy­stkiego: dóbr materialnych, talentów, zalet psychicznych i ducho­wych. Pragnie natychmiast mieć to samo, co dostrzega u innych.

Żeby uniknąć konfrontacji ze swoją mistyfikacją, wymyśla pseudomistyfikację: poczucie wyobcowania. Przypomina mu ono, że jest więźniem przeciętności. Czuje się jak brzydkie kaczątko, nie wierzy, że zdoła kiedykolwiek uczynić swoje życie ekscytującym i bogatym. Wzbrania się przed spojrzeniem w stojącą wodę niespełnienia. Roz­paczliwie trzepocząc skrzydłami, tapla się w rozczarowaniu i bez­brzeżnej tęsknocie.

Konfrontacja z nie zaspokojonymi potrzebami i uczuciami, wypły­nięcie na szerokie i spokojne wody spowodowałyby mistyczną prze­mianę brzydkiego kaczątka w pięknego łabędzia. Spokój ducha jako odtrutką pozwoliłby Ekscentrykowi dostrzec własną wartość i ta­lenty, a także zdecydować, jak wykorzystać bogactwo swojej osobo­wości, by uzdrowić życie, czyniąc je twórczym, harmonijnym i usta­bilizowanym.

Niestety Ekscentryk woli posłużyć się pseuodoodtrutką — au­tentycznością. Skupia uwagę na jednej części swojej osobowości — uczuciach i potrzebach — i najbardziej tęskni do tego, czego osiągnąć nie może: do pełnej ekspresji swojego prawdziwego Ja. Próbuje jak najdokładniej wypowiedzieć to, co głęboko przeżywa, mając nadzie­ję, że pewnego dnia wreszcie znajdzie się ktoś, kto będzie w stanie go zrozumieć i kto spełni wszystkie jego pragnienia.

Złudzeniem rzeczywistości, którym żyje Ekscentryk, jest potrze­ba, aby być innym niż wszyscy, kimś, kto poznaje ludzki byt w spo­sób niepowtarzalny. Wyobraża sobie, że żyje naprawdę, gdy bardzo intensywnie przeżywa. Jest przeświadczony, że jego uczucia i po­trzeby są nim samym i dlatego musi je uzewnętrzniać, by czuć się człowiekiem.

Samousprawiedliwieniem podtrzymującym iluzję Ekscentryka jest przekonanie: „Znam źródło satysfakcji". W pewnym sensie wy­pływa ono z cech jego osobowości, talentów i głębi uczuć. Stąd bierze się również skoncentrowanie na przeszłości i kult przeszło­ści, która go ukształtowała. Dla Ekscentryka znalezienie satysfakcji to po prostu wyrażanie swych uczuć i zaspokajanie potrzeb. Jest przekonany, że gdyby wszyscy ludzie umieli tak jak on głęboko przeżywać i wyrażać swe uczucia, wiele problemów świata byłoby rozwiązanych.

Intensyfikacja głównego uzależnienia. Poruszając się zgodnie z kie­runkiem strzałki Ekscentryk przybiera najgorsze cechy Opiekuna (Dwójka). Kiedy nie uzyskuje dostatecznie dużo uwagi, kiedy ży­cie wydaje mu się nudne i zwyczajne, a on sam nie jest w stanie wyeksponować swej wyjątkowości, wtedy „przykleja się" do kogoś i próbuje zasłonić mu świat. Usiłuje manipulować drogą mu osobą przez okazywanie jej głębo­kich uczuć miłości i troski. Pod płomiennymi wyznaniami kryje się oczekiwanie, że partner odpowie tym samym. Jeśli uzna, że jest zaniedbywany, gra zranione dziecko, wywołując u drugiej osoby poczucie winy. Neutralizowanie głównego uzależnienia. Poruszając się pod prąd Ekscentryk przyjmuje pozytywne cechy Pedanta (Jedynka). Pedant jest przede wszystkim działaczem, praktykiem. Zawzięcie stawia czoło wszelkim przeciwnościom losu. Podejmując wytrwałą walkę z wewnętrznym konfliktem i zamętem Ekscentryk wchodzi na wąską ścieżkę wiodącą ku doskonałości. Uwalniający się z uzależnienia Ekscentryk będzie czynnie uczestniczył w życiu, kierując swą energię na zewnątrz. Zainteresowanie światem i ludźmi rozbudza jego własną energię. Uwolniony od przymusu bycia centrum wszechświata, zaczyna się interesować otoczeniem i dbać o nie. Wysiłek, jaki w to wkłada, uwalnia jego siłę wewnętrzną, dotąd skrywaną pod nawałem przeróżnych uczuć. Ten zdolny do poświęceń człowiek potrafi osiągać zarówno doraźne cele, jak również cele służące dobru przyszłych pokoleń. Czerpiąc ze skarbnicy swych uczuć i spostrzeżeń Ekscentryk potrafi wnikliwie i głę­boko analizować trudne problemy oraz ożywiać skostniałe struktury.

Opór. Ekscentryk obawia się uczestniczenia w życiu, gdyż brakuje mu pewności siebie; nie wierzy, że może coś osiągnąć. Boi się, że świat zmusi go do uległości i skaże na przeciętność. Jego lęki są nieuzasadnione. Jest zbyt twórczy i oryginalny w swoim podejściu do życia, aby otoczenie go stłamsiło. Im lepiej będzie umiał włączyć się w wir życia, ukształtować w sobie praktyczną zdolność współ­uczestnictwa i realizacji celów, tym bardziej uzewnętrznią się jego zalety.

Nagroda. Korzyścią płynącą z włączenia się w świat materialny jest wyzwolona przy tym energia twórcza. Gdy Ekscentryk wykonuje praktyczną pracę, która przynosi ludziom korzyść, rozwija zdolność wnikliwego i realistycznego planowania. Przygotowuje go to dobrze do kariery w zarządzaniu i administracji. Realizacja zamierzeń przy­nosi mu życiową satysfakcję, która mu umykała, gdy był pogrążony w kompulsywnej, nawykowej introspekcji.

Czwórka: Ekscentryk

Obraz Boga. Obrazem Boga ukrytym w głębi istoty Ekscentryka jest Moc (Gewura), a Mocą jest jasność myśli, rozkwit życia, pewność, żarliwość i konstruktywność.

Jasność myśli. Dokonując najgłębszych analiz ludzkiego doświad­czenia wydobywamy i jednoczymy mądrość, która dotąd była roz­proszona i ukryta.

Analiza i synteza percepcyjna zapoczątkowują proces odkrywania potencjału tkwiącego w nowych możliwościach oraz inicjują twórcze myślenie.

Opór przed podporządkowaniem myśleniu zbiorowemu wyzwa­la postawy i wartości, które wznoszą się ponad to, co pospolite, i nieustannie rozszerzają boski dar świadomości.

Rozkwit życia. Szacunek dla prawdy i mądrości, poparty umiejęt­nością kontaktowania się z ludźmi, charakteryzuje dobrego nauczy­ciela, który wskazuje uczniom drogę do wyższej świadomości.

Im ściślejsze i logiczniejsze jest rozumowanie, tym większa zdol­ność umysłu do odczuwania entuzjastycznego szacunku dla ludzi i całej rzeczywistości.

Wrażliwość na formę wyzwala poczucie harmonii, która dając po­czątek twórczości artystycznej napełnia duszę pięknem i miłością.

Pewność. Dzielenie z ludźmi cierpiącymi trudów i przeciwności kształtuje moc cierpliwości, w której wyraża się boska opieka nad światem.

Zyskując świadomość ogromnej różnorodności motywów działań ludzi i instytucji ludzkość słyszy wezwanie do szukania jedności przekraczającej zwykłą komunikację.

Wewnętrzna wizja i energia wypływające z przekonania, że dobro zatriumfuje nad złem, jednoczą się w wysiłku zmiany świata.

Żarliwość. Intensywność odczuwania i żywa ekspresja wyrażają radość życia, która uskrzydla ludzką duszę, by mogła poszybować ku Bogu.

Rana zadana przez Niebiańskiego Uzdrowiciela wyzwala wielką energię świadomości i jedności wewnętrznej każdej istoty i całego Stworzenia.

Otworzenie się na Piękno i Tajemnicę Boga inspiruje twórcze i peł­ne szacunku zaangażowanie w ludzkie zmagania oraz pobudza do wytrwałego szukania ich sensu.

Konstruktywność. Wysiłek twórczego umysłu, który wytrwale dąży do kształtowania świata materialnego, przynosi duszy Boski Pokój.

Oczyszczenie i samodyscyplina są ogniem, który z samorodków oryginalności wytapia trwały i praktyczny klejnot służby człowie­kowi, odzwierciedlający Doskonałość i Dzieło Boga.

Marzenia ludzkiej duszy są źródłem przyszłych światów, opar­tych na miłości i sprawiedliwości.

Podróż Życia: stawanie się Budowniczym. Ekscentryk staje się Bu­downiczym, jeśli przestaje skupiać całą swoją uwagę na sobie. Do­konując tego wysiłku ma możność konstruktywnego wykorzystania swojej twórczej energii. Uparte dążenie do oryginalności pozwala Ekscentrykowi kwestionować schematy i zastępować je owocami swojej wyobraźni oraz intuicyjnej wiedzy. Zawsze można od niego oczekiwać twórczych i unikalnych rozwiązań oraz nowych pomy­słów.

Dzięki wytrwałości rozwija w sobie samodyscyplinę i siłę we­wnętrzną. Umiejętność uogólniania informacji oraz udoskonalanie pomysłów są jego największymi atutami. Dzięki zrozumieniu, jak jałowe jest ciągłe dogadzanie sobie, uwalnia własną pomysłowość i giętkość, niezbędne do praktycznego urzeczywistniania idei. Kieru­jąc uwagę na pomoc i służbę innym zyskuje pozytywne nastawienie do siebie, ludzi i życia.

Ekscentryk jest wrażliwy na cudze troski, co czyni go oddanym przyjacielem, który przedkłada pomaganie w bólu i cierpieniu nad własne interesy. Nieustannie dba o rozwój wrażliwości na ludzkie uczucia i panując nad potrzebą zrozumienia przez innych, buduje trwałe związki przyjaźni. Obdarzony licznymi talentami i zaintere­sowaniami, uczy się w twórczy sposób wykorzystywać je dla dobra ludzi. Czyni go to wielkim optymistą, a jego radość życia, entuzja­styczne podejście do siebie i świata, stale się rozwija.

A oto klucz do osobowej przemiany Ekscentryka. Złotą zasadą jego życia powinno być obdarzanie ludzi taką uwagą i troską, jaką sam chciałby otrzymać. Wypaczona motywacja każe mu wymuszać zaspokajanie własnych potrzeb, uwagę i zrozumienie. Jednak na­prawdę powinien użyć swojej zdolności rozumienia w pracy dla dobra świata.

Ekscentryk ulega złudzeniu, że skupiając się na sobie osiągnie szczęście. A szczęście przyjdzie do niego dzięki szczeremu, bezinte­resownemu i trwałemu oddaniu innym.

Czwórka: Ekscentryk, który staje się Budowniczym

Niedostatki gleby. Ekscentryk ma problem z równomiernym rozprowadzaniem wody i w każdej chwili może ugrzęznąć w bajor emocjonalnego bólu. Wewnętrznie silny, robi wrażenie delikatnej i kruchego. Uważnie skupia się na własnym świecie i wszystko bierze! do siebie. Może go dotknąć każda uwaga, komentarz, propozycja,! opinia. Każdy, kto w jego obecności wyraża własne zdanie, będzie siei czuł zakłopotany i sfrustrowany, gdyż Ekscentryk ma wewnętrzną] potrzebę, by znaleźć się w centrum uwagi.

Nadmierne skupienie się na emocjach, całkowity brak dyscypliny 3 i pragnienie, by się nim opiekowano, sprawiają, że Ekscentryk staje się ekspertem w manipulacji. Jest wygadany, ma skłonności do dramatyzowania, a zarazem pesymizmu — ta kombinacja powoduje, że ludzie uważają go za osobę arogancką, gdy tymczasem próbuje on tylko zatuszować swoją niepewność i niedopasowanie.

Przekształcenie gleby. Pracowitość, dyscyplina i koncentracja uwagi na działaniu, a nie tylko na odczuwaniu, rozwiążą problem stagnacji i stworzą ujście dla jego twórczego geniuszu. Powinien zaniechać interpretowania zjawisk przez pryzmat własnych uczuć. Wtedy spojrzy na świat bardziej obiektywnie, chłodnym okiem i zobaczy gol takim, jaki jest naprawdę.

Zalew emocji paraliżuje go. Do odzyskania równowagi potrzebuje i ruchu. Służy mu nawet najbardziej banalne zajęcie, takie jak spacer,\ przesadzanie roślin czy napisanie listu. Te proste czynności uwalniają od napięcia i ukierunkowują jego energię. Po pewnym czasie • nauczy się zauważać swoje negatywne postawy. Będzie budował obraz siebie przez świadome pozytywne myślenie.

Siła gleby. Obrazem Boga u Ekscentryka jest Moc. Ekscentryk to; człowiek spostrzegawczy, który żywi głęboki podziw i miłość dla j innych. Jeśli swą niezwykłą wrażliwość kieruje ku sobie, jest ona.-dla niego źródłem cierpienia. Staje się błogosławieństwem, skarbnicą oryginalności i twórczości, jeśli jest zaangażowana w świat zewnętrzny. Naturalny dar jasnego myślenia i ubierania idei w słowa; i niesłychana odkrywczość pomagają mu w procesie przemiany.

Przebaczenie

Niemożność lub niechęć przebaczenia prawdziwych lub wyimaginowanych krzywd jest podstawowym czynnikiem wstrzymującym rozwój duchowy, wolność i czerpanie ze swojego potencjału. Więk­szość z nas chowa zadawnione urazy w stosunku do rodziców, nau­czycieli, przyjaciół, kochanych osób, dzieci, instytucji oraz wrogów.

Lista zniewag i uraz na ogół nie wpływa bezpośrednio na życie, ale krążąc podskórnie wśród codziennych zajęć, powstrzymuje na­szą zdolność normalnego i spontanicznego reagowania. Pomyśl, jak to jest, kiedy bezmyślnie lub z premedycją ktoś nas rani. Co wtedy robimy? Spędzamy następne minuty, godziny, a może dni na cichym lub publicznym rozpamiętywaniu wszystkich krzywd doznanych od tej osoby. Stajemy się coraz bardziej zawzięci i mściwi. Rozżaleni i pałający chęcią zemsty, nie zauważamy, że tracimy energię, siłę twórczą, spokój wewnętrzny oraz wolność. Poczucie krzywdy, za­grzebane w płytkim grobie tuż pod powierzchnią świadomości, jest pożywką dla negatywizmu. Nierzadko prowadzi do głębszych zabu­rzeń — nerwic, psychoz, depresji i chorób psychosomatycznych.

Wraz z codzienną zdyscyplinowaną samoobserwacją, pamięta­niem siebie oraz codzienną metanoja rozwija się samoświadomość, coraz lepiej zdajemy sobie sprawę, kim jesteśmy, coraz lepiej rozumiemy kondycję ludzką. Gdzieś bardzo głęboko, każdą komórką naszego organizmu, zaczynamy rozumieć, iż zranieni, nieświadomi, pogrążeni we śnie ludzie nie mają żadnego wpływu na to, że ranią się wzajemnie.

Błędne koło, w którym wszyscy wszystkim nieustannie zadają rany, można przerwać tylko budząc się i stając się świadomym. Roz­poznając własny negatywizm, ciasnotę umysłu, poznając powody swoich porażek zaczynamy pojmować ból, rozdarcie i wewnętrzną walkę, których każdy człowiek na Ziemi musi doświadczyć.

Przemoc nie ma racji bytu w otoczeniu pełnym prawdziwego zro­zumienia. Przebaczenie jest jak soczysty owoc, który bierzemy na drogę, wracając do domu. Jest to dar, który sami sobie ofiarowujemy, tak napełniony słodkimi sokami, że można nim obdzielić wszystkich ludzi.

Przebaczenie nie oznacza jednak zapomnienia o cierpieniu i uza­sadnionym gniewie z powodu wyrządzanych nam krzywd. Musimy świadomie uporać się z fizycznymi, psychicznymi, emocjonalnymi i psychologicznymi skutkami niesprawiedliwości i zła wyrządzone­go nam przez innych. Trzeba umieć uświadomić sobie własne cier­pienie i próbować znaleźć lekarstwo. W przeciwnym razie ciężar cierpienia będzie narastał. Właśnie „przepracowanie" życiowych do­świadczeń przynosi uzdrowienie, a w miejsce przemocy pojawia się współczucie i zrozumienie.

Podsumowanie. Przebaczenie jest uświadomieniem sobie faktu, który już wewnętrznie zaistniał. Jest wyciągnięciem ręki po owoc ciężkiej pracy związanej z przebudzeniem świadomości, radosnym powro­tem do Prawdziwego Cudownego Ja. Dla lunatyka przebaczenie jest darem zupełnie niedostępnym, lecz dla osoby świadomej staje się naturalne jak oddech. Dla niej staje się sposobem życia.

Błogosławienie przeszłości

Gdy poddasz się przemianie, zobaczysz, że uzdrowienie następuje samorzutnie dzięki łasce życia w świetle świadomości. Uzdrowie­nie wykracza zarazem poza teraźniejszość. Jak wiecznotrwałe echo niesie się ponad czasem i przestrzenią, przepływa nad szczytami triumfu i ciemnymi dolinami cierpienia. Kiedy doświadczasz uzdro­wienia tu i teraz, również twoja przeszłość i przyszłość podają sobie ręce, tworząc znowu nienaruszoną całość. Każde bez wyjątku przeżycie, niezależnie od tego, w jakim stop­niu było powodem twoich cierpień, staje się kamieniem na górskiej ścieżce. Opierasz na nim stopę, by piąć się wyżej, ku przemianie i transcendencji. Zrozumienie tej prawdy powoduje, że krzyczysz ze szczęścia.

Przepełniony wdzięcznością błogosławisz i uświęcasz swoją przesz­łość. W modlitwie dziękczynienia uświęcenie przeszłości przecina ostatnie ogniwo łańcucha, który dotąd przykuwał nas do minionych cierpień. Błogosławieństwo przeszłości ma moc równania szczytów i dolin, tworzy z nich szeroką równinę, na której trudno nie dostrzec jasno wytyczonej drogi w przyszłość. Gdy uda ci się zobaczyć, skąd przyszedłeś, kim byłeś aż do dzisiaj, wtedy już wiesz, jaka jest twoja przyszłość i przeznaczenie. Wdzięczne błogosławienie tego, co było, otwiera drogę do przyszłej wolności, szczęścia i poczucia pełni.

Podobnie jak przebaczenie, błogosławienie przeszłości nie zaciera jej nieprzyjemnych aspektów. Przeciwnie, historia życia domaga się analizy, przyznania się do bólu i przyjęcia go jako daru. Jeśli w każdej sytuacji potrafimy dostrzec coś, co wzbogaca nas lub innych, zawsze mamy powód do wdzięczności i błogosławienia wszelkich doświadczeń.

Podsumowanie. Kiedy każdą cząstką swojego istnienia błogosławimy przeszłość, dusza napełnia się cnotą pokory. Błogosławienie przeszłości jest osobistą modlitwą o wewnętrzną jedność i o jedność świata. Twoja modlitwa przyłącza się do modlitwy Jezusa z Nazaretu w dniu poprzedzającym jego śmierć Błogosławiąc przeszłość powie dział: „Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował, tak jak Mnie umiłowałeś" (Ewang. wg św. Jana, 17:23). Wdzięcznie błogosławią/ swoją przeszłość, oddajesz się życiu w absolutnym pokoju i jedności

---