Opisówka;

1/ Kurs efektywny-co go kształtuje(prawdopodobnie teoria z Zabielskiego z pierwszego rozdzialu).

2/ Działalność IDA i cele MIDA.

Test:

1)zad z opcji takie samo jak na wykladzie kupno 4,0850 i sprzedaż po 4.15......

2)Kiedy bank podaje kwotowanie pkt terminowych Euro -$ 99-65 to....

3)oprocentowanie euro wynosi 3% a jena 4% .importer niemiecki ubezpiecza pozycje walutową na rynku transakcji forward option 2M-3M. Bank w/w transakcji zakwotuje kurs Euro-jen....

4)pkt terminowe dla 1M kursu terminowego Euro-jen wynoszą 90-60 Jak kwotowane sa jeny?

5)oblicz kurs efektywny, dla eksportera gdy: F1 -4,1015, a f2 gorsze o 15 pkt od sredniego NBP. Nie ma kosztów transakcyjnych.

6)Jaka waluta nie wchodziła do koszyka ECU w 1.05.96 r.?

7)Prawdziwe jest stwierdzenie ze:

a)pożyczki zaciągane przez MBO i R są wyrażane w euro

b) pożyczki zaciągane przez MBO i R są wyrażane w $

c)obligi globalne to główne źródło dochodów MBO i R

d) żadne z powyższych

8)w czym wyraża się znaczenie oficjalne euro( funckje)

9)Prawo Grassmana

10)dlaczego znaczenie $ zmniejszyło się?

11)III etap dojścia do Unii Walutowej

12)Teoria PPP

13)teoria równowagi bilansu płatniczego(jak jest dodatni bilans to waluta danego kraju.....)

14)Był rozpisany kurs efektywny w trzech wersjach, gdzie wskaźnik zabezpiecznia był równy 0,8 i trzeba było wybrać prawidłowy, albo żaden z powyższych (nie pamiętam kursów)

15)było dużo pytań jak kształtują się kursy walut zarówno na termin jak i spot, gdy mamy podane oprocentowanie walut.

17)6M kurs $-PLN 3.765-3.899.inwetor spekuluje na aprecjację waluty krajowej, kurs spot za 6 m-cy przy którym osiągnie zysk:.......

18) kwotowanie z punktu widzenia amerykanina euro-$ 1.5467 jest kwotowaniem:

-pośrednim

-bezpośrednim

19) inwestor sprzedał 1mln Euro za 4,567, potem sprzedał 1mln $ za 3.789. Jego pozycja to.....

Wiecej nie pamietam

To są pytania z egzaminu z finansów ze środy

Waluta międzynarodowa- uznaje się ,,tę walutę, która jest używana przez osoby i podmioty gospodarcze będące rezydentami w innych państwach niż to, w którym dana waluta jest emitowana. Musi ponadto spełniać określone funkcje w skali globalnej. Funkcje wm: 1.funkcja środka wymiany 2.funkcja jednostki rozliczeniowej 3.funkcja środka tezauryzacji. Waluta międzynarodowa spełnia wymienione funkcje w sektorze prywatnym i w publicznym. Są one ze sobą ściśle powiązane i współ­zależne

Funkcje waluty międzynarodowej

Funkcja	Sektor prywatny	Sektor publiczny
Środek wymiany	rozliczenie międzynarodowe wymiany handlowej i zo­bowiązań finansowych waluta przejścia na rynkach walutowych waluta równoległa w państ­wie trzecim	interwencja na rynkach wa­lutowych oficjalne przepływy finanso­we
Jednostka rozliczeniowa	fakturowanie handlu zagra­nicznego międzynarodowe transakcje finansowe notowania cen towarów (np. surowców) na rynkach międzynarodowych	punkt odniesienia dla sys­temów kursowych innych walut kotwica stabilizacyjna
Środek tezauryzacji	denominowanie instrumen­tów finansowych alokacja portfelowa	denominowanie oficjalnych rezerw międzyn

Rynek eurowalut, głównym członem jest rynek eurodolara. Jest to w istocie rynek przez nikogo niekontrolowany. Jego charakterystyczną cechą jest eksterytorialność operacji hundlowych. Gwarantuje mu ona pełną swobodę działania i apolityczność. Niezawodność zasad współpracy eurobanków operujących na tym rynku oparta jest zarówno na klauzulach prawnych, jak i na poczuciu solidarności. Eurobanki gwarantują pożyczkobiorcom i depozytariuszom korzystniejsze warunki pośrednictwa finansowego niż banki handlowe operujące na narodowych rynkach kredytowych Charakterystyczną cechą tego rynku jest to, że transakcje walutowe są przeprowadzane poza miejscem pochodzenia waluty. Nazywa się je transakcjami eurowalutowymi. Eurowalutą nazywa się walutę narodową kraju poza jego granicami. Tak więc eurodolar to dolar amerykański poza granicami Stanów Zjednoczonych, euromarka to marka RFN poza granicami Niemiec itp. Rynek eurowalut można określić jako rynek wierzytelności w walutach wymienialnych poza granicami kraju ich pochodzenia. Na rynku eurowalut panują reguły gry popytu i podaży. W wyniku tej gry kształtuje się oprocentowanie depozytów eurowalutowych i kredytów eurowalutowych.

Zalety tego rynku. Pierwsza polega na tym, że rynek ten jest swojego rodzaju ,,basenem" wyrównawczym krótkoterminowych środków pieniężnych między poszcze­gólnymi krajami. Dzięki istnieniu, swobodzie operacji i dużej konkurencyjno­ści rynek ten w dużym stopniu wpłynął na wzrost mobilności w skali międzynarodowej krótkoterminowych kapitałów Druga zaleta, polega na wyrównawczym oddziaływaniu tego rynku na stopy procentowe. Trzecią zaletą; Dysponuje olbrzymim potencjałem kredytowym i, mając szybkie tempo rotacji środków, reprezentuje duży potencjał międzynarodowej płynności prywatnej, który musi być uwzględniany, obok oficjalnych rezerw walutowych banków centralnych (tzw. płynności oficjalnej) krajów rozwiniętych, w składnikach płynności międzynarodowej.

Wady rynku eurowalut Pierwszą z nich jest to, że z rynku tego wywodzą się siły doprowadzające niekiedy do konfliktów z narodowymi interesami gospodarczymi oraz z narodową polityką gospodarczą i pieniężno-kredytową. Druga wada tego rynku polega na tym, że kryje on w sobie strukturalne niebezpieczeństwa. Tkwią one w niedostatecznej przejrzystości rynku. Banki, prowadzące najczęściej działalność w oparciu o depozyty eurowalutowe, mogą je ponownie wypożyczyć na krótki lub średni termin innym bankom lub instytucjom pozabankowym. Nie mają one jednak dostatecznego rozeznania co do tego, kto jest ostatecznym odbiorcą, jakie jest jego zadłużenie i na jakie cele zostanie wykorzystany dany kredyt eurowalutowy Trzecia główna wada eurorynku pieniężnego polega na tym, że przysparza on władzom walutowym w czasie kryzysów walutowych wielu kłopotów

Międzynarodowy Fundusz Walutowy Stanowi ramy instytucjonalne funkcjonowania międzynarodowego systemu walutowego. Porozumienie o utworzeniu MFW osiągnięto na konferencji w Bretton Woods (Stany Zjed­noczone), która odbyta się 1-22 lipca 1944 roku. Według stanu na 31 sierpnia 2000 roku do MFW należały 182 kraje. Głównym celem MFW jest tworzenie warunków niezbędnych do stabilizacji finansowej i gospodarczej w krajach członkowskich, utrzymywanie względnej stabilności walut, tworzenie ram ułatwiających wymianę dóbr, usług i kapitału między krajami członkowskimi oraz wspieranie wzrostu gospodarczego. Aby te cele osiągnąć, kraje członkow­skie współpracują z MFW oraz ze sobą. Przede wszystkim są zobowią­zane do:

1) prowadzenia takiej polityki gospodarczej i finansowej, aby utrzymany został zrównoważony wzrost gospodarczy,

2) dążenie do stabilizacji gospodarczej przez porządkowanie warunków gospodarczych i finansowych,

3) unikania manipulowania kursem walutowym lub wykorzystywania międzynarodowego systemu walutowego do osiągania nieuzasadnionych korzyści konkurencyjnych w stosunku do innych krajów,

4) stosowania polityki kursu walutowego zgodnie z zasadami określonymi w statucie MFW.

MFW spełnia trzy funkcje': 1) regulacyjną, polegającą na nadzorowaniu stosowanych przez kraje członkowskie ograniczeń walutowych i przestrzegania reguł kursowych,

2) kredytową, polegającą na dostarczaniu krajom członkowskim dodatkowych środków walutowych w postaci różnych form kredytów, 3) konsultacyjną, polegającą na odgrywaniu roli stałego forum konsultacji i współpracy krajów członkowskich. MFW jest sprawną instytucją w dobrych czasach i ułatwia przetrwanie w czasach trudnych. Jego działalność w dużym stopniu przyczyniła się do ekspansji handlu światowego. Fundusz dysponuje zasobami własnymi i pożyczonymi. Służą one do realizacji zadań statutowych, zwłaszcza do udzielania kredytów.

Podstawowym rodzajem kredytów udzielanych przez MFW krajom członkowskim są kredyty udzielone w ramach pierwszej transzy kredytowej (do wysokości 25% kwoty) oraz w ramach górnych transz kredytowych (powyżej 25% kwoty).

Tego rodzaju kredyty są zazwyczaj powiązane z promesami kredytowymi i ułatwieniami rozszerzonymi W ramach promes kredytowych udzielane są kredyty na 1-2 lat, czasem na 3 lata, po przedłożeniu przez kraj-kredytobiorcę (po konsultacji z MFW) programu przywrócenia równowagi bilansu płatniczego. Spłata kredytu następuje w okresie od 3,25 do 5 lat. Kraj członkowski w ramach promesy może uzyskać kredyty do wysokości 100% kwoty i kumulatywnie do 300% kwoty.

W ramach ułatwień rozszerzonych kraj członkowski może zaciągnąć w MFW kredyty na przezwyciężenie trudności w bilansie płatniczym o charakterze strukturalnym. Najwyższą decyzyjną władzą Funduszu jest Rada Gubernatorów. Składa się ona z gubernatorów i ich zastępców mianowanych przez kraje członkowskie. Gubernatorem jest minister finansów, a jego zastępcą prezes banku centralnego.

Grupa Banku Światowego obejmuje następujące organizacje:

1) Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (IBRD, MBOiR), zwany potocznie Bankiem Światowym,

2) Międzynarodowe Stowarzyszenie Rozwoju (IDA),

3) Międzynarodowe Towarzystwo Finansowe (IFC),

4) Wielostronną Agencję Gwarancji Inwestycji (MIGA).

Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (MBOiR)

powstał na konferencji w Bretton Woods w 1944 roku. Według stanu na 30 czerwca 1995 roku do Banku Światowego należało 178 krajów (w tym również Polska). Najwyższą władzą banku jest Rada Gubernatorów, wybierana na 5 lat. Celem Banku Światowego, zgodnie z jego statutem, jest:

l. Popieranie dążeń do długookresowego, zrównoważonego wzrostu międzynarodowej wymiany handlowej i do utrzymania równowagi bilansów płatniczych. 2. Udzielanie krajom rozwijającym się pomocy w zakresie przebudowy ich gospodarek i rozwoju gospodarczego.3. Ułatwianie prywatnych inwestycji zagranicznych oraz udzielanie pożyczek na cele produkcyjne ze środków pochodzących ze źródeł własnych lub pożyczonych. 4. Udzielanie pożyczek lub przyznawanie gwarancji dotyczących pożyczek międzynarodowych na finansowanie najbardziej potrzebnych inwestycji uzyskanych z innych źródeł. 5. Przeprowadzanie operacji finansowych w taki sposób, aby w krajach otrzymujących pożyczki zostały uwzględnione konsekwencje ekonomiczne inwestycji międzynarodowych. 6. Rozwój przedsiębiorstw lokalnych przez, zapewnianie im zagranicznych źródeł finansowania.

Kredyty (pożyczki) udzielane przez Bank są kredytami długoter­minowymi (na okres od kilku do 20 lat)

Kapitał zakładowy Banku Światowego jest kapitałem udziałowym. Udziały państw członkowskich składają się z dwóch części: 1) kapitału wpłaconego, z czego 1% uiszcza się w złocie lub w dolarach, natomiast 9% w walucie narodowej,

2) funduszu gwarancyjnego (90%), stanowiącego zabezpieczenie zobowiązań Banku Światowego z tytułu emitowanych obligacji i udziela­nych gwarancji.

Zasady ograniczenia ryzyka kredytowego: 1) zasada spłaty kredytu i transferu(Kraj pożyczający powinien być przede wszystkim w stanie spłacić zaciągniętą pożyczkę długoterminową), 2) zasada rentowności ogólnej (podlegający finansowaniu projekt inwestycyjny powinien mieć odpowiednią rangę gospodarczą, która uzasadnia konieczność zaciągnięcia pożyczki dewizowej), 3) zasada realności (koncepcja danej inwestycji musi być dobrze przygotowana i możliwa do realizacji). 4) finansowanie ze strony Banku jest uzupełniające, występuje równolegle z udziałem środków wewnętrznych kraju korzystającego z kredytów Banku Światowego 5) bank pożycza w tych walutach w których sam wyemitował obligacje - eliminacja ryzyka walut 6) Zasada nieprzekraczania przez niespłacone pożyczki kap. wpłaconego do banku powiększonego o kap. na żądanie i zyski tego banku 7) zasada dywersyfikacji geograficznej

Międzynarodowe Stowarzyszenie Rozwoju (IDA)

IDA powstało w 1960 roku. Jego członkami mogą być kraje należące do Banku Światowego. W 1995 roku do ID należało 158 krajów. Struktura organizacyjna IDA pokrywa się ze strukturą Banku Światowego. Władze Banku są jednocześnie władzami IDA. Ze względu na sposób wnoszenia wkładów, jak również możliwość otrzymania kredytów, członkowie IDA dzielą się na dwie grupy: pierwsza należy tu 26 krajów rozwiniętych, o wysokim dochodzie narodowym (m.in. Stany Zjednoczone, Japonia, Niemcy, Francja. Wielka Brytania, Włochy, Kanada i Holandia). Wpłacają one swoje wkłady (udziały) w całości w walutach wymienialnych lub w SDR. Wpłaty tych krajów mogą być w całości wykorzystane na udzielanie kredytów krajom zaliczanym do grupy drugiej. Kraje grupy pierwszej nie korzystają z kredytów Stowarzyszenia. druga należy tu 132 kraje rozwijające się. Korzystają one z kredytów Stowarzyszenia. W walutach wymienialnych (lub w SDR) wpłacają tylko 10% wkładów, pozostałe 90% wpłacają w walutach narodowych.

Działalność Kredyty udzielane przez Stowarzyszenie są nieoprocentowane. Okres karencji wynosi 10 lat, a okres spłaty 35-40 lat. Kraj dłużniczy płaci niewielkie sumy (0,75% rocznie) na pokrycie działalności Stowarzyszenia. Kredyty te są udzielane w walutach wymienialnych, ale istnieje możliwość spłaty części długu w walucie krajowej .

Większości kredytów (98%) udziela Stowarzyszenie krajom roz­wijającym się o najmniejszym dochodzie narodowym Kredyty te przeznaczone są na realizację konkretnych projektów inwestycyjnych z zakresu odbudowy i rozwoju. W szczególnych okolicznościach Stowarzyszenie może udzielać kredytów na realizację programów gospodarczych, o ile stanowią one najlepszą formę popierania rozwoju gospodarczego kraju członkowskiego zaliczonego do grupy drugiej. Projekty, które mają być finansowane przez IDA, rozpatruje się oraz ocenia w powiązaniu z planami rozwoju danej gospodarki. Ocena projektów obejmuje zwykle kilka aspektów: ekonomiczny, techniczny, organizacyjny, zarządzanie, zasady funkcjonowania obiektu oraz aspekt finansowy przedsięwzięcia. Ich waga może być różna w zależności od charakteru i rodzaju projektu inwestycyjnego. Celem oceny jest ustalenie, czy szeroko rozumiany efekt ekonomiczny uzasadnia poniesienie przewidzianych nakładów. Stowarzyszenie wspiera wysiłki krajów rozwijających się w walce z ubóstwem. Pomaga krajom zaliczonym do grupy drugiej prowadzić właściwą politykę makroekonomiczną i sektorową. Ostatnio przywiązuje dużą wagę do ochrony środowiska.

Międzynarodowe Towarzystwo Finansowe (IFC)

IFC powstało w 1956 roku. Warunkiem członkostwa w nim jest przynależność do Banku Światowego. W 1995 roku należało do niego 165 krajów. Funkcję organów władzy IFC pełnią odpowiednie organy Banku Światowego (Rada Gubernatorów, Dyrekcja i Prezes). Celem IFC jest popieranie rozwoju sektora prywatnego w krajach rozwijających się i w krajach Europy Środkowej i Wschodniej przez przyciąganie kapitału zagranicznego i krajowego. Udziela ono również pomocy technicznej i świadczy usługi doradcze rządom i przedsiębiorstwom. Najważniejszym źródłem finansowania działalności kredy­towej IFC są pożyczki udzielane przez Bank Światowy. Źródłem dochodów IFC jest również sprzedaż posiadanych przez nie udziałów w różnych przedsiębiorstwach. IFC może zaciągać kredyty na międzynarodowym rynku kapitałowym. Zaciągnięte przez nie kredyty na tym rynku finansowym w 1995 roku wyniosły 2,4 mld dol. Ponadto IFC pożyczyło 45 min dol. od Banku Światowego. IFC udziela kredytów długoterminowych (7-12 lat) przed­siębiorstwom prywatnym bez gwarancji rządowej. Okres karencji wynosi 3 lata, a stopa oprocentowania kredytów jest taka sama, jak na rynku kapitalowym. Udział kredytów IFC w finansowaniu danego przedsięwzięcia nie może przekroczyć 50% nakładów.

W 1991 roku IFC otworzyło biuro w Warszawie (Polish Business Advisory Service). Zajmuje się ono doradztwem polskim przedsiębiorstwom lokalnym. IFC specjalizuje się ostatnio w restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstw. Świadczy usługi doradcze w zakresie prywatyzacji rządom Maroka, Polski i Portugalii oraz w zakresie restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwom z Brazylii, Grecji, Filipin, Czech, Słowacji oraz z państw powstałych po rozpadzie Jugosławii. Wspiera procesy transformacji gospodarek krajów Europy Środkowej i Wschodniej.

Wielostronną Agencję Gwarancji Inwestycji (MIGA)

MIGA powstała w 1984 roku. W 1995 roku należało do niej 128 krajów. Władze Agencji są niezależne od władz Banku Światowego i Międzynarodowego Towarzystwa Finan­sowego. Działalność MIGA ułatwia napływ kapitałów do krajów rozwijających się. Temu celowi służą udzielane przez nią gwarancje dla projektów inwestycyjnych od ryzyka niehandlowego. Celem MIGA jest pobudzanie przepływu kapitału z krajów rozwiniętych do krajów rozwijających się. Służyć ma temu zmniejszenie ryzyka inwestowania. Świadczy usługi doradcze na rzecz krajów rozwijających się w zakresie tworzenia atrakcyjnych warunków dla inwestycji zagranicznych i odpowiedniego „klimatu" do inwestowania. Współpracuje również z narodowymi agencjami ubezpieczającymi zagraniczne inwestycje. Uczestniczy również w dialogu między krajami eksportującymi i importującymi kapitał oraz między odpowiednimi instytucjami finansowymi. Jej usługi doradcze dotyczą wielu aspektów związanych z napływem kapitałów zagranicznych do krajów rozwijających się. Popiera przepływ kapitałów nie tylko z krajów rozwiniętych do rozwijają­cych się, lecz także między krajami rozwijającymi się.

Transakcja TURBO FORWARD

Kurs spot E-PLN 4,1691 (a)

6M KT E-PLN 4,2190 (b)

Kwota transakcji 1 mln E (c)

Premia za opcje E put/PLN call 1260 zł za 10000E

Za 6M kurs spot E-PLN 4,2500 (d)

Kurs TURBO

Kt= b - 126000/c = 4,2190 - 126000/1000000 = 4,093

Zysk/Strata = (d - Kt)*e = (4,25-4,093)*1000000=157000

Rynek walutowy-jest to abstrakcyjnie rozumiany obszar na którym spotykają się podaż i popyt na waluty różnych krajów i gdzie kształtuje się kurs rynkowy tzn. stosunek wymienny każdej z nich względem pozostałych. Motywy zawierania transakcji-1.zabezpieczenie się przed zmianami kursów walut HEDGE 2.w celach spekulacyjnych SPEKUL 3.w celach arbitrażowych ARBITRAŻ Pozycja walutowa-zestawienie należności i zobowiązań wyrazonych w walucie obcej.

HEDGE może być zakupowy lub sprzedażowy(zak lub sprz waluty obcej) zakup-zabezpieczają się podmioty które mają krótka PW, importerzy, kredytobiorcy, mają zobowiązania (hedge przeciwko deprecjacji w.krajowej=aprecjacji w.obcej) sprzedaż-zabezpieczają się podmioty które maja dluga PW, eksporterzy, kredytodawcy, mają nalezności (hedge przeciwko aprecjacji w.krajowej=deprecjacji w.obcej)

Kontrakty FUTURE

Kurs ef. = Kspot_t2+(F₁-F₂)*WZ +/- Koszty

+ dla Importera - dla Eksportera

Eksporter w t₁ sprzedaje po F₁ i w t₂ zamyka kupnem po F₂ i jednocześnie sprzedaje na spot

Importer w t₁ kupuje po F₁ i w t₂ zamyka sprzedażą po F₂ i jednocześnie kupuje na spot

Baza - różnica między kursem future a spot (F₂ - S₂)

Czynniki wpływające na kursy walut:

1)wewnętrzne - dotyczące kraju

2)zewnętrzne - dotyczące zagranicy

Do tych i tych zaliczamy:

1. wzrost/spadek cen (inflacja)

2. wzrost/spadek stóp procentowych

3. wzrost/spadek dochodu narodowego

4. wzrost/spadek popytu na pieniądz

5. wzrost/spadek podaży pieniądza

6. wzrost/spadek deficytu budżetowego

7. saldo bilansu obrotów bieżących

8. deficyt lub nadwyżka w bilansie płatniczym

9. wielkość rezerw walutowych

to wszystko to są czynniki FUNDAMENTALNE

Teoria PPP ( 1920 Cassel) Purchasing Power Parity

Siła nabywcza waluty zależy od ceny, kurs zależy od siły nabywczej. Fundamentem tej teorii jest PRAWO JEDNEJ CENY - towary będące przedmiotem wymiany handlowej mają taka samą cenę w przeliczeniu na walutę krajową. Towary są przedmiotem handlu zagranicznego. Nie występują ograniczenia w tym handlu. Nie ma kosztów transakcyjnych lub są nieduże. Towary te są homogeniczne.

Pk=Pz*S (Pk-cena dobra krajowego Pz-zagranicznego S-kurs wymiany)Skoro jest to prawdziwe dla każdego towaru to będzie prawdziwe dla każdej ceny. Są dwie wersje tej teorii:

1) wersja absolutna kurs wymiany jednej waluty do drugiej jest równy stosunkowi poziomu cen w kraju do poziomu cen za granicą S=Pk/Pz. Wersja absolutna była krytykowana ponieważ bardzo trudno jest policzyć poziomy cen w krajach.

2) wersja relatywna bierze się pod uwagę zmiany cen. Procentowa zmiana cen jednej waluty do drugiej równa jest różnicy stóp inflacji %zmianaS=Uk-Uz(U-inflacja)

Wielu ekonomistów uważa, że ta teoria może być używana do prognozowania kursów walut w długim okresie czasu (min 7 lat) Ta teoria sprawdza się w przypadku krajów blisko położonych geograficznie, aby koszty transakcyjne były minimalne. Kraje te są ze sobą mocno powiązane pod względem handlowym. Dobrze sprawdza się również w krajach o b.wysokiej inflacji, jeżeli ta inflacja spowodowana jest wzrostem podaży pieniądza

Teoria równowagi bilansu płatniczego (Joan Robinson)

Wg tej teorii kurs zależy od salda bilansu płatniczego. Jeżeli saldo to jest ujemne (występuje deficyt) to waluta danego kraju ulega deprecjacji Jeżeli saldo jest dodatnie to waluta powinna ulegać aprecjacji. Występowała w teorii zależność jednostronna-kurs zależny od bilansu płatniczego. W rzeczywistości zależność jest dwustronna. Plusami teorii jest fakt że jest to teoria prosta uzależniająca kurs od salda i zwrócono uwagę że bilans zależy od wielu składników. Minusem jest fakt że bardzo trudno jest prognozować kształtowanie się kursu w oparciu o tą teorię. Najpierw trzeba prognozować bilans płatniczy który jest zależny od wielu czynników.

TEORIE MONETARNE

Model elastycznych cen

Kurs zależy od 1)podaży pieniądza w kraju i zagranicą 2)od dochodu narodowego w kraju i zagranicą 3)od stóp procentowych w kraju i zagranicą

Model sztywnych cen

Założenia 1)ceny w krótkim okresie czasu są sztywne 2)zakłada że teoria parytetu siły nabywczej sprawdza się tylko w długim okresie czasu 3)zakłada że zachowany jest parytet stopy procentowej (oczekiwana stopa deprecjacji lub aprecjacji jednej waluty w stosunku do drugiej waluty jest równa różnicy pomiędzy oprocentowaniem lokat w tych walutach przy założeniu nieograniczonej mobilności kapitału i przy założeniu tego samego ryzyka, jednakowego poziomu ryzyka związanego z tymi lokatami)

ETAPY DOJŚCIA DO UNII WALUTOWEJ

I Etap - od 1 VII 1990 do XII 1993 - 1)zakończenie tworzenia ujednoliconego rynku wewn 2)sqwoboda przepływu kapitału 3)rozpoczęto budowę jednolitego obszaru finansowego 4)wznowiono koordynacje polityki gospodarczej i współpracę Banków Cent. 5)podpisano traktat z Maastricht (1992)

II Etap - od I 1994 do XII 1998 - plan; stworzenie Europejskiego Systemu Banków Centralnych, miały być zawężone marże wahań kursów walut.

III Etap - od 1999 - przejście do nieodwołalnie usztywnionych kursów walut i przekazanie na szczebele Wspólnoty narodowych kompetencji w sferze monetarnej. Wprowadzenie Euro.

PRAWO GRASSMANA

Reguła 1 jeżeli handel zagraniczny dokonywany jest między dwoma krajami wysokorozwiniętymi to do fakturowania wykorzystywana jest waluta eksportera

Reguła 2 jeżeli handel zagraniczny dokonywany jest między dwoma podmiotami z których jeden pochodzi z kraju wysokorozwiniętego a drugi nie to do fakturowania wykorzystuje się walute kraju wysokorozwiniętego

Reguła 3 jeżeli handel dotyczy surowców to do fakturowania wykorzystuje się dolara ameryk.

6

---