„By czas nie zaćmił, I niepamięć” — co z dorobku literatury staropolskiej (średniowiecze — oświecenie) uważasz za godne ocalenia, utrwalenia w świadomości pokoleń?

(przykład wypracowania)

Trzeba przyznać, że ktoś, kto zdecydował się odpowiedzieć na pytanie zawarte w powyższym temacie, ma z czego wybierać. Bogactwo materia­łu — bądź co bądź dorobek czterech epok, a osiemnastu stuleci — można nazwać godziwą ofertą materiału do analizy. Inna rzecz, iż literatura minionych epok rzadko dziś pociąga czytelników, znajduje się raczej w kręgu zainte­resowań badaczy historii lektury i studentów, uczniów, którzy muszą się z nią zapoznać w toku szkolnej edukacji. Przyjemność, rozrywka to tylko dla niektórych fanatyków — wielbicieli ccl lektury tak szacownych, starych dzieł. Oczywiście rozrywka nie jest jedynym celem, dla którego coś istnieć po­winno i ma prawo, a coś można śmiało wyrzucić na śmietnik. Nie, i wła­śnie dlatego nie będzie mi trudno wyróżnić skarby literatury staropolskiej, godne ocalenia. Pragnę tylko ustalić we wstępie, jakie kryteria uznaję za istotne, by tak właśnie zaklasyfikować dzieło. Jeśli ma być warte utrwale­nia, przekazywania potomnym, czy umieszczenia na liście lektur szkolnych, powinno informować o kulturze, obyczajach, historii minionych czasów, zawierać „mądrość” naszych przodków, taką, o której możemy dyskutować lub musimy uznać, że jest to mądrość, pouczenie, myśl wciąż aktualna, uni­wersalna i przydatna tak dla nich, jak i dla nas — ludzi współczesnych, wre­szcie może posiadać walory estetyczne, być wzorem piękna lub wskazówką co piękne jest, a co nie jest. Obawiam się, że powyższe wymogi wcale nie zawęziły grupy utworów, które warto tu opisać.

Zacznę od średniowiecza. Ocaliłbym dla potomnych „Rozmowę mistrza Polikarpa ze śmiercią”. Język średniowieczny nie jest dziś uważany za wzór literackiej wypowiedzi, lecz przestroga „memento mon” i zrównanie wszy­stkich przed obliczem śmierci zawiera mądrość ponadczasową. To prze­słanie: zatrzymaj się w biegu, w szaleńczej konsumpcji życia, pomyśl o śmierci, bo ona przyjdzie — tak samo aktualne jest dziś, jak wczoraj. Warte miejsca na naszych półkach są średniowieczne kroniki. Wprawdzie nie zawsze obiektywne, lecz są ogromnie cennym materiałem dla historyków, oddają panoramę obyczajów, wydarzeń, mentalności ludzi. Dowodem jest np. „~Kronika polska” Galla Anonima, potem dzieło Jana Długosza. Zauważmy, że jeśli chodzi o rzetelność relacji kroniki Kadłubka, to traktujemy ją z przy­mrużeniem oka, a czyta się te barwne relacje dużo przyjemniej! Oto prze­wrotność czytelnicza.

Perłą poezji religijnej średniowiecza jest oczywiście „Bogurodzica”. Choć­by dlatego, że to pierwszy hymn polski, że związane z tym utworem są pewne emocje Polaków — winna być ocalona. Bardziej byłbym też skłon­ny proponować do czytania zapamiętania „Żale Matki Boskiej pod krzy­żem” niż na przykład „Legendę o świętym Aleksym”. Dlaczego? Ponieważ

hagiografia potrafi człowieka współczesnego zirytować choćby naiwnością pewnych poglądów, podczas gdy płacz matki nad cierpiącym synem ma tę samą wymowę w średniowieczu, w każdą wojnę i dzisiaj. Przy tym jest to tak ludzka, zrozumiała twarz Boga, ludzkie odczuwanie religii...

W renesansie — trzeba pozostać wielbicielem poezji Kochanowskiego. Utrwa­lił obyczaj ziemiański Mikołaj Rej w „Żywocie człowieka poczciwego”, utrwalił wieś słoneczną i pełną konfliktów Szymon Szymonowic w swoich sielan­kach, lecz mistrzem pióra tej epoki jest Jan Kochanowski. Jego fraszki —jak choćby ‚„O doktorze Hiszpanie”, „Na lipę”, „Na dom w Czarnolesie” —uderzają humorem, trafnością, prawdą filozoficzną. Jak marionetki wypu­szczone z mieszkania zachowywali się ludzie na tym padole — dawniej i dziś. Pieśni — to skarbnica nauk patriotycznych i filozoficznych. Pochwala życia w stylu epikurejskim („Chcemy sobie być radzi”), pochwała stoickiego spokoju (Pieśń XIX), słynna „Pieśń o spustoszeniu Podola” (wypowiedź patriotyczna). Z kolei w ‚„Trenach” Kochanowski wzniósł się na wyżyny kunsztu poetyckiego. Cykl trenów poświęconych zmarłej Urszuli jest prze­cież bardziej o nim — jego ojcowskim cierpieniu — niż o niej. Poeta czuje się „zrzucony z ostatnich schodów”, jego misternie uformowany światopogląd rozpadł się w gruzy. Powoli będzie wracał do swojego uporządkowania, az „Sen” (Tren XIX) wróci mu równowagę. Poezja Kochanowskiego to piękna karta naszej literatury, piękna dosłownie w sposobach obrazowania świa­ta oraz w bogactwie myśli filozoficznej, misternej kompozycji. „Pieśń o sobótce Świętojańskiej” jest mi bliższa niż „Qdprawa posłów greckich” —pierwszy polski dramat. Chyba dlatego, że zapach ogniska, noc czerwcowa mają nadal swą moc i swój czar. A dydaktyczne, pouczające sztuki trochę się już zdezaktualizowały.. Uważam, że wart uwagi jest jeszcze jeden pisarz tej epoki, mianowicie Mikołaj Sęp—Szarzyński. Poeta, który zapowiada barok. Poeta tajemniczy — wydaje walkę szatanowi. Twierdzi, że „nie miłować ciężko i miłować nędzna pociecha”, i że istotą życia jest „bojowanie ze światem, szatanem, ciałem o byt podniebny... „. Dziś w końcu drugiego tysiąclecia, odeszliśmy gdzieś daleko od sfery ducha w krainę materii. Nie mówię zaraz, że to bardzo źle, lecz że chyba po drodze ludzkość coś zgubiła... Refleksja filozoficzna ludzi takich jak Sęp—Szarzyński stara się skierować ku tej za­gubionej sferze myśli człowieka. Tak zresztą jak i epoka baroku.

Barok. Cztery nazwiska epoki, o których wspomnieć się godzi, to Jan An­drzej Morsztyn, Daniel Naborowski, Wacław Potocki i Jan Chryzostom Pasek. „Pamiętniki” Paska to świetny zapis obyczajów szlacheckiego sarmatyzmu. Z jednej strony należy ów świat podziwiać, z drugiej chełpliwość i kłótli­wość sarmacka bywa denerwująca. Z kolei pomysły Morsztyna (marinisty polskiego) bawią przez chwilę, dziś już można akceptować je głównie jako interesujące dziwactwo. Poezja Naborowskiego niesie siłę przemyśleń fi­lozoficznych. Tu pobrzmiewa biblijna Księga Kohelta, średniowieczna myśl o przemijalności, wskazywana przez Pascala kruchość człowieka ujęta w mistrzowskiej syntezie — „Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi”. Oto krąg ludzkiego istnienia, coś co jest wieczną prawdą, poeta zapisał w wierszu pt. „Krótkość żywota „.

Wacław Potocki to poeta moralista. Jego nauki są słuszne, gdy głosi tole­rancję, patriotyzm, składa hołd bohaterom takim jak Chodkiewicz. Przyznam się jednak, że zachwycam się tą twórczością. Wymowa utworów w rodzaju „Pospolite ruszenie „ „Nierzqdem Polska stoi „ ‚„Natura wszystkim jedna­ka” przesycona jest dydaktyzmem, a to zawsze nieco nudzi. Z kolei slyn­na scena batalistyczna „Transakcji wojny chocimskiej”, te opisy dymiących wątrób, galarety krwi — budzą niesmak. Zdecydowanie ocaliłbym od zapo­mnienia poezję Daniela Naborowskiego, igraszki poetyckie Morsztyna, ubar­wione wspominki Paska, a dopiero potem dorobek Potockiego. Oczywiście to tylko moje zdanie.

Jeśli zaś chodzi o polskie oświecenie, to za czołowego twórcę tego okre­su uważam Ignacego Krasickiego. Wiem, że nie jest to zbyt oryginalne, lecz też nic dziwnego, że wszyscy tak myślą, bo dorobek literacki Księcia Bi­skupa Warmińskiego jest przecież bogaty, barwny, mądry i ponadczasowy. Bajki rejestrują reakcje i przywary ludzkie bez względu na stulecie. I podob­nie zresztą satyry. Oto uniwersalność literatury — czyż brak dziś alkoholi­ków (satyra „Pijaństwo”), rozkapryszonych kobiet (satyra „Żona modna”), krytyków władzy (satyra „Do króla”), fałszywych kapłanów C,Monachoma­chia”)? Dlatego tak cenię tę twórczość. Krasicki dostrzegł i zarejestrował prawdę o człowieku wszechczasów. Nawet „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”, pierwsza powieść nowożytna, mówi o edukacji, o szlachcie ówczesnej, lecz zarysowuje marzenie o utopijnym państwie sprawiedliwości, znane wszystkim pokoleniom. Oczywiście sam Krasicki nie tworzy dorob­ku epoki oświecenia. Gdyby poczytać pouczenia Staszica i Kołłątaja, „Prze­strogi dla Polski” czy „~Anonima listów kilka” — okazałoby się, że pakiet reform proponowanych przez osiemnastowiecznych działaczy Sejmu Wiel­kiego dziś w dużej mierze także jest aktualny! Przyznam, że dziedzina re­form, polityki, nawet postulatów patriotycznych mniej mnie pociąga niż rozważania filozoficzne. Lecz muszę uznać mądrość i siłę przekonywania największych umysłów doby Sejmu Wielkiego. Powiem nawet, że bardziej cenię wypowiedź publicystyczną niż np. „Powrót posła” Juliana Ursyna Niemcewicza. Dzieje się tak dlatego, że publicyści mówią wprost co my­ślą i są to sprawy nieprzemijające. Natomiast Niemcewicz w swojej ko­medii politycznej odtwarza szablony — dobry patriota, szatański kosmopo­lita, kobieta—ideał, kobieta—idiotka. Takich skrajności w życiu właściwie (pra­wie) nie ma. Dlatego biało-czarny schematyzm nudzi i zniechęca. Czy li­sta moich propozycji „do ocalenia” jest obszerna, czy raczej skąpa? Myślę, że można by uznać, dowartościować i ocalić więcej tytułów. Te, które wymieniłem, wydają mi się zupełnie szczerze, najwartościowsze i zajmą poczesne miejsce na półce mojej przyszłej biblioteki.

---