Ocena kotłów typoszeregu WR

autorstwa inż. J. Kopydłowskiego

Ma to być typoszereg wodnych kotłów grzewczych opalanych węglem kamiennym, o wydajności 1,25; 2,5 i 5 , opracowany dla zastąpienia przestarzałych konstrukcji dotychczasowych kotłów tego typu. Tymczasem opracowane konstrukcje z ekonomicznego i technicznego punktu widzenia należałoby zaliczyć do wyrobów grupy C.

Decyduje o tym:

1. Ciężkie obmurze kotła, wykonane w górnej części z bardzo pracochłonnych i nietrwałych elementów prefabrykowanych.

2. Konieczność montażu prawie całego kotła na miejscu pracy.

3. Ciężki betonowy fundament kotła w obrębie rusztu.

4. Bardzo duży gabaryt kotła wynikający z przyjęcia zbyt niskiego obciążenia cieplnego komory paleniskowej.

5. Zastosowanie paleniska warstwowego, przekreślającego możliwość ekonomicznego spalania węgli drobnych sortymetów, z równoczesnym nieprzystosowaniem kotła dla przeprowadzenia modernizacji paleniska na palenisko narzutowe. Przebudowa paleniska na palenisko narzutowe będzie w przypadku tej konstrukcji kotła bardzo kosztowna w zestawieniu z ceną całego kotła.

6. Nieprawidłowo zaprojektowane sklepienie nad rusztem. Długie przednie sklepienie, jak to potwierdziła praktyka ruchowa, przy spalaniu krajowych węgli jest nie tylko niepotrzebne, ale wręcz szkodliwe. Zamiast pomagać w spalaniu węgla na ruszcie, będzie ono hamowało jedynie proces spalania, ulegając przy tym częstym uszkodzeniom. Przy długim przednim sklepieniu odsłonięto natomiast tylną część rusztu, gdy tymczasem długie sklepienie tylne odgrywa decydującą rolę w palenisku warstwowym w procesie dopalania koksu.

7. Całkowity brak unifikacji elementów konstrukcyjnych kotłów poszczególnych wielkości.

8. Wysoka jak na wodne kotły grzewcze temperatura spalin wylotowych wynikająca między innymi z zastosowania układu współprądowego i przerzucania końcowej części układu przepływowego do ciągu konwekcyjnego.

9. Bardzo pracochłonne wykonanie zwijanych z wężownic ekranów kotła.

10. Całkowicie niepotrzebne marnotrawstwo rur na gęste ekranowanie komory paleniskowej i ciągu konwekcyjnego przy równoczesnym zastosowaniu ciężkiego obmurza.

11. Nieproporcjonalnie wąski, w porównaniu z długością, ruszt kotła WR1,25.

12.Bardzo niska jak na kotły grzewcze ze sztucznym ciągiem prędkość spalin w ciągu konwekcyjnym (3 m/s) w kotle WR1,25 i 3,7 m/s w kotle WR5.

Nowoczesną konstrukcję wodnych kotłów grzewczych powinna charakteryzować:

1. Samonośna konstrukcja całego kotła.

2. Stalowa dolna rama kotła.

3. Gabaryt i konstrukcja pozwalająca na transport kotłów w stanie gotowym na miejsce pracy.

4. Lekka izolacja cieplna.

5. Kolektorowy układ części ciśnieniowej ekranów, stwarzający prawie nieograniczone możliwości unifikacji przy zmianie wielkości kotła.

6. Zastosowanie paleniska narzutowego dla umożliwienia ekonomicznego spalania węgla oraz zmniejszenia gabarytu kotła i jego masy.

7. Zagęszczenie wielkości kotłów serii (przy zastosowaniu unifikacji większa ilość kotłów nie będzie stanowiła problemu zarówno dokumentacyjnych, jak i warsztatowych).

8 Ewentualne rozbicie serii na dwie, z rozszerzeniem wydajności kotłów a dół i w górę. Należy wziąć pod uwagę to, że rozwiązanie konstrukcyjne odpowiednie np. dla kotła o wydajności 5 Gcal/h może okazać się nieekonomiczne dla kotła o wydajności 1,25 Gcal/h.

9. Odpowiednia prędkość przepływu spalin przez powierzchnie konwekcyjne i odpowiednie dla danej wielkości obciążenie cieplne objętości komory

10. Maksymalna unifikacja elementów kotłów wchodzących w skład serii

=======================================================================================

Z „Komentarza I do podkładów obliczeń cieplnych” (z maja 1968 r., nr archiwalny CBKK 943 - patrz załącznik II); przepisał i w komentarze zaopatrzył inż. J. Kopydłowski.

Tarnowskie Góry, 30 marzec 2010 r.

Z maja 1968 r., dwa lata przed wspólnym uznaniem przez CBKK i Zjednoczenie „ZEMAK”, że kotły te nie nadają się do produkcji.

Analizowane obliczenia cieplne nie obejmowały obliczeń kotła wielkości 10, jako kotła WR10-010, z jego późniejszą wersją WR10-011, którym wbrew decyzji z 1970 r., że nie nadaje się do produkcji (patrz część 100) zaśmiecono następnie całą Polskę, a inż. J. Kopydłowski nigdy nie zdecydował się na jego modernizację z zastosowaniem polskiego paleniska narzutowego.

Grupę C stanowiły ówcześnie wyroby, których produkcję należało zaniechać.

Zamiast meandrowego pokrycia rurami ścian w kotłach typoszeregu WR, wzorem z przedwojennej konstrukcji kotłów typu La Mont.

Wymagania wytłuszczone spełniono następnie nawet w kotłach typoszeregu WRp, z tym że konstruowanych dwadzieścia lat później.

2

Załącznik I do części 101

---