ŁĄCZNOŚĆ

1) Ogólne zasady organizacji łączności w marynarce wojennej.

System: a) uporządkowany wewnętrznie ukł. elementów mających określoną strukturę (całość), b) zespół zasad organizacyjnych, norm i reguł obowiązujących w danej dziedzinie. Sys. łączności: zespół węzłów, linii i stacji łączności powiązany ze sobą w określony sposób i w odpowiednim porządku odpowiadający organizacji dowodzenia siłami, charakterowi działań bojowych oraz wykonywanym zadaniom. Węzeł łączności: organizacyjno techniczny zespół środków łączności rozwinięty w określonym rejonie (miejscu) w celu zapewnienia łączności dowódcy i sztabowi związku operacyjno taktycznego jednostkom i okrętom MW. -brzegowe, --morskie, --powietrzne, --stacjonarne, --ruchome. Dyscyplina łączności: dokładne przestrzeganie ustalonego porządku pracy sys. łączności na podstawie zasad zawartych w regulaminach i instrukcjach oraz wytycznych i zarządzeniach sztabów. Zasady organizacji systemu łączności: a) łączność bezpośrednia, b) jedności systemu, c) elastyczność systemu (wykorzystywanie innych sys. łączności). Zasady planowania i organizacji łączności: a) centralizacja ( podział na szczeble: centralny i niższe), b) podległości (niższe szczeble podlegają wyższym), c) kompleksowości (jedna całość), d) utrzymywania rezerw. Etapy procesu dowodzenia z pkt. widzenia łączności: a) w kanale zwrotnym przekazywane są meldunki o przeciwniku, rejonie działań bojowych lub stanie dowodzenia sił. b)na podstawie otrzymanych informacji organ dowodzenia ocenia sytuację i podejmuje decyzję o wykorzystaniu podległych sił, c) podjęta decyzja (rozkaz) przekazana jest w kanale bezpośredniej łączności.

Kanał zwrotny

Obiekt WRE organizacja

Kierowany dowodzenia

_{KANAŁ ŁĄCZNOŚCI}

BEZPOŚREDNIEJ

Organizacja systemu łączności (bud. i funkcjonowanie jego elementów). 1)sieci i kierunki łączności w systemie dowodzenia siłami, 2) reżimy pracy sieci i kierunków radiowych, 3) zas. prowadzenia łączności, 4) dokumenty eksploatacyjne syst. łączności. 5) przedsięwzięcia związane z ochroną łączności przed przeciwdziałaniem wroga (WRE). Podstawowe zadania łączności i obserwacji: 1) zapewnienie dowódcy i sztabom dowodzenia podległymi jednostkami i zespołami okrętów, 2) szybki przekazywanie sygnałów, rozkazów, meldunków. 3) zapewnienie współdziałania pomiędzy jednostkami MW i niższymi rodzajami sił. 4) przekazywanie informacji o sytuacji powietrznej, nawodnej, podwodnej, nawigacyjnej, hydrometeorologicznej. 5) zapewnienie łączności ratownictwa wojsk na morzu.

Rodzaje łączności: 1) radiowa, 2)przewodowa, 3) hydroakustyczna, 4) sygnałowa, 5)śr. ruchomymi. Sposoby organizacji łączności radiowej: 1) kierunek radiowy: --sposób organizacji łączności między dwoma korespondentami pracujących na wspólnych danych radiowych. A) SIMPLEX, B) DUPLEX.

2) Sieć radiowa: --sp. organizacji co najmniej trzema korespondentami pracującymi na wspólnych danych radiowych. a)praca na jednej częstotliwości, b)praca na dwóch częstotliwościach, c)praca na jednej wywoławczej i kilku roboczych. Dane radiowe: 1) informacje pozwalające na nawiązanie i utrzymanie łączności radiowej, 2) częstotliwości (robocze, zapasowe, dzienne, nocne), 3) kryptonimy, syg. zawezwawczy, rozpoznawczy, 4) klucze do dokumentacji radiowej, 5) hasła do sprawdzenia tożsamości, 6) czasy zmiany częstotliwości, 7) wytyczne ustalające spos. pracy śr. radiowych. Rodzaje sieci i kier. radiowych: 1) stale działające, 2) dyżurne, 3) rezerwowe, 4) skryte. Sposoby wymiany radiowej: 1) z pokwitowaniem, 2) bez pokwitowania, 3) z repetowaniem (gdy jest zła słyszalność), 4) przez pośrednika (jeśli nie mamy bezpośredniego kontaktu, elem. skrytości). Podsystem obserwacji i łączności w MW: POWTiŁ- punkt obserwacji wzrokowej, technicznej i łączności.

Punkt redowy- wojskowy odpowiednik kapitanatu portu. BCI- Bojowe Centrum Informacji: a)kieruje działalnością bojową pkt. obserwacji, b)zbiera meldunki od POWTiŁ, rejestruje, opracowuje graficznie na planszach i składa meldunki Dyżurnej Służbie Operacyjnej Flotylli i MW. POWTiŁ ZADANIA: 1) wykrywanie, rozpoznanie i śledzenie wszystkich obiektów i zjawisk na morzu, w powietrzu, pod wodą i na lądzie w zasięgu wykrywania wzrokowego, radiolokacyjnego i hydrolokacyjnego

2) utrzymanie łączności wzrokowej i radiowymi środkami UKF z okrętami i pjp znajdującymi się w zasięgu tych środków, 3) prowadzenie obserwacji hydrometeorologicznej, 4) wykrywanie wybuchów jądrowych, prowadzenie rozpoznania skażeń., 5) współdziałanie ze strażą graniczną, 6) przekazywanie wyników obserwacji z BCI. Organizacja obserwacji wzrokowej na okręcie: Zadania: 1) wykrycie w odpowiednim czasie okrętów i zjawisk w rejonie działania okrętu. 2) rozpoznanie wykrytych obiektów i obserwacja ich zachowania. 3)składanie meldunku na Gł. Stan. Dowodzenia okrętu (GSD).

Wymagania: 1) ciągłość- taka organizacja obserwacji, która zapewnia jej nieprzerwanie prowadzenie w czasie i przestrzeni.

2) dokładność- wierne przedstawienie sytuacji. 3) czujność.

Strefy obserwacji: 1) bliska (od burty do 40kbl), 2) daleka (od 15kbl do horyzontu), 3) obserwacja powietrzna (0⁰-80⁰). Organizacja ratownictwa wojskowego na morze: 1) zasady ogólne: 2 okręty typu `'Piast''- stacjonują w Gdyni, 3okręty ratownicze w Kołobrzegu oraz lotnictwo w Babich Dołach (`'Anakonda'') i Darłowie (Mi-14). Szef ratownictwa wojskowego sztabu MW: odpowiada za wyszkolenie organizacyjne sił oraz sprawność działania. ODOR- of. dyżurny, operacyjny ratownictwa- rozpoczęcie i kierowanie akcją ratowniczą, -koordynacja działań sił rat. BGER- brzegowa grupa ewakuacyjno- ratownicza- jest organizowana każdorazowa w przypadku prowadzenia akcji ratowniczej. SAR- konwencja Search and Rescue. Organizacja okrętu znajdującego się w niebezpieczeństwie: pomoc na falach: krótkich (zakodowane), UKF (jawne). Okręt wzywa pomocy w sieci lub w kierunku, w którym obecnie się znajduje. Dopiero później (po zleceniu oficera) przechodzi na częstotliwości ratownicze. Jeżeli niema odzewu, dowódcy okrętu ma prawo użyć międzynarodowych sygnałów lub częstotliwości. Podobnie jest, gdy może się okazać, że siły własne okrętu przybędą za późno na pomoc. Rodzaje zagrożeń: `'Alarm ratowniczy'': A) Rozbitek na morzu: jeżeli za burtę wypadł człowiek, opuszczenie okrętu przez załogę.

B) Polus morze: awaria lotnicza, brak łączności z lotnikiem, zauważenie śladów awarii samolotu. C) Awaria okrętu:; zderzenie, wybuch, pożar, tonięcie okrętów, utrata sterowności i napędu. D) Awaria okrętu podwodnego: brak informacji o wynurzeniu okr. podwodnego, zauważenie śladów awarii okr. podwodnego, zderzenie O.P. z O. nawodnym. E) Okręt na mieliźnie: uszkodzenie kadłuba na mieliźnie, wejście zbiornikowca na mieliznę. F) Pomoc medyczna: uraz ciała, zatrucia, epidemia, wypadek nurka. Forma przekazywania sygnałów ratowniczych: a) okólnikowy syg. rozpoznawczy *3, b) syg. rozpoznawczy radiostacji własnej *2 , c) słowo ,,SYGNAŁ'' *4, d) hasło zagrożenia oraz dokładny rodzaj zagrożenia nadawany *2, e) współrzędne miejsca awarii *2, f) godzina podpisowa (zdarzenia) *1, g) słowo `'ODBIÓR''- znak zakończeni nadawania *1.

Telegram uzupełniający: 1) rodzaj i miejsce uszkodzenia, 2) straty wśród załogi, 3) rodzaj oczekiwanej załogi, 4) sytuacja hydrometeorologiczna, 5) wszelkie inf. potrzebne ODOR do podjęcia właściwych decyzji. Telegram jest uzupełnieniem do sygnału ratowniczego.

Organizacja łączności podczas akcji ratowniczej: Radiostacją główną w sieci ratowniczej jest radiostacja stanowiska dowodzenia ratownictwa. Radiostacją główną w miejscu awarii podczas akcji ratowniczej jest: 1) Radiostacja dowódcy okrętu uszkodzonego jeżeli dowódca samodzielnie kieruje akcją ratowniczą i ma sprawne środki łączności. 2) radiostacja dowódcy okrętu nadającego pomocy, jeżeli przejął on kierowanie akcją ratowniczą. 3) jeżeli akcją ratowniczą nie kieruje dowódca okrętu bez przedstawicieli szefostwa Ratownictwa to jego radiostacja przejmuje obowiązki radiostacji głównej. Stałe kryptonimy osób funkcyjnych: 1) Centrum -DSO DMW (ODOR), 2) Edytor- dowódca akcji ratowniczej na okręcie, 3) Numer burtowy- radiostacji okrętów MW, 4) Mars( z podaniem stałego numeru pkt.), radiostacje POWTiŁ, 5) Indeks pilota- radiostacje samolotu lub śmigłowca.

Postępowanie dowódcy okrętu, który odebrał sygnał o niebezpieczeństw: 1) potwierdzenie odebrania sygnału, 2) zameldować Of.Dyżur.Operacyjnemu o pozycji, namiarze na okręt w niebezpieczeństwie, warunki hydrometeorologiczne, informacje o gotowości włączenia się do akcji. 3) nadać komunikat o niebezpieczeństwie do innych jednostek, 4) przekazać o. W niebezpieczeństwie swój sygnał zawezwawczy, pozycję, prędkość, kurs, NR na O. mający awarię, spodziewany czas dotarcia do rejonu awarii.

W przypadku wykrycia katastrofy morskiej dowódca określa współrzędne, oznakowuje je, wzmacnia obserwację techniczną i wzrokową. Dział IV- łączność, dział V- obserwacja techniczna

Na dużych okrętach oba są połączone. 1) org. Codzienna- podczas postoju w porcie: a) dowódca działu, b)3 drużyny, c)radiotelefonistów, d)sygnalistów, e)gr. radiolokacji, f)szef działu., 2) org. Bojowa- w momencie wyjścia w morze. Stanowiska dowodzenia działów- IV/V (SD) (dowódca lub szef działu)., -zapasowe (SD), --stanowiska bojowa (SB)

Sygnalizacja w MW: polega na przesłaniu informacji za pomocą: a) figur, b) świateł, c) semaforem.

O sprawności sygnalizacji decyduje dyscyplina sygnałowa: 1) dost. znajomość i przestrzeganie przepisów prowadzenia sygnalizacji, 2) natychmiastowe meldowanie o wszystkich zauważonych sygnałach oficerowi wachtowemu, 3)uprawnienia do korzystania ze środków sygnałowych, 4) natychmiastowe zgłaszanie do sygnalizacji po zauważeniu sygnałów zawezwawczych własnego okrętu lub sygnałów wezwania ogólnego.

Korzystanie ze środków sygnalizacji: 1) w czasie wojny:- bardzo ograniczona lista sygnalistów, 2) w czasie pokoju: -szeroka gama osób, 3) na kotwicy (w czasie pokoju).

SYGNALIZACJA: Sygnał zawezwawczy: oznacza okręt (nazwę) punkt obserwacyjny, zespół okrętu, stanowisko osoby funkcyjnej: Używany jest gdy: a) wejście do portu, na redę, b) wyjście, c) we.w zasięg widzialności punktu obserwacyjnego, d) spotkanie się na morzu z okrętami własnymi, e) po osiągnięcie gotowości do wykonania zadania i po jego wykonaniu. Sygnalizacja semaforem: --przekazanie chorągiewkami poszczególne litery alfabetu lub syg. proceduralne (regulują one sposób prowadzenia sygnalizacji jednoznacznie i zrozumiale dla wszystkich).

Przy wyborze miejsca do sygn. semaforem należy uważać żeby wzajemna widoczność sygnalistów nie była zakłócona, nadający stał pewnie na miejscu. Sygnalizacja flagami: --stosuje się flagi o ustalonych kształtach, kolorach i rozmiarach, poszczególne flagi mają znaczenie literowe, cyfrowe, specjalne. -syg. flagowy składa się z grup flagowych (jedno, dwu, trzyflagowe)

Numeracja flaglinek: 1) od góry do dołu: (od flaglinek umocowanych na górnych rejach do flaglinek umocowanych niżej),

2)od prawej do lewej; (od flaglinek znajdujących się na prawej burcie do flaglinek na lewej burcie), 3) od zewnątrz do wewnątrz: (od flaglinek na nokach rei do flaglinek bliżej masztu), 4) od dziobu do rufy. Repetowanie sygnałów: wprowadza się w celu : --upewnieniu się o prawidłowym odebraniu sygnałów, --upewnieniu się o odebraniu sygnału w warunkach złej widoczności. REPETOWANIE:--ogólne- wszystkie okręty, --częściowe- zespołu lub specjalnie wyznaczone okręty.

Sygnalizacja światłem: sygnalizację powinniśmy rozpocząć od rozpoznania danego okrętu. Czy jest to nasza czy obca jednostka. Po rozpoczęciu prowadzimy sygnalizację za pomocą reflektora kodem Morse'a. Sygnalizacja po linii- sygnalizacja dla wszystkich okrętów znajdujących się w konwoju (pierwszy do drugiego... do końca). Do adresata- wiadomość przeznaczona jedynie dla jednego okrętu zespołu. Sygnalizacja figurami: --romb, --walec, --kula, --stożek. Środki pirotechniczne: stosowane w przypadku prowadzenia rozpoznania, oraz w przypadku powiadomienia. Stosowany najczęściej pomiędzy okrętem a samolotem, okrętem a brzegiem, okrętem a okrętem szybkim. Sygnalizacja dźwiękowa: stosowana zgodnie z przepisami o zapobieganiu zderzeniu na morzu. Stosowanie w czasie słabej widoczności. Sygnałów nadawanych tymi środkami nie repetuje się. Specjalne rodzaje sygnalizacji: Są dwa rodzaje:

1) Sygnalizacja w niebezpieczeństwie: przepisy mówią że: dowódca okrętu, który znajduje się w niebezpieczeństwie ma obowiązek użycia sygnału wojskowego na morzu. Jednak gdy stwierdzi, że siły wojskowe są w stanie przybyć z pomocą, to ma prawo użyć sygnałów międzynarodowych.

2) Sygnalizacja w czasie alarmu człowiek za burtą: A) W dzień- na noku rei tej burty, z której wypadł człowiek, podnosi flagę `'OSCAR'' spuszcza banderę `'do pół'' i nadaje szereg krótkich dźwięków syreną. B) W nocy—(przy pływaniu z zapalonymi światłami) nadaje czerwonym światłem sygnał `'OSCAR'' i białym światłem swój sygnał zawezwawczy. C) W nocy—(przy pływaniu bez świateł) oprócz sygnałów nadawanych jak wyżej, zapala się światła nawigacyjne. D) We mgle- nadaje sygnał `'OSCAR'' syreną lub buczkiem oraz swój sygnał zawezwawczy.

W DŹIEŃ- chorągiewkami `'semafora''. -kurs łodzi właściwy—ręce wyciągnięte do góry. -`'trzymać bardziej w prawo''—prawa ręka wyciągnięta poziomo w prawo. -trzymać bardziej w lewo''—lewa ręka wyciągnięta poziomo w lewo.

W NOCY-migaczem. -kurs łodzi właściwy- długie białe błyski w kierunku łodzi. -`'trzymać bardziej w prawo''- długie zielone błyski w kierunku łodzi. -`'trzymać bardziej w lewo''- długie czerwone błyski w kierunku lodzi.

Organizacja łączności okrętów nawodnych:

I) Funkcje systemu łączności taktycznej zespołu okrętów: 1) zapewnia dowodzenie podległymi okrętami (zespołami okrętów- ZO) z brzegowego lub flagowego stanowiska dowodzenia. 2) zapewnia współdziałanie okrętów (ZO) z innymi rodzajami sił MW. 3) zapewnia powiadomienie, ostrzeganie i alarmowanie okrętów o stanie i zmianach gotowości bojowej, o sytuacji powietrznej, nawodnej, podwodnej, nawigacyjnej i hydrometeorologicznej. 4) zapewnia dowodzenie siłami podczas akcji ratowniczej. II) Wymagania organizacyjne w stosunku do systemu łączności taktycznej zespołu okrętów nawodnych: 1) łączność dowódcy zespołu (pojedynczego okrętu) z brzegowym stanowiskiem dowodzenia. 2) łączność współdziałania okrętów (ZO) z innymi siłami podczas wspólnego wykonywania zadań. 3) łączność powiadamiania, ostrzegania i alarmowania okrętów (ZO) o stanie i zmianach gotowości bojowej, sytuacji powietrznej, nawodnej, podwodnej, nawigacyjnej. 4) łączność podczas prowadzenia akcji ratowniczej na morzu. III) warunki wpływające na organizację łączności w zespole okrętów: 1) rodzaj zespołu w jakim organizowana jest łączność. 2) skład okrętów w zespole i charakter wykonywanych przez nie zadań. 3) przyjęta organizacja dowodzenia okrętami. 4) rejon działań okrętów i stan jego wyposażenia w środki łączności. 5) ilość i rodzaj środków łączności na okrętach. 6) możliwość oddziaływania radioelektronicznego ze strony przeciwnika. IV) Wykorzystanie łączności radiowej na szczeblu taktycznym: 1) ciągła dwustronna łączność. 2) ciągła jednostronna łączność radiowa w relacji brzeg okręt z możliwością niezwłocznego przejścia na dwustronną. 3) łączność dwustronna prowadzona według grafiku (w seansach) lub na rozkaz. 4) jednostronna łączność w relacji brzeg- okręt nawodny wykorzystywany do ciągłego przekazywania informacji z brzegu na okręt.

Przepisy o nawiązywaniu łączności radiowej fonem.

I) Przepisy korespondencji radiowej: 1) zasady nawiązania łączności i prowadzenia korespondencji w kanałach radiowych oraz sposób przygotowania i przekazywania kanałów radiowych. 2) zasady opracowywania szyfrotelegramów i kodotelegramów na blankietach i taśmach oraz ich przekazywania przez środki radiowe. 3) sposób prowadzenia dokumentacji. 4) podstawowe obowiązki osób funkcyjnych i zmiany dyżurnej w zakresie nawiązywania łączności i prowadzenia korespondencji w relacjach radiowych. II) Przepisy korespondencji radiowej:

1) Łączność- jest to proces identyfikowania i sprawdzenia tożsamości współpracujących korespondentów oraz uzyskania danego rodzaju i jakości łączności po przez nastrojenie i regulację aparatury, dobór częstotliwości i anten. 2) Służbowa wymiana radiowa—zagadnienie związane z nawiązywaniem łączności radiowej i zagadnienia dotyczące zapewnienia łączności. Prowadzi się ją przy użyciu obowiązujących tabel, prowadzi ją operator radiostacji. 3) Operacyjna wymiana radiowa- obejmuje nadawanie i odbiór informacji oraz prowadzenie przez abonentów bezpośrednich rozmów dotyczących dowodzenia siłami. Wymiana ta jest ewidencjonowana w dziennikach korespondencji.

Walka radioelektroniczna:

Walka radioelektroniczna (Wre): całokształt przedsięwzięć i działań wojsk, które wykorzystując energię elektromagnetyczną zmierzają do rozpoznania i zdezorientowania systemów radioelektronicznych przeciwnika oraz zapewnienia stabilnej pracy systemów własnych wojsk. Obszarem walki radioelektronicznej jest przestrzeń elektromagnetyczna oraz środki promieniujące i odbierające energię elektromagnetyczną. Środki Wre odpowiadające kryteriom: 1) łączności radiowej, 2) rozpoznania radiolokacyjnego i optoelektronicznego, 3) systemy radionawigacyjne. Nurty Wre: 1) pierwszy: to aktywne oddziaływanie na technikę radioelektroniczną przeciwnika przez rozpoznanie jej w obszarze elektromagnetycznym i obezwładnianie radioelektroniczne. 2) drugi: to tworzenie i zabezpieczenie warunków dla własnej techniki radioelektronicznej, aby mogła w sposób niezakłócony pracować i spełniać wyznaczoną dla niej rolę w polu walki. Części składowe Wre: 1) rozpoznanie radioelektroniczne: zdobywanie informacji o środkach radioelektronicznych przeciwnika. 2) obezwładnienie radioelektroniczne: uniemożliwiające lub obezwładniające przeciwnikowi efektywne wykorzystanie środków radioelektronicznych. 3) obrona radioelektroniczna- ma na celu zapewnienie stabilnej i niezakłóconej pracy własnym systemom i środkom radioelektronicznym, podczas prowadzonej przez przeciwnika Wre, a także w warunkach wzajemnego oddziaływania środków radioelektronicznych wojsk własnych. Rozpoznanie radioelektroniczne: ogół przedsięwzięć organizacyjno- technicznych, wzajemnie powiązanych pod względem celu czasu i miejsca oraz umożliwiających zdobycie informacji o przeciwniku i jego środków radioelektronicznych na podstawie. Sposoby zdobywania danych rozpoznawczych: 1) poszukiwanie: to proces, którego celem jest wykrycie wszystkich źródeł promieniowania elektromagnetycznego. 2)śledzenie: cykliczne kontrolowanie wcześniej rozpoznanych źródeł, okresowe rejestrowanie informacji, dokonywanie kontroli parametrów technicznych. 3) przechwytywanie: ciągłe odbieranie energii elektromagnetycznej i rejestrowanie przekazywanej informacji oraz cykliczne dokonywanie poziomu parametrów technicznych. 4) namierzanie- lokalizacja źródeł promieniowanie, 5) analiza techniczna- ustawienie cech szczególnych danego nadajnika energii elektromagnetycznej. Środkami technicznymi przez rozkład i badanie widma.

Obezwładnianie Re: stanowi zespół przedsięwzięć organizacyjnych i technicznych wzajemnie powiązanych pod względem celu, czasu i miejsca uniemożliwiających (przez emitowanie zakłócającej energii elektromagnetycznej) wykorzystania środków radioelektronicznych przez przeciwnika.

Sposoby obezwładniania Re: 1) Zakłócanie radioelektroniczne: polega na promieniowaniu przez urządzenia nadawcze energii elektromagnetycznej z sygnałem zakłócającym na częstotliwościach lub w paśmie urządzeń odbiorczych. 2) Dywersja radiowa- specyficzna forma zakłóceń: polega na dostarczaniu energii wraz z informacją w taki sposób, aby obierający nie zorientował się, że pochodzi ona ze stacji przeciwnika, zaś przekazaną treść przyjął jako prawdziwą. 3) Niszczenie energią elektromagnetyczną: polega na emitowaniu silnych impulsów elektromagnetycznych za pomocą których następuje uzyskiwanie lub niszczenie aparatury radioelektronicznej.

Obrona radioelektroniczna: zespół działań badawczo- technicznych i organizacyjnych ukierunkowanych na zapewnienie stabilnej pracy środkom i systemom radioelektronicznym wojsk własnych wykorzystywanych na polu walki, głównie do dowodzenia wojskami i kierowania środkami walki w warunkach ogniowego i radioelektronicznego oddziaływania przeciwnika.

Sposoby obezwładniania Re: 1) zakłócenia Re: polega na promieniowaniu przez urządzenia nadawcze energii elektromagnetycznej z sygnałem zakłócającym na częstotliwości lub w paśmie urządzeń odbiorczych. 2) dywersja radiowa: specyficzna forma zakłóceń, polega na dostarczaniu energii wraz z informacją w taki sposób, aby odbierający nie zorientował się, że pochodzi ona ze stacji przeciwnika, zaś przekazaną treść przyjął jako prawdziwą treść przyjął jako prawdziwą.

3) niszczenie energią elektromagnetyczną: polega na emitowaniu silnych impulsów elektromagnetycznych za pomocą, których następuje uszkodzenie lub zniszczenie aparatury radioelektronicznej.

Obrona Re: zespół działań badawczo- technicznych i organizacyjnych ukierunkowanych na zapewnienie stabilnej pracy środkom i systemom radioelektronicznym wojsk własnych wykorzystywanych za pomocą walki, głównie do dowodzenia wojskami i kierowania środkami walki w warunkach ogniowego i radioelektronicznego oddziaływania przeciwnika.

Zadania obrony Re: 1) zabezpieczenie przed rozpoznaniem Re przeciwnika, 2)obrona przed obezwładnianiem Re, 3)obrona przed środkami ogniowymi naprowadzającymi się na źródła energii elektromagnetycznej, 4) zapewnienie kompatybilności elektromagnetycznej, 5)realizacja kontroli promieniowania elektromagnetycznego.

Cel walki Re w działaniach MW: rozpoznanie pracujących systemów radioelektronicznych sił morskich, lotnictwa morskiego baz morskich przeciwnika oraz ich obezwładnianie radioelektroniczne przy zapewnieniu obrony radioelektronicznej własnymi środkami stwarzając przez to dogodne warunki do działania własnych sił morskich.

Zadania Wre w działaniach bojowych MW; 1) rozwinięcie systemu rozpoznania radioelektronicznego MW oraz rozpoznawczo- ostrzegających systemów okrętów, pozwalających na uzyskanie niezbędnych informacji o środkach radioelektronicznych przeciwnika, ostrzeganiu o użyciu broni przeciw okrętowej naprowadzanej radiolokacyjne lub wykorzystującej inne rodzaje naprowadzania a przez to dostarczenie danych do kierowania operacjami morskimi. 2) obezwładnianie zakłóceniami systemów i środków radioelektronicznych sił morskich, w tym systemów kierowania i naprowadzania pocisków przeciwokrętowych. 3) prowadzenie dywersjiradiowej w systemach łączności radiowej i radionawigacyjnych sił morskich przeciwnika.

4) mylenie radiolokacyjnych, termicznych i akustycznych urządzeń rozpoznawczych i kierujących ogniem okrętów przeciwnika, wykorzystując pasywne systemy zakłócające. 5) zrealizowanie przedsięwzięć obrony radioelektronicznej w siłach morskich, pozwalających na zabezpieczenie własnych systemów radioelektronicznych przed rozpoznaniem, obezwładnianiem i myleniem radioelektronicznym oraz niszczeniem środkami samonaprowadzającymi.

W wyniku prowadzenia rozpoznania uzyskujemy dane o następujących systemach: 1) radiolokacyjnych brzegowych, nawodnych i powietrznych wykorzystywanych przez siły morskie przeciwnika (częstotliwości pracy, przeznaczenie, struktura sygnałów, położenie, charakterystyka pola radiolokacyjnego).

2) łączności radiowe wykorzystywane do dowodzenia siłami morskimi (częstotliwości pracy, przeznaczenie, rodzaj, treść przekazywanych informacji, dyslokacja na lądzie i akwenach morskich, strefy dyżurowania w powietrzu, rodzaje sygnałów, sposób utajniania), 3) radionawigacyjnych i telesterowania (rodzaj systemów, sposób wykorzystania, częstotliwości pracy).

4) walki radioelektronicznej (położenie, stosowane rodzaje zakłóceń, sposoby pracy, szerokość zakłócanego pasma).

Organizacja łączności i obserwacji w konwoju; dowódca konwoju musi mieć możliwość powiadomienia i sieć ratownictwa. Musi stworzyć dla wszystkich pozostałych sil ochrony wchodzących w skład konwoju sieć łączności do prowadzenia wymiany. Przy tworzeniu łączności dowódca musi pamiętać:

--terminowość, --skrytość, --niezawodność, --wierność.

Obok sieci (kierunków) głównych wyznacza sieci dodatkowe. Musi wymienić stanowisko dowodzenia konwoju- należy to do obowiązku dowódcy konwoju. Musi podać zapasowe stanowisko dowodzenia. Wyznacza flagowe stanowiska dowodzenia poszczególnymi siłami: --sił ochrony P.O.P, --sił O.P.L., --sił transportowej. Dla poszczególnych sił wyznacza sieci do komunikowania się. przypomina o zasadach przy użyciu, których łączność jest realizowana. Obserwacje prowadzi się w sektorach i strefach. Dla poszczególnych okrętów wyznacza się sektory i czasy obserwacji technicznej. Ze stanowiskiem brzegowym będzie kontaktował się tylko dowódca i będzie to robił pierwsze: łączność wzrokowa, łączność UKF, łączność na falach DKF. Będzie korzystał z retlatransorów nawodnych i powietrznych. Wytyczne organizacyjne są dostarczone na każdy okręt i statek w konwoju. -łączność radiowa, --łączność przewodowa, --łączność specjalna i utajniona, wytyczne organizacyjne, --sprawy dotyczące sprawy technicznej i wzrokowej.

---