Antygona - wywodziła się z rodu Labdakidów - dynastii nad która ciążyła klątwa.
Królem Teb po bratobójczej walce Eteoklesa i Polinicesa zostaje Kreon.
Król zabrania chować Polinicesa, gdyż uważa go za wroga i zdrajcę Teb.
Siostra Polinicesa - Antygona, postanawia pochować swego brata, wbrew woli ojca. Ismena - siostra Antygony próbuje przekonać siostre, by nie grzebała brata.
Antygona schwytana przez straż i skazana na śmierć.
Ismena (choć nie brała udziału w pochowku) chce wziąć część winy na siebie i umrzeć wraz z Antygoną. Syn Kreona - Hajmon, próbuje przekonać ojca, by zmienił zdanie. Hajmon był zaręczony z Antygoną. Lecz król nie odwołuje swojego wyroku.
Wróżbita Tyrezjasz ostrzega króla przed strasznymi konsekwencjami jakie może mieć wydanie wyroku sprzecznego z prawem boskim. Kreon pod wpływem Tyrezjasza postanawia zmienić zdanie, lecz było już za późno.
Antygona się powiesiła, a syn króla Hajmon przebił się mieczem przy jej zwłokach. Po tym zdarzeniu samobójstwo popełnia również żona Kreona - Eurydyka. Kreon rozpacza nad swym losem.
DZIADY II
Litwa. Późnym wieczorem w cmentarnej kaplicy gromadzą się wieśniacy, którzy przybyli na noc dziadów.
Dusze zmarłych przywołuje przewodniczący - Guślarz. Woła on jednak tylko te dusze, które po śmierci mogą zaznać spokoju, ale muszą odbyć karę za błędy i przewinienia w życiu.
Pierwsze pokazują się duchy lekkie (aniołki, małe dzieci), Józio i Rózia. Józio opowiada o ich obecnym życiu: beztroskie zabawy, dostatek wszystkiego ale zamknięte drzwi do nieba. Dlatego nudzą się. Nidgy za życia nie zaznały cierpienia ani goryczy, dlatego też są nieszczęsliwe jak to same określają "zbytkiem słodyczy na ziemi".
Wieśniacy zebrani w kaplicy chcą pomóc aniołkom, które proszą o 2 ziarna gorczycy. Gorczycę podaje im Guślarz i odpędza zaklęciem. Duchy Józia i Rózi znikają.
Jako kolejny pokazuje się widmo Złego Pana. Zmarł przed 3 laty, a za życia był właścicielem wsi. Widmo to jako jedyne rozmawia zza okna, ponieważ jest zbyt wielkim grzesznikiem aby móc wejść do wnętrza kaplicy. Uskarża się na swe cierpienie i mówi, że wolałby najgorsze męki w piekle znosić, niż znosić obecne męczarnie: ataki "żarłocznego ptactwa" i nie kończące się węrdówki po miejscach, które przypominają mu dawne uciechy i występki. Prosi o trochę pokarmu i napoju, lecz kiedy mu zostają dane natychmiast zlatuje się Chór ptaków i rzucają się na pokarm.
Następują teraz 2 opowieści o okrucieństwie za życie ich pana:
- jako pierwszy historię opowiada Kruk. Kiedyś za życia, gdy był biedakiem bardzo głodny i wycieńczony zjadł z pańskiego sadu kilka jabłek, a ogrodnik, który to zobaczył poszczuł go psami, złapał i zaprowadził do dziedzica. Ten pragnąc go przykładnie ularać zażądał takiej chłosty, że chłop jej nie przeżył.
- następna odzywa się Sowa, która za życia była ubogą wdową, która opiekowała się dzieckiem i chorą matką. Była biedna i nie maiła z czego żyć. Postanowiła pójść do pana po pomoc. W wieczór wigilijny stanęła przed jego bramą prosząć o jałmużnę. Ten jednak kazał ją wyrzucić, a ona zziębnięta i słaba zamarzła gdzieś na drodze.
Temu widmu nie udaje się pomóc, ponieważ jego winy są zbyt ciężkie. Guślarz odpędza go.
Teraz wezwane zostają duchy pośrednie. Ukazuje się duch dziewczyny - Zosi, któa zmarła w wieku 19 lat. Za życia była bardzo piękną dziewczyną, jednak drwiła z wszystkiech zalotników i nie chciała wyjść za mąż. Po śmierci została skazana na wieczną nudę i samotność. Potrzebuje jedynie aby chłopcy chwycili ją za ręce i przyciągnęli do ziemi, której pragnie dotknąć stopami. Młodzieńcom nie udaje się jej jednak uchwycić. Guślarz przepowiada Zosi, że jej pokuta będzie trwała jeszcze tylko 2 lata.
Po północy Guślarz zamirze zakończyć obrzęd dziadów, jednak pojawia się Widmo, przez nikogo nie wzywane. Jest to postać młodego mężczyzny. Nie odpowiada na pytania tylko spogląda na młodą Pasterkę ubraną na żałobę, chociaż jej rodzina jest cała i zdrowa. Ona również nie odpowiada na pytania Guślarza. Guślarz nakazuje wyprowadzić dziewczynę z kaplicy w ślad której podąża Widmo.
LATARNIK
W małym miasteczku Aspinwall, niedaleko Panamy w dziwnych okolicznościach ginie latarnik. Po jakimś czasie na jego miejsce zgłasza się starszy człowiek nazwiskiem Skawiński. Był on Polakiem, który przebywał już 40 lat na emigracji. Jego rodzice zmarli, kiedy on był jeszcze bardzo mały. Już jako młody chłopak walczył w powstaniu listopadowym. Następnie wyjechał i tułał się po całym świecie. Kopał złoto w Australi, poszukiwał diamentów w Afryce, pełnił funkcję strzelca rządowego w Indiach Wschodnich, miał farmę w Kaliforni (zrujnowała ją susza), handlował z brazylijskimi dzikimi plemionami (jego tratwa rozbiła się na Amazonce), prowadził warsztat kowalski w Helenie w Arkonas (stracił go podczas pożaru miasta), był marynarzem, pracował jako harpunnik na statku wielorybniczym, posiadał fabrykę cygar w Hawanie (został okradziony przez wspólnika, gdy zachorował na febrę). W wieku 70 lat postanowił osiąść na stałe i spędzić swoje ostatnie dni jako latarnik.
Teraz jego życie latarnika upływa spokojnie i monotonnie. Codziennie zapala on swoją latarnię rozświetlając drogę statkom. Pewnego dnia na łodzi przywożącej mu wodę i żywność Skawiński zauważa paczkę. Znajdują się w niej polskie książki. Wczytując się w treść "Pana Tadeusza" przypomina sobie ojczyznę. Przed oczyma ukazują mu się piękne krajobrazy - jego ukochana Polska. W wielkim wzruszeniu pada na ziemię. Zauważa go wtedy Johns-strażnik portowy. Zaniepokojony jego zachowaniem, budzi go, uświadamia, że zapomniał zapalić latarnię i jeden ze statków rozbił się. W ten sposób Skawiński traci posadę latarnika i rozpoczyna się jego dalsza tułaczka.
MAŁY KSIĄŻĘ
Mały Książę to mieszkaniec asteroidy B-612. Jest to mała planeta z dwoma wulkanami jednym czynnym i drugim wygasłym. Asteroida nie jest duża nawet jak dla małego chłopca. Centralną część planety zajmuje wyjątkowy kwiat róża, jedyny przyjaciel księcia. Nasz bohater opiekuje się kwiatkiem każdego dnia, lecz jest to zajęcie, wbrew pozorom, niełatwe, gdyż róża jest wymagająca. Chłopiec musi spełniac jej wszystkie zachcianki, zapewniac jej rozrywkę, dbac o odpowiednią wilgoc gleby i przykrywac ja na noc kloszem. Jest kapryśna i niezwykle dumna, twierdzi, że jej 4 kolce obroniłyby ją przed każdym niebezpieczeństwem. Książę w końcu nie znosi jej dąsów i opuszcza asteroidę. Róża zaskoczona jego decyzją, na początku wcale nie okazuje uczuc, w końcu jednak rozumie, że Mały Książę był jej całym życiem. W ciągu swej międzyplanetarnej podróży spotyka 6 ludzi, którzy przedstawiają jakąś negatywną cechą człowieka. I tak, spotyka Króla, który wszystkim rozkazuje (choć nie miał żadnego poddanego); Próżnego, oczekującego ciągłych oklasków i pochwał; Pijaka, który był ciągłe wstawiony, bo mu wstyd, że pije, i pije, by zapomnieć, że pije; Bankiera liczącego bez przerwy gwiazdy; Kloszarda zapalającego co minutę swoją latarnię, gdyż co minutę następował wschód i zachód. Na ostatniej planecie natrafia na Geografa, który radzi mu odwiedzenie Ziemi. Chłopiec korzysta z propozycji geografa i udaje się na tą właśnie planetę.
Tu nasz bohater przezywa wiele skrajnych odczuc, spotyka wiele postaci i odwiedza miejsca, które zmieniają jego poglądy na świat oraz pokazują ówczesne życie w całkiem innym świetle. Trafia między innymi do ogrodu, gdzie widzi tysiące róż i naraz uświadamia sobie, że jego róża okłamywała go, mówiąc, iż jest jedyna na świecie. Książę czuje się zawiedziony, nie rozumiejąc jej postepowania. Czuje w sobie ogromną gorycz ale zarazem wielki smutek. Bezradny pada na ziemię i płacze. Pojawia się lis, który może tu symbolizowac mądrość. Wypowiada on najważniejsze sentencje w całym utworze i uczy Małego Księcia podstawowych wartości, pokazując przy okazji czym naprawdę jest przyjaźn. Tłumaczy naszemu małemu bohaterowi, że jest się odpowiedzialnym za wszystko, co się oswoi. Wspomina też, że widzi się dobrze tylko sercem, najważniejsze jest niewidoczne dla oczu. Książę powoli zaczyna rozumieć swój błąd. Powoli rodzi się w nim chęc powrotu do opuszczonego kwiatka, który przecież tak bardzo kocha W ziemskiej wędrówce napotyka też Kupca, Zwrotniczego i pilota, który rozbił się na pustyni. Z nim też się zaprzyjaźnia. Odgrywa on ważną rolę w pobycie chłopca na ziemi i przez większość tekstu występuje razem z nim. Rozmawiają wiele, Książę opowiada nowemu przyjacielowi swą historię. Wyruszają też na poszukiwanie studni, gdyż są sami na pustyni, bez zapasu wody. Gdy ją znajdują, Książę jest już pewny, że chce wrócic na swoją planetę. Niestety, jedyną drogą powrotną jest śmierć bohatera. Tylko w ten sposób może złączyć się na powrót ze swoją miłością. Mimo tak okrutnego sposobu, chłopiec jest zdeterminowany i godzi się na taki sposób. Spotyka żmiję, która ofiarowuje się go ukąsić. Mimo nalegań i próśb pilota, by tego nie robił, Książę decyduje się opuścić ziemskiego przyjaciela. Tęsknota za miłością i potrzebą opieki nad porzuconą różą staje się silniejsza. Mały Książę wraca, zrozumiawszy po długiej wędrówce, że miłość jest najważniejsza, a duma Róży wypływała właśnie z miłości i strachu, by nie stracić swego opiekuna.
Książę jest już szczęśliwy wraz z różą na swojej asteroidzie. Cały czas jednak pamięta o pilocie z odległej planety, który tęsknił za nim i przez całe życie oczekiwał jego ponownej wizyty. Niestety, nadaremnie
ZEMSTA
Cześnik Raptusiewicz i Rejent Milczek - właściciele zamku. Oddziela ich mur graniczny.
O ten mur jest spór. Rejent każe mur naprawić, natomiast sąsiad wysyła swoich ludzi (wraz z Papkinem), by przepędzili murarzy.
Cześnik jest bardzo zdenerwowany:
"(...) Mur naprawie,
Mur graniczny, trzech murarzy!
On rozkazał! On się ważył!...
Mur graniczny!...trzech na murze!
Trzech wybiję, a mur zburzę,
Zburzę, zniszczę aż do ziemi!"
Rejent wnosi na Cześnika skargę do sądu i wyzywa go na pojedynek.
W zamki mieszka bratanica Cześnika - Klara. Jej opiekunką jest Pastolina - wdowa.
Rejent wymyśla plan - ożeni swego syna Wacława z Podstoliną. Nie brał pod uwagę, że Wacław kocha Klarę z wzajemnością. Chce udaremnić małżeństwo Cześnika z Pastoliną i powiększyć swój majątek.
Podpisuje umowę: kto zerwie układ małżeński zapłaci karę w wysokości 100 tys, zł.
Cześnik, gdy dowiedział się o planie Rejenta, postanawia się odpłacić.
Sprowadza Wacława do swego zamku i karze mu wybierać: więzienie lub ślub z Klarą.
Młodzi natychmiast biorą ślub w kaplicy zamkowej.
Rejent nie umiejąc się doczekać pojedynku wkracza do zamku wroga.
Oburzenie Rejenta mija gdy dowiaduje się, że nie Pastolina, lecz Klara posiada majątek.
"Zemsta" kończy się pojednaniem Cześnika i Rejenta.