Szkoła neoklasyczna (empiryczna)
Za główny cel szkoły neoklasycznej przyjmuje się zmniejszenie niezgodności teorii i praktyki.
Wśród twórców tej szkoły wymienia się P. Druckera a także dyrektorów wielkich przedsiębiorstw i wybitnych doradców organizacyjnych. Z drugiej jednak strony w badaniach prowadzonych w ramach kierunku empirycznego uczestniczą specjaliści z różnych dziedzin, takich jak: inżynierowie organizacji produkcji, ekonomiści, psychologowie socjologowie itp.
Przedstawicieli tego kierunku cechuje podejście pragmatyczne. Starają się oni na podstawie badania praktyki zarządzania formułować uogólnione zalecenia i reguły, które mogły być bezpośrednio wykorzystywane w praktyce.
Właśnie dla tego, że przedstawiciele tej szkoły reprezentują tak różnorodne orientacje naukowe, postukują oni stworzenie jednolitej nauki zarządzania, stanowiącej samodzielną dyscyplinę naukową. Wychodzą przy tym z założenia, że współczesny kierownik nie może już dłużej opierać się na jednostronnych kompetencjach, wynikających z badań prowadzonych w ramach tradycyjnych dyscyplin (np. inżynieryjno-techniczne, ekonomiczne, psycho-socjologiczne). Potrzebuje on kompleksowej teorii, ponieważ ma on do czynienia nie z poszczególnymi, odizolowanymi od siebie aspektami zarządzania, ale z całym złożonym systemem funkcji zarządzania.
Jednakże neoklasykom nie udało się stworzyć takiej kompleksowej teorii zarządzania.
Analizując dorobek te szkoły warto wyróżnić podejście empiryczne i normatywne. Warto w tym miejscu zauważyć, że jeśli empiryzm klasyków wynikał z niedostatecznego rozwoju dyscyplin zasilających, zwłaszcza matematyki, psychologii i socjologii, to empiryzm neoklasyków - odwrotnie - wywołany jest nadmiernym wpływem tych dyscyplina na nauki o zarządzaniu.
Podejście normatywne wyraża się w przyjęciu szeregu zasad zarządzania, wśród których na szczególną uwagę zasługują:
Maksymalizacja zysku,
Decentralizacja decyzji i odpowiedzialności,
Rozszerzenie zasięgu kierowania,
Zarządzanie przez cele,
Motywacja przez współuczestnictwo.
Do największych osiągnięć szkoły neoklasycznej należy zaliczyć opracowanie szeregu koncepcji zarządzania np. zrządzania przez cele, motywowanie przez współuczestnictwo. Pewne dawne koncepcje szkoła neoklasyczna ukazała w nowym świetle. Dotyczy to w szczególności zagadnień decentralizacji, rozpiętości kierowania i struktury płaskiej.
Wielka popularność tej szkoły zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej wynika z tego, że nosi ona silne piętno ambicji indywidualnej i uzależnienia wszelkiego postępu od konkretnych rezultatów.
Nie obca jest jej jednak krytyka. Dotyczy ona głównego kanonu tej szkoły wyrażającego się w porzuceniu języka uniwersyteckiego, jako przeformalizowanego, po to by uczynić nauki o zarządzaniu zrozumiałymi dla szerokiego ogółu kadry kierowniczej.
Krytyce tej szkoły występują również przeciwko fetyszyzowaniu metody przypadków. Jest ona doskonałym uzupełnieniem w kształceniu i doskonaleniu kadr kierowniczych, ale jest iluzoryczne, że zapewnia ona prawdziwy kontakt z rzeczywistością.
Do głównych osiągnięć tej szkoły zalicza się kontynuowanie kierunków ustalonych przez szkołę klasyczną. W szczególności jej dorobek można sprowadzić do opracowania klasyfikacji i analizy funkcji zarządzania, określenia zasad i technik organizacji pracy własnej kierownika, wyjaśnienia optymalnych relacji w układzie człowiek - maszyna, wyodrębnienia kryteriów doboru i oceny kadr kierowniczych, dokonania badań nad strukturami organizacyjnymi przedsiębiorstw czy zagadnieniami decentralizacji decyzji, określenia szeregu technik zarządzania (zarządzanie przez cele, motywacja przez współuczestnictwo).