Republika Federalna Niemiec złożyła w 1979 roku zamówienie na 6 holenderskich fregat typu Kortenaer, które zostały wybudowane w niemieckiej stoczni Bremer Vulkan. Okręty te weszły do służby w latach 1982 - 1984. W roku 1987 rozpoczęto budowę kolejnych dwóch jednostek, które ostatecznie przekazano Niemieckiej Marynarce Wojennej w 1989 i 1990 roku. Niemiecka wersja okrętów typu Kortenaer znana jest jako typ Bremen lub typ 122. Posiada ona szereg modernizacji w stosunku do holenderskich jednostek, które dostosowały te fregaty do operowania na ograniczonym akwenie Morza Bałtyckiego.
Głównym zadaniem typu Bremen jest zwalczanie calów nawodnych, jednak zadbano również o silne uzbrojenie przeciwlotnicze, które pozwala również na skuteczne działanie przeciwko nieprzyjacielskm celom powietrznym. Niemieckie fregaty są przeznaczone do operowania w ramach sił NATO (North Atlantic Treaty Organization), jak również w obrębie Niemieckiej Marynarki Wojennej. Wszystkie 8 jednostek rozmieszczonych jest w 2 i 4 Eskadrze Fregat stacjonujących w Wilhelmshaven.
Jedną z najważniejszych róznic w porównaniu z typem Kortenaer jest całkowita wymiana systemu napędowego z COGAG na CODAG. Brytyjskie turbiny gazowe Rolls-Royce'a wymieniono na amerykańskie General Electric LM 2500 o mocy 53200 KM i na silniki diesla MTU 2OV956 TB92 o mocy 11400 KM. Maksymalna prędkość typu Bremen to 29 wezłów, natomiast przy prędkości ekonomicznej 18 wezłów niemieckie fregaty mają zasięg 4000 Mm, co w pełni wystarcza na małe bałtyckie wody.
W momencie wejścia do służby w Niemieckiej Marynarce Wojennej typ Bremen posiadał holenderski radar dozoru nawodnego i powietrznego Thales Nederland DA-08 i radar nawigacyjny SMA 3RM20. W 1998 roku zainstalowano nowy radar nawigacyjny Nucleus 2-5000. Wraz z początkiem XXI wieku rozpoczęła się gruntowna modernizacja typu Bremen, podczas której radar Thales Nederland DA-08 został zastąpiony przez trójwspółrzędny radar EADS (European Aeronautic Defence and Space Company), obecnie MBDA TRS-3D/32. Jego wymiana miała na celu zwiększenie skuteczności obrony bezpośredniej jednostek.
Modernizacja objęła również instalację dwóch wyrzutni Mk 49 dla rakiet typu "odpal i zapomnij" Raytheon RIM-116A RAM (Rolling Airframe Missile). Wyrzutnie te znajdują się na rufie na dachu hangaru. Początkowo prowadzono próby z holenderskim systemem obrony bezpośredniej Thales Nederland/General Dynamics 30 mm. Goalkeeper, jednak ostatecznie zdecydowano się na pociski Raytheon RIM-116A RAM. Unowocześniono również system obrony pasywnej, którym początkowo był system przeciwdziałania elektronicznego MBDA FL 1800S. Wymieniono go na nowszą wersję FL 1800S-2.
Modernizacji poddane zostało także centrum dowodzenia typu Bremen, w którym wymieniono komputer sterujący. Wykorzystuje on oprogramowanie firmy STN Atlas Elektronik i integruje ze sobą pracę trójwspółrzędnego radaru dozoru nawodnego i powietrznego MBDA TRS-3D/32, z którego napływają informacje o celach i radaru nawigacyjnego Nucleus 2-5000. Koordynuje również pracę systemu komunikacji radarów kierowania ogniem Thales Nederland WM 25 i STIR 180 (Separate Tracking and Illuminating Radar).
W styczniu 2004 roku firma Lockheed Martin podpisała umowę z Niemiecką Marynarką Wojenną, na mocy której firma dokona przeglądu systemu dowodzenia na typie Bremen i typie Brandenburg i powie jakie należy wprowadzić modernizacje by unowocześnić system. Wybór kontrachenta na dostarczenie i zainstalowanie nowych systemów przewidziany jest na grudzień 2004 roku, a rozpoczęcie prac na początek roku 2005.
Nie licząc rakiet Raytheon RIM-116A RAM uzbrojenie fregat typu Bremen jest identyczne jak na holenderskich jednostkach typu Kortenaer. Przeciwko okrętom nawodnym wykorzystywane są rakiety Boeing RGM-84F Harpoon i armata OTO Malera 76 mm. model 62 Compact, która może być również wykorzystywana do ostrzeliwania celów lądowych. Obok pocisków Raytheon RIM-116A RAM typ Bremen do obrony przeciwlotniczej wykorzystuje rakiety NANO RIM-7 Sea Sparrow. Hydrolokator kadłubowy pasywno-aktywny STN Atlas Elektronik DSQS-21 i dwa śmigłowce Westland Sea Lynx Mk 88 stanowią podstawowe wyposażenie zwalczania okrętów podwodnych. Pokład lotniczy jest na tyle duży, że pozwala na operowanie śmigłowcami zbliżonymi wielkościądo maszyn typu Sea King. Fregaty typu Bremen wyposażone są także w dwie wyrzutnie torped 324 mm. model Mk 32 Mod 9 dla torped ATK (Alliant TechSystems) Mk 46 Mod 2 Honeywell.
Niemiecki typ Bremen jest udaną konstrukcją, która najlepiej sprawdza się na Morzu Bałtyckim. Modernizacja z początku XXI wieku pozwoli tym okrętom pozostać w służbie jeszcze przez długi czas.
W latch 60-tych XX wieku Chińska Marynarka Wojenna uzyskała od Związku Radzieckiego zgodę na budowę myśliwskich okrętów podwodnych o napędzie kowencjonalnym projektu 633, które w kodzie zachodnim znane są jako typ Romeo. Okręty te otrzymały swoje chińskie oznaczenie jako Typ 033, a ich produkcja została ostatecznie wstrzymana w 1987 roku, po skonstruowaniu 84 jednostek. W 1967 roku podjęta została decyzja, że należy opracować nowe myśliwskie okręty podwodne o napędzie konwencjonalnym, których projekt miał opierać się na swoieckim typie Romeo. W ten sposób Chiny rozpoczęły prace nad pierwszymi okrętami tej klasy, które miały być w pełni rodzimą konstrukcją. Jednostki te oznaczone zostały jako Typ 035, natomiast w kodzie zachodnim znane są jako typ Ming.
Mimo że nowy typ Ming miał być koipią typu Romeo, Chińska Marynarka Wojenna stawiała duże wymagania co do nowych okrętów. Ich maksymalna prędkość podwodna miała być o 40% większa niż na kopiowanych jednostkach radzieckich. By typ Ming spełnił postawione przed nim wymagania, przy projektowaniu nowych okretów i kopiowaniu radzieckiego typu Romeo wykorzystywano całe doświadczenie, jakie zdobyto zostało we wcześniejszych pracach tego rodzaju. Dzięki temu miano przezwyciężyć wszystkie techniczne trudności, takie jak doprowadzenie do zwiększenia maksymalnej prędkości podwodnej o 40% w stosunku do rosyjskiego typu Romeo.
Zwiększenie maksymalnej prędkości podwodnej było priorytetem dla okrętów typu Ming. Prace nad osiągnięciem tego celu rozpoczęły się od przeprojektowania kadłuba typu Romeo, który został poddany testom hydrodynamicznym. W ich wyniku typ Ming prezentuje bardziej opływowe kształty, jak również zmieniony został stosunek długości do szerokości. Zmianie nie uległa część dziobowa kadłoba, natomiast dolna część rufy otrzymała krzywiznę, która przybliżyła kształtem całą tą sekcję do stożka. Na jego górnej części zamontowany został ster kierunkowy, natomiast drugi taki ster pozostał niemal w niezmienionej formie w dolnej części. Tak samo jak na typie Romeo stery głębokości znalazły się na dzibie. W przypadku cumowania do nabrzeza składają się one do kadłuba, tak by przy tym manewrze nie zostały uszkodzone. Zmianie uległo rozmieszczenie komór balastowych.
Kolejnym krokiem w projektowaniu typu Ming było dopasowanie odpowiedniego napędu, który posiadałby wystarczająco dużą moc. Do pływania pod wodą wybrano silniki elektryczne, których prototypy zostały wyprodukowane przez firmę Xiangtan. Dodatkowo zdecydowano, że w porówniu z typem Romeo ilość baterii akumulatorów zostanie podwojona. Ogólnie moc i energia napędu wykorzystywanego do poruszania się pod wodą w porównaniu z radziecką konstrukcją została zwiększona. By dodatkowo zapewnić zwiększenie maksymalnej prędkości podwodnej śruba okrętowa została starannie zaprojektowana do tego celu. Typ Ming posiada jedynie jedą śrubę, podczas gdy typ Romeo ma ich dwie. Na powierzni zdecydowano, że typ Ming będzie używał dwóch silników diesla 6E 390 ZC1, które dostarczyła firma Shaanxi. Ich łączna moc to 5200 KM, dzięki którym w wynurzeniu jednostki są w stanie płynąć z prędkością 12 węzłów. Zastosowanie większej ilości baterii akumulatorów oraz mocniejszych silników nie wpłynęło poważnie na zwiększenie wyporności okrętów.
Tak zaprojektowane okręty Typu 035 były gotowe do rozpoczęcia budowy. Konstrukcja pierwszej jednostki wystartowała w październiku 1969 roku w stoczni w Wuhan. Okret został wodowany w lipcu 1971 roku, a gotowość operacyjną uzyskał w kwietniu 1974 roku. Drugą jednostkę, która była gotowa do testów w listopadzie 1974 roku wybudowała stocznia Jiangnan w Szanghaju. Oba okręty otrzymały oznaczenie eksportowe ES5C. Niedługo po rozpoczęciu testów z nowymi okrętami okazało się, że jednostki mają spore problemy i nie radzą sobie na morzu. Z tego powodu stocznia w Wuhan rozpoczęła budowę trzeciego, ulepszonego okrętu, który ukończony został w 1979 roku. Jego eksportowe oznaczenie to ES5D. Problemy z eksploatacją pierwszych trzech okrętów typu Ming spowodowały opóźnienie w rozpoczęciu produkcji właściwych jednostek, które na eksport oznaczone były jako ES5E. Ostatecznie pierwszą jednostkę zaczęto budować w 1988 roku, a pierwsze 3 okręty prototypowe zostały złomowane w latach 80-tych XX wieku. Jednostki Typu 035 z oznaczeniem eksportowym ES5E budowane były tylko przez stocznię w Wuhan. Łącznie do 1995 roku skonstruowano 13 tych okrętów. Chińska Marynarka Wojenna była bardzo zadowolona z wyników, jakie osiągały te jednostki. Szczegóne wrażenie zrobiła wysoka prędkość podwodna, duża manewrowość i stabilność, zasięg pływania pod wodą oraz niski poziom szumów. We wszystkich tych czynnnikach 13 jednostek typu Ming przewyzszało swój radziecki pierwowzór.
W 1997 roku produkcja jednostek Typu 035 została wznowiona. Do 2000 roku Wybudowanych zostało dodatkowych 6 jednostek, które w porównaniu z poprzednimi okrętami były ulepszoną wersją, znaną jako Typ 035G lub w kodzie zachodnim jako typ Ming Mod.. Oznaczenie eksportowe tych sześciu jednostek to ES5F. Okręty te zostały skonstruowane przez stocznie w Wuhan. Decyzja o budowie kolejnych jednostek została podjęta w wyniku opóźnień w programie budowy kolejnej generacji myśliwskich okretów podwodnych o napędzie konwencjonalnym Typu 039, które w kodzie zachodnim znane są jako typ Song. Okręty Typu 035G otrzymały ulepszony system dowodzenia i kierowania ogniem, jak również zadbano o lepsze wyciszenie jednostek.
Jednostki typu Ming w wersjach 035 i 035G zostały wyposażone w 8 wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm., z których dwie znajdują się na rufie. Łączny zapas przenoszonych torped sięga liczby 18 sztuk. W skład uzbrojenia wchodzą torpedy Yu-1 (Typ 53-51) i Yu-4 (SAET-60). Zamiast torped jednostki mogą zabierać na pokład miny, które stawiane są poprzez wystrzelenie z wyrzutni torpedowych. W miejsce jednej torpedy mieszczą się dwie miny, tak więc gdyby załadować na okręt tylko miny, na pokładzie znalazłoby się ich 32 sztuki.
Wyposażenie elektroniczne i skromne i składa się z rosyjskiego hydrolokatora pasywno-aktywnego o zachodnim oznaczeniu Pike Jaw i francuskiego chowanego pasywnego hydrolokatora przechwytującego i pomiaru odległości Thales Underwater Systems DUUX-5 Fenelon. Całość systemów hydrolokacyjnych współdziałała z systemem dowodzenia i kierowania ogniem torped. Dodatkowo na jednostkach Typu 035G zainstalowany został system nawigacyjny Magnavox SATNAV. Przy poruszaniu się na powierzchni wykorzystywany jest radar nawigacyjny MRK-50 Topol (Snoop Tray). Typ Ming nie posiada systemów walki elektronicznej.
Wszystkie okręty typu Ming w wersji 035 zostały przydzielona do Floty Północnej, natomiast jednostki w wersji 035G słuzą we Flocie Południowej. W kwietniu 2003 roku na okręcie oznaczonym numerem 361 zdarzył się tragiczny wypadek, w którym zginęła cała załoga. Jednostka najprawdopodobniej brała udział w ćwiczeniach Chińskiej Marynarki Wojennej. Okręt płyną na powierzchni używając silników diesla. Gdy rozpoczęto procedurę wyłączania silników jeden z nich zawiódł i nadal pracował, zuzywając cały tlen znajdujący się we wnętrzu okrętu. Według oficialnego raportu, który został opublikowany w maju 2003 roku, cała załoga została znaleziona martwa na swych stanowiskach bojowych, bez oznak podejmowania walki o życie. Z tego powodu należy przypuszczać, że załoga zginęła bardzo szybko. Dokładnie wypadek miał miejsce 16 kwietnia 2003 roku, jednak o tym fakcie Chińska Marynarka Wojenna dowiedziała się 10 dni później, po tym jak nie otrzymano planowego raportu z okrętu. Jednostka z numerem 361 w dalszym ciągu nadaje się do pełnienia służby, jednak obecnie okręt jest wycofany i zacumowany w którymś z portów chińskiej floty do czasu zakończenia śledztwa.
Mimo oficialnego oświadczenia odnoszącego się do przyczyn wypadku jednostki z numerem 361, pozostały spekulacje dotyczące katastrofy. Alternatywą dla wyjaśnień Chińskiej Marynarki Wojennej i awarii silnika diesla jest przypuszczenie, że na okręcie testowany był system AIP (Air Independent Propulsion system), który zwiększa czas pływania pod wodą. System ten miał być testowany na powierzchni, jednak nieostrożność doprowadziła do rozprzestrzenienia się na całej jednostke szkodliwego oparu, który zabił całą załogę. Kolejną ewentualnością jest awaria baterii akumulatorów, które wydzieliłyby trujący gaz chlorowy.
Jednostki typu Ming są pierwszą generacją chińskich myśliwskich okrętów podwodnych o napędzie konwencjonalnym. Rozwiązania techniczne zastosowane na tych okrętach opierają się na rozwiązaniach użytych w radzieckich jednostkach typu Romeo, które z kolei opierają się na technologii lat 50-tych XX wieku. Ogólnie typ Ming w wersji 035 i 035G odbiega od standartów zachodnich, jednak jest przydatny w patrolowaniu wód przybrzeżnych. Zaletą chińskiej konstrukcji jest relatywnie niska cena, dzięki której bez problemów zostały zastąpione służące w chińskiej flocie okręty typu Romeo lub inaczej znane jako Typ 033.