Glen Doman był fizjoterapeutą i współpracował z T.Fayem (neurochirurgiem leczącym podczas II wojny światowej chorych z urazami głowy), a po jego śmierci kontynuował jego metodę. Wraz z psychologiem C.Delecato modyfikował sposób usprawniania dzieci w Instytucie Osiągania Ludzkich Możliwości w Filadelfii. Metoda Domana jest przeznaczona do pracy z dziećmi z uszkodzeniem mózgu, czyli z dziecięcym porażeniem mózgowym, z zaburzeniami emocjonalnymi, autystycznymi, z padaczką, nadpobudliwymi, atetotycznymi, z zespołem Downa. Ma na celu wielokierunkowe wpływanie na mózg poprzez różnego rodzaju stymulacje. Są to:
- Stymulacje rozwoju ruchowego - poprzez uczenie dziecka niepełnosprawnego samodzielnego poruszania się.
- Stymulację rozwoju fizycznego (układu krążenia i oddychania) - poprzez stosowanie odpowiedniej diety i programu oddechowego.
- Stymulację rozwoju intelektualnego - poprzez intensywną, wielozmysłową stymulację i specjalne programy nauczania (szczególnie czytania i liczenia).
- Stymulację rozwoju emocjonalno - społecznego - poprzez wyrabianie odpowiedniego podejścia rodziców i opiekunów dziecka oraz osób wspomagających w usprawnianiu.
Program usprawniania oparty jest na tzw. zasadach niechirurgicznego leczenia uszkodzeń mózgu. Jest on dostosowany dla każdego dziecka indywidualnie w zależności od jego rozwoju. Program taki przekazuje się rodzicom, którzy wykonują zalecenia w domu i zgłaszają się na wyznaczone kontrole. W usprawnianiu ruchowym wykorzystuje się tzw. patterning. Jest to kierowanie kończynami, tułowiem i głową dziecka, w taki sposób aby doświadczyło ruchu (np. pełzania), którego samo nie może wykonać. Istnieją 2 sposoby wykonywania tego ćwiczenia:
- wzorzec homolateralny - kiedy kończyna górna i dolna po tej samej stronie ciała poruszają się jednocześnie, jest przeznaczony dla dzieci, które nie potrafią pełzać lub pełzają nieprawidłowo,
- wzorzec heterolateralny (krzyżowy) - poruszanie kończynami naprzemienne, dla dzieci, które potrafią pełzać, czworakować lub poruszać się w wyższych pozycjach.
Ćwiczenia pełzania wykonywane są przez 3-5 osób. Dziecko, które nie pełza, jest uczone wyzwalania tego ruchu na pochylni, której kąt nachylenia jest odpowiednio dostosowany. Podłoże, na którym dziecko wykonuje ćwiczenia, ma dostarczać jego ciału różnych bodźców dotykowych (dlatego stosuje się np. paski na stole do patterningu). Równocześnie stosuje się wszechstronną stymulację zmysłów (wzroku, słuchu, dotyku, smaku, powonienia). Najważniejszą rzeczą przy patterningu jest rytm. Osoba przekładająca głowę dziecka nadaje rytm całemu patterningowi i jest odpowiedzialna za utrzymanie tego rytmu przez całą sesję. Nie ma ustalonej szybkości. Idealną dla dziecka jest ta, w której jest ono najbardziej zrelaksowane i w której osoby wykonujące patterning potrafią utrzymać stały rytm. Do wykonywania patterningu potrzebny jest odpowiednio dobrany stół i obity gąbką i czymś śliskim. Oprócz biernych patterningów w metodzie tej stosuje się także techniki aktywne np.:
- podwieszanie się dziecka na drążku,
- chodzenie z przytrzymaniem się poręczy lub drabinki umieszczonej nad głową. Wszystko jest uzależnione od sprawności ruchowej danego dziecka. Charakterystycznym elementem dla metody Domana jest także program oddechowy. Polega on na wykonywaniu ćwiczeń oddechowych oraz na użyciu maseczki (8-20 razy dziennie). Daje to korzyści zarówno krótko, jak i długotrwałe:
- zwiększa ukrwienie mózgu, czyli dotlenienie mózgu i całego ciała,
- u dzieci następuje pogłębienie oddechu,
- oczyszcza płuca z zalegań i śluzowych czopów, co zmniejsza ilość infekcji układu oddechowego,
- pomaga zahamować drgawki.
W ten sposób poprawia się funkcjonowanie centralnego układu nerwowego, co wpływa na kondycję dziecka i jakość wykonywanych czynności. Istnieją jednak sytuacje, kiedy maseczkowanie nie może być stosowane:
- zapalenie płuc lub inne problemy dolnych dróg oddechowych (np. zapalenie oskrzeli, ataki astmy, obrzęk płuc, niewydolność serca)
- wysoka gorączka,
- każda infekcja górnych dróg oddechowych,
- wymioty,
- każdy stan, w którym używanie masek, według lekarza, mogłoby spowodować pogorszenie.
Zakładanie maseczek wzbudza najwięcej kontrowersji. Przeciwnicy tej metody twierdzą, że dziecko jest wtedy przyduszane i może wystąpić u niego hiperwentylacja. Innymi elementami tej metody są : dieta uboga w cukier i wodę (z pożywienia wyłącza się słodycze i sól, dziecko otrzymuje codziennie niesłodzone soki owocowe, zupy, dużo owoców i chudego mięsa) oraz wielozmysłowa stymulacja, czyli usprawnianie zmysłów:
- zmysłu dotyku (różnymi bodźcami np. ciepłymi, zimnymi, pocieranie, szczotkowanie itd.),
- zmysłu wzroku (stymulacja błyskami świetlnymi, kolorowymi lampkami),
- zmysłu słuchu (słuchanie głosów z kaset - „Słucham i mówię”),
- zmysłu smaku i zapachu (podawanie np. soków czy owoców).
W metodzie tej wykorzystuje się także program rozwoju intelektualnego. Korzysta się tu z tzw. bitów informacji, przekazywanych dziecku słownie i wizualnie z określoną częstością, intensywnością i czasem ekspozycji. Z ich pomocą koduje się w mózgu dziecka informacje o otaczającym go świecie. Bity są też pomocą w nauce czytania i liczenia.