Edukacja i rehabilitacja osób z niepełnosprawnością ruchową - 25.05.2011
Do odmienności somatycznej:
Ginekomastia - dotyczy tylko mężczyzn, jest to powiększenie piersi, upodabniają się do piersi kobiet.
Dwa okresy życia kiedy się pojawia:
Dojrzewanie płciowe (u części chłopców, ale jest to przejściowe, często bardzo bolesne, powiększa się sutek, największe problemy przysparza otoczenie - drwiny, wyśmiewanie, celowe uderzanie)
U dorosłych mężczyzn (zjawisko narastające, najczęściej w USA i w Wielkiej Brytanii, inny typ niż w okresie dojrzewania, rozrost tkanki tworzącej pierś- związane z odżywianiem, czasami o podłożu hormonalnym) - zjawisko cywilizacyjne
Usytuowanie terapii psychopedagogicznej w stosunku do medycznej i zadanie z tego wynikające:
3 relacje:
1. postępowanie psychopedagogiczne poprzedza medyczne - przygotowanie psychiczne osoby do leczenia medycznego, duże znaczenie przy poważnych interwencjach chirurgicznych
u kobiet - nowotwory piersi, nowotwory szyjki macicy
w przypadku interwencji chirurgicznej
u mężczyzn - naruszenie istoty męskości (układ rodny, wydalniczy)
bardzo trudna jest akceptacja nowego stanu przy nowotworach
celem jest znalezienie sensu, dokonanie przewartościowania
2. postępowanie równoległe
najbardziej potrzebne u młodzieży i osób w trzeciej fazie życia
ma pomniejszać negatywne następstwa procesu leczenia
zapobieganie pojawieniu się choroby szpitalnej
3. terapia psychopedagogiczna po zakończeniu procesu leczenia:
celem jest wyeliminowanie tych nieprawidłowości, które spowodował proces leczenie / bądź złagodzenie
bardzo ważne jest aby pacjent dostrzegał nasze kompetencje
Zadania terapii psychopedagogicznej
Dzieci: lecznicze, rewalidacyjne, dydaktyczne
Dorośli: lecznicze, rewalidacyjne
Lecznicze - celem jest wzmaganie energetyki ośrodkowego układu nerwowego (oszczędzanie wysiłku systemu nerwowego od nadmiaru bodźców dla walki ze stanem kalectwa lub choroby; to nie jest medyczne postępowanie, tylko psychopedagogiczne, bez leczenia farmakologicznego, w Elu odciążenia OUN)
Rewalidacyjne:
współpraca z lekarzem, ale nie w wymiarze leczenia medycznego, a wspomaganie psychopedagogiczne
uzgadnianie, obserwacja następstw, wymiana zdań, konsultacje
bardzo ważną rzeczą jest pokora pacjenta
pomoc w adaptacji warunków leczenia
Dydaktyczne - pełni dwie funkcje:
Funkcja dydaktyczna - Dziecko po powrocie do szkoły macierzystej nie powinno mieć zaległości
Funkcja podtrzymująca - dotyczy dzieci z najpoważniejszymi chorobami i kalectwami; organizowanie zajęć dydaktycznych dających dziecku poczucie wartości, „uczą mnie to znaczy, że jeszcze nie jest tak źle”, wzbudzanie motywacji do współudziału
Czynniki wyznaczające terapię psychopedagogiczną
rodzaj kalectwa
postać
okres (faza początkowa, trwania, końcowa choroby)
siła
warunki leczenia
warunki chorowania
cechy osobowe (bardzo ważne)
typ układu nerwowego (bardzo ważne) typ silny i słaby (lepiej silny), relacje pobudzenie - hamowanie typ zrównoważony i niezrównoważony (lepiej zrównoważony)
Zasady postępowania psychopedagogicznego
całościowe ujmowanie spraw
maksymalna indywidualizacja
włączenie się w życie danej osoby
Typy terapii psychopedagogicznej
terapia odciążająca (spoczynkowa)
dostarczanie warunków do snu i półsnu (obarczanie nadmiarem bodźców systemu nerwowego)
terapia najniższego poziomu wysiłkowego
terapia zmniejszonych obarczeń
zmiana bodźców obciążających na bodźce odciążające
eliminowanie uczuć ujemnych, nasycenie dodatnimi
sposób realizacji: ilościowo (mało bodźców)
jakościowo (miłe, przyjemne)
angażowanie bardziej I układu sygnałowego niż II, by nie obciążać intelektualnie dziecka
bazowanie bardziej na strukturach podkorowych niż korowych
wprowadzenia zmian w otoczeniu osoby warunki dla procesu chorowania i leczenia
terapia czynnościowa (aktywizująca)
terapia ruchowa
terapia zabawowa
terapia zajęciowa
terapia pracą (ergoterapia)
Nadanie sensu życia na eta choroby / kalectwa
Wymaga daleko posuniętej indywidualizacji
Nie można nic narzucać, można jedynie podpowiadać, dawać propozycje
Należy dawać poczucie, że jest osobą w którą warto inwestować, nawet kiedy wiadomo, że nie wyjdzie z choroby