Szara strefa to określenie nie zarejestrowanej działalności gospodarczej: nieformalnej lub nielegalnej. Inaczej mówiąc, działalności nie wyjętej spod prawa, ale nie zgłoszonej do opodatkowania, lub działalności przestępczej.

Wielkość szarej strefy jest szacowana, ale nie jest wliczana do rachunku DNB, ponieważ nie jest ujęta w ewidencji statystycznej państwa.

W zakresie polityki zapobiegawczej podstawowymi instrumentami są:

1. proste i szybko działające zasady tworzenia i

rejestracji przedsiębiorstw, przy relatywnie

niskich opłatach rejestracyjnych;

2. niskie podatki lub tzw. wakacje podatkowe

w pierwszym okresie działania przedsiębiorstw;

3. ulgi podatkowe przy podejmowaniu przez

przedsiębiorstwo inwestycji, wprowadzaniu

nowych technologii, podejmowaniu działalności

eksportowej i tworzeniu nowych stanowisk pracy;

4. możliwości korzystania - zwłaszcza przez małe i

średnie przedsiębiorstwa - z państwowych lub

samorządowych centrów wspierania

przedsiębiorczości: biznes parki, inkubatory

przedsiębiorczości, systemy doradztwa prawnego

i finansowego;

5. stosowanie przez państwo w długim okresie w

stosunku do całej gospodarki zasady niskich

podatków.

W systemie represyjnym stosuje się kary pieniężne lub inne formy karania przedsiębiorców:

1. egzekucje podatkowe za niepłacenie podatków przez

przedsiębiorstwa działające całkowicie lub częściowo

w szarej strefie, aż do całkowitej konfiskaty mienia

włącznie oraz stosowanie kar pozbawienia wolności;

2. podobne systemy karne za nielegalne zatrudnianie

pracowników i unikanie opłacania składek

ubezpieczeniowych;

3. deportacje stosowane wobec przedsiębiorców

działających w szarej strefie, jeśli są oni obywatelami

obcych krajów;

4. deportacje cudzoziemców - pracowników firm legalnych

lub działających w szarej strefie, jeżeli pracowali oni w

danym kraju bez wymaganych zezwoleń;

5. kary pieniężne wobec pracodawców działających w

szarej strefie, jeżeli stosowali oni wyjątkowo

niekorzystne pod względem warunków pracy, stopnia jej

uciążliwości i wysokości wynagrodzeń warunki

zatrudniania pracowników.

OMÓWIENIE KRZYWEJ LAFFERA

Krzywa Laffera przedstawia współzależności między wielkością dochodów budżetu państwa z tytułu podatków a wysokością stopy podatkowej. Krzywa ta zaczyna się na poziomie zerowym, ponieważ przy stopie podatkowej równej „0” dochody budżetu państwa równałyby się „0”.

W miarę wzrostu stopy podatkowej dochody państwa rosną mniej niż proporcjonalnie, gdyż im większa stopa podatkowa, tym wolniej wzrastają dochody z tytułu podatków. W punkcie maksimum dochody budżetu osiągają najwyższy poziom, przy określonej wysokości stopy podatkowej, która jest akceptowana przez podatników. Jednak po przekroczeniu pewnego poziomu maksymalnego dalsze zwiększanie stopy podatkowej będzie prowadziło do sukcesywnego spadku dochodów z podatków.

3

---