Połtawa

Na wschodzie nowy świt się pali,

Już na równinie, pośród wzgórz,

Armaty huczą. Kłębem wali

Ku niebu dym w promieniach zórz.

Piechota zwarła się w kwadraty,

W krzach leżą strzelcy: „Nabij! pal!"

Świsnęły kule, wrą granaty,

Bagnetów chłodna błyska stal.

Zwycięstwa dzieci ulubione

Rwą Szwedzi w paszcze rozognione.

Falując, konne pułki mkną,

Kurz szarym kryje je obłokiem;

Piechota twardym stąpa krokiem,

By wzmóc ich napór wagą swą.

Wyrocznej bitwy pole krwawe,

Grzmi, dymi, błyska tu i tam;

Lecz Bóg nam szczęści: Los łaskawy

W zaciętej walce sprzyja nam.

Odparte ogniem dział drużyny,

Chwieją się, serca płoszy strach,

Uchodzi Rosen z walk gęstwiny,

Broń składa mężny Schlippenbach.

Prą wrogów nasze hufce rojne,

Na sztandar szwedzki spływa mrok:

Błogosławieństwo boga wojny

Utwierdza naszych każdy krok.

I nagle — zagrzmiał na kształt grzmotu

Natchniony, dźwięczny Piotra głos:

„Do dzieła! Z nami Bóg!" Z namiotu

Wychodzi Piotr, z nim wierna straż.

Goreją ogniem groźne oczy,

Straszliwie płonie carska twarz,

Jak burza piękny, szybko kroczy

Tam, gdzie się waży walki los.

Masztalerz konia mu przywodzi:

Posłuszny, rączy, wierny koń,

Gdy zapach prochu dojdzie doń,

Drży, niespokojnie okiem wodzi,

I pędzi między wojsk kolumny,

Z potęgi jeźdźca swego dumny.

---