MODLITWA
Modlitwa jest dla mnie wzniesieniem serca, prostym spojrzeniem ku Niebu, okrzykiem wdzięczności i miłości zarówno w cierpieniu, jak i radości. ( św.Teresa od Dzieciątka Jezus )
DLACZEGO MAMY SIĘ MODLIĆ?
Modlić się - to szukać sensu naszych ludzkich granic: cierpienia, przemijania, słabości.
Modlić się - to przekraczać granice ludzkiego istnienia, sięgając swoimi pragnieniami nieskończoności Boga.
1. Mamy się modlić, ponieważ nasze życie jest bardzo kruche.
Kruche jest nasze zdrowie fizyczne, nasza odporność psychiczna.
Kruche jest nasze życie duchowe.
Kruchość tą doświadczamy codziennie pośród różnorakich kryzysów.
Modlitwa jest miejscem naszego wzmocnienia.
2. Mamy się modlić, ponieważ nasze życie naznaczone jest cierpieniem.
Z kruchością życia na ziemi łączy się podatność na zranienia - psychiczne, fizyczne i duchowe. W historii naszego życia podlegamy różnym, nieraz głębokim zranieniom emocjonalnym - które długo nosimy w sobie.
Bolesne jest dla człowieka bycie odrzuconym i niezaakceptowanym - bolesne są ludzkie rozczarowania i zawody życiowe... samotność i doświadczenie własnej słabości moralnej.
Mamy się modlić, aby to co jest bolesne w naszym życiu, nie było przerzucane na innych, ale byśmy dźwigali nasz codzienny krzyż.
W ten sposób stajemy się podobni do Jezusa ukrzyżowanego. Modlitwa sprawia, iż nasze zranienia nie niszczą nas, ale wprost przeciwnie - stają się miejscem spotkania człowieka z Bogiem.
3. Musimy się modlić, ponieważ jesteśmy kuszeni do zła.
Modlitwa uświadamia nam, że życie człowieka na ziemi jest czasem próby.
Istnieją w nas liczne namiętności, które wymagają naszej walki i zaangażowania duchowego.
Mamy się modlić - ponieważ w chwilach pokusy jest w nas niesamowita skłonność do okłamywania siebie. Pokusa zaślepia człowieka i odbiera mu jasny sąd.
Modlitwa zaś przywraca nam zdolność duchowego widzenia i demaskowania naszych namiętności. Pozwala nam także realnie oceniać niebezpieczeństwo nacierających na nas pokus.
4. Mamy się modlić, ponieważ w naszym życiu jest dużo zła i grzechu.
Często bywamy ofiarami zła innych, a inni stają się ofiarami naszego zła.
Z istot skrzywdzonych często przemieniamy się w krzywdzicieli.
Skłonność do zła nosimy w sobie od chwili narodzin i nie jesteśmy w stanie jej przezwyciężyć sami.
Modlić się to wołać o miłosierdzie dla nas i dla innych, aby Bóg przezwyciężył z nami i w nas to zło, którym ranimy siebie i innych.
Mamy się modlić, aby móc przyjąć Boże przebaczenie i otworzyć się na przebaczenie naszych braci.
Mamy się modlić, aby móc przebaczyć wszystko wszystkim.
Modlitwa zanurza nas w odwiecznym miłosierdziu Boga, jednocząc nas z Nim samym, pomiędzy sobą i ze światem.
5. Mamy się modlić, ponieważ żyjemy w epoce różnorakich zagrożeń.
Zagrożone jest życie na ziemi.
Zagrożony jest pokój.
Zagrożenie to wpływa na nas, rodząc wiele niepokojów i zbytnią troskę o nas i innych.
Poczucie zagrożenia paraliżuje nas, nie pozwalając nam cieszyć się życiem.
Zagrożenie odbiera nam pokój serca, pocieszenie, radość obcowania z innymi.
Gdy się modlimy odzyskujemy poczucie bezpieczeństwa, gdyż jesteśmy w rękach Ojca, który jest większy od wszelkich zagrożeń ( J 10,29).
Modlitwa przywraca pokój serca, ufność i radość.
6. Mamy się modlić, ponieważ jesteśmy obdarowani wolnością.
Żadne inne stworzenie na ziemi nie otrzymało tego niezwykłego daru.
Dzięki niemu, choć jesteśmy stworzeni, jesteśmy podobni do samego Stwórcy.
To dzięki wolności możemy dialogować z Bogiem, nawiązując z Nim relację intymnego zjednoczenia.
Mamy się modlić, ponieważ dar wolności jest nie tylko wielkim, ale bardzo trudnym i kruchym darem. Łatwo można go nadużyć, zniekształcić, a nawet utracić.
Modlitwa usuwa przeszkody na naszej drodze do wolności.
To właśnie modlitwa czyni nas naprawdę wolnymi.
7. Mamy się modlić, ponieważ życie człowieka jest pielgrzymowaniem: wyszliśmy od Boga i do Boga zmierzamy.
On nas stworzył.
Stworzyć - znaczy zrodzić z miłości i przeznaczyć do życia w miłości.
To miłość jest u początku i u końca ludzkiego bytowania.
Poprzez modlitwę przyjmujemy świadomie i w wolności nasz stan pielgrzymów, którzy na co dzień doświadczają, że w domu Ojca jest mieszkań wiele.
Jezus jest drogą i to On prowadzi nas do Ojca.
8. Mamy się modlić, ponieważ jesteśmy dziećmi Ojca, który jest
w niebie.
Mamy się modlić, ponieważ jesteśmy kochani przez Niego miłością nieodwołalną i bezwarunkową. To On pierwszy ofiarował nam swoją bezgraniczną miłość i przyjaźń.
Modlić się, to zanurzać w miłości Boga.
Modlitwa czyni nasze serca wrażliwymi i otwiera nas, na Jego bezwarunkową akceptację.
Modlić się to odkrywać Bożą Opatrzność.
Modlić się, to doświadczać, że Bóg jest mocną skałą, po której możemy pewnie kroczyć, jest tarczą i mieczem, którymi możemy bronić się przed zagrożeniem i złem.
9. Mamy się modlić, ponieważ potrzebujemy miłości bliźnich,
a bliźni potrzebuje naszej miłości.
Modlitwa otwiera nas na ludzi i czyni nas zdolnymi przyjmować
i dawać miłość.
Dzięki modlitwie pokonujemy lęk przed poświęceniem się i ofiarą
w miłości.
Modlitwa uczy nas służby i oddania.
10. Mamy się modlić, ponieważ jesteśmy nieustannie obdarowywani.
Być stworzeniem - dzieckiem zrodzonym z miłości - to nieustannie otrzymywać wszystko od swojego Ojca niebieskiego.
Zmęczeni pogonią za własną urojoną wielkością, skoncentrowani na sobie, nie dostrzegamy oczywistej prawdy w przemijaniu postaci tego świata.
Z trudem dostrzegamy także fakt, że wszystko co mamy, jest niczym zasłużoną łaską - czystym darem. Stąd też łatwo rodzi się w nas postawa pretensji wobec ludzi i Boga.
To On sprawia, że dostrzegamy łatwiej to, czego nam brakuje, niż to, co jest nam dane.
Mamy się modlić, aby każdego dnia, na nowo odkrywać prawdę, iż jesteśmy w drodze do Ojca, który najlepiej wie, czego nam potrzeba.
Mamy się modlić, aby Boga wielbić. Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego chwalił, a przez to zbawił swoją duszę (CD 23).
Chwalić Boga, to uznawać Go za ostateczne źródło dobra i szczęścia człowieka.
Dzięki modlitwie odkrywamy, iż nie ma najmniejszej sprzeczności, pomiędzy dobrem i szczęściem człowieka, a chwałą Boga i służeniem Jemu.
11. Mamy się modlić, ponieważ Bóg zaprasza nas do współpracy z sobą dla zbawienia innych.
Poprzez naszą modlitwę pracujemy razem z Bogiem, aby wszystkich ku Niemu pociągnąć.
Nigdy nie modlimy się tylko za siebie i dla siebie.
Każda modlitwa jest jednocześnie za wszystkich i dla wszystkich.
Modlić się - to czuć się głęboko odpowiedzialnym za dobro doczesne i wieczne swoich najbliższych oraz wszystkich, których sam Bóg stawia na naszej drodze.
PANIE NAUCZ NAS MODLIĆ SIĘ 1
Modlitwa jest wzniesieniem duszy do Boga lub prośbą skierowaną do Niego o stosowne dobra.
Z jakiej pozycji mówimy w czasie modlitwy?
Z wyniosłości naszej pychy i własnej woli czy też z "głębokości" pokornego i skruszonego serca. Ten, kto się uniża, będzie wywyższony.
Podstawą modlitwy jest pokora.
Nie umiemy się modlić tak, jak trzeba.
Pokora jest dyspozycją do darmowego przyjęcia daru modlitwy.
Człowiek jest żebrakiem wobec Boga. KKK2559
Człowiek nie może żyć bez modlitwy, tak jak nie może żyć bez Boga.
Bóg jest źródłem naszego życia.
A życie ludzkie nabiera właściwych kształtów gdy człowiek wznosi duszę do Boga.
Modlitwa jest koniecznością życia, pełnego życia.
Każdy człowiek gdzieś głęboko w duszy tęskni za Bogiem, przywołuje Boga - głębia przyzywa Głębię.
Modlitwa jest darem Boga, zaproszeniem Boga skierowanym do człowieka - to Bóg wychodzi naprzeciw człowieka, szuka go, przywołuje go, obejmuje go uściskiem miłości.
Ale modlitwa jest sztuką, umiejętnością, którą człowiek musi uczyć się przez całe życie.
Wspólnota jest szkołą modlitwy.
Gdy wspólnie wielbimy Boga, śpiewamy pieśni i psalmy, czytamy i rozważamy Słowo Boże -uczymy się modlitwy, szukamy kontaktu z Bogiem, który jest i czeka na nas.
Modlitwa we wspólnocie wprowadza nas w przestrzeń obecności Boga, w którym żyjemy, poruszamy się i jesteśmy.
Modlitwa we wspólnocie jest szkołą modlitwy.
Tu odnajdujemy Boga obecnego w naszym życiu, Boga, który kocha nas i troszczy się o nas.
Modlitwa we wspólnocie jest źródłem tej modlitwy, którą podejmujemy gdy jesteśmy sami, w samotności naszego serca - gdy w naszej izdebce i ciemności wołamy do Boga, a On jest.
Podstawą modlitwy jest pokora, a więc prawda o nas, którzy jesteśmy prochem i skończonością - i prawda o Bogu, który jest Miłością i Życiem.
PANIE NAUCZ NAS MODLIĆ SIĘ 2
O gdybyś znała dar Boży!
Cud modlitwy objawia się właśnie przy studni, do której przychodzimy szukać naszej wody: tam Chrystus wychodzi na spotkanie każdej ludzkiej istoty; On pierwszy nas szuka i to On prosi, by dać Mu pić.
Jezus odczuwa pragnienie, Jego prośba pochodzi z głębokości Boga, który nas pragnie.
Modlitwa - czy zdajemy sobie z tego sprawę czy nie - jest spotkaniem Bożego i naszego pragnienia.
Bóg pragnie, abyśmy Go pragnęli. KKK2560
Spotkanie Jezusa z Samarytanką przy studni i Jego prośba: Daj Mi pić.
A potem wołanie Jezusa na krzyżu - Pragnę!
To pragnienie Jezusa jest w każdym z nas i jest niezaspokojone.
Jest nienasycenie - człowiek potrzebuje modlitwy - nawet człowiek niewierzący idzie nieraz w ciche miejsce, aby nasycić oczy widokiem piękna gór, słuchać szum wodospadów, wchłaniać woń kwiatów.
Podziw i zachwyt pięknem świata czyż nie jest kontemplacją Tego, który ten świat powołał do istnienia.
O, tak - Bóg jest najwyższym Pięknem i człowiek pragnie nasycać się Jego istnieniem.
Są różne pragnienia w sercu człowieka.
Może być pragnienie przyjemności zmysłowej,
pragnienie wiedzy,
pragnienie przyjaźni,
pragnienie nieskończoności, życia, szczęścia - pragnienie Boga.
Sztuka modlitwy to umiejętność odkrywania w sobie tych najgłębszych pragnień, których źródłem jest Ten, który mówi do mnie - Daj mi pić.
PANIE NAUCZ NAS SIĘ MODLIĆ 3
"Prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej" (J 4,10)
Nasza modlitwa błagalna jest - w sposób paradoksalny - odpowiedzią.
Jest odpowiedzią na skargę Boga żywego:"Opuścili Mnie, źródło żywej wody, żeby wykopać sobie cysterny popękane" (Jr 2,13).
Modlitwa jest odpowiedzią wiary na darmową obietnicę zbawienia, odpowiedzią miłości na pragnienie Jedynego Syna.
KKK 2561
Pośród wszystkich pragnień, jakie są w moim sercu muszę odgrzebać to jedyne, najgłębsze - pragnienie wody żywej. Jezus pragnie zaspakajać to najgłębsze pragnienie mego serca. Jest to pragnienie Jego miłości do mnie. On pragnie, abym pił Jego Miłość, abym otworzył się i zanurzył w strumień wody wypływający z Jego wnętrza. I to jest modlitwa.
Jezus pragnie, abyśmy pili Ducha Świętego.
Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie, niech przyjdzie do Mnie i pije.
I to jest modlitwa.
PANIE NAUCZ NAS MODLIĆ SIĘ 4
Skąd pochodzi modlitwa człowieka?
Niezależnie od tego, jaki jest język modlitwy (gesty, słowa), modli się cały człowiek.
Aby jednak określić miejsce, z którego wypływa modlitwa, Pismo święte mówi niekiedy o duszy lub o duchu, najczęściej zaś o sercu.
Modli się serce.
Jeśli jest ono daleko od Boga, modlitwa pozostaje pusta.
Serce jest mieszkaniem, w którym jestem, gdzie przebywam.
Jest naszym ukrytym centrum, nieuchwytnym dla naszego rozumu ani dla innych; jedynie Duch Boży może je zgłębić i poznać. Jest ono miejscem decyzji w głębi naszych wewnętrznych dążeń. Jest miejscem prawdy, w którym wybieramy życie lub śmierć. Jest miejscem spotkania, albowiem nasze życie, ukształtowane na obraz Boży, ma charakter relacyjny: serce jest miejscem przymierza.
Modlitwa chrześcijańska jest związkiem przymierza między Bogiem i człowiekiem w Chrystusie.
Jest działaniem Boga i człowieka; wypływa z Ducha Świętego i z nas, jest skierowana całkowicie ku Ojcu, w zjednoczeniu z ludzką wolą Syna Bożego, który stał się człowiekiem. KKK 2562-2564
Modlitwa jest nazywana dialogiem miłości między Bogiem, a człowiekiem.
Bóg, który pierwszy umiłował człowieka i Syna swego wydał za nas - nieustannie wychodzi do nas - szuka nas i woła, kieruje do nas swoje Słowo. Człowiek otwiera się, przyjmuje dar miłości i odpowiada z głębi serca - z serca do Serca.
Ten dialog z Bogiem toczy się w sercu człowieka.
O Ty co mieszkasz sam w moim sercu na dnie,
spraw, abym Cię odnalazł i usłyszał w moim sercu na dnie.
Początkiem modlitwy jest przymierze chrztu - a więc więź wyrastająca z Paschy Jezusa czyli śmierci i zmartwychwstania.
Tu jest początek i poniekąd źródło modlitwy, która jest nieustającym dialogiem miłości w nas.
1