Przeżycie po zatrzymaniu krążenia w oddziałach intensywnej terapii, MEDYCYNA, RATOWNICTWO MEDYCZNE, BLS, RKO

Demetrios J. Kutsogiannis i wsp. Predictors of survival after cardiac or respiratory arrest in critical care units, LINK: CMAJ 2011;183:1589 (dostępny pełen tekst)

W licznych badaniach obserwacyjnych wykazano, że przeżywalność po zatrzymaniu krążenia, do którego doszło poza oddziałem intensywnej opieki medycznej (OIOM), jest niska. Można oczekiwać, że zatrzymanie krążenia w OIOM będzie wiązać się z większą przeżywalnością wynikającą z ciągłego monitorowania chorych i obecności wykwalifikowanego personelu medycznego niezależnie od pory dnia. Z drugiej strony przeżywalność ta może być niższa z uwagi na ciężki stan pacjentów i wystąpienie nagłego zatrzymania krążenia pomimo agresywnych działań podtrzymujących funkcje życiowe.

Kutsogiannis i wsp. zbadali przeżycie dorosłych pacjentów z nagłym zatrzymaniem krążenia w OIOM oraz podjęli próbę ustalenia czynników ryzyka zmniejszających szanse przeżycia. Analizowano przypadki chorych, u których doszło do nagłego zatrzymania krążenia w okresie od stycznia 2000 roku do kwietnia 2005 roku w oddziałach intensywnej opieki medycznej czterech szpitali w Edmonton (stan Alberta, Kanada).

Spośród 4517 chorych włączonych do badania, u 59,6% pacjentów po resuscytacji uzyskano spontaniczne krążenie, 30,4% przeżyło do czasu przeniesienia z OIOM, 26,9% zostało wypisanych ze szpitala, 24,3% przeżyło rok, a 15,9% - pięć lat od zdarzenia. Najczęściej stwierdzanym rytmem w czasie zatrzymania krążenia była czynność elektryczna bez tętna lub asystolia. U chorych, u których wystąpiła czynność elektryczna bez tętna lub asystolia, rejestrowano istotnie niższy odsetek przeżycia: tylko 10,6% z nich przeżyło rok w porównaniu z 36,3% chorych z innymi rytmami w czasie zatrzymania krażenia.

W prezentowanym badaniu nie wykazano zatem istotnej poprawy przeżycia chorych po nagłym zatrzymaniu krążenia w mechanizmie czynności elektrycznej bez tętna lub asystolii pomimo postępu w zakresie intensywnej opieki medycznej, jaki dokonał się w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Niezależnymi czynnikami ryzyka zmniejszonego odległego przeżycia był starszy wiek (skorygowany iloraz ryzyka 1,06; 95% przedział ufności 1,03-1,09) oraz dłuższy czas trwania resuscytacji krążeniowo-oddechowej (skorygowany iloraz ryzyka 1,38; 95% przedział ufności 1,03-1,83; w przeliczeniu na logarytm minuty resuscytacji).

Opracowane na podstawie: Acta Psychiatrica Scandinavica / 4 października 2011
Ewa Kowalik