- nośne (konstrukcyjne), które przekazują obciążenia od ścian wszystkich kondygnacji, stropów, dachu, wiatru bezpośrednio na fundamenty lub pośrednie konstrukcje podpierające;
Ściana charakteryzuje się dużą paroprzepuszczalnością i zalecana jest w rejonach o dużej wilgotności powietrza. Materiałem warstwy nośnej są pustaki ceramiczne MAX lub UNI stawiane na grubość 19 cm. Układanie ich w tradycyjny sposób (na 25 lub 29 cm), to w niskim budownictwie jednorodzinnym strata materiału. Ze względu na nierówną powierzchnię od wewnątrz pokrywamy je tradycyjnym tynkiem lub przyklejamy płyty gipsowo-kartonowe, które muszą być mocowane do ściany specjalnymi kotwiami z talerzykami dociskowymi. Wełna mineralna o grubości 12 cm zapewnia współczynnik przenikania ciepła k = 0,27 W/m2K, ale można zastosować i grubszą jej warstwę. Od zewnętrznej strony wełny zaleca się założenie folii wiatrochronnej, która zapobiega wydmuchiwaniu cząsteczek ogrzanego powietrza i chroni ją przed zamoknięciem. Między izolacją cieplną i warstwą elewacyjną musi być pustka wentylacyjna o szerokości 3 cm. Swobodny przepływ powietrza i odprowadzenie kondensującej się pary wodnej zapewnić muszą otwory wentylacyjne (puste spoiny pionowe) w dolnej i górnej części ściany. Elewację z cegły klinkierowej można zastąpić znacznie tańszą cegłą wapienno-piaskową lub pustakami pokrytymi tynkiem.
Ceramiczne - jeden z najpopularniejszych materiałów budowlanych. Produkowane są z gliny z dodatkiem środków modyfikujących, formowane, suszone i wypalane. Występują w kilku rodzajach: cegła pełna - 5 klas (klasę cegły określa wytrzymałość na ściskanie w MPa); stosowana do budowy ścian podziemnych, zewnętrznych oraz działowych; dziurawka - 2 klasy; stosowana jest do ścian zewnętrznych (musi być mrozoodporna) i do wznoszenia ścianek działowych; cegła kratówka, w zależności od wymiarów produkowana w trzech typach i 4 klasach; stosowana jest do wznoszenia murów o dużych obciążeniach (ściany zewnętrzne i wewnętrzne); nie używana do wykonywania fundamentów i murów kominowych; cegła klinkierowa - produkowana bez otworów lub z otworami skierowanymi prostopadle do powierzchni - 2 klasy; stosowana do budowy ścian na gruntach nasyconych wodą i licowania ścian budynków.
Pustaki ceramiczne są również wyrobem wypalanym z gliny, w kształcie prostopadłościanu z przelotowymi otworami skierowanymi prostopadle do podstawy. Pustaki ceramiczne ścienne pionowo drążone typu S2, U, U2 występują w 4 klasach i są stosowane do naziemnych ścian w budownictwie. Pustaki ceramiczne ścienne typu K-065 przeznaczone są do budowy ścian zewnętrznych nośnych i wewnętrznych w budownictwie mieszkaniowym. Wszystkie pustaki powinny być mrozoodporne. Z elementów ceramicznych wykonuje się ściany dwu- i trójwarstwowe, charakteryzujące się dużą odpornością na uszkodzenia mechaniczne i trwałością oraz zdolnością akumulacji ciepła. Wadą ich jest natomiast znaczny ciężar elementów, znaczna grubość wykonanej ściany oraz większe zużycie materiałów w porównaniu ze ścianą jednowarstwową.
Ciepła ceramika różni się od tradycyjnej mikroporowatą budową. Efekt ten osiąga się na etapie wytwarzania pustaków ceramicznych poprzez dodanie mączki drzewnej lub trocin, które w procesie wypalania spalają się, tworząc pęcherzyki gazu. Dzięki temu pustaki odznaczają się lepszą izolacją termiczną w porównaniu do tradycyjnej ceramiki, co umożliwia wykonywanie z nich także ścian jednowarstwowych bez konieczności stosowania dociepleń. Posiadają one wyprofilowania na bocznych ściankach, umożliwiające układanie ich na pióro i wpust (zaprawę układa się wówczas w spoinach poziomych), lub wyposażone są we wpusty na bocznych krawędziach (zaprawą wypełnia się kieszenie powstałe po ułożeniu elementów). Pustaki z ceramiki poryzowanej są lżejsze, umożliwiają łatwą obróbkę piłą, lepiej izolują akustycznie, ale są bardziej kruche. Dlatego należy zadbać o odpowiednie warunki w trakcie transportu, załadunku i rozładunku.