KSIĘGA WYJŚCIA
Potomkowie Jakuba w Egipcie:
1. Z czasem umarł Józef i wszyscy jego bracia. Jednak synowie Izraela byli bardzo płodni i wkrótce zaludnili cały kraj.
2. Kiedy do władzy doszedł faraon, który nie znał Józefa, z obawy przed licznością Izraelitów zaczął ich uciskać. Budowali oni miasta (Pitom i Ramses), lecz mimo ciężkich robót nie przestali się rozmnażać. Faraon nakazał położnym, żeby nie dopuszczały do narodzin chłopców izraelskich, położne jednak (bojąc się Boga) nie usłuchały jego nakazu.
3. Faraon wydał rozkaz, że wszyscy nowonarodzeni chłopcy Hebrajscy mają być zabijani (wrzucani do Nilu).
Narodziny i początek dziejów Mojżesza:
1. Rodzice Mojżesza pochodzili z pokolenia Lewiego.
2. Matka najpierw ukrywała dziecko, a potem włożyła do kosza z łodyg papirusu i włożyła do wody Nilu.
3. Dziecko znalazła córka faraona. Nazwała go Mojżesz (ponieważ wyciągnęła go z wody). Sprowadziła też kobietę hebrajską (matkę dziecka) by wykarmiła niemowlę piersią. Gdy Mojżesz dorósł powrócił na dwór faraona.
4. Pewnego razu Mojżesz zobaczył jak Egipcjanin znęca się nad Hebrajczykiem. Myśląc, że nikt go nie widzi zabił ciemiężyciela swego rodaka. Kiedy dowiedział się o tym faraon kazał zabić Mojżesza, lecz ten uciekł.
Pobyt Mojżesza w Medianie:
1. Mojżesz będąc przy studni pomógł napoić córce kapłana medianickiego jej trzody. Tak Mojżesz poznał Seforę, która później została jego żoną. Urodziła mu ona syna Gerszoma.
Powołanie Mojżesza:
1. Po latach zmarł faraon, lecz Izraelici dalej byli niewolnikami.
2. Mojżesz pasąc trzody swego teścia Jetry, u stóp góry Horeb ujrzał anioła Pańskiego w ognistych płomieniach wydobywających się z ciernistego krzaka. Mojżesz chciał zobaczyć to zjawisko z bliska. Jahwe przemówił do niego: kazał mu zdjąć sandały. Potem powiedział, iż chce, aby poszedł do faraona i wyprowadził Izraelitów z Egiptu, a potem wszyscy oddali cześć Bogu na górze Horeb.
3. Bóg przedstawił się: „Jestem, który jestem”.
4. Na dowód tego, że Mojżesza posłał Bóg, Jahwe obdarzył go mocą czynienia znaków: zmiany swojej laski w węża, przemienienia swojej ręki w chorą na trąd i jej uzdrowienie oraz przemienienia wody w krew.
5. Mojżesz stwierdził, że nie może przemawiać do ludu, ponieważ ma wadę wymowy. Wtedy Bóg wskazał Aarona, jako mówcę Mojżesza.
Powrót Mojżesza do Egiptu:
1. Mojżesz wyruszył od teścia Jetry do Egiptu. Wtedy przystąpił do niego Pan i chciał go zabić, jednak żona Mojżesza Sefora obrzezała wtedy syna i nazwała Mojżesza oblubieńcem krwi.
2. Mojżesz spotkał się z Aaronem i opowiedział mu o tym, co powierzył mu Bóg.
Mojżesz po raz pierwszy u faraona:
1. Gdy Mojżesz przedstawił faraonowi żądanie Boga, ten wyrzucił go z pałacu. Zakazał też dostarczać Izraelitom słomy do wyrabiania cegieł. Od tej pory musieli oni sami się w nią zaopatrywać, ale liczba wyrabianych cegieł miała pozostać nie zmieniona.
Narzekania Mojżesza i obietnica Jahwe:
1. Izraelici zaczęli szemrać przeciw Mojżeszowi i Aaronowi.
2. Mojżesz zwrócił się z prośbą o Boga. Jahwe zapewnił go, iż wyprowadzi ich z ziemi egipskiej, da w posiadanie Kanaan, a im nie wolno zapominać, że jest ich Bogiem. To kazał przekazać Izraelitom.
Aaron i Mojżesz:
1. Mojżesz powiedział do Boga, że trudno mu przemawiać, dlatego Jahwe powiedział, iż Mojżesz będzie jako Bóg, zaś Aaron będzie jak jego prorok.
Plagi egipskie:
1. Woda w nilu zmienia się w krew.
2. Plaga żab.
3. Plaga komarów.
4. Plaga much.
5. Zaraza bydła.
6. Wrzody i pryszcze.
7. Plaga gradu.
8. Plaga szarańczy.
9. Ciemność (zaćmienie słońca).
10. Śmierć wszystkiego, co pierworodne.
Pascha:
1. Jahwe ustanowił święto Paschy w miesiącu Abib, który stał się tym samym pierwszym miesiącem roku.
2. 10 dnia każdy miał postarać się o baranka do spożycia dla swej rodziny (gdyby rodzina była za mała do zjedzenia baranka to razem z sąsiadami).
3. Baranek na ofiarę to samiec nie starszy niż roczny, bez jakichkolwiek skaz. Zamiast baranka mogło być młode koźlątko.
4. Wieczorem 14 dnia miesiąca baranka należało zabić przed całym zgromadzeniem Izraela. Krwią baranka należało poznaczyć odrzwia i progi domu, w którym będzie spożywać się ofiarę. Baranka należy upiec w ogniu (tylko w takiej formie można go zjeść) i podać do jedzenia z niekwaszonym chlebem i gorzkimi ziołami. Należało zjeść całego baranka, jeśli coś by zostało należało to spalić.
5. Podczas Paschy należało mieć przepasane biodra, sandały na nogach i laskę w rękach.
6. Paschy nie mogli spożywać cudzoziemcy (chyba, że obrzezaliby się wszyscy mężczyźni z jego rodziny) ani mężczyźni nie obrzezani, mogli w niej uczestniczyć niewolnicy (obrzezani).
7. Pascha ma być spożywana w jednym domu. Nie można wynosić mięsa z baranka z domu. Nie wolno było łamać kości baranka paschalnego.
8. Przez następne siedem dni nie wolno było spożywać chleba kwaszonego. Należało powstrzymać się w czasie uroczystości od wszystkich prac. Izraelici obchodzili święto Przaśników, na pamiątkę dnia, w którym Bóg wyprowadził ich z Egiptu.
9. O północy przez Egipt anioł śmierci i wytracił wszystko co pierworodne, oprócz Izraelitów, którzy zaznaczyli krwią baranka drzwi domów. Po śmierci swego syna faraon nakazał, by Izraelici jak najszybciej opuścili Egipt, zabierając swój majątek.
10. Pobyt Izraelitów w Egipcie trwał dokładnie 430 lat. Z Egiptu wyszło 600 tys. ludzi (nie licząc dzieci).
11. Jahwe powiedział, że należy do niego wszystko co pierworodne. Dlatego należało składać Bogu wszystkie pierworodne zwierzęta płci męskiej (jagnięta; osła można było zastąpić jagnięciem). Za pierworodnego syna Izraelici będą składali okup.
Przejście przez Morze Czerwone:
1. Bóg prowadził Izraelitów przez pustynię i doprowadził do Morza Czerwonego. Szedł na czele pochodu: za dnia, jako słup dymu, w nocy, jako słup ognia, dlatego mogli iść całą dobę.
2. Mojżesz wziął ze sobą kości Józefa.
3. Faraon wysłał pościg za Izraelitami (600 najlepszych rydwanów i wszystkie inne). Gdy Egipcjanie zbliżyli się do Izraelitów, anioł Boży i słup z obłoków przenieśli się na koniec pochodu i w ten sposób nie dopuszczali do konfrontacji.
4. Bóg nakazał podnieść Mojżeszowi laskę nad morzem, które rozstąpiło się, tak że można było przejść przez środek suchą nogą. Rankiem, gdy Izraelici przeszli już morze, Jahwe nakazał Mozezowi ponownie unieść laskę i tym samym zatopił wszystkie rydwany faraona.
Pieśń dziękczynna Mojżesza:
1. Po dokonaniu tak wielkiego cudu Mojżesz wraz z Izraelitami zaśpiewał pieśń dziękczynną na cześć Jahwe („Śpiewam pieśń na cześć Jahwe, bo okazał swoją chwałę, rzucając w morze konia i jeźdźca.”)
W drodze do Synaju:
1. Wędrując przez pustynię Szur Izraelici nie mogli znaleźć wody. Zaczęli szemrać przeciw Mojżeszowi. Kiedy dotarli do Mara, nie mogli pić wody, ponieważ była gorzka. Wtedy Bóg wskazał Mojżeszowi kawałek drewna. Gdy wrzucił go do wody nadawała się do picia.
2. Później Izraelici przeszli przez Elim i dotarli do pustyni Sin. Był to 15 dzień drugiego miesiąca. Izraelici znów zaczęli szemrać przeciw Mojżeszowi, ponieważ zaczęli odczuwać głód.
3. Bóg wieczorem zesłał przepiórki, zaś codziennie rano z nieba spadała manna (od hebr.: „man hu” - co to jest?). Manna była biała, wyglądała jak ziarna kolendru, a smakowało jak placek z miodem. Codziennie każdy Izraelita zbierał tyle manny ile mógł zjeść (ok. jednego omera), zaś dnia szóstego zbierali podwójną ilość. Dzień siódmy był dniem szabatu, dlatego pożywienie pozostawione z wcześniejszego dnia nie psuło się.
4. Jeden omer (dziesiąta część efy) manny był przechowywany dla przyszłych pokoleń przed Świadectwem.
5. Izraelici żywili się manną przez 40 lat.
6. Izraelici dotarli do Refidim i zaczęli domagać się od Mojżesza wody. Bóg nakazał Mojżeszowi wziąć kilku spośród starszych Izraela i uderzył laską w skałę. Wtedy wypłynęła woda. Miejsce nazwano Massa i Meriba („Próba” i „Spór”)
7. Kiedy Izraelitów zaatakowali Amalekici Mojżesz nakazał Jozuemu wybrać przednich ludzi i stanąć do walki. Sam zaś razem z Aaronem i Churem obserwowali bitwę z góry. Jak długo Mojżesz wznosił ręce do góry wygrywali Izraelici. Kiedy zdrętwiały mu ręce zaczęli podtrzymywać je Aaron i Chur, przez co Izraelici zwyciężyli.
Spotkanie Mojżesza z Jetro i powołanie sędziów:
1. Gdy Jetro teść Mojżesza usłyszał o cudach jakie dokonał Bóg za pośrednictwem Mojżesza, przybył do stóp Góry Bożej razem z żoną Mojżesza Seforą i jego synami: Gerszomem i Eliezerem.
2. Mojżesz rozstrzygał spory całego ludu. Gdy zobaczył to Jetro poradził mu, żeby powołał mężów sprawiedliwych, rozumnych i bogobojnych, postawił ich na czele grup ludu i ustanowił ich sędziami. Sam Mojżesz przekazywałby prawo Boże, pouczał lud i sądził w sprawach najwyższej wagi. Mojżesz wysłuchał rady Jetro i powołał sędziów.
3. Jetro wrócił do swego kraju.
Zawarcie przymierza:
1. Trzy miesiące od wyjścia z Egiptu Izraelici znajdowali się na pustyni Synaj naprzeciw Góry Bożej.
2. Bóg obiecał narodowi wybranemu, że zstąpi uroczyście na Górę. Dlatego Izraelici mieli przygotować się na święto.
3. Trzeciego dnia o świcie zaczęło grzmieć i błyskać. Gęste chmury spowiły Górę a z nieba dał się słyszeć głos trąby. Wtedy Mojżesz wyprowadził ludzi z obozowiska na spotkanie z Bogiem. Zostawił ich u stóp Góry i zakazał na nią wchodzić, gdyż każdy kto na nią wejdzie zginie. Sam zaś wszedł na szczyt i rozmawiał z Bogiem.
Dziesięć przykazań:
1. „Ja jestem Jahwe, Bóg twój, który cię wywiódł z Egiptu, z domu niewoli.
2. Nie będziesz wzywał imienia Jahwe, Boga twego, nadaremnie.
3. Nie będziesz miał, oprócz mnie, żadnych Bogów.
4. Pamiętaj o szabacie.
5. Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś mógł długo żyć na tej ziemi, którą Jahwe, twój Bóg, daje ci w posiadanie.
6. Nie będziesz zabijał.
7. Nie będziesz cudzołożył.
8. Nie będziesz kradł.
9. Nie będziesz świadczył fałszywie przeciwko twemu bratu.
10. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego ...
11. ... ani żadnej rzeczy, która należy do twego bliźniego.”
12. Ludzie zaczęli bać się grzmotów, błyskawic i mgły spowijającej Górę, dlatego mówili do Mojżesza, by Pan nigdy już do nich nie przemawiał osobiście, a tylko za pośrednictwem Mojżesza.
Prawo ołtarza:
1. Bóg zakazał sporządzania podobizn bożków ze złota i srebra.
2. Nakazał zbudować ołtarz z ziemi, na którym będą składane ofiary całopalenia i pojednania z owiec i cielców.
3. Jeżeli sporządza się ołtarz z kamienia nie wolno go ciosać, ponieważ bezcześci się kamień.
4. Nie wolno wstępować do ołtarza po schodach, by nie ukazać swej nagości.
Niewolnicy Izraelscy:
1. Kiedy nabywa się niewolnika hebrajskiego, ma służyć on przez 6 lat, poczym zostaje mu darowana wolność.
2. Jeśli był żonaty zanim stał się niewolnikiem, odchodzi sam. Jeśli miał żonę z żoną. Jeśli poślubił żonę podczas okresu służenia i chce zostać z żoną, właściciel zabiera go przed oblicze Boże i przekłuwa mu ucho. Wtedy może zostać na zawsze w domu pana.
Przepisy karne:
1. Jeśli ktoś zabije człowieka umyślnie, czeka go śmierć. Jeżeli nieumyślnie Bóg wskaże miejsce, gdzie będzie mógł się schronić.
2. Za uderzenie rodzica - śmierć.
3. Za porwanie drugiego człowieka - śmierć.
4. Za złorzeczenie rodzicom - śmierć.
5. Za pobicie człowieka, kiedy pobity zachorował - kara pieniężna za przerwę w pracy i obowiązek pielęgnacji.
6. Za pobicie niewolnika ze skutkiem śmiertelnym - pociągnięcie do odpowiedzialności.
7. Za pobicie kobiety brzemiennej, w skutek czego poroni - kara pieniężna; kiedy kobieta umrze - śmierć.
8. Za wybicie oka lub zęba niewolnika - darowanie mu wolności.
9. Jeżeli wół pobodzie człowieka - zostanie ukamienowany; jeśli właściciel o tym wiedział i nie zabił wołu, a zwierzę zabiło człowieka - śmierć właściciela lub kara pieniężna.
Prawo rzeczowe:
1. Jeżeli zwierze wpadnie do studni, właściciel studni zapłaci za straty.
2. Jeśli jeden wół zabije drugiego właściciel sprzeda wołu i podzieli się pieniędzmi z poszkodowanym.
3. Jeśli ktoś ukradnie wołu lub owcę zwróci pięć wołów za jednego i cztery owce za jedną.
4. Jeśli złapie się złodzieja musi on zwrócić należność tego co ukradł, jeśli nie ma pieniędzy to sprzedaje się go jako niewolnika.
5. Jeśli zwierzę wejdzie w szkodę, właściciel odda poszkodowanemu wartość w plonach.
6. Jeżeli pożar strawi pole, podpalacz poniesie koszty.
Prawo moralne:
1. Jeśli mężczyzna będzie obcował z kobietą niezamężną, zapłaci wartość jej posagu i poślubi ją.
2. Czarownice czeka kara śmierci.
3. Nie wolno uciskać cudzoziemców.
4. Nie wolno stosować lichwy pożyczając pieniądze członkowi ludu Bożego.
5. Nie wolno bluźnić wobec Boga ani złorzeczyć przełożonemu ludu.
6. Nie wolno odkładać na później ofiary z pierwocin plonów.
7. Nie wolno plotkować.
8. Należy odprowadzić zwierzę, które zginęło nieprzyjacielowi.
9. Nie wolno uciskać ubogich.
Prawo szabatu:
1. Przez 6 lat można uprawiać ziemię, winnicę i sady. Jednak siódmego roku zostawia się ziemię, aby wypoczęła i ubodzy mogli posilić się jej owocami.
2. Przez sześć dni wolno pracować, zaś siódmy dzień jest wolny od pracy.
Trzy główne święta:
1. Święto Przaśników - w miesiącu Abib; przez siedem dni je się chleb tylko niekwaszony.
2. Święto Żniw - pierwszych plonów.
3. Święto Wszystkich Zbiorów (Namiotów) - pod koniec roku, kiedy zbiera się wszystkie plony.
Przepisy ofiarne:
1. Nie wolno w ofierze składać krwi z chlebem kwaszonym. Tłuszczu ze świątecznej ofiary nie można przechowywać. Pierwociny pracy należy składać w ofierze. Nie wolno gotować kożlęcia w mleku jego matki.
Postanowienia końcowe:
1. Bóg powiedział, że jeśli Izraelici będą słuchać jego głosu i będą czynić wszystko, cokolwiek im nakaże, to będzie nieprzyjacielem i ich nieprzyjaciół i przeciwnikiem ich przeciwników.
2. Jahwe zapowiedział, że odda Kanaan Izraelitom, a plemiona, które je teraz zamieszkują będzie usuwał stopniowo robiąc miejcse dla narodu wybranego.
Obrzęd zawarcia przymierza:
1. Mojżesz wybudował u stóp Góry ołtarz i ustawił 12 kamieni. Następnie złożył ofiarę dziekczynną i całopalenia.
2. Na górę wyruszyli według nakazu Boga: Mojżesz, Aaron, Nadab, Abihu i 70 starszych Izraela. Wtedy Bóg przywołał Mojżesz, chcąc mu dać kamienne tablice z przykazaniami. Razem z nim udał się Jozue. Reszta została na swym miejscu.
Przybytek i przedmioty kultu:
1. Bóg zażądał od Izraelitów daniny z: purpury fioletowej i szkarłatnej, karmazynu, bisioru, sierści kozła, skór baranich barwionych na czerwono, skór delfinów, drzewa akacjowego, oliwy, olejków, kamieni szlachetnych.
2. Bóg nakazał wykonać arkę. Miała być zbudowana w całości z drzewa akacjowego. Pokryta złotem na zewnątrz i wewnątrz. U czterech jej stóp pierścienie, w które można wsunąć dwa drążki (drzewo akacjowe, złoto), których nie będzie się wyjmować. Wymiary arki: 2,5 łokcia na 1,5 łokcia. Przebłagalnia wykonana ze złota o wymiarach: 2,5 na 1,5 łokcia. Na przebłagalni dwie figury cherubinów wychodzących z dwóch końców przebłagalni, z rozłożonymi skrzydłami skierowanymi ku górze, zwrócone do siebie przodem, twarze pochylone na przebłagalnię. Przebłagalnia miła być umieszczona na arce, do której należało włożyć Świadectwo. Bóg przemawiał do Mojżesza z pomiędzy cherubów.
3. Bóg nakazał wykonać stół z drzewa akacjowego, o wymiarach: 2 na 1 łokieć i 1,5 łokcia wysokości. Stół miał być obłożony szczerym złotem. Na rogach stołu umieszczone pierścienie, w które wkłada się drążki do przenoszenia (drzewo akacjowe, złoto). Jahwe kazał także sporządzić misy, kielich i czary do składania ofiar płynnych. Stół miał służyć do składania chlebów pokładnych przed oczami Boga.
4. Bóg nakazał wykonać świecznik ze złota. Jego kielichy, pąki i kwiaty wykonane z jednego kawałka materiału. Ma 6 ramion: z każdego wychodzą 3 kielichy kwiatu migdałowego z kwiatami i pękami. Na samym szczycie trzonu świecznika mają znajdować się 4 kielichy kwiatu migdałowego. Należało sporządzić również 7 lamp i umieścić je na świeczniku. Szczypce do węgli i naczynie na popiół ze szczerego złota. Na świecznik i związane z nim przedmioty zużyje się jeden talent szczerego złota.
5. Bóg nakazał wykonać przybytek z: bisioru kręconego, purpury fioletowej i czerwonej, karmazynu z podobiznami cherubów, każda tkanina o wymiarach 28 na 4 łokcie. Pięć tkanin należy połączyć w jedną a drugie pięć w drugą część i przyszyć do każdej po 50 wstążek, obie części miał być połączone 50 złotymi agrafami. Ponadto do wykonania przybytku potrzebne było: kozia sierść (namiot nad Przybytkiem), drewno akacjowe (do konstrukcji szkieletu Przybytku, deski o wymiarach 10 na 1,5 łokcia pokryte złotem), tkaniny na zasłonę, złote haczyki do mocowania zasłony. Za zasłoną znajdować się będzie arka, przed nią będzie stał stół, a naprzeciw niego świecznik.
6. Ołtarz z drewna akacjowego o wymiarach: 5 na 5 łokci o wysokości 3 łokci, pokryty w całości brązem. Z brązu należało także wykonać: naczynie na popiół, specjalne łopatki, stągwie na wodę, widełki, kadzielnice, kratę do ołtarza, drążki do przenoszenia ołtarza (z drewna akacjowego, brązu).
7. Przybytek miał posiadać również dziedziniec zbudowany z słupów i cokołów z brązu i różnych tkanin.
8. Do Przybytku ciągle należy dostarczać oliwę, aby nieustannie przed zasłoną za którą znajduję się arka, płonął świecznik.
Szaty kapłańskie:
1. Bóg przeznaczył Aarona i jego synów do służby w Przybytku, jako kapłanów.
2. Szaty kapłańskie miały składać się z: pektorału, efodu, płaszcza wierzchniego, szaty bogato zdobionej, tiary i pasa.
3. Efod - wykonany ze złota, purpury fioletowej i szkarłatnej, karmazynu i kręconego bisioru. Ma posiadać dwa naramienniki, do których będą przymocowane dwa kamienie onyksowe, na których wypisane jest 12 pokoleń Izraela. Oprawy kamieni ze złota, do oprawy przyczepione dwa złote łańcuszki.
4. Pektorał - wykonany ze złota, purpury fioletowej i szkarłatnej, karmazynu i kręconego bisioru. Ma kształt kwadratu o długości 1 piędzi, składany na pół. Wysadzany 4 rzędami drogich kamieni: rubin, topaz i szmaragd; granat, szafir i beryl; opal, agat i ametyst; chryzolit, onyks i jaspis (12 pokoleń Izraela). Inne elementy: złote pierścienie, łańcuszki i sznury. Pektorał przymocowany jest do efodu i znajduje się na sercu kapłana. Do niego dołączony jest: urim i tummim.
5. Szata - z purpury fioletowej. Na brzegach wyszyte jabłka granatu. Na dolnym skraju szaty dzwonki.
6. Diadem - z napisem: „Świętość dla Jahwe”. Tiara z bisioru.
7. Synowie Aarona będą nosić specjalne szaty, pasy i mitry. Kapłani muszą nosić spodnie ze lnu sięgające do kostek, by w Przybytku nie okazać swej nagości.
Konsekracja kapłanów:
1. Do konsekracji kapłanów, jako ofiara, potrzebne było: młody cielec, dwa barany bez skazy, chleby przaśne, placki niekwaszone przyprawione oliwą, ciastka bez kwasy pokropione oliwą.
2. Przed wejściem do Namiotu Spotkania Mojżesz ma umyć Aarona i jego synów. Potem nałożyć na Aarona szaty kapłańskie i wylać oliwę na jego głowę. Podobnie postąpi z synami Aarona. Potem Mojżesz zabije cielca na którym wszyscy położą ręce. Podobnie z baranami: jeden, jako ofiara całopalenia, krwią drugiego barana Mojżesz ma namazać Aaronowi i jego synom: prawe ucho, prawy kciuk i prawy duży palec u nogi. Następnie pokropi zebranych i ich szaty oliwą. Tłuszcz, ogon, wnętrzności i prawą łopatkę barana wraz z pieczywem włożonym do koszyka posłuży do ofiary kołysania. Potem spali je, zatrzyma zaś mostek i łopatkę barana.
3. Każdego dnia należy składać w ofierze młodego cielca, jako przebłaganie za grzechy.
Inne przepisy kultyczne:
1. Każdego dnia (rano i wieczorem) należy składać dwa baranki jednoroczne - jest to ofiara miłej woni, spalona dla Jahwe, całopalenie nieustanne.
2. Bóg nakazał wykonać ołtarz do spalania kadzidła, o wymiarach 1x1 łokieć o wysokości 2 łokci, pokryty złotem. Ołtarz ma być ustawiony przed zasłoną. Aaron ma dwa razy dziennie palić na niej kadzidła.
3. Bóg nakazał Mojżeszowi, by podczas spisu ludności, każdy zapłacił za siebie okup wynoszący pół sykla, na wydatki w Przybytku.
4. Bóg nakazał wykonać z brązu naczynie do obmyć rytualnych i umieścić je między Namiotem Spotkania, a ołtarzem.
5. Bóg nakazał sporządzić święty olej do namaszczeń z: mirry, cynamonu, trzciny, kasji i oliwy z oliwek.
6. Bóg nakazał sporządzić wonne kadzidło z: żywicy, muszelek, galbanum i kadzidła.
Wykonawcy robót:
1. Bóg zesłał na Besaleela z pokolenia Judy i Oholiaba z pokolenia Dana dar rzemiosła, dlatego głownie oni wykonywali przybytek, arkę i przedmioty kultu.
Szabat:
1. Bóg przypomniał o zachowaniu szabatu. Każdy, kto nie uszanuje szabatu, zasłuży sobie na śmierć, a kto pracowałby w szabat, zostanie wykluczony ze społeczności.
Złamanie przymierza:
1. Ponieważ Mojżesz długo nie wracał Izraelici stopili wszystko złoto jakie posiadali i odlali sobie cielce. Składali przed nim ofiary i biesiadowali. Gdy zobaczył to Bóg, rzekł do Mojżesza, że musi ukarać lud, jednak Mojżesz wyprosił łaskę dla Izraelitów.
2. Gdy Mojżesz zstąpił z góry, niosąc 2 tablice, które były dziełem Boga, i zobaczył co robią Izraelici rozbił tablice.
3. Mojżesz zwołał do siebie mężczyzn z pokolenia Lewiego, którzy nie odstąpili od Boga i kazał im pozabijać mężczyzn w obozie. Zginęło ok. 3 tys. mężczyzn z ludu.
4. Mojżesz powiedział zebranym jak wielką zbrodnię popełnili przeciwko Bogu. Dlatego poszedł błagać Jahwe o przebaczenie. Bóg przebaczył Izraelitom i nakazał iść do ziemi obiecanej.
Odnowa przymierza:
1. Bóg wybaczył Izraelitom. Nakazał Mojżeszowi sporządzić nowe tablice, na których Bóg wypisał przykazania.
2. Bóg powtórzył jeszcze raz wszystkie nakazy względem Izraelitów. Przypomniał też, że przygotował dla nich ziemię kanaanejską.
3. Mojżesz przebywał na górze 40 dni i nocy. Kiedy zszedł z góry jego twarz promieniała. Kiedy Mojżesz przekazał Izraelitom słowo Boże, po czym zasłaniał twarz. Gdy rozmawiał z Bogiem odsłaniał twarz.
Prawo szabatu:
1. Można pracować przez sześć dni, natomiast dzień siódmy jest dniem szabatu - odpoczynku. Nie wolno nawet rozpalać ognia.
Podatek świątynny:
1. Mojżesz przekazał Izraelitom to, co powiedział mu Bóg, że każdy powinien złożyć daninę z: purpury fioletowej i szkarłatnej, karmazynu, bisioru, sierści kozła, skór baranich barwionych na czerwono, skór delfinów, drzewa akacjowego, oliwy, olejków, kamieni szlachetnych. Wszystko to potrzebne było do budowy Przybytku. Ponadto Mojżesz poprosił, by każdy kto posiada jakieś umiejętności zgłaszał się do pracy nad wykonaniem Przybytku, arki, wyposażenia Przybytku i szat kapłańskich.
Wykonawcy robót:
1. Wykonawcami robót związanych z budową Przybytku i przedmiotów kultu byli: Besaleel, Oholiab i wszyscy mężczyźni zdolni w rzemiośle. Izraelici dostarczali zaś surowców.
Budowa i wyposażenie przybytku:
1. Zgodnie z poleceniami Boga, które otrzymał Mojżesz na górze Synaj wykonano Przybytek i jego wyposażenie.
Wykonanie szat kapłańskich:
1. Zgodnie z poleceniami Boga, które otrzymał Mojżesz na górze Synaj wykonano szaty kapłańskie dla Aarona i jego synów.
Zakończenie prac:
1. Synowie Izraela wykonali wszystko dokładnie według wskazań, jakie Jahwe dał Mojżeszowi. Mojżesz obejrzał wszystko i pobłogosławił Izraela.
Poświęcenie przybytku:
1. Bóg nakazał Mojżeszowi, by w pierwszym dniu pierwszego miesiąca wzniósł Przybytek, umieścił w nim wszystkie przybory i arkę przymierz oraz namaścił Aarona i jego synów zgodnie z tym co przekazał mu na Synaju.
2. Mojżesz wykonał wszystko co kazał mu Jahwe. Stało się to w pierwszym dniu pierwszego miesiąca drugiego roku wędrówki Izraelitów.
3. Gdy Przybytek został wzniesiony, obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała Jahwe napełniła Przybytek. Jak długo obłok pozostawał nad Przybytkiem, tak długo Izraelici pozostawali w jednym miejscu. Kiedy obłok unosił się znad Przybytku, Izraelici ruszali w drogę.
KSIĘGA WYJŚCIA
4