kk, ART 9 KK, Wyrok z dnia 02 sierpnia 2000 roku, II AKa 140/00, OSA 2001/3/17


Wyrok z dnia 02 sierpnia 2000 roku, II AKa 140/00, OSA 2001/3/17

Konstrukcja zamiaru ewentualnego, przyjęta w art. 9 § l k.k., polega na tym, że sprawca realizuje swój cel, który zamierzał osiągnąć, przewiduje też realną możliwość popełnienia przestępstwa i godzi się równocześnie na zaistnienie takiego skutku, jaki w rezultacie jego kierunkowego działania nastąpi.

WYROK SA W KATOWICACH z dnia 15 marca 2007r. II AKa 24/07

Jeżeli przyjąć, iż oskarżony jest osobą agresywną po użyciu alkoholu, a w chwili czynu wyrażał chęć spowodowania u pokrzywdzonego poważnych obrażeń ciała, zadając mu ze znaczną siłą uderzenie niebezpiecznym, ostrym i kończystym przedmiotem w okolice, w której znajdują się newralgiczne dla ludzkiego życia narządy i powodując tym samym obrażenia, skutkujące niemal natychmiastowym zgonem, to w sytuacji, gdy w chwili czynu był on osobą w pełni poczytalną i doświadczoną życiowo, nie sposób nie uznać za trafne twierdzenie, że stworzył on uświadomione przez siebie wysokie prawdopodobieństwo w postaci śmierci ofiary. Jeśli też do tego dodać, że po zdarzeniu oskarżony zachował się obojętnie wobec ciężko rannego pokrzywdzonego, udając się do domu i nie zminimalizował swoim zachowaniem skutku w postaci śmierci, to zgodnie z założeniami teorii prawa karnego, istnieją pełne podstawy do uznania, że przewidując śmiertelne zejście pokrzywdzonego w wyniku opisanego wyżej zachowania, na to się godził, co pozwala w sposób nie budzący wątpliwości na przypisanie mu zbrodni z art. 148 § 1 k.k. w formie zamiaru wynikowego, a nie występku z art. 156 § 3 k.k.

Postanowienie z dnia 12 stycznia 2010 r., IV KK 225/09 (BPK 2/10)

Z uzasadnień wyroków jednoznacznie wynika, że bazowały na koncepcji tzw. obiektywnego przypisania skutku. Jeśli bowiem Sądy stwierdziły, że w razie poruszania się przez P. G. z prędkością dopuszczalną (50 km/h), piesza opuściłaby tor jazdy samochodu to postąpienie oskarżonego (jazda z prędkością o połowę wyższą od dopuszczalnej) wręcz stworzyło niebezpieczeństwo dla dobra chronionego prawem (życia pokrzywdzonej). Spowodowanie skutku dlatego należało przypisać oskarżonemu, gdyż w skutku tym urzeczywistniło się niebezpieczeństwo, które by nie zaistniało, gdyby oskarżony zachował wymaganą ostrożność.

Wyrok z dnia 4 kwietnia 2011 r., III KK 280/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 7/11)

Zamiar oznacza (…) zjawisko obiektywnej rzeczywistości, realny przebieg procesów psychicznych, nie jest zaś pojęciem z dziedziny ocen czy też z dziedziny wartości. Ustalenie zamiaru - lub jego braku - jest więc ustaleniem natury faktycznej.

1

ART. 9 K.K.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
kk, ART 224 KK, Wyrok z dnia 26 marca 2002 roku, II AKa 46/02, Prok
kk, ART 11 KK, Wyrok z dnia 30 listopada 2004 roku, II AKa 190/04, niepublikowane
kk, ART 45 KK, Wyrok z dnia 21 sierpnia 2007 r
kk, ART 49 KK, Wyrok z dnia 29 sierpnia 2007 r
kk, ART 310 KK, Wyrok z dnia 10 lipca 2007 r
kk, ART 284 KK, Wyrok z dnia 24 kwietnia 2007 r
kk, ART 87 KK, Wyrok z dnia 28 maja 2009 r
kk, ART 4 KK, Wyrok z dnia 18 lutego 2009 r
kk, ART 212 KK, Wyrok z dnia 17 maja 2007 r
kk, ART 197 KK, Wyrok z dnia 1 kwietnia 2009 r
kk, ART 212 KK, Wyrok z dnia 17 maja 2007 r
kk, ART 197 KK, Wyrok z dnia 1 kwietnia 2009 r
kk, ART 230 KK, Wyrok z dnia 7 października 2009 r
kk, ART 343 KK, Postanowienie z dnia 26 sierpnia 2010 r
kk, ART 282 KK, Wyrok z dnia 12 października 2010 r
kk, ART 275 KK, Wyrok z dnia 16 lutego 2011 r
kk, ART 200 KK, Wyrok z dnia 19 lutego 2009 r
kk, ART 363 KK, Wyrok z dnia 14 grudnia 2010 r

więcej podobnych podstron