Konsola i terminal.
Na początku możliwe było komunikowanie się z Linuxem poprzez konsolę. Później podano interfejs graficzny, który umożliwiał wydawanie poleceń przez klikanie myszką. W porównaniu z trybem tekstowym, był on jednak bardzo uproszczony. Istnieje możliwość połączenia interfejsu graficznego i trybu tekstowego, za pomocą programu o nazwie „Terminal”, który uruchamia tryb katalog w powłoce graficznej.
Środowisko pracy w Linuxie możemy podzielić na 2 grupy: graficzną i tekstową.
W Linuksie dostępnych jest kilka środowisk graficznych dla których przygotowane zostały różne menadżery okien: KDE i GNOME.
Również środowisko tekstowe ma kilka rodzajów powłok. Najbardziej popularna jest powłoka BASH.
Logowanie w systemie.
W trybie graficznym logowanie przebiega podobnie jak w Windows. Natomiast w trybie tekstowym zobaczymy czarny ekran z informacją jakiej wersji dystrybucji Linuxa używamy. Następnie podajemy nazwę użytkownika i hasło. Aby wylogować się ze swojego konta w trybie tekstowym wpisujemy „logout”. Po zalogowaniu widzimy migający kursor zachęty, poprzedzany informacją o nazwie użytkownika, nazwie komputera, nazwie katalogu w którym się znajdujemy i informacją o użytkowniku.
user@komputer:katalog
Aby wyłączyć lub restartować komputer w powłoce tekstowej trzeba mieć prawa administratora i należy użyć następujących poleceń.
shutdown_-h_now - wyłącz
reboot - wyloguj
Użytkownicy systemu Linux.
Użytkownicy Linuxa mają różne prawa dostępu do zasobów komputera i prawa do uruchamiania programów. W każdym systemie Linux istnieje specjalne konto o nazwie „root”. Jest to konto administratora. Należy korzystać z niego w przypadkach absolutnie tego wymagających.
Partycje w Linuxie.
Linux do prawidłowej pracy potrzebuje przynajmniej dwóch partycji:
Podstawowej oznaczonej „/”.
Partycji „SWAP” do której ma dostęp odpowiednik pliku wymiany w Windowsie.
Domyślnie partycja „SWAP” ma rozmiar 2 razy większy zainstalowana pamięć RAM.
Linux ma też swój własny system plików. Obecnie najbardziej popularny jest „ext3”.
Oznaczanie dysków w Linuxie.
System Linux ma swój własny sposób nazywania partycji i dysków:
hda - oznacza 1 kontroler IDE MASTER
hdb - oznacza 1 kontroler IDE SLAWE
hdc - oznacza 2 kontroler IDE MASTER
hdd - oznacza 2 kontroler IDE SLAWE
W przypadku dysków scic oznaczenia są następujące:
sda - 1 kontroler
sdb - 2 kontroler
sbc - 3 kontroler
Poszczególne partycje na dysku mają dodatkowo numer np. jeśli dysk MASTER pierwszego kontrolera ma 3 partycje to noszą one nazwy hda1, hda2, hda3. jeśli jest to dysk scic przypięty na przykład do drugiego kontrolera to odpowiednio sdb1, sdb2, sdb3.
Katalogi systemowe.
W odróżnieniu do Windows Linux wszystkie dyski, partycje i napędy widzi jako jedno drzewo katalogów.
W katalogu głównym znajdują się następujące elementy:
/BOOT - katalog zawierający pliki niezbędne do uruchomienia systemu.
/BIN - zawiera programy dostępne dla użytkowników systemu.
/DEV - katalog przechowujący sterowniki urządzeń zamontowanych w komputerze.
/ETC - zawiera pliki konfiguracyjne systemu.
/HOME - zawiera prywatne foldery poszczególnych użytkowników systemu.
/LIB - biblioteka procedur.
/MNT - montowana jest zawartość wymiennych nośników informacji.
/PROC - katalog z informacjami o systemie.
/ROOT - prywatny folder administratora systemu.
/SBIN - systemowe narzędzie administracyjne.
/TIMP - katalog na pliki tymczasowe.
/USR - katalog zawierający programy dostępne dla użytkowników.
/VAR - zawiera pliki tworzone przez programy pracujące na komputerze.