Alergia przewodu pokarmowego cz1

Przypomnienie

• Alergia - patologiczna, jakościowo zmieniona odpowiedź tkanek na alergen, polegająca na reakcji immunologicznej związanej z powstaniem swoistych przeciwciał, które po związaniu z antygenem doprowadzają do uwolnienia różnych substancji - mediatorów stanu zapalnego.

• Może się objawiać łagodnie, jak w przypadku kataru czy łzawienia, aż po zagrażający życiu wstrząs anafilaktyczny i śmierć.

• Antygenem (ang. generator przeciwciał) może być każda substancja, która wykazuje dwie cechy:

• Immunogenność - zdolność wzbudzenia przeciwko sobie odpowiedzi odpornościowej swoistej

• Antygenowość - zdolność do reagowania z przeciwciałami oraz receptorami limfocytów T

• Ze względu na występowanie powyższych cech, wyróżnia się dwa typy antygenów:

• immunogeny - posiadające obie wymienione cechy,

• hapteny - wykazujące tylko antygenowość

• Udział limfocytów T w rozwoju odpowiedzi odpornościowej:

• antygeny grasiczozależne - wymagają udziału limfocytów T do wzbudzenia odpowiedzi

• antygeny grasiczoniezależne - nie wymagające udziału limfocytów T w indukcji odpowiedzi

• Autoantygeny, alloantygeny.

• Autoantygen lub antygen autologiczny występuje w prawidłowych tkankach danego osobnika.

• We właściwie funkcjonującym organizmie autoantygeny nie są rozpoznawane przez komórki układu odpornościowego

• Alloantygen (antygen allogeniczny) - antygen pochodzący od innego osobnika tego samego gatunku. Takie antygeny cechują się wysoką immunogennością i są np. przyczyną odrzucania przeszczepów.

• Antygeny a epitopy:

• antygeny monowalentne, zawierające jeden epitop (fragment antygenu, który łączy się bezpośrednio z przeciwciałem) i wiążące się z pojedynczym paratopem. (fragment przeciwciała, który wiąże się bezpośrednio z epitopem) Zawsze monowalentne są hapteny.

• antygeny poliwalentne, wiążące się z kilkoma paratopami jednocześnie. Ten typ antygenów może tworzyć duże, wytrącające się w tkankach kompleksy immunologiczne i być odpowiedzialny za pewne stany patologiczne.

• Przeciwciałami albo immunoglobulinami nazywa się specyficzny rodzaj białek wydzielanych przez komórki plazmatyczne (czyli pobudzone limfocyty B) w przebiegu odpowiedzi immunologicznej typu humoralnego, które mają zdolność do swoistego rozpoznawania antygenów.

• odgrywają zasadniczą rolę w obronie organizmu przed bakteriami i pasożytami zewnątrzkomórkowymi oraz w znacznie mniejszym stopniu, pasożytami i bakteriami wewnątrzkomórkowymi.

• Głównym zadaniem przeciwciał jest wiązanie antygenu, co umożliwia z kolei zachodzenie innych procesów odpornościowych.

• Alergenem nazywany jest każdy antygen zewnątrzpochodny wywołujący reakcję alergiczną (uczuleniową). Alergenami są substancje pochodzenia roślinnego i zwierzęcego, a także różne proste związki chemiczne o charakterze haptenów, np. leki.

• Alergeny dzielimy np. na:

• wziewne (kurz, czyli wszystko to co wchodzi w jego skład: szczątki roślin, roztocza, szczątki zwierząt)

• pokarmowe, czyli takie, które dostają się do naszego organizmu razem z pokarmem, np. owoalbumina (albumina jaja kurzego)

• kontaktowe, wywołujące reakcję alergiczną po zetknięciu ze skórą, np. lateks, metale

• leki, szczególnie antybiotyki β-laktamowe oraz kuraropochodne leki stosowane w anestezji

• Nadwrażliwość - nieprawidłowa reakcja uczulonego wcześniej organizmu na powtórne zetknięcie z antygenem. W jej wyniku może dochodzić do bardzo silnej odpowiedzi, zarówno typu komórkowego, jak i humoralnego, a w krańcowych wypadkach nawet do niszczenia własnych komórek.

• Wyróżnia się 4 typy reakcji nadwrażliwości według Coombsa:

Nadwrażliwość cd

• Typ I - reakcja wiązania antygenów z przeciwciałami klasy IgE i następująca degranulacja komórek tucznych.

• Do tego typu zalicza się również:

• wstrząs anafilaktyczny

• atopowe zapalenie skóry

• pokrzywkę

• astmę alergiczną

• atopowe zapalenie spojówek

• alergiczny nieżyt nosa

• egzema

• alergia pokarmowa

Nadwrażliwość cd

• Typ II - cytotoksyczny zależny od przeciwciał:

• reakcja poprzetoczeniowa

• anemia hemolityczna z dodatnim odczynem Coombsa

• lekopochodne cytopenie

• choroba hemolityczna noworodków

• miastenia

• zespół Goodpasture'a

• pęcherzyca zwykła

• zapalenie tarczycy Hashimoto

• Choroba Gravesa-Basedowa

• płuco farmera

Nadwrażliwość cd

• Typ III - reakcja z udziałem kompleksów immunologicznych antygen-przeciwciało

• choroba posurowicza

• reumatoidalne zapalenie stawów

• toczeń rumieniowaty układowy

• paciorkowcowe kłębuszkowe zapalenie nerek

• guzkowe zapalenie tętnic

• zewnątrzpochodne alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych

• przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek w przebiegu tocznia rumieniowatego

Nadwrażliwość cd

• Typ IV - przewaga reakcji komórkowej z udziałem limfocytów T

• nadwrażliwość kontaktowa

• wyprysk kontaktowy alergiczny

• wyprysk kontaktowy niealergiczny

• nadwrażliwość ziarniniakowa - w nacieku komórkowe komórek nabłonkowatych (z aktywowanych makrofagów) i komórki olbrzymie (komórki nabłonkowate połączone w wielojądrzaste komórki)

• odczyn tuberkulinowy

• ostre odrzucanie przeszczepu allogeniczengo

• trąd

• reakcja odrzucania gospodarza

• gruźlica

• sarkoidoza

• choroba Leśniowskiego-Crohna

• Cecha wspólna: długotrwale utrzymujący się patogen, czyli długotrwały bodziec antygenowy.

• Anafilaksja (reakcja anafilaktyczna) to rodzaj reakcji alergicznej typu natychmiastowego, która ma miejsce po ponownej ekspozycji na alergen.

• Spowodowana przez szybkie uwalnianie mediatorów z komórek tucznych i bazofili, co wzbudza odpowiedź narządów docelowych.

• Reakcja ta może dotyczyć niemal każdego narządu, chociaż najczęstsze są reakcje ze strony skóry, płuc, przewodu pokarmowego i układu krążenia.

• Ciężkość anafilaksji jest różna. Od średnio-ciężkiej pokrzywki czy obrzęku aż do wstrząsu anafilaktycznego, czyli głębokich zaburzeń: niewydolności krążenia i oddychania, co może prowadzić do śmierci.

• Atopia - genetycznie uwarunkowana reakcja, polegająca na nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej na małe dawki antygenów, w wyniku której dochodzi do nadmiernego wytwarzania przeciwciał IgE skierowanych przeciwko tym alergenom.

• Cecha ta może ujawnić się pod postacią tzw. chorób atopowych:

• astmy oskrzelowej

• atopowego zapalenia skóry (AZS)

• sezonowego lub przewlekłego alergicznego nieżytu nosa

• pokrzywki

• alergicznego zapalenia spojówek

Alergia przewodu pokarmowego

• Przewód pokarmowy jako narząd zajęty w chorobie alergicznej został przebadany mniej dokładnie aniżeli inne narządy (układ oddechowy, skóra czy oczy)

• Przewód pokarmowy może być narządem objętym alergią ale i miejscem wychwytu alergenu i pierwotnej reakcji immunologicznej.

• Powierzchnie błon śluzowych są bardziej podatne na penetrację antygenu aniżeli skóra, w której warstwa keratyny tworzy skuteczną barierę dla większości egzogennych antygenów.

• Błona śluzowa p. pok. codziennie jest narażona na działanie tysięcy potencjalnych alergenów. (białka pokarmowe, bakterie, związki chemiczne, pyłki)

• Błona śluzowa p. pok. jest wyspecjalizowana w wychwytywaniu substancji odżywczych i w związku z tym ryzyko wystąpienia patologicznych reakcji immunologicznych jest duże.

• Alergie przewodu pokarmowego mogą być klasyfikowane na podstawie wywołujących je alergenów, mechanizmów reakcji immunologicznych oraz miejsca wystąpienia reakcji.

• Alergie pokarmowe są wywoływane przez składniki pokarmowe (np. białka i glikoproteiny zawarte w pokarmach) lub przez inne antygeny (np. bakterii, wirusów, grzybów i pasożytów), leki i środki chemiczne, antygeny wziewne, takie jak pyłki i roztocze kurzu domowego, albo przez inne białka dostające się do przewodu pokarmowego.

• W przewodzie pokarmowym znajdują się bakterie (w przybliżeniu 100 razy więcej niż na skórze), pyłki i inne wdychane antygeny, które są zwykle połykane w dużych ilościach i utrzymują się przez cały okres pasażu przez przewód pokarmowy.

Alergia przewodu pokarmowego - patologiczna reakcja układu immunologicznego na antygeny zawarte w pożywieniu i inne antygeny i trzeba odróżniać ją od innych postaci niekorzystnych reakcji na pożywienie.

• Niekorzystne reakcje na pożywienie: toksyczne i nietoksyczne.

• Reakcje toksyczne (np. na czynniki skażające, toksyny bakteryjne czy związki chemiczne) będą miały miejsce przy każdym narażeniu człowieka na te czynniki, jeśli ich ilość jest wystarczająco duża.

• Występowanie nietoksycznych reakcji pokarmowych zależy od indywidualnej wrażliwości na pewne pokarmy.

• Niekorzystne reakcje nietoksyczne na pokarmy przebiegają albo przy udziale układu immunologicznego (alergia pokarmowa) albo bez jego udziału (nietolerancja pokarmowa).

• Nietolerancję pokarmową można z kolei podzielić na enzymatyczną, farmakologiczną i nieokreśloną.

• Najważniejszą enzymatyczną nietolerancją pokarmową, która dotyczy dużej części populacji jest nabyta nietolerancja laktozy spowodowana niedoborem laktazy.

• Farmakologiczna nietolerancja pokarmowa występuje u osób, które nieprawidłowo reagują na pewne substancje, takie jak aminy naczyniowe obecne w niektórych pokarmach.

• Reakcje o charakterze nieokreślonej nietolerancji pokarmowej mogą obejmować reakcje na pożywienie, które powodują uwalnianie endogennej histaminy lub na dodatki stosowane do pokarmów (barwniki, benzoesan, siarczyny, benzoesany, antyoksydanty, salicylany i glutaminiany)

• Wszystkie odcinki przewodu pokarmowego mogą być objęte alergią.

• Czynniki determinujące miejsce jej wystąpienia, które niekoniecznie jest miejscem wychwytu antygenu, nie są znane

• Jednostki kliniczne, wyraźnie związane z indukowaną pokarmem alergią przewodu pokarmowego

• miejscowa anafilaksja jamy ustnej i gardła (OAS),

• enteropatia glutenowa

• eozynofilowe zapalenie odbytnicy

Przewód pokarmowy składa się z czterech koncentrycznych warstw.
Błona śluzowa, błona podśluzowa, błona mięśniowa właściwa i błona surowicza

• Tkanka limfatyczna przewodu pokarmowego głównie jest zlokalizowana w błonie śluzowej właściwej.

• Może być rozproszona lub tworzyć grudki chłonne samotne bądź skupione, znane jako kępki Peyera, w jelicie cienkim.

• Grudki chłonne otoczone przez sploty naczyń krwionośnych i naczyń limfatycznych znajdują się we wszystkich odcinkach przewodu pokarmowego, obecne są w nich limfocyty T i B.

• Komórki limfatyczne tworzą część układu immunologicznego błony śluzowej i wydzielają IgA oraz inne immunoglobuliny i cytokiny. Limfocyty znajdują się w błonie śluzowej właściwej (przeważnie limfocyty T pomocnicze CD4+ ) oraz pomiędzy komórkami nabłonka (głównie limfocyty T CD8+).

• Limfocyty T, jak i B migrują z nabłonka do grudek chłonnych, gdzie limfocyty T uczestniczą w różnicowaniu limfocytów B w kierunku komórek plazmatycznych wytwarzających przeciwciała. Limfocyty T migrują również do węzłów chłonnych krezki, gdzie ulegają proliferacji, dostają się do krążenia dużego i powracają do błony śluzowej jako komórki pamięci.

• Komórki prezentujące antygen znajdują się głównie w kępkach Peyera lub jako komórki rozrzucone w błonie śluzowej właściwej.

• Komórki hematopoetyczne (j. cienkie i grube): granulocyty kwasochłonne (4-6% komórek błony śluzowej właściwej), granulocyty obojętnochłonne, monocyty, komórki tuczne (2-3% komórek błony śluzowej właściwej) oraz różne rodzaje komórek endokrynnych wytwarzających hormony i neurotransmitery (somatostatyna, naczynioaktywny peptyd jelitowy, serotonina, motylina i substancja P)

Patofizjologia

• Dokładne mechanizmy alergii przewodu pokarmowego nie są do dzisiaj jasne.

• Wyróżniono dwie fazy reakcji alergicznych, w których biorą udział IgE:

• fazę uczulenia, charakteryzującą się indukcją specyficznych IgE skierowanych przeciwko poszczególnym antygenom u osób z predyspozycją genetyczną,

• Fazę efektorową, która często występuje po upływie miesięcy i lat.

• Faza efektorowa jest inicjowana przez ponowną ekspozycję na antygen i składa się z reakcji natychmiastowej i reakcji fazy późnej.

• W reakcji natychmiastowej, w której biorą udział tkankowe mediatory komórek tucznych włącznie z histaminą i leukotrienami, dochodzi do wzrostu przepuszczalności naczyń, skurczu mięśni, obrzęku i wzrostu wydzielania elektrolitów. Prowadzi to do wystąpienia objawów klinicznych, takich jak nudno ci, kurcze, biegunka, przy czym nie stwierdza się istotnych zmian histologicznych.

• Po reakcji natychmiastowej może nastąpić reakcja fazy późnej, mająca miejsce ok. 4-24 godziny. Charakteryzuje się naciekiem tkanek przez komórki zapalne, włącznie z eozynofilami i komórkami jednojądrzastymi.

• Alergie przewodu pokarmowego i alergie pokarmowe mogą być uznawane za pogorszenie naturalnej tolerancji pewnych pokarmów oraz własnych i obcych antygenów.

• Patogeneza tolerancji pokarmowej nie została dobrze poznana. Jednakże w jej wywoływanie zaangażowanych jest kilka mechanizmów, takich jak supresja wywoływana antygenem, anergia klonalna i delecja klonalna.

• Tolerancja pokarmowa wobec specyficznych antygenów zależy od podłoża genetycznego, rodzaju i ilości spożytego antygenu oraz sposobu w jaki jest on przetwarzany i prezentowany komórkom immunokompetentnym.

• Sugeruje się istnienie kilku czynników stwarzających niebezpieczeństwo załamania tolerancji pokarmowej, takich jak:

• predyspozycje genetyczne (np. przewaga limfocytów Th2, zwiększone wytwarzanie IL-4 i IL- 5 czy zwiększona zdolność komórek tucznych do uwal niania różnych czynników),

• niedobór czynników ochronnych (np. niedobór IgA, zmniejszony poziom czynników supresorowych oraz limfocytów supresorowych CD8+)

• zwiększona resorpcja antygenów (np. zwiększona przepuszczalność jelit i utrata integralności błony śluzowej spowodowana zakażeniami jelitowymi i chorobami zapalnymi jelit, lekami, substancjami takimi jak alkohol, nikotyna czy przyprawy) .

Komórki i mediatory zapalne

• Najważniejszymi komórkami efektorowymi w alergii przewodu pokarmowego, podobnie jak w natychmiastowych reakcjach alergicznych zachodzących w obrębie innych błon śluzowych, są komórki tuczne i granulocyty kwasochłonne.

• W alergii przewodu pokarmowego szczególne znaczenie ma ekspozycja komórek tucznych znajdujących się w błonie śluzowej jelit na wysoki poziom antygenów pokarmowych.

• Czynność komórek tucznych znajdujących się w błonie śluzowej jelit może być zależna od odruchów neuronalnych.

• Wpływ zewnątrzkomórkowych wydzielniczych IgA na eozynofile:

• 1) Stanowią one źródło IgA służących do aktywacji eozynofilów.

• 2) Łańcuchy wydzielniczych IgA mogą wiązać IL-8, powodując przekształcenie cytokiny, która pierwotnie pobudza neutrofile, w cytokinę, która pobudza eozynofile.

Objawy kliniczne

• Objawy alergii pokarmowej manifestującej się w obrębie przewodu pokarmowego są różnorodne i, w dużym stopniu, niespecyficzne.

• W zależności od miejsca, w którym zachodzi reakcja w błonie śluzowej, oraz typu reakcji alergicznej, pacjent może mieć następujące dolegliwości: obrzęk ust, świąd w obrębie gardła, obrzęk krtani, refluks, nudności, wymioty; ból brzucha, zaburzenia wchłaniania i niedobory witaminowe oraz biegunkę, zaparcia stolca i krwawienia z przewodu pokarmowego (okrężnica i odbytnica).

• Czasami obecne są makroskopowe i histologiczne cechy nacieku zapalnego i destrukcja tkanek, mogą być one związane z fazą późną lub reakcjami nadwrażliwości typu opóźnionego.

• W niektórych przypadkach, jelitowej alergii pokarmowej towarzyszą zmiany histologiczne typowe dla mastocytozy jelit, eozynofilowego zapalenia śluzówki przewodu pokarmowego oraz choroby trzewnej.

• Na ogół u pacjentów z czynną alergią przewodu pokarmowego błona śluzowa właściwa jest nacieczona dużą ilością eozynofilów.

• W rzadkich przypadkach, alergia przewodu pokarmowego może być przyczyną całkowitej utraty nienaruszonej błony śluzowej jelit i w związku z tym poważnych zaburzeń wchłaniania, powodując w ten sposób, że odżywianie drogą doustną jest prawie niemożliwe.

• Czas odstępu pomiędzy spożyciem pokarmu wywołującego alergię a początkiem objawów klinicznych może różnić się i wahać od kilku minut do wielu godzin. Na ogół reakcje wczesne zachodzą w ciągu kilku minut, obejmują górny odcinek przewodu pokarmowego (usta, gardło, żołądek, dwunastnicę), podczas gdy reakcje późne zaczynają się po upływie kilku godzin (lub dni) i często dotyczą jelita cienkiego i grubego.

• Reakcje wczesne częściej są IgE-zależne (reakcje typu I) i można je łatwo rozpoznać na podstawie testów skórnych lub oznaczenia poziomu swoistych IgE w surowicy.

• Przeciwnie, reakcje opóźnione często opierają się na innych mechanizmach i znacznie trudniej potwierdzić je za pomocą obiektywnych metod.

• Wczesne reakcje z udziałem IgE, ale nie reakcje opóźnione, są często związane z występowaniem atopii (alergiczne zapalenie spojówek i nosa, astma zewnątrzpochodna, atopia u krewnych itp.).

• Zależność pomiędzy alergią przewodu pokarmowego i innymi przewlekłymi idiopatycznymi chorobami przewodu pokarmowego, takimi jak eozynofilowe zapalenie śluzówki przewodu pokarmowego, choroba trzewna, zapalna choroba jelit i zespół jelita drażliwego jest do dzisiaj niejasna.

• Występowanie alergii przewodu pokarmowego: 1-4% populacji ogólnej cierpi z powodu alergii pokarmowych i reakcji nietolerancji pokarmowej.

• U dzieci, w ciągu pierwszych trzech lat życia, występowanie alergii pokarmowych może być nieco częstsze (2-4%). Z drugiej strony, wielokrotnie wykazywano, że 20-45% populacji ogólnej jest przekonanych, iż cierpi z powodu niekorzystnych reakcji na pokarmy, co wskazuje na fakt, iż niezbędne są obiektywne metody diagnostyczne.

Badanie chorego

• Dokładnie zebrać wywiad chorobowy od pacjenta (szczególnie na temat początku choroby, rodzaju objawów i czasu pomiędzy spożyciem pokarmu a ich wystąpieniem, stosowanej diety oraz w kierunku atopii)

• Przeprowadzić dokładne badanie fizykalne. Jest to szczególnie ważne ze względu na brak specyficznych objawów klinicznych i badań laboratoryjnych wskazujących na alergię przewodu pokarmowego, w związku z czym rozpoznanie alergii przewodu pokarmowego na pokarmy i inne antygeny jest w dużym stopniu oparte na wykluczeniu innych chorób.

• Badanie fizykalne obejmuje ocenę ogólną podstawowych czynności organizmu oraz badania wybiórcze - skóry, jamy ustnej, gardła, palpacyjne i osłuchiwanie brzucha oraz badanie per rectum.

• Prawidłowy wynik badania fizykalnego nie wyklucza istnienia alergii przewodu pokarmowego.

Badania dodatkowe

• w celu wykluczenia innych chorób przewodu pokarmowego niezbędne są dodatkowe metody diagnostyczne przy pomocy aparatury, takie jak endoskopia górnego i dolnego odcinka przewodu pokarmowego, badania histopatologiczne materiału pobranego z przewodu pokarmowego metodą biopsji, badania radiologiczne, laboratoryjne, mikrobiologiczne surowicy, treści jelitowej, materiału biopsyjnego i kału oraz badanie kału w celu stwierdzenia ewentualnych zaburzeń wchłaniania.

• W zasadzie powinno się wykluczyć choroby infekcyjne, zapalne jelit, chorobę trzewną i choroby nowotworowe przewodu pokarmowego. W związku z tym, klasyczne metody gastroenterologiczne muszą być połączone z badaniami w kierunku alergii przewodu pokarmowego w celu jej potwierdzenia na podstawie danych obiektywnych.

Testy potwierdzające obecność alergii przewodu pokarmowego

• Brakuje testów wskazujących na alergię przewodu pokarmowego i uważa się, że testy skórne mają ograniczoną wartość

• Pomiar całkowitych IgE w surowicy może wskazywać na atopię, ale nie ma wartości w potwierdzaniu choroby alergicznej.

• Ujemne testy skórne i brak w surowicy swoistych IgE skierowanych przeciwko białkom pokarmowym mogą potwierdzać brak reakcji zachodzących z udziałem IgE, ale jeśli są pozytywne, ich dokładność jako czynnika predykcyjnego jest mała.

• Kliniczne znaczenie tych testów jest ograniczone.

• IgE, IgA i IgG są oznaczane ilościowo w surowicy i kale, ale ostatecznie nie wykazano patogenetycznego znaczenia tych przeciwciał.

• Test uwalniania histaminy (basophil histamine release test - BHR) i test CAST (cellular allergen stimulation test). W obu metodach leukocyty krwi obwodowej, a wśród nich bazofile, są poddawane działaniu wyciągów alergenów, a następnie histaminy (BHR) lub leukotrienów (CAST) i oznaczane ilościowo w supernatantach komórkowych. Czułość i specyficzność obu testów - w porównaniu z próbami prowokacyjnymi z użyciem pokarmów - są porównywalne z punktowymi testami skórnymi.

Badania prowokacyjne

• Jako złoty standard dla potwierdzenia alergii przewodu pokarmowego proponowana jest podwójnie ślepa próba prowokacji alergenem pokarmowym z użyciem placebo (double blind placebo controlled oral food challenge test - DBPCFC) i metody stosowania diety z wyłączeniem pewnych pokarmów oraz ponowną stymulacją alergenem.

• Zalecenia dietetyczne dla celów diagnostycznych:

• unikanie alergenów (np. dieta wodno-ryźowa, hydrolizowane białka, dieta elementalna oraz całkowite żywienie pozajelitowe)

• sposób odżywiania pomocny w zidentyfikowaniu alergenu, w trakcie którego pacjent na początku stosuje dietę pozbawioną alergenów (np. dieta wodno-ryżowa) i następnie stopniowo wprowadza kolejne pokarmy (schemat).

Badania prowokacyjne

• Badanie DBPCFC jest z powodzeniem stosowane zarówno u dzieci, jak i dorosłych, w celu skontrolowania różnych związanych z pokarmami dolegliwości.

• Ograniczenia:

• zaledwie jeden lub tylko kilka alergenów może zostać przebadanych,

• przeprowadzanie testu niesie ze sobą ryzyko ogólnoustrojowych reakcji anafilaktycznych,

• za pomocą tego testu nie bada się podstawowych mechanizmów patogenetycznych,

• interpretacja wyników może być trudna i zależeć od rodzaju i czasu trwania występujących objawów.

• Szczególnie jeśli chodzi o manifestację alergii pokarmowej w obrębie przewodu pokarmowego, interpretacja DBPCFC jest trudna, ponieważ system odczytywania wyników jest niedostatecznie rozwinięty i jest uzależniony od subiektywnych objawów występujących u pacjenta po doustnym obciążeniu pokarmem.

Badania prowokacyjne

• Konoskopowy test prowokacyjny z użyciem alergenu (eolonoscopie provocation allergen test - COLAP). W COLAP błona śluzowa kątnicy jest poddawana próbie prowokacyjnej podczas endoskopii z użyciem trzech wyciągów antygenowych, wybranych na podstawie wywiadu chorobowego pacjenta i np testu skórnego.

• Wywoływane przez antygen zmiany o charakterze bąbli i zaczerwienienia są wiązane ze stwierdzanymi w wywiadzie chorobowym niekorzystnymi reakcjami na pokarm, lecz nie są one wiązane z wynikami poziomu swoistych IgE w surowicy i wynikami testów skórnych.

• Test COLAP może być przydatną metodą diagnostyczną u pacjentów z podejrzeniem alergii pokarmowej.

---