Pozytywne znaczenie poszczególnych grup zwierząt.
Wiciowce żyją w symbiozie z innymi zwierzętami na przykład w jelicie termitów, czyli owadów drewnożernych gdzie mają zdolność fermentacyjnego rozkładu celulozy (błonnika). Celuloza jest głównym składnikiem pożywienia drewnożerców, ale nie jest rozkładana przez ich soki trawienne. Przyswajanie pokarmu jest, zatem uzależnione od obecności pierwotniaków symbiotycznych.
Niektóre orzęski żyją przede wszystkim w przewodzie pokarmowym takich ssaków jak przeżuwacze, nieparzystokopytne. Wraz z pewnymi bakteriami umożliwiają one tym zwierzętom przyswajanie błonnika, znajdując zarazem wewnątrz organizmu żywicielskiego niezbędne warunki do swego rozwoju. Masy obumarłych ciał pierwotniaków przesuwane są następnie do dalszych odcinków przewodu pokarmowego, gdzie ulegają strawieniu, a tym samym dostarczają żywicielowi niezbędnych dla niego związków pokarmowych, czyli białka zwierzęcego.
Pierwotniaki należą do głównego pnia drzew genealogicznego świata organizmów żywych i tym samym przypuszcza się, że pierwotne wiciowce były grupa wyjściową dla organizmów wielokomórkowych.
Gąbki
Gąbki są naturalnymi filtratorami pochłaniającymi wapń i krzem. Maja także zdolność do fagocytowania bakterii a także zawiesin organicznych i niektórych zanieczyszczeń.
Wykorzystuje się je w przemyśle jubilerskim, w optyce i przemyśle porcelanowym jako materiał szlifierski.
Mogą być wykorzystywane jako przedmiot służący do kąpieli.
Gąbki kopalne odegrały ważną rolę w procesie skałotwórczym, ponieważ krzemionka pochodząca z rozpuszczenia elementów szkieletowych tych organizmów może przyczyniać się do powstawania konkrecji krzemionkowych, rogowców lub innych skał krzemionkowych, jak opoki i gezy. Nagromadzenia gąbek mogą tworzyć duże struktury biohermowe, bardzo charakterystyczne dla osadów górnej jury i kredy.
Tworzą rafę koralową a wiele gatunków zamieszkujących ja żyje z symbiozie z koralowcami. Najbardziej znanym przykładem takiego zgodnego współżycia na rafie koralowej są rybki błazenki chroniące się pomiędzy parzącymi czułkami polipów przed atakującymi je drapieżnikami. Innym przykładem zgodnego współżycia z koralowcami jest współżycie raka pustelnika z ukwiałem powrożnicą gdzie ukwiał chroni skorupiaka przed wrogami a sam wykorzystuje resztki pokarmowe pozostawione przez raka pustelnika.
Ogromne kolonie wielu polipów koralowców dzięki zdolności do wytwarzania masywnych szkieletów zawierających w swoim składzie wapń przyczyniły się do wykształtowania powierzchni skorupy ziemskiej.
Większość nicieni stanowią saprofagi odżywiające się rozłożonymi już w znacznym stopniu przez bakterie i inne mikroorganizmy szczątkami roślinnymi i zwierzęcymi. Przyrodnicze znaczenie nicieni saprofagicznych polega przede wszystkim na ich uczestnictwie w procesie rozkładu resztek organicznych i przyspieszaniu obiegu materii. Już sama masa nicieni stanowi poważną rezerwę azotu uwalnianego do gleby po śmierci tych organizmów. Ze względu na masowe występowanie nicieni glebowych, ich wielką płodność i szybkie następowanie kolejnych pokoleń (u form saprofagicznych rozwój od jaja do postaci dojrzałej trwać może zaledwie kilka dni) zwierzęta te odgrywają ważną rolę w przyrodzie.
Dżdżownice i wazonkowce kształtują strukturę gleby i wpływają na jej żyzność przez mieszanie się powierzchniowych i głębszych warstw ziemi. Dzięki odpowiedniej budowie przewodu pokarmowego przepuszczają przez niego ogromne ilości ziemi, przez co zostaje ona spulchniona a dzięki wydrążonym korytarzom ułatwione jest krążenie powietrza i wody.
Mięczaki stanowią tez ważne ogniwo w obiegu materii organicznej w zbiornikach wodnych.
Muszle mięczaków służą do wyrobu ozdób, przedmiotów użytkowych. Jednak do najbardziej cenionych wytworów mięczaków - małż należą perły, które uzyskuje się z morskich małży perłopławów, które zamieszkują tropikalne rejony Oceanów Indyjskiego i Spokojnego.
Wiele mięczaków wykorzystywanych jest jako wskaźniki biologiczne gdyż są bardzo wrażliwe na zanieczyszczenia środowiska.
Ze względu na to, że mięczaki są stara ewolucyjnie grupą zwierząt to odgrywają bardzo ważna rolę w badaniach paleontologicznych jako skamieniałości.
Owady, jako najbogatsza gatunkowo, a także jedna z dominujących liczebnie i zasiedlająca wszelkie środowiska stanowią też kluczowe ogniwo w organizacji świata ożywionego.
Niektóre owady, z racji wytwarzanych przez nie produktów np. miód, wosk, jedwab, zostały przez człowieka udomowione i stały się zwierzętami hodowlanymi.
Owady pewnych gatunków są niezastąpionym surowcem w niektórych gałęziach przemysłu, m.in. farmaceutycznego np. chrząszcz majka lekarska dostarczający kantarydyny, czyli substancji wykorzystywanej przy wyrobie leków.
Owady, które są saprofagami spełniają w środowisku rolę służby sanitarnej.
często skutecznie zapobiegając nadmiernemu ich pojawianiu się.
Obecnie, w dobie nadmiernej chemizacji środowiska, na gatunki te zwraca się coraz baczniejszą uwagę, ze względu na możliwość wykorzystania ich w biologicznej walce ze szkodnikami pól i lasów. Bardzo ważna rola przypada tu pewnym błonkówkom pasożytniczym, min. gąsienicznikom i bleskotkom. Składają one jaja do wnętrza ciała larw (gąsieniczniki) lub jaj (bleskotki) różnych szkodliwych owadów, zwłaszcza motyli. Larwy pasożyta żerujące w ciele szkodnika powodują jego śmierć.
Bardzo wiele owadów żyje w glebie, uczestnicząc w ważnych procesach glebotwórczych. Działalność owadów glebowych polega na ich mechanicznym wpływie na strukturę gleby (spulchnianie, przewietrzanie), uczestnictwie w procesach rozkładu materii organicznej (głównie owady bezskrzydłe-skoczogonki) oraz uwalnianiu z ciał martwych organizmów składników organicznych, ważnych dla żyzności gleby.