referat z PSYCHIATRII, studia pielęgniarstwo, psychiatria


CHORY Z ZABURZENIAMI LĘKOWYMI

Ponad dwadzieścia lat temu słowo "nerwica" znikło z oficjalnych klasyfikacji zaburzeń psychicznych. Uznano, że lepiej będzie, żeby w miejsce tego nigdy niesprecyzowanego terminu pojawiły się nowe określenia oparte na klinicznym obrazie chorobliwego lęku.

Stany lękowe definiuje się jako uczucie podobne do strachu, jednak występujące bez konkretnej przyczyny, trwające wiele godzin, a czasem i dni. Strach i lęk są jednymi z częściej przeżywanych i rozpoznawanych przez nas emocji.
Składa się na nie odczuwana psychicznie obawa, objawy cielesne towarzyszące tym emocjom, jak również zachowania podejmowane w celu uniknięcia przedmiotu które je wywołują.
Strach występuje w obliczu rzeczywiście występującego zagrożenia dobrostanu osoby (np. egzamin), czy niebezpieczeństwa (np. ryzyko zranienia).
Lęk występuje w obliczu zagrożeń irracjonalnych, lub nagle i nieoczekiwanie, bez poprzedzającego uświadomienia sobie jakiegokolwiek, nawet subiektywnego zagrożenia.
Jeżeli lęk osiąga nasilenie i częstość taką, że destabilizuje życie i/lub powoduje stopniowe podporządkowanie życia lękowi, to oznacza, że rozwinęło się zaburzenie lękowe.

W ten sposób w aktualnej międzynarodowej klasyfikacji zaburzeń psychicznych (ICD-10) znalazła się grupa zaburzeń lękowych, do których zalicza się szereg obrazów klinicznych. Oto one:

Najczęściej występujące zaburzenia lękowe to:

Zaburzenia lękowe z napadami lęku - nawracające napady ciężkiego lęku ; występują w okolicznościach, w których brak jest obiektywnego zagrożenia. Między napadami paniki, pacjent jest względnie uwolniony od objawów lęku. W trakcie napadów paniki obecne są: kołatanie serca, ból w klatce piersiowej, uczucie duszności, zawroty głowy, depersonalizacja, uczucie dławienia w gardle, pocenie się, dreszcze, wtórny strach przed śmiercią, utratą kontroli nad sobą, lub przed chorobą psychiczną. Napady paniki pojawiają się nagle i rozwijają się w ciągu 10 minut, cały napad trwa zazwyczaj 10-30 minut, rzadko dłużej niż godzinę.

Zaburzenia lękowe uogólnione - cechują się uporczywym i uogólnionym lękiem, który występuje niezależnie od jakichkolwiek zewnętrznych sytuacji i nie ulega nasileniu pod ich wpływem. Opisuje się go jako lęk ”wolnopłynący”. Na obraz kliniczny uogólnionych zaburzeń lękowych składają się; obawy ( martwienie się o przyszłość, o większość sytuacji życiowych, przeczuwanie, że coś się złego stanie, uczucie napięcia, trudności w koncentracji), napięcie ruchowe ( trudności w znalezieniu sobie miejsca, napięciowe bóle głowy, wzmożone napięcie mięśni, drżenie, uczucie trzęsienia się, niemożność odprężenia się), wzmożona aktywność układu autonomicznego ( zawroty głowy, uczucie dyskomfortu w nadbrzuszu, nudności, uderzenie gorąca lub zimna, pocenie się, tachykardia, przyspieszenie oddechu, suchość w ustach). Aby rozpoznać te zaburzenia należy stwierdzić pierwotne objawy lęku przez większość dni w okresie co najmniej kilku tygodni, a zwykle kilku miesięcy.

Fobie społeczne - unikanie sytuacji społecznych, w których pojawia się lęk. Obawy przed oceną ludzi skupionych w stosunkowo małych grupach ( lęk przed przebywaniem w poczekalniach, jedzeniem, lub zabieraniem głosu w obecności innych, uczestniczenie w spotkaniach towarzyskich). Mogą przejawiać się jako skargi na czerwienienie się, drżenie rąk, nudności czy potrzeba natychmiastowego oddania moczu, z przekonaniem, że jeden z tych wtórnych przejawów lęku jest problemem pierwotnym. Lęk jest ograniczony do sytuacji społecznych, a ich unikanie jest cechą dominującą.

Agorafobia - lęk przed otwartą przestrzenią i przed innymi cechami  sytuacji jak obecność tłumu i utrudnienie natychmiastowej łatwej ucieczki do bezpiecznego miejsca. Termin ten obejmuje grupę fobii związanych z  lękiem przed wyjściem i oddaleniem się od domu, podróżowaniem samemu, miejscami publicznymi, tłumem. Cechą charakterystyczną są zachowania polegające na unikaniu tych sytuacji, a w przypadku nieskuteczności takiego zachowania, czyli zetknięcia się z sytuacją fobiczną lub wyobrażenia sobie jej przeżywanie lęku o różnym nasileniu. Do rozpoznania konieczne jest aby objawy psychiczne i wegetatywne były pierwotnym przejawem lęku, lęk musi być ograniczony (lub występować głównie) do co najmniej  dwóch z w/w sytuacji, unikanie sytuacji fobicznej musi być wyraźne.

Charakterystyczne dla lęku jest:

Teraz przedstawię kilka najważniejszych moim zdaniem problemów pielęgnacyjnych osób chorych z zaburzeniami lękowymi.

1.Jako pierwszy z nich może być lęk przed hospitalizacja.

Towarzyszący lęk przed podjęciem decyzji o leczeniu w szpitalu psychiatrycznym spowodowany jest najczęściej obawami przed: naznaczeniem i napiętnowaniem w środowisku, utratą pracy, niewiarą w wyleczenie, przesądami i uprzedzeniem społeczeństwa do tych szpitali oraz niezrozumienie metod leczenia.

Naszym celem jest: zmniejszenie poziomu odczuwania przez osobę chorą lęku związanego z koniecznością hospitalizacji.

Działania jakie byśmy wykonali w tym celu to:

2. Nieokreślony lęk powodujący utratę poczucia bezpieczeństwa.

Lęk nie ma jasno sprecyzowanego poznawczego komponentu dotyczącego myśli o źródle zagrożenia, które w lęku ma bardziej mglisty charakter obawy, że „coś złego może się wydarzyć”.

Cel: zapewnienie poczucia bezpieczeństwa.

Działania które powinniśmy podjąć to:

3. Zaburzenia snu.

Brak poczucia wypoczynku i lęk przed skutkami bezsenności nasilają napięcia. Zarówno bezsenność w nocy jak i senność w ciągu dnia utrudniają funkcjonowanie społeczne i zawodowe. Zaburzenia przeżywania, zwłaszcza napięcie wydają się także przyczyną „lęków nacnych”. Są to- zazwyczaj związane z marzeniami sennymi o treści lękowej- zachowania będące ekspresją przerażenia.

Cel: przywrócenie snu dającego choremu poczucie odpoczynku.

Nasze działania:

4. Brak umiejętności radzenia sobie przez chorego z przeżywaniem lęku fonicznego.

W zaburzeniach fobicznych lęk jest wywołany jest przez pewne sytuacje i/lub przedmioty zewnętrzne, które nie są obiektywnie niebezpiecznie. Osoba doznająca lęku fobicznego unika tych sytuacji i przedmiotów a w przypadku napotkania na nie przeżywa niepokój lub przerażenie. Niekiedy sama myśl o znalezieniu się w sytuacji wyzwalającej fobie lub jej wyobrażenie powoduje wystąpienie lęku.

Cel: Rozwijanie przez chorego umiejętności radzenia sobie z lękiem fonicznym.

Pomoc osobie chorej w opanowaniu lęku fobicznego to:

Kolejny problem związany jest z jednym z przykładów lęku a mianowicie lęku panicznego.

5. Doświadczanie i przeżywanie stanu paniki.

Ataki lęku panicznego pojawiają się w przebiegu rozmaitych zespołów, zwłaszcza fobicznych, mogą jednak stanowić także jedna lub główną formę przejawiania się lęku jak już wspomniałam wyżej w „zaburzeniach lękowych z napadami lęku”.

Cel: Rozwijanie przez chorego umiejętności opanowaniu ataku paniki.

Nasze działania umożliwiające uzyskanie u pacjentów samokontroli nad własnymi emocjami to:



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
WYBRANE PROBLEMY ZDROWIA PSYCHICZNEGO I HIGIENY PSYCHICZNEJ W WOJSKU, studia pielęgniarstwo, psychia
PODSTAWOWE ZABURZENIA PSYCHICZNE, studia pielęgniarstwo
psychia- ściaga, studia pielęgniarstwo
Kryteria-zdrowia (1), studia pielęgniarstwo, psychiatria
Psychiatria W5, studia pielęgniarstwo
Psychiatria W, studia pielęgniarstwo
referat psychiczny rozwój dziecka
Krwawienie, studia pielęgniarstwo
Genetyk 21 pytań, Studia - pielęgniarstwo, GENETYKA I PARAZYTOLOGIA, GENETYKA I PARAZYTOLOGIA
Odmiedniczkowe zapalenie nerek, studia pielęgniarstwo
t, STUDIA, Pielęgniarstwo, Materiały z pielęgniarstwa
Adrenalina, studia pielęgniarstwo
Migotanie przedsionków, studia pielęgniarstwo
Wybrane problemy patologii z okresu noworodkowego, studia pielęgniarstwo
P.zal z POZ, STUDIA, Pielęgniarstwo, Materiały z pielęgniarstwa
ZNIECZULENIE W TORAKOCHIRURGII, studia pielęgniarstwo
opr wship 030128, studia pielęgniarstwo

więcej podobnych podstron