Podstawowe
umiejętności
menedżera z klasą
Podstawowe umiejętności menedżera z klasą - wstęp
Jak wygląda menedżer z klasą? Wypadałoby najpierw odpowiedzieć na to pytanie, zanim zacznie się wymieniać, jakie powinny być jego podstawowe umiejętności. Po czym się poznaje, że ktoś ma klasę? Czy to wrażenie obiektywne czy subiektywne? Jakie cechy charakteru powinien posiadać ktoś, kto ma klasę? Co trzeba zrobić, by być uważanym za człowieka z klasą? Jest wiele pytań, na które trzeba odpowiedzieć. Są ludzie, którzy rodzą się z pewnymi predyspozycjami, są tacy, którzy pewne określone wzorce zachowań wynoszą z domu (nie oszukujmy się, nie każdy!). Są w końcu tacy, którzy muszą się tego sami nauczyć.
Najogólniej biorąc, klasę się ma, albo się jej nie ma. Nie można mieć jej częściowo, w połowie, albo co jakiś czas. Za ludzi z klasą uważani powszechnie są tacy, którzy potrafią zachować się w każdej sytuacji, odpowiednio zareagować, w momencie, kiedy nikt nie wie, jak postąpić, zachować spokój w sytuacjach nieprzyjemnych ,a jednocześnie tak by nikt nie uznał ich za tchórzy. Nie jest to proste.
Człowiek z klasą to właściwie człowiek idealny. Każdy jednak ma swoje wady, a to mogłoby sugerować, że ludzi z klasą nie ma. A jednak są. Zachodzi tu pewna sprzeczność. Dlatego też nie jest to pojęcie obiektywne, a raczej subiektywne.
Niektóre wrażenia są po prostu ulotne. Nie można oczekiwać od człowieka, by był zawsze, w każdej sytuacji „zapięty na ostatni guzik”. Jesteśmy tylko ludźmi, a jak wiadomo, nic co ludzkie nie jest nam obce. Także błędy. Zawsze można jednak nad nimi popracować. Moja definicja człowieka z klasą brzmi: jest to osoba, która potrafi wyciągać wnioski z popełnionych błędów (swoich lub cudzych), całą swoją postawą wyraża szacunek dla innych, jest kompetentna, pewna siebie i oczywiście umie dostosować się do niemal każdej sytuacji.
Często można jednak spotkać się z inną, błędną moim zdaniem definicją. Za osobę z klasą często uważa się osobę wyniosłą i niedostępną, niewzruszoną. Myli się zadufanie w sobie z dostojeństwem, a lekceważenie z powściągliwością. Przynajmniej ja się z taką teorią spotykam i się z nią absolutnie nie zgadzam. Zgadzam się natomiast z jednym, nie każdy ma to we krwi, ale każdy może w sobie wyrobić pewne nawyki, które mogą go zbliżyć do ideału. Nie jest to proste, jeśli trzeba zaczynać od podstaw, ale na pewno nie jest niemożliwe.
Podstawowe umiejętności menedżera z klasą
To, co umieć trzeba, by być menedżerem
Dobry kontakt z innymi - jak to osiągnąć?
Czy ktoś mnie słucha? - czyli o zebraniach
Chciałyście równouprawnienia- to macie- biznes po kobiecemu
Spotkania towarzyskie przy stole- co i jak organizować?
Kilka dobrych rad
Jak cię widzą, tak cię piszą - czyli parę słów o ubiorze
Gdy cię nie widzą- czyli parę słów o korespondencji
Rozdział I
To, co umieć trzeba, by być menedżerem
Są pewne kwestie, które każdy menedżer bez wyjątku powinien znać, bo inaczej nie byłby menedżerem. Zagadnienia te warte są tego, by poświęcić im trochę czasu:
O co chodzi w zarządzaniu
Cele zarządzania
Procesy zarządzania
Rola kierownika
Umiejętności kierownika
Rola doświadczenia
Rola osobowości
Zjawisko zmian
Zarządzanie przede wszystkim polega na podejmowaniu decyzji o tym, co należy zrobić, a następnie realizowaniu tych planów przez ludzi. Ludzie są najważniejszym zasobem w przedsiębiorstwie, bez nich nie można skutecznie zarządzać innymi zasobami tj: wiedza, finanse, wyposażenie, materiały, zakłady itp.
Praca menedżera polega więc głównie na zarządzaniu ludźmi, menedżer musi umieć także zarządzać sobą. We wszystkie działania, jakie podejmuje musi być zaangażowany osobiście, mimo, iż może, a nawet powinien delegować część swoich obowiązków. Najczęściej jednak musi polegać na sobie samym.
Doświadczenie i umiejętności muszą cały czas być rozwijane, by menedżer mógł dostosować się do zmiennego otoczenia, odpowiednio kierować ludźmi i ich motywować, rozumieć sytuacje i zagadnienia, umieć szybko i skutecznie reagować i przede wszystkim działać. W przedsiębiorstwie wszystkie zasoby są ze sobą nierozerwalnie powiązane. Proces zarządzania polega na jak najlepszym wykorzystaniu potencjału ludzkiego, finansowego i materialnego. Cały ten proces dzielony jest na wiele procesów jednostkowych, po to, by w sposób możliwie najprostszy, ale i najbardziej precyzyjny ustalić podstawowe zasady działania w bardzo dynamicznym i burzliwym środowisku. Są to:
Planowanie
Organizowanie
Motywowanie
Kontrola
Jest też inna koncepcja. Empirycy, bo tu o nich mowa, uważają, iż zarządzanie to proces obejmujący mieszaninę działań racjonalnych i logicznych oraz działań intuicyjnych i będących wynikiem osądu.
Zalety kierownicze
Na podstawie wyników badań specjaliści wyróżnili te cechy, które powinni posiadać dobrzy menedżerowie:
Znajomość podstawowych faktów
Właściwa wiedza fachowa
Stała wrażliwość na to, co się dzieje
Umiejętności analityczne, umiejętności rozwiązywania problemów oraz podejmowania decyzji i dokonywania oceny
Zalety i umiejętności towarzyskie
Odporność emocjonalna
Wola działania
Predyspozycje do twórczego myślenia
Gibkość umysłowa
Ustalone nawyki i umiejętności uczenia się
Wiedza o samym sobie
Menedżerowie muszą nauczyć się funkcjonować w ciągle zmieniającym się środowisku. Wymagane są: elastyczność, wrażliwość a także samodzielność. Bardzo ważna jest umiejętność życia pod presją, na którą mają wpływ zmienność, niepewność i dwuznaczność otoczenia. Wymaga to zdolności radzenia sobie z niejasnymi sytuacjami, balansowania na cienkiej linii przy zachowaniu psychicznej równowagi. Jest to o tyle ważne, że nie każdy jest w stanie prawidłowo funkcjonować będąc stale narażonym na stres. Większość ludzi woli mieć jasno i wyraźnie określony zakres obowiązków, metody osiągania celu. W przedsiębiorstwach występuje pewna sprzeczność między potrzebą dokładnej organizacji pracy, a ciągłą zmiennością, która to uniemożliwia.
Rozdział II
Dobry kontakt z innymi - jak to osiągnąć
Znajomość zasad savoir- vivre'u okazywana jest przez akt komunikowania się. Wymaga on wielkich umiejętności i stałego zwracania uwagi na innych. Nie istnieje ono w firmie jako cel sam w sobie. Służy do wzmacniania więzów, ale i prowadzi też często do konfliktów.
Rodzaje barier, czyli najczęstsze błędy uniemożliwiające skuteczną komunikację
Słyszenie tego, co chcemy usłyszeć
Duży wpływ na to, jak odbieramy czyjeś słowa, ma nasze doświadczenie. Jeżeli mamy wyrobiony pogląd na temat, na który rozmawiamy, często zwracamy uwagę tylko na poglądy zgodne z naszymi, informacje sprzeczne są odrzucane lub zniekształcane. Bywa, że prowadzi to do tego, że przestajemy po prostu słuchać.
Opinia o osobie przekazującej informację
Ludzie są skłonni do akceptowania wypowiedzi tych, których znają, i do których żywią sympatię. Często nie są w stanie obiektywnie o cenić poglądów ludzi nielubianych, przypisując im nieistniejące motywacje. Poza tym, nie są w stanie uwierzyć im na słowo i sprawdzają wiarygodność ich informacji.
Różnice w sposobie odbierania tych samych słów przez różne osoby
Należy wiedzieć i pamiętać o tym, że nasz rozmówca nie musi rozumieć pewnych słów, w taki sposób, jak osoba mówiąca. Dlatego coś, co ma duże znaczenie dla jednej osoby, dla innych może być nieistotne.
Mowa ciała
Przekaz niewerbalny niesie ze sobą duże ryzyko błędnej interpretacji. Każdy z nas może mieć zupełnie inne odruchy. Osoby bardzo energiczne często reagują impulsywnie, co może być odebrane jako zachowanie sztuczne. Powściągliwość może być odbierana jako ignorancja. Dlatego też nie zawsze należy się tym sugerować, zwłaszcza, gdy rozmówcy nie znamy na tyle, by wiedzieć, co mogą znaczyć poszczególne jego gesty.
Emocje
Emocje mają wielki wpływ na skuteczność komunikacji. Złe dobranie momentu rozmowy może być brzemienne w skutkach. Nie możemy pozwolić na to, by udzielił nam się zły nastrój rozmówcy, lepiej wtedy odłożyć rozmowę na kiedy indziej, niż narażać się na ryzyko, że dobry pomysł, który w innych okolicznościach zostałby przyjęty z entuzjazmem, zostanie odrzucony właściwie bez powodu (bo zły humor na pewno nie jest sensownym powodem).
Jak przełamać bariery?
Jeśli to tylko możliwe, unikajmy przekazywania poleceń na piśmie, zastępując to rozmową, podczas której jesteśmy stanie widzieć reakcję rozmówcy. W trakcie rozmowy istnieje możliwość modyfikacji poleceń w zależności od sytuacji i dostosowania informacji do odbiorcy, a także uzyskanie pewności, czy informacja została właściwie zrozumiana. Należy kilkakrotnie i na różne sposoby podkreślać najistotniejsze punkty. Słownictwo powinno być dostosowane do powagi sytuacji i poziomu intelektualnego odbiorcy. Przerost formy nad treścią jest bardzo niewskazany, dlatego nie należy używać słów zbyt trudnych, potocznych wyrażeń i unikać zbyt rozbudowanych i skomplikowanych zdań. Jest to po prostu niepotrzebne zaśmiecanie przekazu. Osoba, która postępuje w taki sposób, używając barwnych i często niepotrzebnych i nie do końca trafnych porównań, rozwleka wypowiedzi, zaczyna po prostu nudzić, lub w najgorszym przypadku sprawia wrażenie snoba.
Słuchanie
Słuchanie jest sztuką, której właściwie trzeba się nauczyć. Dobry słuchacz jest w stanie wychwycić o wiele więcej informacji i osiągnąć lepszy stopień porozumienia z mówiącym. Dlaczego ludzie nie słuchają? Powodów jest wiele: niemożność koncentracji (tu może być wiele przyczyn), zbyt duże skupienie na tym, co sami chcą powiedzieć, lub po prostu brak zainteresowania, który może być spowodowany zagubieniem w zbyt zawiłej argumentacji.
Jak pokazać, że się słucha (lub jak skutecznie udawać)?
Ważny jest kontakt wzrokowy. Jednak zbyt intensywne wpatrywanie się w czyjeś oczy, może krępować. Kontakt ten nie może więc być ciągły. Dobrym rozwiązaniem jest patrzenie, nie prosto w oczy, lecz przestrzeń u nasady nosa, pomiędzy oczami rozmówcy.
Trzeba skoncentrować się nie tylko na słowach, lecz także na gestach, które podkreślają treść i ton wypowiedzi. Nie przerywamy bez powodu, lecz możemy zadawać pytania, jeżeli nie jesteśmy czegoś do końca pewni. Pokazujemy, że uważnie śledzimy tok wypowiedzi, od czasu do czasu komentując argumenty. Dajemy wtedy dowód tego, że nadal je rozumiemy, na bieżąco wyjaśniając drobne rozbieżności, wynikające z takiego, a nie innego doboru słów. To tak naprawdę trudne nie jest, a nauczenie się tych technik daje nam ogromne korzyści, wzbudzamy zaufanie i dajemy w ten sposób dowód swoich kompetencji.
Rozdział III
Czy ktoś mnie słucha? - czyli o zebraniach
Ogólne zasady prowadzenia zebrań:
Na jego początku określamy cel potkania i czas trwania;
Omawiamy wszystkie bez wyjątku zaplanowane kwestie;
Rozpoczynamy dyskusję na temat każdej pozycji, prosząc o wypowiedzi poszczególne osoby;
Dbamy o to, by pojedyncza osoba nie zdominowała dyskusji;
Zwracamy uwagę, gdy ktoś odbiega od sedna sprawy;
Nie krytykujemy złośliwie mniej sensownych uwag;
Tłumimy konflikty w zalążku, pozwalamy jednak na istnienie pewnych rozbieżności w poglądach (mogą być twórcze);
Dokonujemy od czasu do czasu podsumowań, tego, co zostało ustalone, wskazując na to, co kto ma przygotować i na kiedy;
Jeżeli przewidujemy następne zebranie, określamy jego cel i odpowiednie osoby prosimy o przygotowanie określonych danych;
Sens zebrania polega na rozwiązywaniu bieżących problemów, nie na wyszukiwaniu nowych. Dużo zależy od prowadzącego zebranie, który raczej powinien być nastawiony na odbiór, pozwalając wypowiedzieć się każdemu, niż na utrzymanie dyscypliny za wszelką cenę. Na tyle, na ile to możliwe, należy zadbać o to, by zebranie było interesujące, warto przygotować odpowiednią ilość jakichś kopii zestawień lub wykresów obrazujących omawiany problem, co daje większe szanse na to, że zyskamy słuchaczy dzięki bezpośredniemu `zmuszeniu' ich do tego, by poświęcili swoją uwagę mówiącemu. Należy pamiętać o jednym: trzeba bardzo dbać o przeciągnięcie uwagi zebranych. Jeżeli zacznie się nudzić chociaż jedna osoba, wówczas zwiększa się ryzyko, iż komuś jeszcze nuda się udzieli.
Unikajmy gestów świadczących o zdenerwowaniu lub zniecierpliwieniu. Na pewno nie jest to łatwe, nawet, jeśli chodzi o kwestie dużej wagi. Podobno nawet Jacques Chirac w czasie debat Zgromadzenia Narodowego robił sobie figurki z papieru. Odebranie tego jako objawu lekceważenia i znudzenia raczej nie mija się z prawdą.
Istnieje kilka sposobów, które mogą pomóc w zwalczaniu niechęci do różnego rodzaju zebrań:
Staranne przygotowanie się, świadczące o poszanowaniu wszystkich zebranych;
Nie ma sensu podnosić głosu, wywołuje to często efekt przeciwny do zamierzonego - zamiast uciszyć lub zwrócić na siebie uwagę, wzmaga się zamieszanie;
Stawanie w obronie niesprawiedliwie atakowanych;
Podziękowanie dla tych, którzy przyczynili się do owocnego przebiegu spotkania;
Rozpoczynanie i kończenie zebrania o wyznaczonej wcześniej godzinie;
Rozdział IV
Chciałyście równouprawnienia ?- To macie!
- czyli biznes po kobiecemu
Temu zagadnieniu należałoby poświęcić wiele uwagi. Nabrało już ono dużej wagi ze względu na coraz większy odsetek kobiet na wysokich, nadrzędnych stanowiskach i wzrost znaczenia ich pracy i kontaktów w przedsiębiorstwie, kontaktów, które one same kształtują.
Nierzadko kobiety - żony swoich mężów stanowią tzw. szarą eminencję. Żony prezydentów, ambasadorów to kobiety często pozostające w cieniu, a mające niejednokrotnie władzę większą od władzy formalnej. Takim przykładem może być Hilary Clinton, żona byłego prezydenta USA, Billa Clintona. W pełni zasługiwała na miano Pierwszej Damy. Wielu psychologów twierdzi, iż to jej Bill zawdzięczał takie poparcie społeczne. Wypowiadając się publicznie o skandalu z Moniką Levinsky, Hilary uratowała mocno zszarganą opinię męża.
Kobieta jako menedżer wnosi do kontaktów w przedsiębiorstwie (często zdominowanych przez mężczyzn) pewien czynnik humanistyczny, zwracając uwagę na psychiczne uwarunkowania determinujące zachowania. Jest to coraz bardziej widoczne, zwłaszcza dla męskiej części grupy, bo „grubiaństwo mężczyzn znika w obecności kobiety”.
Przedsiębiorstwa zakładane i prowadzone przez kobiety charakteryzują się często bardzo silnym poczuciem wspólnoty. Na czym polega i skąd się bierze kobieca solidarność? Ze świadomości konieczności połączenia swoich sił i wspierania się nawzajem w środowisku, w którym dominują mężczyźni.
Niezbędne są więc upór, determinacja i konsekwencja w działaniu. Mimo opinii, które się słyszy, od kobiety nadal się wymaga więcej niż od mężczyzny na takim samym stanowisku, a mniejsze są możliwości awansu i niższa płaca.
Na co kobieta powinna zwrócić szczególna uwagę w pracy?
Dawać dowody kompetencji, odbierając w ten sposób argumenty przeciwnikom jej awansu;
Nie wdawać się w rywalizację opartą na różnicy płci;
Bezstronnie wysłuchiwać opinii, bez względu na płeć rozmówcy;
Szczerze przyznawać się do zadowolenia z pracy z ludźmi kompetentnymi;
Nie wprowadzać radykalnych zmian, raczej stopniowo je wypracowywać;
Z umiarem wykorzystywać zalety własnej płci;
Pamiętać że przede wszystkim jest osobą na stanowisku, a dopiero później kobietą;
W kontaktach z mężczyznami - współpracownikami stosować subtelną mieszankę rygoru i otwartości;
Wyraźnie zaznaczać, że nie będzie się tolerowało zbytniej poufałości;
Rozdział V
Spotkania towarzyskie przy stole- co i jak organizować?
Jedzenie jest jedną z podstawowych czynności fizjologicznych. W ostatnich latach nabiera jednak coraz większe znaczenie jako jedna z form kontaktów międzyludzkich. Ta najbardziej podstawowa funkcja nie jest tu najważniejsza. Należy zatem wiedzieć, co, kiedy, w jakiej kolejności się podaje, od czego to zależy, jak ustalać menu, zaplanować niemal każdy szczegół. Bez tej znajomości, nie ma co ukrywać, można popełnić karygodne błędy, które mogą wpłynąć bardzo niekorzystnie, na to, jak będziemy postrzegani przez otoczenie. Znajomość pewnych zasad jest niezbędna nie tylko na bankietach, obiedzie u ambasadora, ale przeze wszystkim w codziennym życiu. Najważniejszą rolę w tej dziedzinie życia odgrywa estetyka i umiar. Dotyczy to zarówno gospodarzy, jak i gości.
Goście muszą być powiadomieni, na jakiego rodzaju przyjęcie są zaproszeni, a także z jakiej okazji jest ono organizowane, by mogli dostosować swój strój do sytuacji.
Punktualność przede wszystkim. Wprawdzie goście często się spóźniają, gospodarze muszą być przygotowani na godzinę, na którą zaprosili gości.
Gospodarz musi zadbać o odpowiednią odległość pomiędzy nakryciami, tak by goście nie przeszkadzali sobie nawzajem. Niestety niezbyt często się o tym pamięta. Wiem z własnego doświadczenia. Na mojej studniówce zdarzył mi się pewien incydent. Stoły z jedzeniem były poustawiane bardzo blisko siebie, tak, że wykonanie jakiegokolwiek ruchu było bardzo utrudnione. Odległość między mną a osobą siedzącą za moimi plecami wynosiła ok. 10 cm, podobnie było z osobami siedzącymi obok mnie. Przy każdym ruchu trzeba było uważać, by kogoś przypadkiem nie potrącić. W tych warunkach trudno było się skupić na tym, co się miało przed sobą. Tak więc skupiona na rozmowie, nie zwróciłam uwagi na to, gdzie ląduje moja dłoń. A wylądowała ona na widelcu umieszczonym w salaterce z surówką. Uderzony widelec wyleciał w górę, wyrzucając połowę zawartości salaterki na stół, ubrania i włosy osób siedzących dookoła mnie. Podobno marchewkę we włosach miały też osoby z sąsiedniego stolika.
Czego więc nie robimy?
Nie staramy się umieścić jak największej ilości osób na jak najmniejszej przestrzeni, bo jak widać, nieprzewidziane wypadki mogą popsuć atmosferę (na mnie na szczęście nikt się nie obraził, raczej dostarczyłam powodów do śmiechu, ale nie zawsze wszystko zostaje wybaczone), a nawet stwarzać zagrożenie dla biesiadujących (latające widelce lub inne sztućce). Optymalna odległość pomiędzy nakryciami wynosi 60 cm. Może być mniejsza, jeśli stół jest okrągły. Pozwala ona na swobodę i nieskrępowane ruchy, nie utrudnia jedzenia i nie sprawia problemów kelnerom, którzy mają dobry dostęp do obsługiwanych osób.
Nakrycie stołu i ustalanie menu
Stół powinien być udekorowany kwiatami, przykryty obrusem, koniecznie świeżym i czystym, wyprasowanym. Dobrze jest położyć pod nim jakąś miękką tkaniną, tłumiącą odgłosy stawianych talerzy, kieliszków, kładzionych sztućców. Na stole powinny znajdować się serwetki stanowiące estetyczne dopełnienie obrusu. Przed każdym z gości stoi talerz podstawowy, na nim umieszczamy serwetkę. Kieliszki ustawia się po prawej stronie, według kolejności ich użycia. Sztućce: po lewej stronie, pierwszy od lewej- widelec do przystawki, widelec do ryby, później do dania mięsnego; po prawej stronie łyżkę i noże. Nad talerzem- łyżeczka lub widelczyk do deseru.
Ustalenie menu nie jest sprawą prostą.. Należy uwzględnić nie tylko to, by zrobić jak najlepsze wrażenie na gościach. Trzeba w miarę możliwości dostosować rodzaje potraw do gustu, upodobań gości, a także uwzględnić ich zwyczaje i porę dnia.
Nietaktem jest podawanie samych potraw mięsnych, gdy pośród gości mamy osoby nie jadające mięsa z różnych przyczyn (religijnych, światopoglądowych), ale nie tylko z tego względu. Nietaktem jest także zmuszanie do jedzenia i argumentowanie: „bo się zmarnuje”.
Ważne jest przestrzeganie zasad kolejności potraw:
przystawka
zupa
dania rybne
dania mięsne
sery
deser
owoce
kawa
Z tych potraw nie trzeba podawać wszystkich, można wybrać część, przy zachowaniu odpowiedniej ich kolejności. O ile pewne gafy w kontaktach towarzyskich mogą (ewentualnie) zostać wybaczone, o tyle w kontaktach biznesowych są już właściwie katastrofą.
Kilka dobrych rad
Jak cię widzą, tak cię piszą
-czyli na co należy zwracać uwagę przy ubiorze
Zasady doboru stroju:
Noszenie rozpiętej marynarki jest absolutnie niewskazane; w stroju dwurzędowym zapinamy wszystkie guziki, siadając rozpinamy dolny, w jednorzędowym zapinamy i rozpinamy przy siadaniu jeden guzik;
Nie chodzimy z rozpiętym kołnierzykiem i poluzowanym krawatem
Ubranie i dodatki powinny stanowić jedną całość;
Nogawki spodni powinny z przodu sięgać butów, z tyłu sięgać prawie do obcasów;
Nie wkłada się brązowych pantofli do ubrania wizytowego, nie łączymy ich również z kolorem granatowym;
W złym guście jest obwieszanie się ozdobami, mężczyzna powinien poprzestać na spinkach do mankietów, kobieta może sobie pozwolić na nieco więcej, byle z umiarem;
Nie nosimy tych samych ubrań dwa dni z rzędu
Unikamy kolorów krzykliwych, zarówno jeśli chodzi o strój, a w przypadku kobiet makijaż;
Mężczyźni powinni dbać o to by skarpetki były na tyle długie, żeby zasłaniały kostki u nóg, ich kolor dobiera się do koloru koszuli, swetra, ewentualnie krawata;
Gdy cię nie widzą
-czyli kilka słów o korespondencji
Na co zwracamy szczególną uwagę:
Na dobór formy do treści;
Na błędy ortograficzne, które zawsze rzucają się w oczy, warto więc się upewnić, czy pisownia jest poprawna;
Na to, by nie pomylić się w nazwisku lub tytule adresata;
By nie rozwlekać niepotrzebnie listu, czy notatki, przechodzić jak najszybciej do sedna sprawy;
Zawsze mieć przy sobie kilka wizytówek, wręczanie ich powinno być dyskretne;
Podstawowe umiejętności menedżera z klasą
-podsumowanie
Jest to profesja, w której nie sprawdzą się ci, którzy nie potrafią nawiązywać nowych kontaktów, rozmawiać z nowopoznanymi ludźmi, nie umieją zachować się w trudnych sytuacjach, gdzie trzeba się wykazać konkretnymi umiejętnościami, lub szybko i skutecznie reagować. Dobry menedżer powinien jednak nie tylko posiadać pewne określone cechy charakteru, ale też właściwie się prezentować, zarówno w życiu zawodowym jak i prywatnym. Mawia się: jak cię widzą, tak cię piszą. A dla menedżera jest to kwestia życia lub śmierci (zawodowej, oczywiście). Menedżer raczej nie powinien być osobą kontrowersyjną, powinien sprawiać wrażenie fachowca w swojej dziedzinie, osoby, z którą należy się liczyć i nigdy jej nie lekceważyć. Mile widziana byłyby: powściągliwość, która budzi zaufanie (na zasadzie: krowa, która dużo ryczy, mało mleka daje), opanowanie, a także znajomość zasad savoir-vivre`u. Niezbędne natomiast są zdolność trwania przy swoim zdaniu i umiejętność przekonania do niego innych, kreatywność, obycie towarzyskie niezbędne przy zawieraniu nowych (zwłaszcza korzystnych, ale nie tylko) znajomości, posiadanie własnego zdania na prawie każdy temat, umiejętność słuchania, szybkiego kojarzenia faktów i robienia dobrej miny do złej gry (nie ukrywajmy, dobry menedżer powinien być dobrym aktorem). Można tak właściwie wymieniać w nieskończoność.
Jeśli chodzi o kontakty towarzyskie, to powiedzmy sobie szczerze, wszystko w dzisiejszym świecie opiera się na znajomościach z odpowiednimi ludźmi. Bez kontaktów towarzyskich, nie da się raczej zaistnieć. Dlatego też przy poznawaniu nowych ludzi, należy robić jak najlepsze wrażenie. Trzeba więc znać zasady etykiety towarzyskiej. Wydaje się, że każdy powinien znać pewne podstawowe zasady, które ułatwiają życie i sprawiają, że inni patrzą na nas przychylniej. Praca menedżera polega na częstym obcowaniu z ludźmi, dlatego łatwość nawiązania kontaktów z otoczeniem jest tak ważna. Gwarancją nawiązania efektywnych kontaktów jest asertywność. Polega ona na wierze we własne możliwości, pielęgnowaniu pozytywnego stosunku do siebie i innych. Praca w takim zawodzie wymaga posiadania pewnych określonych cech charakteru, takich jak np. przebojowość. Trzeba jednak uważać, by nie być agresywnym, nie narzucać własnego zdania, nie popadać w despotyzm. Zachowanie dobrego kontaktu z podwładnymi i klientami jest kwestią priorytetową, stanowczość jest mile widziana. Nieustępliwość może prowadzić do konfliktów, przez które może dojść do utraty szacunku innych osób, co utrudnia lub wręcz uniemożliwia skuteczną pracę. Bardzo szkodliwy jest także brak pewności siebie, który powoduje, że taki menedżer jest po prostu nieskuteczny.
Wiele się wymaga od menedżerów w dzisiejszych przedsiębiorstwach. Często są to żądania sprzeczne, bo dobry menedżer musi być jednocześnie konsekwentny i elastyczny, agresywny, ale i mieć dobry kontakt z ludźmi. Pewne predyspozycje psychiczne są nieodzowne, także bystrość, pewność siebie i wiara we własne możliwości.
Przy tym wszystkim należy umieć odpowiednio się zachować w każdej sytuacji, znać etykietę towarzyską. Zawód ten wymaga pewnej dwuznaczności, umiejętności pogodzenia potrzeby sprawnej organizacji pracy ze zmiennością jej otoczenia. Można to najtrafniej określić słowami Arthura Schopenhauera: „Nie masz żadnej szansy, ale ją wykorzystaj”. Nie jest sztuką wykorzystanie nadarzającej się okazji, sztuką jest dostrzeżenie jej tam, gdzie właściwie nie powinno jej być. I to powinien umieć.
Źródła, które zostały wykorzystane w powyższej pracy:
Armstrong Michael: Jak być lepszym menedżerem, Warszawa 1999, Dom Wydawniczy ABC
Schopenhauer Arthur: Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów, Kraków 1973, Wydawnictwo Literackie
Pietkiewcz Edward: Dobre obyczaje, Warszawa 1987, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych
Pietkiewcz Edward: Savior- vivre dla każdego, Warszawa 1997, Świat Książki
Pietkiewicz Edward: Dyplomaci
Protard Olivier, Szigeti Pierre-Allain: Savoir-vivre na usługach twojej firmy, Warszawa 1993, SORBOS
Wykorzystane ilustracje są autorstwa Martina Veyrona
Źródła, które zostały wykorzystane w powyższej pracy:
Armstrong Michael: Jak być lepszym menedżerem, Warszawa 1999, Dom Wydawniczy ABC
Schopenhauer Arthur: Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów, Kraków 1973, Wydawnictwo Literackie
Pietkiewcz Edward: Dobre obyczaje, Warszawa 1987, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych
Pietkiewcz Edward: Savior- vivre dla każdego, Warszawa 1997, Świat Książki
Pietkiewicz Edward: Dyplomaci
Protard Olivier, Szigeti Pierre-Allain: Savoir-vivre na usługach twojej firmy, Warszawa 1993, SORBOS
Armstrong Michael: Jak być lepszym menedżerem
Klasyczna teoria zarządzania
Armstrong Michael Jak być lepszy menedżerem
Pedler, Burgoyne, Boydell A Manger`s Guide to Self- Development
Protard Olivier, Szigeti Pierre-Allain: Savoir-vivre na usługach twojej firmy
Protard Olivier, Szigeti Pierre-Allain: Savoir-vivre na usługach twojej firmy
Protard Olivier, Szigeti Pierre-Allain: Savoir-vivre na usługach twojej firmy
Edward Pietkiewicz „Dyplomaci”
Edward Pietkiewicz „Dyplomaci”