Lądowanie aliantów na Sycylii
Celem operacji "Husky" było zdobycie Sycylii i stworzenie przyczółka do inwazji na kontynent oraz umocnienie panowania aliantów w środkowym basenie morza Śródziemnego. Plan przewidywał zmasowane uderzenia lotnictwa na flotę i siły lotnicze faszystów co zapewnić miało panowanie na morzu i w powietrzu, następnie wysadzenia wojska na południowym wybrzeżu Sycylii, utworzenie przyczółka głębokiego na 25-30 km. i szerokiego na 160 km. i skierowania natarcia na północ i północny-zachód w celu opanowania całej wyspy.
Wojska brytyjskie wylądować miały w sektorze od Syrakuz do Pachino a wojska amerykańskie lądować miały między Scoglitti i Licata. Rejon działania spadochroniarzy brytyjskich wyznaczono na zachód od Syrakuz, amerykańskich natomiast na północ o Geli. Wojska powietrzno-desantowe miały wiązać siły ochrony wybrzeża, opanowywać lotniska i stworzyć korzystną sytuację do lądowania sił głównych.
Na siły sprzymierzonych mające dokonać inwazji składały się: 8 armia brytyjska pod Montgomerym i 7 armia amerykańska pod Pattonem, zorganizowane w 15 grupę armii pod dowództwem generała Alexandra. Głównodowodzącym całej operacji został generał Eisenhower. Całe zgrupowanie liczyło sobie 13 dywizji, 3 samodzielne brygady, 6 batalionów "komandosów" i "rangersów". Było to 478 tysięcy żołnierzy z tego 250 tysięcy Brytyjczyków i 228 tysięcy Amerykanów. Wsparcie morskie zapewniała brytyjsko-amerykańska flota Morza Śródziemnego podzielona na zgrupowanie wschodnie i zachodnie. Wsparcie lotnicze zapewniały floty powietrzne bazujące na Malcie, na Bliskim Wschodzie i w północno-zachodniej Afryce pod dowództwem Teddera. Łącznie do operacji zaangażowano 4 tysiące samolotów.
Desant rozpoczął się 9 lipca akcjami spadochroniarzy, jednak z powodu braku doświadczenia pilotów siły zostały rozproszone i nie mogły wykonać postawionych im zadań. Główny desant morski rozpoczął się nocą 10 lipca, atakujące wojska otrzymały potężne wsparcie artylerii okrętowej i lotnictwa. 8 armia brytyjska działająca na południowo-wschodnim wybrzeżu Sycylii, praktycznie nie napotkała oporu. Miało to związek z nastawieniem żołnierzy włoskich którzy masowo dezerterowali, morale tych jednostek było praktycznie zerowe. Po pierwszym dniu Brytyjczycy uchwycili przyczółek o długości 100 km i głębokości do 15 km. 7 armia amerykańska miała cięższą przeprawę ze względu na to iż część włoskich oddziałów została w porę zaalarmowana i mogła stawić opór. Kolejny problem pojawił się rano 11 lipca, na pozycję amerykanów kontratak wykonała dywizja pancerna "Hermann Goring", doszedł on niemal do samej plaży i zatrzymał go dopiero ogień z okrętów i samolotów.
Brytyjczycy bez walki zajęli Syrakuzy i kontynuowali ruch w głąb wyspy. Dywizja pancerna "Hermann Goring" została przeniesiona do sektora brytyjskiego natomiast na Amerykanów uderzyła 15 dywizja grenadierów pancernych. Natarcie aliantów trwało dalej na wszystkich kierunkach. 17 lipca Amerykanie zajęli Agrigento i kontynuowali natarcie w kierunku Palermo. Po początkowych sukcesach Brytyjczycy nieco ugrzęźli. 22 lipca Amerykanie zajęli Palermo odcinając tym samym 50 tysięcy Włochów na zachodzie wyspy, zmotoryzowane jednostki niemieckie w większości uciekają z powstałego kotła.
Jednostki niemieckiego 14 korpusu otrzymały rozkaz obrony Sycylii wzdłuż linii San Stefano- Nikozja- Katania, jednak wykonanie tego rozkazu siłami jakie mieli do dyspozycji było niemożliwe. Aż do 4 sierpnia trwało wypieranie Niemców. Tegoż 4 sierpnia rozpoczęło się ostateczne uderzenie sił sprzymierzonych. Tego samego dnia zajęta zostaje Katania, natarcie na wszystkich kierunkach postępowało zgodnie z oczekiwaniami. 16 sierpnia Amerykanie doszli do przemieści Mesyny i zajęli ją następnego dnia, na kilka godzin przed Brytyjczykami. Od pewnego czasu trwała wzmożona akcja ewakuacyjna oddziałów niemieckich z wyspy. Ostatecznie udaje się wywieźć 40 tysięcy żołnierzy niemieckich, 50 czołgów, 100 dział, sporą ilość zaopatrzenia i 62 tysiące żołnierzy włoskich.
Podsumowując wojska sojusznicze przeprowadziły skuteczną operację desantową, wyzwoliły Sycylię i stworzyły sobie przyczółek do inwazji na kontynent. Jednak nie udało się im wykorzystać nadarzającej się okazji do odcięcia niemieckiego 14 korpusu pancernego na wyspie, w efekcie został on niemal w całości ewakuowany i stanowił później ważne ogniwo w systemie obrony na kontynencie. Było to ze szkodą dla późniejszych operacji zaczepnych. Wojska alianckie powinny uderzać na kontynent bezpośrednio po opanowaniu Sycylii, to nie pozwoliłoby Niemcom stworzyć silnego systemu obronnego będącego w stanie stawić opór na półwyspie. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Miało to związek z rozbieżnościami jakie ciągle między sojusznikami istniały co do miejsca ostatecznej inwazji na kontynent. Pozwolono tym samym rozbudować Niemcom ich pozycje obronne we Włoszech.