Po zwycięstwie w Tunisie wojska sprzymierzone przygotowywały się przez dwa miesiące (15 V- 9 VII 1943) do inwazji i podboju Sycylii. Zamierzały one zaatakować okupowaną przez państwa Osi Europę, uderzając- jak wyraził się Churchill- "w sam dołek", tj. w strefie Morza Śródziemnego i wytrącić Włochy z wojny. Sycylia broniona była przez około dziesięć dywizji włoskich i trzy niemieckie, łącznie z 15 Dywizją Pancerną imienia Hermana Goeringa; oddziały te miały być wzmocnione w razie ataku. Generał Eisenhower, jako główny dowódca, powierzył zadanie inwazji Sycylii 15-tej alianckiej grupie armii pod dowództwem generała Alexandra. Grupa ta składała się z brytyjskiej 8 armii i amerykańskiej 7. Ta ostatnia, pod dowództwem generała Pattona, składała się z 1, 3, 9 i 45 dywizji piechoty, 82 dywizji powietrznej i 2 pancernej. Za wyjątkiem dywizji, która przybyła wprost z USA, wszystkie te oddziały były weteranami z Tunisu. Armia 8, dowodzona przez generała Montgomerry`ego, składała się z czterech brytyjskich dywizji piechoty, dwóch brygad i komandosów. Ponadto sprowadzono jedną dywizję kanadyjską dla łączności pomiędzy armiami brytyjską i amerykańską.
Strategia lądowań
Ostateczny plan ataku przewidywał, że Amerykanie wyruszą z północnej Afryki, wylądują na środkowym odcinku południowego wybrzeża Sycylii, oczyszczą zachodnią połowę wyspy, a następnie posuną się na wschód wzdłuż północnego wybrzeża do Etny, gdzie przyłączyliby się do nich Brytyjczycy, którzy mieli wylądować na południowym wschodzie i posuwać się w górę wzdłuż wybrzeża wschodniego. W ten sposób armie sprzymierzone miały złapać nieprzyjaciela w pułapkę na północno wschodnim krańcu Sycylii, odcinając wszelkie drogi ucieczki do Włoch poprzez cieśninę Messyny. Brytyjska i amerykańska piechota przerzucona transportowcami powietrznymi, w sile odpowiadającej jednej dywizji, miały wylądować na tyłach i zająć nieprzyjacielskie lotniska. Niestety oddziały te zostały zrzucone w odległości 45-75 km od swych celów (9-10 VII 1943); udało im się wprawdzie zdezorganizować nieprzyjacielskie linie komunikacyjne; nie zdołali jednak zająć lotnisk. W dniu rozpoczęcia inwazji ("D-Day"), wielka armada, składająca się z 3 266 statków, przewiozła z Afryki na Sycylię 160 000 wojska z 1 008 działami i 600 czołgami (10 VII 1943). Oddziały amerykańskie, zmęczone przeprawą przy burzliwym morzu, wylądowały pod osłoną artylerii morskiej i zabezpieczyły przyczółki w Licata, Gela i Scoglitti (11 VII 1943). Następnego dnia wokół Gela 100 niemieckich czołgów, stanowiących trzy kolumny zwróconego na trzy strony kontrataku, zagrażały wyparciem Amerykanów na morze. Zapora ogniowa zniszczyła wiele czołgów nieprzyjacielskich, a wytrwały opór 1 dywizji artylerii odparł przeciwnatarcie. Na wschód od Gela 45 dywizja zajęła i utrzymała lotnisko Biscari po całodziennych zaciętych wilkach (14 II 1943 ). Porażka ta kosztowała nieprzyjaciela 80 samolotów i panowanie w powietrzu nad Sycylią. Brytyjczycy wylądowali z przylądka Passero do Syrakuz (10 VII 1943), na wschodnim krańcu 150-km frontu, szybko pokonali opór na przyczółku i zajęli port w Syrakuzach (12 VII 1943). Następnie posunęli się na północ wzdłuż wybrzeża za Augustą, zwalniając tempa, gdy zaczęli się zbliżać do Katami. Wsparcie artyleryjskie piechoty stanowił ogień floty, stojącej wzdłuż wybrzeża. Kanadyjczycy ruszyli wachlarzowato na zachód, by spotkać się z Amerykanami w Ragusa.
Pochód amerykański
Gdy Amerykanie posunęli się na północ do Canicatti, opór nieprzyjaciela osłabł, gdyż Niemcy zdali sobie sprawę, że nie posiadali dość sił, by bronić całej wyspy i że Włosi stracili ochotę do walki. Wobec tego nieprzyjaciel zatrzymał Brytyjczyków na lewej flance i wycofał się w kierunku Etny, leżącej na północny wschód od ich prawego skrzydła i centrum, pozostawiając jedynie jedną dywizję dla osłony odwrotu. Była to ta sama strategia, którą Niemcy zastosowali w Tunisie. Celem ich było opóźnienie pochodu wojsk alianckich na Sycylii, a tym samym powstrzymanie ataków w innych punktach Morza Śródziemnego. Wojska amerykańskie posuwały się ze zdumiewającą szybkością przez tereny trudne i z niewielu drogami. Piechota i czołgi posuwały się na zachód, by zająć Agrigento (22 VII 1943), następnie w szybkim pochodzie przemierzyły w poprzek Sycylię, by zająć port w Palermo (30 VII 1943). Druga dywizja pancerna i trzecia piechoty przebyły około 108 km w przeciągu dwóch dni. Następnie, poprzedzani przez 45 dywizję, rozeszli się wachlarzowato na wschód wzdłuż północnej drogi przybrzeżnej w kierunku głównej linii obronnej nieprzyjaciela, która ciągnęła się na południowy wschód od punktu tuż na zachód od San Stefano di Camastra ku Troina. W międzyczasie 1 dywizja piechoty wraz z Kanadyjczykami posunęła się poprzez wzgórza środkowej Sycylii, by zająć Nicosię i Agirę (29 VII 1943). Góry wznoszą się tutaj do blisko 1 700 m wysokości, a grzbiet górski Troina leży po drugiej stronie doliny, w której nieprzyjaciel zniszczył biegnącą przez nią drogę i pobudował liczne zapory. Pierwsza dywizja piechoty przypuściła atak na Troinę wzdłuż tej drogi i w górę po stokach górskich, staczając najzaciętsze walki kampanii sycylijskiej (29 VII- 5 VIII 1942). Ataki bombowe samolotów A36 i B25 oraz ciężkie bombardowanie skoncentrowanej artylerii, wspierające atak oskrzydlający od południa, zmusiły nieprzyjaciela do wycofania się. W tym samym czasie Brytyjczycy okrążyli Latanię na wschodnim wybrzeżu przez zajęcie Palermo. Centrum nieprzyjacielskie załamało się pod Adrano, a wojska ich wycofały się wewnątrz trójkąta, którego szczytem była Messyna.
Odwrót niemiecki
Odwrót niemiecki został przyspieszony dzięki zastosowaniu przez sprzymierzeńców nowego posunięcia strategicznego, które przyczyniło się następnie do poddania się Włoch. Generałowie Hitlera i Mussoliniego oświadczyli im w Weronie (19 VII 1943), że ponieważ trudno będzie obronić półwysep włoski przeciwko alianckim siłom morskim, siły osi muszą wyewakuować Włochy po dolinę rzeki Padu, gdzie można by umocnić głęboką linię obronną, broniącą dostępu do przemysłowych obszarów na północy. Wobec tego wojska nieprzyjacielskie otrzymały rozkaz wycofania się z Sycylii (1 VIII 1943), gdy tylko będzie można przygotować statki i artylerię dla osłony przeprawy przez cieśninę Messyny. Amerykańskie i brytyjskie wojska parły w tym kierunku od zachodu i południa poprzez pola minowe, zapory drogowe i przez przejścia górskie, gdzie skały rozsypywały się i waliły w dół pod ogniem artylerii. Dwukrotnie wojska amerykańskie wspomagane przez flotę wylądowały na tyłach nieprzyjacielskich wzdłuż wybrzeża północnego. Za pierwszym razem linia niemiecka pękła pod niespodzianym atakiem (8 VIII 1943) oddziałów, które wylądowały w Torrenova i zajęły San Agata di Militello (11-12 VIII 1943). Drugi atak od strony morza został przypuszczony wokół przylądka Orlando, celem odcięcia nieprzyjaciela od linii komunikacyjnych, wiodących na południe ku Rondazzo; bohaterskie jednak oddziały napotkały wokoło na nieprzyjacielskie pozycje na grani wzgórz (12 VIII 1943). Oddziały amerykańskie poniosły ciężkie straty do chwili, gdy reszta pułku przybyła im na pomoc pod Brolo. W międzyczasie jednostki amerykańskie, posuwające się od środka wyspy na północny-wschód, zajęły punkt kluczowy w Randazzo (13 VIII 1943). Zaczął się teraz wyścig, by okrążyć nieprzyjaciela, zanim zdoła ewakuować z wyspy wszystkie swe wojska. Oddziały frontowe prześcigały się w marszu wzdłuż trzech dróg, wiodących do Messyny. Alianckie siły powietrzne i morskie uniemożliwiły usiłowania nieprzyjaciela, by wymknąć się przez wąską 6km cieśninę Messyńską. Pomimo to niemiecka osłona powietrzna i silny ogień z baterii przybrzeżnych umożliwiły wrogowi ewakuację około 88 000 wojska w grupach po dwadzieścia statków i barek. Między wojskami, które zdołały się wycofać, znajdowały się oddziały dywizji pancernej im. Hermana Goringa, która walczyła potem uparcie we Włoszech. Gdy amerykańska 3 dywizja piechoty doszła do Messyny, a tuż za nią zjawiły się jednostki brytyjskie, nieprzyjaciel wycofał się już do Włoch, pozostawiając za sobą składy zapasów (7-16 VIII 1943). Sycylia została zdobyta w przeciągu 38u dni. Wzięto do niewoli 100 000 jeńców nieprzyjacielskich, a 12 000 nieprzyjaciół poległo lub było rannych. Alianci zdobyli lub zniszczyli 267 samolotów i 188 czołgów. Straty własne w ludziach wynosiły 25 000, w czym straty amerykańskie doszły do 1400. Zdobycie Sycylii przyspieszyło załamanie się Włoch, a Morze Śródziemne stało się obecnie bardziej bezpieczne dla konwojów alianckich. Włochy stały otworem dla inwazji.