Dostępy dożylne- pielęgnacja wkłucia
Płynoterapia.
KRYTERIA WYBORU DOSTĘPU ŻYLNEGO
Odporność żyły na działanie podawanych do niej płynów i leków(osmolarność i pH)
Przewidywany czas wlewu
Stan układu żylnego
Dostępność poszczególnych naczyń
Możliwość wystąpienia powikłań
Wygoda pacjenta
Wskazania do nakłucia żyły obwodowej
Rutynowe pobrania krwi
Rutynowe wstrzyknięcia leków
Krótkotrwałe leczenie płynami
Podawanie leków i płynów o osmolarności poniżej 800mosm/l
Szybkie przetoczenie dużej objętości płynów
WSKAZANIA DO ZAŁOŻENIA CEWNIKA DO ŻYŁY GŁÓWNEJ
NAGŁE
Zatrzymanie krążenia
Wstrząs
Brak żył obwodowych
PLANOWE
Długotrwałe leczenie płynami i żywienie pozajelitowe
Pomiary hemodynamiczne
Pewniejszy i długotrwały dostęp żylny
Hemodializa ;chemioterapia ;elektrostymulacja
UWAGA !!!!!
W każdym przypadku przed nakłuciem żyły centralnej należy rozważyć, czy korzyści płynące z takiego dostępu przewyższają niebezpieczeństwo powikłań.
Główne dostępne żyły centralne
Żyła szyjna wewnętrzna
Żyła podobojczykowa
Żyła udowa
Zasady obowiązujące podczas cewnikowania żyły centralnej
Pisemna zgoda chorego /jeśli przytomny/
Ułożenie chorego
Zachowanie wszystkich zasad jałowości chirurgicznej
Kontrola położenia cewnika
( rtg, ekg ,swobodny wypływ krwi)
NAJCZĘSTSZE POWIKŁANIA ZWIĄZANE Z CEWNIKIEM
Odma opłucnowa
Krwiak w okolicy wkłucia
Nieprawidłowe położenie cewnika
Nakłucie tętnicy szyjnej
Zakażenie w okolicy wkłucia
Zakrzep cewnikowanej żyły
Zastosowanie
Premedykacja
Wprowadzenie, kontynuowanie, wyprowadzenie ze znieczulenia
Prowadzenie leczenia p/bólowego, sedacja,
Podawanie płynów, uzupełnianie objętości śródnaczyniowej
Reanimacja
Ciągły wlew dożylny
Podawanie leku w określonej dawce w określonym przedziale czasowym przy użyciu tzw.strzykawek automtycznych
Stężenie leku we krwi zależy od:
1.szybkości podawania
2.czasu półtrwania/T1/2
3.kumulacji leku we krwi
Zastosowanie
Indukcja,podtrzymywanie znieczulenia
Leczenie p/bólowe /PCA/
Podawanie leków silnie działających w leczeniu w Intensywnej Terapii
Płyny ustrojowe
Całkowita zawartość wody :
1.noworodek 70- 80% wagi ciała
2.mężczyzna 55-60%
3.kobieta 45-50%
Im więcej tkanki tłuszczowej ,im starszy organizm- mniej wody
Przestrzenie wodne
TBW/total body water/
1.płyn przestrzeni wewnątrzkomórkowej-
30 - 40% ciężaru ciała
2.płyn przestrzeni pozakomórkowej/ osocze, płyn tkankowy, chłonka/ 20% c.ciała
3.płyn transkomórkowy /płyn mózgowo-rdzeniowy,płyn w jamach ciała/ok.3%
Osocze
Składowa płynów pozakomórkowych
5% ciężaru ciała
Krew -
7.5% ciężaru ciała /70- 80 ml/kg c.c
Skład jonowy płynów /mmol/l
Potas - główny kation wewnątrzkomórkowy
Osmolarność płynów ustrojowych
Stężenie molarne rozpuszczonych cząsteczek w litrze roztworu
Osmolarność osocza wynosi
290 -300 mosmol/l
=/stężenie Na w mEq/+ 5/ x 2
Fizjologiczne zapotrzebowanie na płyny i elektrolity
Dostarczanie wody:
Płyny- ok.2,5 l/24 godziny/w tym woda z pokarmów stałych/
Woda oksydacyjna ok.300 ml/24 godz.
Utrata wody:
Diureza 600 - 2000 ml/24 godz.
Perspiratio insensibilis/parowanie niewidzialne/ ok.900 ml/24 godz.
200-400 ml -skóra
400- 600 ml- płuca
Zapotrzebowanie cd
Woda 25 - 40 ml/kg osoby dorosłe
u dzieci zapotrzebowanie większe/zależne od wagi, wieku dziecka/
Wchłanianie w jelicie
Odwodnienie
Nadmierna utrata wody
1.odwodnienie izotoniczne/utrzymane stężenie Na/zachowana osmolarność,zmniejszenie przestrzeni pozakomórkowej/w tym osocza/
2.odwodnienie hypertoniczne/większa utrata wody niż Na/wzrost osmolarności- odwodnienie komórek
3.odwodnienie hypotoniczne/niskie stężenie Na, utrata wody/przemieszczanie wody do komórek, zmniejszenie przestrzeni pozakomórkowej
Przewodnienie
Nadmierna podaż wody, zmniejszenie diurezy
hypertoniczne
hypotoniczne
Zaburzenia elektrolitowe
K+ 3,8 - 5,6 mEq/l
Hypokaliemia < 3,8
najczęstsze zaburzenie u pacjentów operowanych
Hyperkaliemia> 5,6 mEq/l
Hipokaliemia < 3,5 mEq/l
Utrata:
Drogą przewodu pokarmowego (odsysanie treści żołądkowej, wymioty)
Drogą nerek (rzeczywista utrata, leki moczopędne)
Objawy hipokaliemii:
Osłabienie mięśni
Zaburzenia rytmu serca (skurcze dodatkowe), migotanie komór
Hypokaliemia
Wzrost pobudliwości mięśnia sercowego
Zwiększenie możliwości występowania zaburzeń rytmu
Wydłuża działanie leków zwiotczających
Powoduje osłabienie motoryki przewodu pokarmowego/zaburzenia pooperacyjne/
Hypokaliemia
↓ K o 1 mEq/l = niedobór ok.200 mEq
Uzupełnianie niedoboru:
niedobór K =/4,5 mEq/l -akt.stężenie/
x 0,4 c.ciała + 50
Hipokaliemia < 3,5 mEq/l
Dobowa podaż potasu - 40-60 mEq
W przypadku niedoboru:
uzupełnianie doustne
uzupełnianie dożylne:
powoli 10 mEq/h (ból, arytmie)
do żyły obwodowej
roztwory o stężeniu < 40 mEq/l
Hyperkaliemia
K > 5,6 mEq/l
Możliwość:
Zaburzenia rytmu pracy serca
Migotanie komór
Zatrzymanie krążenia
Hiperkaliemia > 5,2 mEq/l
Przyczyny:
Przesunięcie z komórek do przestrzeni pozakomórkowej
Utrudnione wydzielanie przez nerki
Niewydolność nadnerczy
Hiperkaliemia > 5,2 mEq/l
Objawy hiperkaliemii:
Osłabienie mięśni
Zaburzenia przewodnictwa, asystolia
Objawy zaczynają się pojawiać, gdy stężenie potasu w surowicy wynosi > 6,5 mEq/l, zawsze są obecne >8 mEq/l
Śródoperacyjne podawanie płynów
1.Pokrycie zapotrzebowania podstawowego
2.Uzupełnienie strat spowodowanych zabiegiem operacyjnym
Podawanie płynów
Niedobór płynów u dorosłych po przerwie nocnej:500 ml płynu w ciągu pierwszych 30-40 min znieczulenia
Pacjenci bez zaburzeń gospodarki wodno -elektrolitowej powinni otrzymać 600-1000 ml podczas 1- 2 godzinnej operacji
Małe zabiegi operacyjne-
zapotrzebowanie na płyny
Pokrycie tylko podstawowego zabezpieczenia
Małe zbiegi operacyjne
1.zabiegi okulistyczne
2.zabiegi mikrochirurgiczne ucha ,krtani
3.operacje kończyn przy niedokrwieniu
4.cystoskopie, bronchoskopie
5.biopsje
Rozległe zabiegi operacyjne
Utrata płynów:
Parowanie płynów/otrzewna,jelita,opłucna/
Oddzielenie płynu w wypreparowanych tkankach, usuniętych narządach
Utrata krwi
Kontrola leczenie płynami
Częstość akcji serca
RR
OCŻ
Wydalanie moczu
Ht.,Hb.
Na,K
Płyny stosowane do leczenia w okresie okołoperacyjnym
1.Krystaloidy
2.Koloidy/płyny osoczozastepcze/
3.Preparaty krwi
KRYSTALOIDY
Roztwory elektrolitów
Roztwory niskocząsteczkowych węglowodanów
Krystaloidy - zalety
Łatwo dyfundują przez błony naczyń włosowych
Nie wywołują reakcji uczuleniowych
Zazwyczaj izotoniczne
Łatwe do podawania
W elektrolitowych - skład zbliżony do składu osocza
Krystaloidy -wady
Szybko opuszczają łożysko naczyniowe
tylko ok.1/3 pozostaje w łożysku
Krystaloidy - zastosowanie
1.Pokrycie zapotrzebowania podstawowego w okresie okołoperacyjnym
2.Uzupełnianie strat płynów
Rodzaje krystaloidów
0,9% roztwór NaCL
PWE
Roztwór Ringera
Roztwór Ringera mleczanowy
5%,10 % roztwór Glukozy
Płyn pediatryczny
Koloidy
Roztwory substancji wielocząstkowych
Używane jako środki osoczozastępcze
Uzupełniają niedobór płynu śródnaczyniowego
Wywierają efekt objętościowy/dłużej pozostają w łożysku, nie przechodzą przez błony naczyń włosowatych, wywierają ciśnienie onkotyczne -ściągają wodę do łożyska naczyniowego
Koloidy
1.Naturalne:
Osocze
Albuminy
2.Sztuczne:
Pochodne skrobi
Dekstrany
Pochodne żelatyny
Koloidy - zastosowanie
Wyrównywanie strat płynowych w okresie okołooperacyjnym
Uzupełnianie strat krwi
Osiąganie hemodilucji
Z wyboru: koloidy sztuczne
Preparaty sztuczne
Dekstrany:
1.wielocukry
2.wydalane przez nerki/w ciągu ok.10 dni/
3.mogą powodować zaburzenia krzepnięcia
4.mogą wywoływać reakcje alergiczne
Preparaty:Dekstran 40000, 70000/po 500 ml/
Dekstran - dawkowanie
15 ml/kg/24 godz.
Maks. 1500 ml/24 godz.
Hydroksyetylowana skrobia HAES
Pochodna amylopektyny ze zbóż,kukurydzy + podstawione cząstki glukozy
Czas działania od 4 - 6,8 godz.
Powoduje efekt objętościowy
Mniej zaburzeń krzepnięcia, reakcji alergicznych
Może przejściowo zaburzać funkcję nerek
Preparaty HAES
6% r-r HAES
10% r-r HAES
Voluven
Po 500 ml
Dawka bezpieczna;
Do 50 ml/kg/24 godz.
Żelatyna
Pochodne kolagenu
Wydalane z moczem
Czas działania 2 - 3 godzin
Roztwory 3-5%
Mogą powodować reakcje alergiczne