Taoizm

Taoizm zrodził sie w Chinach pod wpływem obserwacji zmian zachodzących w przyrodzie. Obserwowano bowiem cykliczność przemian zarówno dobowych jak i rocznych. Na podstawie tych przemian oznakowano dwa podstawowe pierwiastki - elementy przeciwstawne sobie, a zarazem dopełniające się. "In" był elementem charakteryzującym bierność, zimno, noc. " Jang" oznaczał natomiast słońce, aktywność, dzień i ciepło.

Chińczycy przyjęli również zasadę, iż świat złożony jest z 5 elementów t.j. ogień, woda, ziemia, drzewo, metal, każdy z nich następuje kolejno po sobie i chociaż zwalczają się wzajemnie, stanowią całość.

Charakterystyczny dla taoistów jest brak wartościowania tych jakości i żadna z nich nie jest lepsza ani gorsza od drugiej, ale jednakowo istotna. Ich następstwo zostało określone jako Tao - niezmienny porządek rzeczy, na który człowiek nie ma wpływu i nonsensem jest przeciwstawianie się mu, ponieważ po nocy przychodzi dzień, a po zimie wiosna i nikt nie jest w stanie temu zapobiec.

Odpowiednikiem przyrody jest sfera działań ludzkich, ma ona swój ustalony bieg, który trzeba umieć zrozumieć i dostosować się do niego. Termin " taoizm" pochodzi od kluczowego słowa " tao ", podstawowym jego znaczeniem była "droga", choć interpretowano je różnie.




Czołowym mistrzem szkoły taoistycznej był ok. III w p.n.e. Lao Tsy, twórca traktatu Tao-te-king.

Jego podstawowe idee to: rytm życia, nieingerowanie w jego porządek, pochwała skromności, pokoju, poddanie się rytmowi nieuniknionycch przemian i życie zgodne z Tao.

Lao-tsy uważał, iż świat istniał zawsze, nikt go nie stworzył, nie ma istot nadprzyrodzonych, rządzących światem ani ludźmi. Już w tym samym wieku taoizm zaczął wchłaniać elementy wierzeń magicznych.

Religia taoistyczna jest odmienna od filozoficznego systemu Lao- tsego od czasów dynastii Tang, obydwie cieszyły się wielkim powodzeniem.

W czasach nowożytnych istniały dwie główne sekty taoistyczne: pierwsza ortodoksyjna zwana cz`eng, dzieląca się na dwa odłamy fu-lu (magiczny) i k`o-kiao (rytualny).
Szkoła fu-lu praktykowała czarną magię i wywoływanie duchów, natomiast k`o-kiao skupiała się na badaniach rytuałów, obrzędów i strojów, które u taoistów zbliżone są nieco do buddyjskich.

Druga szkoła nazywała się cz`uan-czen i również podzielona była na dawa odłamy:
lien - jang (higieniczny) i fu - szy (dietetyczny).
Wyznawcy pierwszej praktykowali medytacje i specjalne praktyki seksualne w celu przedłużenia życia, druga, związana z medycyną i alchemią, poszukiwała eliksiru nieśmiertelności.

Prawdziwym źródłem religii taoistycznej była kombinacja starochińskiej mitologii, wierzeń ludowych i wpływów buddyzmu.
W odróżnieniu od systemu Lao-tsego religia taoistyczna stworzyła szereg bóstw, zbiory dzieł literackich rytuały i ceremonie.

---