Wiadomość od Archanioła Uriela przekazana przez Jennifer Hoffman
Poniedziałek, 5 luty 2008
Nasza duchowa podróż jest ścieżką do oświecenia, podczas której otrzymujemy wiele okazji, by uzdrowić siebie, wzrastać i uczyć się o sobie i innych. Kierując się do tego celu, szukamy nauczycieli i przewodników, którzy pomogą nam wzdłuż naszej ścieżki, szukając tych, co do których wierzymy, że już osiągnęli oświecenie albo że są bardziej oświeceni niż my. Skłaniamy się, by uwierzyć, że mogą dostarczyć nam lekcje służące oświeceniu i przyspieszające proces. Więc gdy stajemy wobec ludzi, który udzielają nam trudnych lekcji, wierzymy, że znaleźliśmy takich, którzy są mniej oświeceni niż my i zadajemy pytania naszemu własnemu poziomowi rozwoju duchowego. Ale patrzymy na to niewłaściwy sposób, ponieważ każdy jest oświecony w swojej własnej drodze
Oświecenie duchowe nie jest rozwijane albo osiąga stan mistrza. To jest część procesu rozwoju i wzrostu, którym jest nasza życiowa podróż. I to jest odmienne dla każdego z nas. Dla jednych oświecenie może oznaczać pokonywanie jakiegoś strachu albo wiary w coś. Dla innych to będzie osiągnięcie duchowego panowania. W ciągu całego życia możemy wznieść się o jeden poziom lub też przejść przez wiele poziomów wzrostu i oświecenia. Nasza zdolność do stania się oświeconym zależy od wielu rzeczy, w tym zawiera się nasza gotowość do uzdrowienia i wzrostu, nasza zdolność do nauki i oddanie się naszej duchowej podróży. Ale najbardziej to zależy od powodu, dla którego przyszliśmy uczyć się tutaj.
Każdy z nas urodził się wraz z lekcjami, których ma się nauczyć i przez cały czas uczymy się rozpoznawać nasze lekcje. Każdy w końcu rozpoznaje fakt, że pewne sytuacje i okoliczności powtarzają się w jego życiu. Podjęcie decyzji, czy wybieramy rozpoznanie i pracę z nimi, jest częścią procesu oświecenia. Być może ci, które wydają się nie wrastać duchowo, są duchowymi mistrzami, którzy przyszli nauczyć się o strachu i bólu. I trudności, których doświadczają, są częścią tego procesu nauki. Czy to sprawia, że oni są mniej oświeceni? Kto może o tym osądzić?
Przyciąganie trudnych nauczycieli nie jest krytyką oświecenia, z faktu, że przyciągnęliśmy ich, wynika, że związek istnieje i możemy się uczyć od siebie. Doświadczenie jest częścią naszej podróży. Tylko my wiemy, czego każde z nas potrzebuje nauczyć się uczestnicząc w tym doświadczeniu. Być może potrzebujemy uczyć się o sprzeciwie i lęku. Być może potrzebujemy być negatywną mocą, by pomóc jakiejś duszy w nauce. Być może potrzebujemy nauczyć się ustanawiać granice. Być może potrzebujemy nauczyć się kochać siebie. Każdy, doświadczając lekcji sam i za pośrednictwem innych, osiąga oświecenie. Ten proces jest różny dla poszczególnych osób.
Kiedy spoglądamy na oświecenie, jak na rodzaj duchowej hierarchii, zapominamy, że my jesteśmy we wszystkim doskonali i jesteśmy połączeni i wzajemnie uczymy się od siebie. Każda osoba jest zawsze na tak doskonałym poziomie oświecenia, jaki może osiągnąć w danej chwili swego życia. To jest indywidualny proces, więc nie można dokonywać porównań. Kiedy porównujemy, osądzamy siebie i innych. My nie jesteśmy wtajemniczeni w znaczenie albo nie cenimy czyichś lekcji, ponieważ nie jesteśmy zdolni w pełni ujrzeć kompletnego zakresu tego, czego ich dusza przyszła doświadczyć. To nie jest możliwe dla nas, by wiedzieć, czym są czyjeś lekcje, tak jak nie możemy wiedzieć, jak pewne doświadczenia są dla nich ważne.