Współczynniki przepuszczalności (transmisji) promieniowania słonecznego materiałów stosowanych na pokrycia kolektorów zebrano w tablicy 2.2. Najtrwalszym materiałem pokryciowym jest szkło har­towane i budowlane (do 50 lat) oraz teflon (20 lat). Inne materiały pokryciowe z tworzyw sztucznych wymagają wymiany po okresie zazwyczaj krótszym niż 5 lat. Jednakże, stosowanie w tych materiałach stabilizatorów ultrafioletowych (tj. małych ilości pigmentów absor­bujących promieniowanie ultrafioletowe) pozwala na wydłużenie czasu pracy pokrycia. Na przykład okres trwałości pleksi w tych przypadkach wydłuża się do 5 - 10 lat.

Tablica 2.2 Współczynnik przepuszczalności (transmisji) t promieniowania słonecznego materiałów stosowanych na pokrycie kolektorów słonecznych

Rodzaj materiału	Grubość mm	Przepuszczalność %
Poliwęglan	3,2	82 — 89
Poliester zbrojony włóknem szklanym	1,0	77 — 90
Szkło budowlane (hartowane)	3,0	86 — 93
Polietylen	0,1	91,0
PCW	0,25	88,0
Polimetakrylan metylu (pleksi)	3,2	84 — 92
Poliamid	0,1	91,0
Teflon poliwęglowy	2,5	96,0

Inne wymagania w stosunku do pokryć przezroczystych kolek­torów słonecznych to także odpowiednia wytrzymałość zapewniająca przejecie obciążeń od wiatru, deszczu, gradu i obciążeń wywołanych parciem śniegu. Dlatego wytrzymałość pokrycia powinna wynosić 750 N/m². Ponadto materiały pokryciowe powinny być twarde, łatwe w obróbce, o małej nasiąkliwości, dobrej zmywalności. Ich zamocowa­nie w obudowie musi umożliwić kompensację wydłużeń spowodowa­nych zmianami temperatury w przedziale od -25 do +150°C. Jednocześ­nie pokrycie to powinno być na tyle hermetyczne, aby skutecznie ograniczało straty ciepła i przeciwdziałało osiadaniu kurzu na powierz­chni absorbera.

Izolacja cieplna

Materiał izolacyjny powinien mieć możliwie mały współczynnik przewodzenia ciepła i małą gęstość (patrz: tabl. 2.3). Ponadto materiał ten powinien charakteryzować się odpornością na temperaturę, nie­zmiennością objętości, odpornością na działanie czynników atmo­sferycznych oraz dużą wytrzymałością mechaniczną, która przy małej nasiąkliwości pozwala na wyeliminowanie dodatkowej osłony tylnej kolektora.

Często postuluje się, aby grubość izolacji tylnej i bocznych ścian kolektora była taka sama jak grubość izolacji stropów lub poddaszy w budynkach mieszkalnych dla danej strefy klimatycznej. Dotyczy to zwłaszcza kolektorów słonecznych pozwalających na wyższe przyrosty temperatur czynnika w okresie całego roku. W praktyce przyjmuje się taką grubość izolacji s, aby strumień ciepła, przenikający przez tylną ściankę kolektorów obliczany z zależności

Tablica Z3 Termofizyczne właściwości materiałów stosowanych w kolektorach słonecznych

Materiał	Gęstość p kg/m^3	Współczynnik przewodzenia ciepła k W/m-K
Miedź Sta] Aluminium Szkło budowlane Beton Tynk Dąb (14% wilg.) Sosna (15% wilg.) Azbest luźny Płyta pilśniowa Płyty azbestowo-cementowe Płyta korkowa Ebonit (guma porowata) Płyty z wełny mineralnej Poliuretan (płyty piankowe) Polistyren porowaty	8795 7850 2675 2515 2400 881 770 570 500 256 150 144 64 32 24 16	385 46,6 211,0 1,005 1,73 0,170 0,160 0,138 0,154 0,051 0,319 0,041 0,030 0,035 0,024 0,034

30

31

---