Wybór sposobu posadowienia decydują następujące czynniki. A)warunki gruntowe -układ warstw, ich nośność i sposób zalegania, b)warunki wodne -poziom zwierciadła wody gruntowej i jego zmiany, przepuszczalność podłoża, agresywność wody do betonu, c)rodzaj i charakter konstrukcji projektowanego obiektu(projektowanie powinno być bezpieczne i ekonomiczne), d)możliwości przedsiębiorstw
Wymiary podstawy fundamentu
1. Rozkład obliczeniowego obciążenia jednostkowego w podstawie fundamentu należy przyjmować liniowy; nie wolno uwzględniać sił rozciągających między podłożem i podstawą fundamentu zgodnie 2. Wypadkowa sił od obliczeniowego obciążenia stałego i zmiennego długotrwałego nie powinna wychodzić poza rdzeń podstawy fundamentu, 3. Przy uwzględnieniu wszystkich obciążeń obliczeniowych dopuszcza się powstanie szczeliny między podłożem i podstawą fundamentu,
4. Przy wspólnych fundamentach płytowych budowli wysokich, (gdy wypadkowa zaczepiona jest na wysokości większej niż 3B) oraz fundamentach słupów hal obciążonych suwnicami, wypadkowa sił od obliczeniowych obciążeń stałych oraz zmiennych długo- i krótkotrwałych nie może wychodzić poza rdzeń podstawy fundamentu, 5. Obliczeniowe obciążenie jednostkowe podłoża w podstawie fundamentu powinno spełniać warunki wynikające z obliczeń przeprowadzonych zgodnie obliczeniami statecznymi.
Schemat obl. podłoża i parametry geotechniczne. Na podstawie wyników badań i charakterystyki geologicznej gruntów należy podzielić podłoże na warstwy geotechniczne. Dla każdej warstwy należy ustalić niezbędne do obliczeń statycznych wartości parametrów geotechnicznych. Zaleca się przyjmować wydzielenia geologiczne jako podstawę podziału na warstwy geotechniczne.
Metody ustalania parametrów geotechnicznych.
Metoda A polega na bezpośrednim oznaczaniu wartości parametru za pomocą polowych lub laboratoryjnych badań gruntów, wykonywanych zgodnie z normami. Metoda B polega na oznaczaniu wartości parametru na podstawie ustalonych zależności korelacyjnych między parametrami fizycznymi lub wytrzymałościowymi a innym parametrem (np. IL lub ID) wyznaczanym metodą A. Metoda C polega na przyjęciu wartości parametrów określonych na podstawie praktycznych doświadczeń budownictwa na innych podobnych terenach, uzyskanych dla budowli o podobnej konstrukcji i zbliżonych obciążeniach.
Rodzaje I stanu granicznego są następujące:
a) wypieranie podłoża przez pojedynczy fundament lub przez całą budowlę,
b) usuwisko albo zsuw fundamentów lub podłoża wraz z budowlą,
c) przesunięcie w poziomie posadowienia fundamentu lub w głębszych warstwach podłoża.
Rodzaje II stanu granicznego są następujące:
a) średnie osiadanie fundamentów budowli,
b) przechylenie budowli jako całości lub jej części wydzielonej dylatacjami,
c) odkształcenie konstrukcji: wygięcie (ugięcie) budowli jako całości lub jej części między dylatacjami, lub różnica osiadań fundamentów.
Różnice pomiędzy EO, MO, ES. Mo - edometryczny moduł ściśliwości pierwotnej w warunkach niemożliwej rozszerzalności gruntu - stosunek przyrostu naprężeń do względnej zmiany grubości próbki przy obciążeniu pierwotnym próbki w edometrze ( M0 > E0 ), E0 - moduł odkształcenia gruntu w warunkach swobodnej bocznej rozszerzalności, ES - moduł podatności podłoża - boczna rozszerzalność ograniczona.
Wymagania dot. głębokości posadowienia fund. bezpośrednich:
1) głębokość przemarzania, 2) występowanie gruntów ekspansywnych, 3) sąsiednie konstrukcje, uzbrojenie terenu, przewidywane zmiany konstrukcyjne, roboty ziemne w sąsiedztwie, 4) rozmycie dna rzeki i podmycie brzegów, 5) poziom wody w gruncie, 6) niekorzystne geologiczne zjawiska i procesy zachodzące w podłożu (grunty wietrzelinowe, zapadowe, procesy krasowe, osuwiska, szkody górnicze itp.), 7) wymagania dotyczące poszczególnych rodzajów obiektów budowlanych i ich konstrukcji, 8) wymagania dotyczące warunków eksploatacji obiektów powodujących niekorzystne zjawiska i procesy.
Grunty wysadzinowe. .( np.łupek ilasty,pył piaszczysty) Wysadziny powstają wskutek tworzenia się w zamarzającym gruncie soczewek lodu,które rosną wskutek podciągania wody ze strefy bardziej zawilgoconego lub wodonośnego gruntu.Wysadziny mogą wystąpić tylko wtedy gdy: 1.grunt jest wysadzinowy, 2.ośrodek gruntowy jest b.wilgotny,a zwierciadło wody gruntowej zalega dość płytko, 3.ujemne temperatury powietrza utrzymują się dość długo.ad 3)fundament obiektu budowl.znajdujący się w strefie przemarzania gruntu podlega działaniu sił wysadzinowych.Działają one ⊥ do podstawy fundam. oraz stycznie na pobocznicy fundamentu,jeżeli zamarznięty grunt bezpośrednio dotyka jego powierzchni i jest do niej przymarznięty.Wielkość normalnych jednostkowych sił wysadzin. osiąga 500-800 kPa,a jednostkowych sił stycznych ok.100
Grunty ekspansywne. Są to grunty bardzo wrażliwe na działanie wody,które przy zwiększeniu wilgotności pęcznieją natomiast przy zmniejszeniu wilgotności kurczą się( na terenie Polski są to głównie iły ).Zjawiska które mogą wystąpić przy zmianie wilgotności:-skurcz wywołany wyschnięciem,-pęcznienie wywołane nawilżeniem, Wielkości charakteryzujące ekspansywność:-wsk.pęcznienia Ipc = ∆hP/ho ,-wilgotność pęcznienia wK -ciśnienie pęcznienia pC-ciśnienie jakie wykazuje próbka gruntu po zalaniu wodą w warunkach uniemożliwionego odkształcenia (gr.ekspansywn σ =0 dają Ipc ≥ 0.04)
Grunty zapadowe. Charakteryzują się strukturą nietrwałą, osiadają pod wpływem zawilgocenia bez zmiany działającego obciążenia np.lessy.Lessy są gr.pochodzenia eolicznego,które w stanie lużnym zostały spojone węglanem wapniowym,charakteryzują się dużą porowatością.W stanie suchym mają b.dużą wytrzymałość,lecz po zawilgoceniu spojenie węglanem wapniowym przestaje działać,następuje wymycie spoiwa i osiadanie cząstek -grunt zapada.Szczególnie wyrażne zjawisko zapadowości występuje pod obciążeniem,powoduje uszkodzenie budowli.( imp -wskażnik osiadania zapadowego,gdy imp>0.02 to grunty zapadowe,w Polsce występują na terenie wyżyny Lubelskiej, Sandomierskiej, Krakowsko-Częstochowskiej, ,Sudety, Przedgórze Sudeckie, Karpaty)
Wpływ zmiany wilgotności na grunt ekspansywny. Zjawiska które mogą wystąpić przy zmianie wilgotności podłoża ekspansywnego:1.skurcz wywołany wyschnięciem 2.pęcznienie wywołane nawilżeniem 3.rozwój ciśnień pęcznienia gdy grunt jest ograniczony i nie może pęcznieć 4.zmniejszenie wytrzymał. i nośności jako rezultat pęcznienia.
Stany graniczne stateczności skarp lub zboczy. a)całkowita utrata stateczności lub nośności skarpy lub zbocza, b)zniszczenie wywołane wewnętrzną erozją, c)zniszczenie wywołane erozją powierzchniową, d)zniszczenie wywołane wyporem hydraulicznym, e)odkształcenie nasypu lub skarpy(względnie ich podłoża) powodujące uszkodzenia sąsiednich konstrukcji,dróg lub innych urządzeń, f)obryw skalny, g)odk.nasypu lub skarpy, w tym przemieszczenia powierzchn. powodujące utratę przydatności użytk., h)erozja powierzchniowa powodująca utratę przydatności użytk.
Osuwiska -Przy wykonywaniu większych wykopów i nasypów mogą wystąpić osuwiska i zsuwy zboczy naturalnych lub sztucznych(skarp), gdy wzdłuż dowolnej ciągłej powierzchni w zboczu lub skarpie siły ścinające przekroczą wytrzymałość gruntu na ścinanie. Zsuwem nazywamy obsunięcie się górnej warstwy gruntu prawie równolegle do powierzchni terenu, powierzchnia poślizgu jest zbliżona kształtem do
płaszczyzny.Osuwiskiem nazywa się obsunięcie się gruntu w dół wzdłuż krzywoliniowej powierzchni poślizgu,podział osuwisk :1.pod względem stosunku do przebiegu struktury geolog.: -asekwentne, -konsekwentne -wśród nich rozróżnia się konsekwentno-srtukturalne,konsekwentno-szczelinowe,konsekwentno-szczelinowe, -insekwentne, 2.na podstawie kryteriów morfologicznych: -dolinowe, -zboczowe,3.ze względu na skład minerału który bierze udział w ruchu osuwiskowym:-zwitrzelinowe, -skalne, -skalno-zwietrzelinowe, -osuwiska w osadach sypkich. 4.osuwiska podmorskie.
Róznice między parciem, a odporem granicznym.Parcie graniczne gruntu(parcie czynne)-Ea-siła działająca od strony ośrodka gruntowego w stanie przemieszczenia konstrukcji lub jej elementu w kierunku od gruntu, przy wartości przemieszczenia ρa dostatecznej dla uzyskania przez parcie wartości najmniejszej. Odpór graniczny gruntu(parcie bierne)-Ep-reakcja gruntu spowodowana przemieszczeniem konstrukcji lub jej elementu w kierunku gruntu, wartości przemieszczenia ρp niezbędnej dla osiągnięcia przez odpór wartości największej
Analiza stateczności zbocza, wskaźnik stateczności.W analizie stateczności wyznacza się siły powodujące zsuw - czynne, występujące w powierzchni poślizgu, oraz siły utrzymujące - bierne, wynikające z wytrzymałości ośrodka gruntowego na ścinanie. Miarą stateczności jest wskaźnik stateczności określany jako stosunek sił (lub momentów) utrzymujących do sił (lub momentów) powodujących zsuw. Analiza stateczności polega na znalezieniu najmniejszej wartości wskaźnika stateczności za pomocą obliczeń wykonanych dla różnych położeń powierzchni poślizgu.
Sposoby wzmacniania gruntów.1.Zagęszczenie wgłębne gruntów niespoistych: a)wibratory, b)wibratory, c)ciężkie ubijaki.2.Wstępna konsolidacja gruntów spoistych za pomocą elektroosmozy(przy pomocy prądu stałego).3.Zastrzyki polegają na podaniu w podłoże odpowiednich zawiesin:przenikające, przemieszczające, otaczające. 4.Wgłębna stabilizacja-kolumny wapienne.5.Zbrojenie gruntu:a)grunt zbrojony-wykorzystuje tarcie między gruntem, a zbrojeniem. b)gwoździowanie. c)wkładki z geotekstyliów.
Kurzawka: naruszenie stateczności gruntu w wyniku działania ciśnienia hydrodynamicznego, polegające na tym, że grunt przestaje stawiać opór przepływowi i zaczyna płynąć razem z wodą. Wytrzymałość na ścinanie spada do zera. Upłynniony grunt zachowuje się jak ciecz. Najbardziej podatne na te zjawiska są piaski pylaste i drobne zwłaszcza zawierające domieszki cząstek iłowych. W praktyce niekiedy kurzawką nazywa się rodzaj gruntu (nawodnione piaski pylaste i drobne) podatny na zjawiska kurzawkowate.
Sufozja.Wymywanie przez przepływającą wodę w podłożu najdrobniejszych cząstek gruntu.Ziarna większe pozostają nienaruszone.W procesie tym następuje zwiększenie porowatości i objętości pór gruntu.Sufozja mechaniczna zachodzi w gruntach mało spoistych i pylastych
Konsolidacja-jest to proces zmiany objętości gruntu w czasie zachodzący w wyniku wypływania wody z porów pod wpływem przyłożenia obciążenia. Czas trwania konsolidacji zależy głównie od przepuszczalności gruntu. Grunty o niskiej przepuszczalności g. spoiste wymagają dłuższego czasu na zakończenie kons.
Tiksotropia- Zjawisko przechodzenia żelu w zol i odwrotnie, wskutek tylko mechanicznych oddziaływań, nazywa się tiksotropią. Zjawisko tiksotropii różni się od koagulacji tym,że w czasie koagulacji powstają oddzielne kłaczki, nie połączone między sobą, natomiast tworzenie się żelu obejmuje wszystkie cząstki zawiesiny, z których po pewnym czasie powstaje ciągła struktura komórkowa.
Rodzaje wody w gruncie.Woda w gruncie występuje w postaci: 1) wody błonkowej (przywarta na powierzchni cząsteczek gruntowych, na wodę tą działają tak duże siły przyciągania, że nie ulega ona sile przyciągania ziemskiego). 2) wody kapilarnej (utrzymana siłami napięcia powierzchniowego w porach gruntu ponad zwierciadłem wody gruntowej; woda kapilarna opada w dół, gdy ciężar jej przewyższa kapilarne siły napięcia powierzchniowego). 3) wody wolnej (woda wolna całkowicie ulega siłom ciężkości i zajmuje najniższe możliwe położenie w porach gruntów przepuszczalnych, woda wolna = woda gruntowa). 4) wody wchodzącej w skład minerałów. 5) wody w postaci pary. 6) wody w postaci soczewek wodnych.
Sposoby odwodnienia.1) bezpośrednie pompowanie wody z wykopu, 2) drenaż poziomy, 3) drenaż pionowy. Klasyfikacja i systemy drenowania : a) ze wzgl na sposób odprowadzenia wody z podłoża : - drenaż poziomy, - drenaż pionowy, b) w zależności od głębokości położenia sączków od warstwy przepuszczalnej : - doskonały(zupełny), - niedoskonały(niezupełny), c) zależnie od układu ciągów drenażowych w terenie : systematyczne, opaskowe(pierścieniowe), warstwowe, czołowe i brzegowe.
Osiadanie pierwotne. Osiadanie wtórne. Osiadanie pierwotne -to osiadanie wyznaczone w zakresie naprężenia dodatkowego σzd z zastosowaniem modułu ściśliwości pierwotnej Mo (lub Eo). S'i=σzdi*hi/Moi. hi-grubość warstwy [cm], σzdi-dodatkowe naprężenie w podłożu pod fundamentem, w połowie grubości warstwy i [kPa], Mo-edometryczny moduł ściśliwości pierwotnej, ustalony dla gruntu warstwy i [kPa].Osiadanie wtórne-to osiadanie wyznaczone w zakresie naprężenia wtórnego σzsi z zastosowaniem modułu ściśliwości wtórnej M(lub modułu odkształcenia wtórnego E). S''i=λ*σzsi*hi/Mi . hi-grubość warstwy [cm], σzsi-wtórne naprężenie w podłożu pod fundamentem, w połowie grubości warstwy i [kPa],Mi-edometryczny moduł ściśliwości wtórnej, ustalony dla gruntu warstwy i [kPa],λ-współczynnik uwzględniający stopień odprężenia podłoża po wykonaniu wykopu, którego wartość należy przyjmować: λ=0-gdy czas wznoszenia obiektu budowlanego nie trwa dłużej niż 1 rok.λ=1-gdy czas wznoszenia obiektu budowlanego jest dłuższy niż 1 rok.
Metoda Felleniusa.W metodzie Felleniusa przyjmujemy walcowaną powierzchnię poślizgu przechodzącą najczęściej przez dolną krawędź skarpy. Wypadkowa Z sił działających na boki paska powoduje wytworzenie momentu dla analizy pojedynczego paska, jednak w całym klinie odłamu ze wzgl na wewnętrzny charakter sił Z moment wzgl dowolnego punktu wywołany przez te siły powinien być równy 0. Dokładne wyznaczenie wartości siły Ni stanowi główną trudność w analizie stateczności, ponieważ o jej wartości decyduje ciężar paska Qi oraz różnica Zi sił działających na boki paska. Fellenius przyjął, że siły Zi są równe 0. Kryterium stateczności jest stosunek momentów sił utrzymujących do momentów sił powodujących zsuw n=Mb/Ma. Z podawanych przez literaturę zestawień wynika, że metoda Felleniusa daje najmniejsze wartości wskaźnika stateczności
Metoda Bishopa.Jest modyfikacją metody Felleniusa polegającą na innym określeniu sił działających na bokach każdego z pasków.W metodzie tej przyjmuje się również walcową powierzchnię poślizgu.Ogólne rozwiązanie Bishopa uwzględnia wszystkie siły działające na pasek.Metoda Bishopa polega na zrównoważeniu momentów sił względem środka powierzchni poślizgu i na spełnieniu warunku równowagi rzutów wszyskich sił na oś pionową.Stwierdzono, że uwzględnienie pionowych składowych sił działających na bokach pasków w obliczeniach wskaźnika stateczności daje zwiększenie dokładności nie przekraczające kilku procent.Z tego względu boczne siły są w obliczeniach najczęściej pomijane, a zakłada się, że siły wzajemnego oddziaływania pasków na siebie są poziome.Taka metoda nosi nazwę uproszczonej Bishopa.
Metoda Nonveillera.Jest stosowana do wyznaczania wskażnika stateczności przy założeniu dowolnej powierzchni poślizgu.Sposób okeślania sił międzypaskowych jest podobny jak w metodzie Bishopa dlatego też najczęściej stosuje się wariant uproszczony polegający na pominięciu sił x.(rys) ΣTi *ai +ΣNi *fi - ΣQi* xi =0
Metoda Janbu. Można ją stosować w przypadku powierzchni poślizgu o dowolnym kształcie.Rozpatrując równowagę pojedynczego paska zakłada się,że suma rzutów sił na kierunek poziomy jest równa zeru.Janbu zaproponował wprowadzenie dodatkowego równania momentów względem środka podstawy paska.Rozwiązanie to jest możliwe po dokonaniu założeń pozwalających wyznaczyć jedną z dwóch niewiadomych:położenia sił na bokach pasków lub ich nachylenia wyrażonego stosunkiem E/X (E-siły poziome, X-siły pionowe).
Metoda Morgensterna -Price'a.Jest to metoda ogólna umożliwiająca badanie statecz. przy dowolnych powierzch. poślizgu.Równania równowagi pojedynczego paska wyprowadza się z w-ków równowagi momentów względem środka podstawy paska oraz sumy rzutów sił na kierunek normalny i styczny do podstawy paska.Zakłada się nieskoń.małą szerokość pasków dx i uzyskujemy w-ki równowagi w postaci równań różniczkowych.
Metody graficzne. Polegają na zbudowaniu planu sił i sprawdzeniu równowagi.W-kiem uzyskania równowagi przy przyjętym wskażn.stateczności jest zamknięcie wielobiku sił.Do sił o znanych wartościach i kierunkach należą: -ciężąr paska gruntu Q, -parcie wody w porach U= u*L działające w pofdstawie paska prostopadle do powierzchni poślizgu, -siła spójności c działająca stycznie do powierzchni poślizgu. Wartości pozostałych sił są nieznane,natomiast znane są(lub mogą być założone) kierunki ich działania : -reakcja R wzdłuż powierzchni poślizgu odchylona jest o kąr tarcia wewn.gruntu φ od normalnej, -zwykle zakłada się,że kierunek wypadkowych sił oddziaływania pasków na siebie jest równoległy do skarpy lub poziomu na odcinkach obejmujących większe strefy poniżej skarpy.
Metoda pasków. Po przyjęciu linii poślizgu dokonuje się podziału klina odłamu na odrębne paski, tak gęsto, aby różnice wynikające z zastąpienia powierzchni poślizgu płaszczyznami nie wpływały w sposób istotny na przeprowadzoną analizę. Siły na powierzchniach pionowych wynikają z wzajemnego odziaływania pasków na siebie, siła Q przedstawia ciężar paska, siły P i N są składowymi siły reakcji nieruchomej części ośrodka.
Pale drewnian. Właściwie wykonane i wbite pale drewniane są najbardziej trwałym z dotychczas znanych rodzajów pali(80-100lat).Najstarsze z tych pali znaleziono w Londynie i Wenecji sprzed 1000 lat nadające się do użycia.Pale są trwałe jeśli znajdują się poniżej z.w.g. Stosuje się sosnę, świerk, jodłę, dąb, modrzew. Klon i buk wykazują niedużą trwałość i nadają się na pale tymczasowe. Pale drewniane stosuje się do długości
12-24 m(w USA stosowano o długości do 53 m).Przy wbijaniu dolną część pala powinno się zaostrzyć i obić metalem, na górze należy zastos. pierścień wzmacn. d=24+L, L w metr., nośność pali drewn. NT=120 - 150 kN
Pale prefabrykowane żelbetowe.Wykonuje się o przekroju kwadratowym o boku 25x25 - 45x45cm, wady:-duży ciężar,-kosztowny transport,-potrzebny ciężki sprzęt do wbijania.Mogą też być pale sprężone.
Pale Wolfsholza.Wykonuje się pod osłoną rury obsadowej D=35 - 45(50,60)cm, Nt=400 - 600 kN .Po wykonaniu rury, po wbiciu,nakręcamy głowicę, w której mamy 3 otwory :z przewodem do podawania betonu, do podawania sprężonego powietrza i lunetę.Jeżeli natrafimy na wodę gruntową to ją usuwamy. Następnie podajemy beton i sprężone powietrze powodując skok ciśnienia, podniesienie się rury i zagęszczenie betonu sprężonym powietrzem.Nie możemy dopuścić, aby korek betonu wydostał się poza rurę.Musimy sprawdzać poziom betonu w rurze za pomocą lunety. zalety:-możliwość wykonywania do głębokości ponad 20 m,-łatwość zorganizowania robót w miejscach trudnodostępnych, -wykonastwo nieuciążliwe dla otoczenia, wady:- bardzo niski stopień mechanizacji,-stosunkowo duży nakład pracy i duży wysiłek fizyczny,-niebezpieczeństwo przerwania trzonu pala podczas betonowania,
Pale Franki.Nazwa pochodzi od nazwiska inżyniera francuskiego Frankinol. D=35,40,50 cm, Nt=600 -1500 kN .Ustawiamy rurę obsadową przy specjalistycznym kafarze.Następnie wsypujemy do rury suchy beton(o małej wilgotności).Następnie przy pomocy młota ubijamy ten suchy beton.Tworzy się korek.Istotą tej technologii jest uzyskanie bardzo dużego tarcia między betonem, a rurą > od nośności gruntu.Pal zagłębia się.Jak dojdziemy do stosownej głębokości to dokonujemy sprawdzenia nośności pali przy pomocy wzorów dynamicznych.Sprawdzenie polega na określeniu pędu pala - czyli wielkości zagłębienia pod wpływem 1 uderzenia. Jeżeli pęd nie jest zbyt duży to przystępuje się do formowania podstawy pala.Przy uderzeniu wybija się trzon pala.Następnie wyciągając rurę i dodając betonu z ubijaniem tworzy się trzon pala.zalety: -duża nośność,-małe osiadanie pojedynczych pali pod obciążeniem,-zmechanizowane szybkie wyokonastwo(30 -35 mb na 1 zmianę),-dobra jakość betonu,-odporność na działanie czynników agresywnych, wady:ograniczona przydatność w gruntach spoistych,-niebezpieczeństwo szkodliwych następstw zagęszczania gruntu,-wstrząsy i hałas,
Pale Vibro. D=40 -60 cm, L=do 30 m, stosuje się rurę obsadową, na dole tej rury dajemy stalowy lub żelbetowy grot o kształcie stożka o średnicy nieco większej niż rura, głowica rury z uchami, wykonanie: wbija się w grunt rure obsadową zakończoną grotem.Młot uderza w kołpak na głowicy rury.Następnie zdejmujemy kołpak i jest betonowanie.Beton o konstrukcji plastycznej.Potem wyciąga się rurę z gruntu.Wibromłot uderza silnie w górę, a słabo w dół z częstotliwością rzędu 30 - 60 uderzeń na minutę.Prędkość wyciągania nie powinna przekraczać 1m/min, zalety:-duża nośność,-prosta i znaczna wydajność wykonastwa, wady:-wstrząsy,hałas,-niebezpieczeństwo przerwania lub przewężenia trzonu pala przy formowaniu. W Polsce stosuje się modyfikację tej metody -VIBRO L, nie zaleca się posadawiać na nich odpowiedzialnych budowli
Pale wtłaczane(wciskane statycznie)(pale Mega,Spencer-White-Prentis).Wciskane statycznie przy pomocy siłowników hydraulicznych, stosowane najczęściej do wzmocnienia posadowienia istniejących budowli, pod istniejącą ławą wykonujemy wykop i wstawiamy siłownik hydrauliczny, za pomocą siłownika wciskamy pal, w trakcie wciskania mierzymy opór jaki stawia pal i mierzymy nośność.Pale Mega to pale odcimkowe o średnicy najczęściej 25 cm i długości odcinków 0,5 - 1,0 m.
Pale zawiercane.Są to pale prefabrykowne,składają się z trzonu żelbetowego lub stalowego i śrubowego ostrza.Pale te najczęściej stosuje się jako pale kotwiące,wydajność 200 m/ 8h,nośność porównywalna z Franki
74.Pale dużych średnic.Stosowane do przeniesienia dużych sił, momentów, przy budowlach komunikacyjnych(przyczółki mostów,wiaduktów).Firmy produkujące te pale:Benoto,Salzgitter,Kujawa II, D=200cm,
NT= 3,0 -5,0 (10) MN, obciążenie poziome H =300 -600 kN, moment M=1,0 - 2,0 MNm, stosowane różne metody wierceń:-udarowe,-obrotowe z okresowym usuwaniem urobku,-obrotowe z płuczką,-wibracyjne
Metody określania nośności pali.1) Wzory dynamiczne, 2) próbne obciążenia, 3) wzory statyczne (teoretyczne), 4) metoda stożkowej sondy wciskanej CPT, CPTu, 5) wzory teoretyczno - empiryczne.