NERWICA
Nerwica, często określana jako nadmierna nerwowość, charakteryzuje się obecnością uczucia przejmującego lęku. Uczucie lęku może występować przejściowo i być powodowane strachem przed zbliżającym się istotnym dla danej osoby zdarzeniem, takim jak egzaminy szkolne czy badanie lekarskie. Lęk występujący w takich sytuacjach jest reakcją normalną. Natomiast u chorych z nerwicą uczucie lęku występuje właściwie we wszystkich sytuacjach związanych z pewną dozą niepewności, a nawet bez jakiejkolwiek przyczyny. W skrajnych przypadkach w ciężkiej nerwicy, pacjent doprowadzony jest do całkowitego emocjonalnego wyczerpania i bezsenności. Chorzy ci są również bardziej podatni na występowanie dolegliwości, których przyczyny są związane ze stresem.
Lęk przyjmuje niekiedy postać napadu panicznego lęku. Napad ten charakteryzuje się bardzo silnym lękiem połączonym z obecnością objawów somatycznych, takich jak ból w klatce piersiowej, trudności w oddychaniu, uczucie zagrażającej śmierci. W ostatnich latach stwierdzono, że napady lękowe często występują rodzinnie i nierzadko rozpoczynają się w okresie dojrzewania. Podczas napadu lęku często występuje hiperwentylacja, to znaczy zwiększona częstotliwość płytkich oddechów. Powoduje to zaburzenie równowagi między stężeniem tlenu i dwutlenku węgla we krwi, co z kolei prowadzi do zawrotów głowy, uczucia bicia serca oraz innych dolegliwości. Objawy te mogą być tak nasilone, że same stają się przyczyną narastania lęku, powodując zwiększenie częstotliwości i nasilenia napadów. Osoby z nerwicą starają się za wszelką cenę unikać sytuacji, które, ich zdaniem, powodują wystąpienie lęku. Niektórzy nawet boją się wychodzić z własnych domów. Określane to jest jako agorafobia.
OBJAWY :
· Uczucie duszności
· Niepewność, zawroty głowy, omdlenia
· Kołatanie serca
· Drżenie
· Obfite poty
· Ból lub uczucie rozpierania w klatce piersiowej
· Nudności, bóle brzucha
· Odbijanie, uczucie dławienia
· Uderzenia ciepła i zimna
· Drętwienie i mrowienie dłoni lub stóp
· Strach przed utratą równowagi
· Uczucie obawy przed śmiercią
Klasyfikacji nerwic podjął się Antoni Kępiński. Wyodrębnił on 6 rodzajów tej choroby w zależności od symptomów:
Po pierwsze nerwica neurasteniczna, w tym wypadku, chory ma spowolnienie procesy poznawcze (może być albo osłabiony, albo rozdrażniony).
Następnie nerwica hipochondryczna, o bardzo widoczny mechanizmie błędnego koła.
Kolejna jest nerwica histeryczna, w której chory wręcz teatralnie eksponuje swoje problemy.
Nerwica depresyjna, charakteryzuje się długotrwałą apatią oraz niechęcią wobec wszelkiej aktywności.
U podłoża nerwicy anankastycznej jest zespół natręctw i kompulsywnych zachowań.
Ostatni rodzaj to nerwica lękowa, obejmująca wszystkie fobie.
Przyczyny nerwicy to przede wszystkim konflikty wewnętrzne, których rozwiązanie często jest niemożliwe, lub wiąże się z dużą dawką stresu. Do zaburzeń nerwowych doprowadzić może trauma, powstała w wyniku jakieś tragedii, bądź brak właściwej opieki rodzicielskiej w dzieciństwie. Nerwica prowadzi do obniżenia poczucia własnej wartości, kompleksów, co z czasem może skumulować się i pchnąć chorego do samobójstwa. Nerwicę leczyć może dwustopniowo. Konieczna jest terapia psychologiczna, dzięki której rozwiązać można wewnętrzne problemy chorego, będące przyczyną aktualnego stanu psychicznego. Psychoterapia umożliwia także wyeliminowania różnego rodzaju lęków poprzez ich interpretacje. Dodatkowo można wprowadzić leczenie farmakologiczne, oparte głównie na lekach antydepresyjnych lub lekach anksjolitycznych (ułatwiające kontakt z pacjentem w trakcie psychoterapii).
Skutki
Wtórnymi skutkami nerwicy może być: zaniżone poczucie własnej wartości i dążenie do kompensowania go szczególnymi osiągnięciami, czy nadmiernym zaangażowaniem w pracę. Współcześnie za podstawowy skutek nerwicy uważa się zgeneralizowaną utratę radości życia. Szczegółowo może to być np. wypadanie z ról społecznych i rodzinnych, nadużywanie systemu medycznego, zbędnie podejmowana diagnostyka, zbędne uzależniające stosowanie farmakoterapii, spadek aktywności i wydolności zawodowej, izolacja w domu, a nawet samobójstwa.
CUKRZYCA
Cukrzyca jest przewlekłą chorobą metaboliczną, w której ustrój albo nie wytwarza insuliny, albo nie w pełni ją zużytkowuje. Wskutek tego nie może prawidłowo przyswajać węglowodanów, a w mniejszym stopniu również białek i tłuszczów. Stężenie cukru (glukozy) we krwi rośnie i nerki wydalają jego nadmiar z moczem. Pomimo nadwyżki glukozy w organizmie mózg i inne tkanki potrzebujące paliwa nie są w stanie jej zużyć. Następuje więc rozpad białek i tłuszczów, jako zastępczego źródła energii, co w konsekwencji prowadzi do ciężkich zaburzeń biochemicznych. W dalszym przebiegu choroby duże stężenie glukozy we krwi uszkadza tkanki, zwiększając ryzyko wystąpienia takich powikłań, jak: niewydolność serca i nerek, ślepota, udar, zaburzenia neurologiczne. Chociaż istnieją skuteczne metody leczenia, cukrzyca należy do bardzo poważnych chorób (np. w Stanach Zjednoczonych jest jedną z głównych przyczyn zgonów). Rozróżnia się dwa jej rodzaje: typ I, charakteryzujący się całkowitym ustaniem wytwarzania insuliny, oraz typ II, w którym organizm bądź wytwarza niewystarczające ilości tego hormonu, bądź nie w pełni go zużytkowuje. Typ I nazywa się również cukrzycą insulinozależną lub młodzieńczą. Zwykle ujawnia się on w pierwszych 20 latach życia i polega na zniszczeniu komórek tzw. Wysp trzustkowych, wskutek czego zanika możliwość wytwarzania insuliny. Jego objawami są: częste oddawanie moczu, utrata masy ciała, nadmierne pragnienie, osłabienie, senność i zwiększone uczucie głodu. Typ II, zwany także insulinoniezależnym lub cukrzycą dorosłych, ujawnia się głównie u osób otyłych i starszych, chociaż zdarza się również u ludzi szczupłych. Rozwija się znacznie wolniej; u wielu chorych bywa rozpoznany dopiero po upływie lat. Oprócz objawów opisanych w typie I, charakterystyczne dla niego są: częste zakażenia, kurcze i mrowienie, zaburzenia w gojeniu, impotencja u mężczyzn oraz przewlekłe zapalenie pochwy u kobiet. Przyczyna cukrzycy nie jest znana, przypuszcza się jednak, że w trybie I układ odpornościowy niszczy własne komórki wysp trzustkowych wytwarzające insulinę. Fakt iż choroba występuje rodzinnie, może wskazywać także na czynnik genetyczny.
Przyczyny cukrzycy
Cukier dostarcza nam energii i stale musi być obecny w naszej krwi. Czasem jednak komórki organizmu nie mogą go wykorzystać. Wtedy dochodzi do cukrzycy. Chorują na nią małe dzieci, dorośli, a nawet kobiety w ciąży.
Jedzenie to węglowodany, białka oraz tłuszcze. Jest naszym paliwem dzięki któremu możemy żyć, być aktywni i zdrowi. Wszystkie trzy składniki są ważne, ale szczególne znaczenie w diecie mają węglowodany. Właśnie one przekształcają się w organizmie w cukier prosty glukozę, główne źródło naszej energii.
Stale potrzebujemy glukozy. Jednak cukier nie mógłby tak szybko wnikać do wnętrza komórki i tam zamieniać się w energię, gdyby nie insulina. To hormon wydzielany do krwi przez trzustkę. Innymi słowy: insulina jest kluczem, który otwiera komórkę na wchłonięcie cukru. Zaraz po tym, jak spełni swoje zadanie, insulina jest z organizmu usuwana. Dlatego trzustka musi jej stale dostarczać. Kiedy coś zjemy, w naszej krwi rośnie poziom glukozy i insuliny. Wtedy wątroba gromadzi glukozę na zapas.
W przerwie pomiędzy posiłkami ilość insuliny i glukozy we krwi spada. Nasze komórki dokarmia wtedy wątroba, uwalniając swoje zapasy. Jeżeli z jakichś powodów poziom cukru we krwi nie spada, mówimy wówczas o cukrzycy. Ma ona różne przyczyny i u każdego z nas przebiega inaczej. Niestety, cukrzyca jest chorobą na całe życie. Nie boli i rozwija się podstępnie. Na szczęście wcześnie wykryta i dobrze leczona nie powoduje groźnych powikłań.
Najczęstsze objawy cukrzycy
Ciągłe zmęczenie i senność - te objawy często mogą być połączone z ogólną depresją i niechęcią do działania.
Zwiększone pragnienie, połączone z częstym oddawaniem moczu - nawet do 2-3 razy więcej moczu niż osoba zdrowa. Pragnienie może osiągać poziom, przy którym występuje suchość w ustach czasem utrudniająca spożywanie pokarmów.
Objawy skórne - takie jak zapalenia śluzówki, jamy ustnej i narządów płciowych. Należy tu wymienić trudno leczące się ropniaki przyzębne, i zakażenia drożdżakowe jamy ustnej, a w przypadku narządów płciowych - świąd pochwy lub członka. W przypadku cukrzycowych objawów skórnych często występują też czyraki, grzybica paznokci, wykwity oraz wypadanie włosów.
Bóle głowy.
Pogorszenie zdolności widzenia.
Objawy neurologiczne - mrowienie i drętwienie kończyn, kurcze łydek w nocy, osłabione czucie lub brak czucia w skórze, niedowłady mięśni.
Zwiększony apetyt bez przybierania na wadze.
Wolniejsze gojenie się ran.
Objawem zaawansowanej cukrzycy jest zapach acetonu z ust, a w bardzo zaawansowanych stadiach - utrata przytomności (śpiączka cukrzycowa)
Skutki cukrzycy:
- zwiększa się pragnienie i łaknienie
- zwiększa się masa ciała
- obniżona odporność
- występowanie innych chorób powiązanych z cukrzycą
AIDS :
Terminem AIDS ( Acquired, Immune, Deficiency, Syndrome ) oznacza się chorobę określaną jako zespół nabytego upośledzenia odporności. Nazwa choroby jest długa, lecz łatwo zrozumiała, jeśli przeanalizujemy każdy wyraz oddzielnie.
Słowo zespół oznacza w medycynie zestaw objawów, które wskazują na jakąś chorobę. Słowo nabyty mówi nam, że AIDS jest czymś otrzymywanym, czyli nabywanym, w tym przypadku od kogoś. Pomimo to, że AIDS może być przekazywany przez zakażoną kobietę jej nienarodzonemu dziecku, nie jest to cecha odziedziczona po rodzicach, tak jak wzrost lub kolor oczu albo włosów. AIDS nie jest także chorobą pojawiającą się jak gdyby bez żadnej uchwytnej przyczyny, jak na przykład nowotwór. Nie jest także związany z procesem starzenia się organizmu, tak jak to się dzieje w chorobie Alzheimera. AIDS jest chorobą wywoływaną przez wirusa zwanego w skrócie HIV ( Human, Immunodeficiency, Virus), czyli ludzkiego wirusa upośledzenia odporności
Przyczyny
Do zakażenia HIV dochodzi w wyniku kontaktu człowieka z każdym płynem ustrojowym - takim np. jak krew, nasienie czy wydzielina pochwowa - w którym znajdują się zainfekowane wirusem komórki lub jest obecne zakażone wirusami osocze. Szczególnie niebezpieczny jest kontakt z krwią, bowiem w niej jest największe stężenie czynnika zakaźnego.
Podstawą terapii w AIDS jest leczenie antywirusowe, skierowane przeciwko wirusowi HIV. Na razie całkowita eradykacja wirusa i pełne wyleczenie AIDS nie jest możliwe. Najważniejsza w walce z AIDS jest profilaktyka
Najczęściej zakażenie zdarza się podczas:
-Stosunków płciowych.
-Wspólnego używania igieł i strzykawek do narkotyków lub wstrzyknięcia narkotyku zabrudzonego krwią.
- Skaleczenia przedmiotami, na których może znajdować się świeża krew ( jak żyletki i maszynki do golenia, przybory do tatuażu lub przekłuwania uszu, szczoteczki do zębów, niewyjałowiony sprzęt medyczny, części samochodu rozbitego w wypadku.
- Transfuzji krwi ( ryzyko jest minimalne, ponieważ od 1987 roku bada się krew od dawców).
-Można urodzić się z zakażeniem, ponieważ zakażona matka może przekazać wirusy swojemu dziecku w czasie ciąży lub porodu
Objawy
Grzybicze zakażenia drożdżakami
Długotrwałe zmęczenie i osłabienie bez wyraźnej przyczyny
Powiększenie węzłów chłonnych
Utrzymująca się podwyższona temperatura ciała
Nocne poty
Spadek wagi bez wyraźnej przyczyny
Utrzymujący się kaszel lub ból gardła bez wyraźnej przyczyny
Duszność
Długo trwające przeziębienia
Biegunki
Łatwo powstające wybroczyny lub krwawienia bez wyraźnej przyczyny
Skutki choroby AIDS
Powoduje zniszczenie układu immunologicznego, przez co osoba zakażona staje się nieodporna na różne infekcje i choroby. Chorzy na AIDS umierają zwykle z powodu nietypowych zapaleń płuc albo nowotworów .
Otyłość (łac. obesitas) - patologiczne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie, przekraczające jego fizjologiczne potrzeby i możliwości adaptacyjne, mogące prowadzić do niekorzystnych skutków dla zdrowia[1]. Za otyłość uważa się stan, w którym tkanka tłuszczowa stanowi więcej niż 20% całkowitej masy optymalnej
Choroby i objawy związane z otyłością:
choroby układu ruchu
. Przyczyny otyłości
Przyczyną otyłości jest przyjmowanie nadmiaru energii w stosunku do jej zużycia. Nie zawsze jest ona bezpośrednią konsekwencją przejadania się i braku aktywności fizycznej. Występowanie otyłości warunkują: czynniki genetyczne (ok. 20% przypadków), zaburzenia czynności gruczołów wydzielania wewnętrznego, niewłaściwy skład diety, częstość i obfitość spożywanych posiłków, zażywanie niektórych leków lub uszkodzenie podwzgórza mózgu. Często jest uwarunkowana psychospołeczne ("zajadanie stresów", niekorzystne nawyki żywieniowe w rodzinie) i ekonomiczne. Otyłość może być także skutkiem niedożywienia płodu, które jest rekompensowane w okresie pourodzeniowym lepszą przyswajalnoścą pokarmu oraz wzmożonym łaknieniem. Stałe przekarmianie dziecka zwiększa prawdopodobieństwo jej wystąpienia
Skutki
Skutki otyłości są poważniejsze niż może się wydawać. Otyłość doprowadzić może do raka nerek, piersi, jelita grubego, wątroby, a nawet do raka prostaty.
To jednak nie wszystko, objadanie się fast foodami może wywołać chorób serca, udar mózgu i cukrzycę typu 2. Eksperci ostrzegają, że rosnąca fala zachorowań związanych z otyłością już wkrótce może dosięgnąć również naprawdę małe dzieci.