Krwiak (łac. haematoma) - lokalne nagromadzenie się krwi, opuszczajacej uszkodzone naczynia krwionośne, w obrębie różnych struktur tkankowych.
Krwiak jest zjawiskiem pospolicie znanym ("siniaki", "nabite guzy") i w ogromnej większości przypadków niegroźnym, gdyż z powodu swojej znikomej wielkości łatwo ulega resorpcji.
Przyczyna krwiaka może być urazowa, jatrogenna, albo wynikajaca z zaburzeń hemostazy, na przykład w hemofilii.
Szczególnymi odmianami krwiaka są:
Krwiak śródczaszkowy, krwiak powstały w ograniczonej okolicy wnętrza czaszki. W zależności od lokalizacji wyróżnia się krwiaki: podokostnowe, nadtwardówkowe (opony mózgowo-rdzeniowe), podtwardówkowe i podpajęczynówkowe (udar mózgu).
Tętniak rzekomy - (łac. aneurysma spurium; ang. false aneurysm, pseudoaneurysm) - powstaje na skutek przerwania ciągłości ściany tętnicy otoczonej ściśle przez mięśnie, powięzie, tkankę łączną jako następstwo tzw. krwiaka tętniącego. Wynaczyniona z naczynia krew dostaje się do otaczających tkanek, które poprzez ucisk ograniczają dalsze krwawienie. Po kilku tygodniach krwiak ulega przeobrażeniu a jego granice zostają otoczone torebką łącznotkankową, która odtwarza ciągłość naczynia. Ściana tętniaka rzekomego, nie jest ścianą tętnicy, lecz stanowi ją łącznotkankowa torebka. Tętniaki tego rodzaju występują często po zabiegach kardiologicznych (np. koronarografia), na skutek nakłucia tętnicy przy wprowadzaniu cewnika.
Jednym ze sposobów leczenia jest chirurgiczne wypreparowanie i usunięcie torebki oraz zaszycie naczynia. W niektórych przypadkach istnieje możliwość wszczepienia stentu w światło naczynia, co jest metodą o wiele mniej inwazyjną i obciążającą dla pacjenta.