Eugne Delacroix (1798-1863) był malarzem, którego pasjonowało to, co gwałtowne i egzotyczne. Mówiono o nim, że miał przesadę we krwi, „orkan w sercu, słońce w mózgu”. Był jednym z największych malarzy doby romantyzmu. W swej twórczości sięgał do tematów zaczerpniętych z legend wschodnich, historii i literatury - dramatów lub poematów Dantego, Szekspira lub Byrona. Plonem jego podróży do Algieru i Marko były obrazy o tematyce orientalnej (Kobiety Argielskie). Chętniej malował sceny rozgrywające się w tych egzotycznych państwach niż we własnej ojczyźnie, Francji. Jego "Wolność wiodąca lud na barykady", to jeden z nielicznych obrazów alegorycznych namalowanych pod wpływem aktualnych wydarzeń politycznych we Francji. Został namalowany w rok po francuskiej rewolucji lipcowej.
Obraz Decacroix, obraz romantyczny (, postacie ludzi fizycznie są w idealnych proporcjach, widać tu typowa dla epoki romantyzmu zgodność i znajomość anatomii człowieka ). Namalowany farbami olejnymi na płótnie.
Na pierwszym planie widać ciała poległych, którzy zginęli na barykadzie. Na twarzach umarłych powstańców maluje się ból i cierpienie, który przysłonięty jest jednak nadzieją na zwycięstwo pozostałych. Powstańcy którzy uszli z życiem, depczą po trupach jakby wspinając się po nich do celu, do wolności.
Na drugim ( głównym ) planie czoło szturmu z robotnikiem , inteligentem i chłopcem z ludu którym przewodzi kobieta. Znajdują się tam zarówno zwykli chłopi, w poszarpanych od walki roboczych strojach z sierpami w rękach, jak i możny pan, w eleganckim choć równie zniszczonym czarnym płaszczu, w białej koszuli... teraz już poszarzałej od kurzu.
W głębi obrazu, wśród dymu i kurzu otaczającego całe niebo, wyłaniają się domy Paryża. Nieco z tyłu widać cylindry studentów politechniki i niebieskie bluzy drukarzy.
Bohaterowie przedstawionej na obrazie sceny - to uczestnicy walk rewolucyjnych w Paryżu. Pośrodku w samym centrum obrazu widać na wpół roznegliżowaną młodą kobietę o jędrnych nagich piersiach, w czapce frygijskiej na głowie, symbolu republiki, wiedzie rebeliantów do szturmu na stary porządek. To ona, z trójkolorowym sztandarem w jednej ręce i bagnetem na karabinie w drugiej, prowadzi zbrojną grupę do walki. Wokół kobiety rozpromienia się niezwykła jasność. „Wolność” jest najbardziej zauważalna dzięki swej żółtej sukni i właśnie temu światłu nadającemu jej najważniejszą rolę, przykuwającego uwagę.
Po lewej, widnieje postać mężczyzny w czarnym cylindrze, z karabinem w ręku - to sam Eugne Delacroix, (istotnie Delacroix nie walczył na barykadach Paryża z bronią w ręce, idee rewolucyjne były mu raczej obce). Po prawej, tuż przy Kobiecie stoi chłopiec z pistoletami w obu dłoniach - to "dziecko ulicy paryskiej", słynny Gavroche. Chłopczyk coś wykrzykuje, na jego twarz widać lęk, ale jednak odważnie stoi u boku „Wolności” niczym doświadczony żołnierz.
Cała kolorystyka i nastrój obrazu jest na „pierwszy rzut oka” dość szara, przygnębiająca, Jednak w Obrazie przeważają kolory: czerwień, biel i brąz. Jakby to co na obrazie jest martwe przysłaniał cień i pewien smutek , natomiast ludzie żyjący,
Walczący maja jasne tła, wyróżniają się. Wojna ogólnie kojarzy się z czymś ciemnym, szarym, niemalże czarnym, a jednak tu widzimy jak w tej ciemności odnaleźć światło, światło którym jest wolność i nadzieja.
--------
Wolność wiodąca lud na barykady, nawiązujący treścią do rewolucji lipcowej w Paryżu i będący jednym z nielicznych alegorycznych obrazów Delacroix namalowanych pod wpływem aktualnych wydarzeń politycznych we Francji.
Bohaterowie przedstawionej na obrazie sceny - to uczestnicy walk rewolucyjnych w Paryżu. Centralną postacią dzieła jest półnaga kobieta - Wolność, w czapce frygijskiej, symbolu republiki, na głowie. To ona, z trójkolorowym sztandarem w jednej ręce i bagnetem na karabinie w drugiej, prowadzi zbrojną grupę do walki. Na drugim planie, po lewej widzimy mężczyznę w czarnym cylindrze, z karabinem w ręku - to sam Eugne Delacroix; po prawej, chłopiec z pistoletem dłoni, czyli "dziecko ulicy paryskiej", słynny Gavroche z Nędzników Wiktora Hugo. Na pierwszym planie widać tych, którzy zginęli na barykadzie, w głębi, wśród dymu i kurzu - domy Paryża.
Oglądając ten obraz należy zwrócić uwagę na przewagę linii ukośnych powodującą dynamiczny układ kompozycji oraz intensywne, zdecydowane barwy podkreślające ten ruch. Kolorystyka obrazu jest w niektórych punktach zgaszona, w innych rozjaśniona z akcentem czerwonej plamy na sztandarze. Dominuje swobodna gra barw i światła.
Obraz ten jest międzynarodowym symbolem wolności i solidarności społecznej. Zauważymy to po postaciach obecnych na nim. Wspólnie walczą o wyzwolenie przedstawiciele mieszczaństwa, paryskiej ulicy, inteligencji i reszta ludności tego miasta. Jednak ich realizm kontrastuje z centralną postacią Wolności. W swej pozie i draperii szat przywołuje ona na myśl antyczne boginie, co nadaje temu wydarzeniu wymiar epicki i podkreśla jego rangę. Autor połączył realistyczne szczegóły z alegorycznym przedstawieniem.
Dzieło Delacroix jest całkowitym zaprzeczeniem estetyki klasycyzmu i cechuje je apologia wolności, silna emocjonalność i dramatyczny temat. Jest w nim romantyczny patos widoczny w postaci kobiety niosącej trójkolorowy sztandar i karabin. Temat tego dzieła wyraźnie ukazuje idee rewolucyjne.
Autor w ten sposób przekazuje obserwatorom prawdę o wartościach, takich jak sprawiedliwość, honor, ojczyzna i wolność. Uświadamia, że trzeba o nie walczyć niejednokrotnie poświęcając życie. Obraz ten wystawiono najpierw w Salonie, a potem w Pałacu Luksemburskim. Krytyka przyjęła go niechętnie, więc szybko popadł w zapomnienie. Wydobyty po latach z magazynu, przyniósł artyście sławę i nieśmiertelność.
Obrazy Maximiliena Luce przedstawiajace tematykę Komuny Paryskiej z 1871 roku:
Na jednym z obrazów pokazane są martwe postacie leżące po walce na barykadzie(sugeruje nam to bruk leżący obok ciał). Obraz kontrastowo ujął piękną słoneczną pogode podkreślającą barwną ulicę(co prawda z zabarykadowanymi oknami i drzwiami) przeciwstawiając jej w cieniu leżących na środku ulicy zabitych wśród których znajduje sie kobieta, to też wymowne- rewolucja nie wybiera... Całośc tego bardzo statycznego(nikt sie nie rusza puste ulice)obrazu wydaje się złowrogo cicha.
Na drugim egzekucja działacza i jednego z przywódców Komuny Eugene'a Varlina.
----------------------
Do rewolucji lat 1905 czy 1917 może być przydatny obraz
Stanisława Lentza pt: "Strajk" to ten przedstawiający 3 robotników, na twarzach widać wzburzenie i skupienie, jeden z nich śpiewa pieśń, to właśnie takie nastroje jak te pokazane na tym obrazie rodzą rewolucje...
Może Ci się przyda. Jak mi się coś wspomni to dorzucę, powodzenia w pisaniu.
pzdr
Kolejnym ogniwem tego łańcucha jest portretowanie warszawskiego proletariatu, rozpoczęte już u początków kariery i powtarzające się regularnie w całej twórczości Lentza. Malarz godności warszawiaków - mimo że wywodził się ze środowiska właścicieli fabryk, a nie ich pracowników, i całe życie pozostał swemu środowisku wierny - musiał być również malarzem godności rodzącej się klasy robotniczej. "Strajk" nawiązuje do najlepszych wzorów realizmu niemieckiego. Jego charakterystyczna, podłużna kompozycja, skupiająca uwagę na twarzach i dłoniach portretowanych, żywo przywodzi na myśl arcydzieło Wilhelma Leibla "Trzy kobiety w kościele". Z tą różnicą, że w przeciwieństwie do hiperrealistycznego, rojącego się od drobiazgowo opracowanych detali obrazu Leibla, obraz Lentza jest pozbawiony wszystkiego, co mogłoby odciągnąć uwagę od emocji bohaterów. Brak szczegółów, ascetyczna kompozycja, prosta gama barw, operowanie dużymi, jednolitymi płaszczyznami kolorystycznymi - wszystko to służy jak największej adekwatności formy do tematu. Strike znaczy cios.