Umowy nienazwane
Franchising (franczyza)
Polega na tym, że franczyzodawca nadaje swoim poszczególnym franczyzobiorcom odpłatnie prawo oraz nakłada na nich obowiązek prowadzenia działalności zgodnie z jego koncepcją. W ramach umowy sporządzonej na piśmie oraz w zamian za bezpośrednie lub pośrednie świadczenia finansowe uprawnienie to upoważnia indywidualnego franczyzobiorcę do korzystania z nazwy handlowej franczyzodawcy, jego znaku towarowego lub usługowego, metod prowadzenia działalności gospodarczej, wiedzy technicznej, systemów postępowania i innych praw własności intelektualnej lub przemysłowej, a także do korzystania ze stałej pomocy handlowej i technicznej franczyzodawcy.
Faktoring (factoring)
Faktoring jest rodzajem specjalistycznego pośrednictwa handlowego, w którym faktor, czyli wyspecjalizowana instytucja finansowa (z reguły spółka z udziałem banku) nabywa w drodze cesji od fakt orantów, np. przedsiębiorstw handlowych lub przemysłowych roszczenie o zapłatę należnych im kwot z różnego rodzaju źródeł zobowiązanych, a zwłaszcza sprzedaży.
Faktoring uważany jest za umowę łączącą elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednakże bez całkowitego utożsamienia jej z którąkolwiek z tych umów. Faktor w ramach umowy zobowiązuje się do wykonania czynności dodatkowych, niezwiązanych już bezpośrednio z samą cesją.
Forfaiting
Polega na skupie przez forfaitera (najczęściej wyspecjalizowaną instytucję finansową) od forfetysty (najczęściej eksportera) należności terminowych w postaci weksli, z wyłączeniem prawa regresu wobec odstępującego weksel. Importer (płacący weksel) jest dłużnikiem forfaitingowym. Forfaiting najczęściej wykorzystywany jest przy operacjach zagranicznych i jest formą bezgotówkowej zapłaty w rozliczeniach zagranicznych. Operacje takie są dosyć kosztowne w porównaniu z operacjami wekslowo-kredytowymi. Instytucja przeprowadzająca forfaiting liczy odsetki według wyższej niż nominalna stopy procentowej stąd nierzadko forfaitingiem zajmują się banki.
Sponsoring
Jest jedną z najszybciej rozwijających się form promocji, ale i rodzajem umowy nienazwanej. Jego istotą są skojarzenia, dzięki którym pozytywny obraz sponsorowanego przenosi się na sponsora. Znak sponsora towarzyszy imprezom lub działaniu sponsorowanych instytucji. W przypadku produktów, których reklama jest ograniczona przepisami prawnymi (np. wyroby tytoniowe, alkoholowe), sponsoring jest często jedyną możliwością promocji masowej. Ważnym argumentem przemawiającym za stosowaniem sponsoringu jest również zwiększające się zainteresowanie masową rozrywką oraz wzrost świadomości społecznej. Sponsorowany zgadza się na publiczną prezentację firmy (znaku handlowego, logo) sponsora lub jego poszczególnych produktów za wynagrodzeniem.
Konsulting (consulting)
Konsulting jest rodzajem umowy nienazwanej, w której konsultant zobowiązuje się do świadczenia usług doradztwa w danej dziedzinie wiedzy na rzecz konsultowanego, za wynagrodzeniem. Zazwyczaj konsultowana dziedzina wiedzy nie jest główną działalnością klienta firmy konsultingowej.This is not the same as customer service. Najczęściej konsulting dotyczy takich dyscyplin jak: administracja i zarządzanie (w tym zarządzanie personelem), ochrona środowiska, prawo i ekonomia, informatyka, transport i logistyka (i inne).
Konsorcjum
Konsorcjum to rodzaj umowy nienazwanej zawieranej pomiędzy podmiotami gospodarczymi na określony czas, w konkretnym celu gospodarczym. Konsorcja są tworzone najczęściej w przypadku bardzo dużych lub ryzykownych inwestycji, gdzie wymagane jest zaangażowanie znacznego kapitału. Celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy, przekracza możliwości jednego podmiotu (np. budowa autostrady, lotniska, metra, gazociągu, itp.). Utworzenie konsorcjum ma charakter najczęściej tymczasowy, czyli po osiągnięciu celu do którego zostało powołane jest rozwiązywane. Konsorcjum nie jest podmiotem gospodarczym, nie musi więc być rejestrowane, nie musi mieć odrębnej nazwy ani też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli w działaniach niezwiązanych z konsorcjum), a w działaniach związanych z konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem. Zawierając umowę konsorcyjną (konsorcjum) podmioty mogą określić, który z podmiotów lub osób będzie reprezentował konsorcjum na zewnątrz (może to być jeden podmiot, kilka, lub osoba trzecia).
Know-how
Umowa know-how upoważnia do korzystania z określonych praw podmiotowych. Jedna ze stron (przekazujący, dostawca, udzielający) zobowiązuje się do przekazania drugiej (zamawiającemu, odbiorcy) wiedzy technicznej lub organizacyjnej o charakterze poufnym lub tajnym, bezpośrednio użytecznej w działalności gospodarczej w zakresie określonym w umowie. Przedmiotem umowy jest obrót wiedzą techniczną o poufnym charakterze i dotyczy jedynie dóbr niematerialnych. Dobrami chronionymi umową know-how mogą być np.: nieopatentowane wynalazki, niezarejestrowane wzory użytkowe, informacje techniczne dot. stosowania patentów lub wzorów użytkowych, doświadczenie administracyjne i organizacyjne związane z własnością przemysłową. W związku z tym umowa ta może stanowić uzupełnienie ochrony przewidzianej prawem na dobrach niematerialnych (własność przemysłowa: patenty, wzory użytkowe, także takie, które nie posiadają zdolności patentowej).
Merchandising
Działalność marketingowa, której istotę stanowi stosowanie znaków towarowych, postaci, przedstawień, wizerunków i symboli kojarzonych przez odbiorców z jednym produktem - najczęściej serialem telewizyjnym lub filmem - w celu poprawy efektów sprzedaży innego produktu, adresowanego do szerokich rzesz konsumentów, a oferowanego z zasady w sprzedaży detalicznej. Najczęściej wykorzystuje się w takich przypadkach postacie i symbolikę występującą w filmach dla dzieci i młodzieży, ale również postacie, wizerunki, rekwizyty i symbole związane z takimi produkcjami telewizyjnymi dla dorosłych jak: telenowele, seriale, show, teleturnieje, relacje sportowe etc.
Umowa developerska (deweloperska)
Umowa developerska polega na kompleksowej realizacji projektów budowlanych za wynagrodzeniem i zawierana jest pomiędzy stronami, z których jedną jest inwestorem (dysponującym środkami finansowymi na realizację inwestycji), a druga - odbiorcą i przyszłym użytkownikiem zrealizowanej inwestycji. Inwestor (developer) przygotowuje inwestycję do realizacji samodzielnie, bądź współpracując z przyszłym użytkownikiem. Do zadań developera należy także obsługa prawna przedsięwzięcia oraz uzyskanie wymaganych zezwoleń i koncesji. Cechą charakterystyczną, odróżniającą tę umowę od innych umów inwestycyjnych jest zamiar jej realizatora przeznaczenia inwestycji na potrzeby innych podmiotów. Developer zawiera umowy z przyszłymi użytkownikami inwestycji najczęściej już w trakcie procesu inwestycyjnego.
Timesharing
Timesharing jest umową nienazwaną, w której nabywca uzyskuje prawo do korzystania z rzeczy w ściśle określonych, regularnie powtarzających się ostępach czasu. Dotyczy zazwyczaj korzystania z budynków lub pomieszczeń mieszkalnych w tzw. celach turystycznych (time oznacza czas, sharing zaś to dzielenie się czymś z kimś). Tak więc umowa timesharingowa (nazywana również umową o długoterminowy produkt wakacyjny) prowadzi do nabycia prawa do nieruchomości, którą dzieli się z innymi użytkownikami. Wskutek jej zawarcia nabywca nie uzyskuje własności nieruchomości, a jedynie prawo użytkowania obiektu przez określony czas w każdym roku, przez określoną liczbę lat (w Polsce zazwyczaj co najmniej na trzy lata). Jest to przeważnie umowa adhezyjna (tzn. zawierana przez przystąpienie, co polega na tym, że konsument składając podpis akceptuje warunki oferowane przez przedsiębiorcę). Bywa również powiązana z innymi kontraktami - np. kredytu na sfinansowanie udziału w prawie do nieruchomości, albo z usługami turystycznymi, z których ma korzystać konsument wchodzący do systemu.