PIŁKA NOŻNA

HISTORIA

Piłka nożna jest zdecydowanie najpopularniejszą dyscypliną sportu na świecie. Na ulicach wiosek, miast, miasteczek na każdym kroku można spotkać młodych chłopców kopiących piłkę. Dzieci ubrane w koszulki z nazwiskami swoich ulubieńców na plecach, uczą się piłkarskiego rzemiosła, ale tak naprawdę nie wiedzą skąd wziął się tak przez nich lubiany futbol, a on przecież gości pośród ludzi już od dawien dawna.
Trudno jednoznacznie wskazać na datę narodzin futbolu. W coś podobnego do dzisiejszej piłki nożnej grywano już w czasach starożytnych. Wielu twierdzi, że pierwsi na ten pomysł wpadli Chińczycy, ale wolny czas kopaniem umilali sobie także Egipcjanie, Mongołowie, Grecy. Za oficjalny początek futbolu uznaje się jednak rok 1857. Wtedy to powstał pierwszy klub piłkarski na świecie. Ale po kolei...

1486 - Rok jakże ważny dla piłki nożnej. Właśnie wtedy po raz pierwszy wypowiedziano słowo 'football'. Padło ono z ust Anglika.
1825 - W tym roku powstała pierwsza szkółka piłkarska - Aldenham Scholl. Uczęszczający do niej uczniowie nabywali umiejętności potrzebne do gry w futbol. Jednak tamta dyscyplina daleka byłą od tej, tak dobrze nam znanej. Przepisy nie były jasno sprecyzowane i można było grać dosłownie wszystkim. W tym także rękami, co dziś jest niedozwolone.
24.10.1857 - Powstanie w Anglii pierwszego na Świecie klubu piłkarskiego - Sheffield Football Club, 13 lat później było ich w Anglii już 41.
W tym roku zakazano również dotykania futbolówki rękami, co miał ogromny wpływ na dalszy rozwój futbolu.
26.10.1863 - Na Wyspach Brytyjskich powstaje pierwszy związek piłki nożnej (The Football Association). Utworzyli go przedstawiciele dwunastu klubów z Londynu. Jego zadaniem było ustalenie i wprowadzenie w życie zasad gry w piłkę.
1866 - W tym roku została wprowadzona jedna z ważniejszych zasad: spalony.
1871 - W tym roku zezwolono bramkarzowi grać rękami.
20.07.1871 - Powstają pierwsze rozgrywki piłkarskie na świecie, oczywiście w Anglii. Mogły w nich uczestniczyć wszystkie kluby zrzeszone w F.A. W Walce o The Football Association Cup wzięło udział 15 zespołów. Triumfatorem pucharu był zespół Wanderers.
30.09.1872 - To data rozegrania pierwszego meczu międzypaństwowego. Naprzeciwko siebie stanęły ekipy Szkocji i Anglii. Spotkanie zakończyło się bezbramkowym remisem.
1885 - Angielski futbol staje się zawodowy. W tym samym okresie zostaje ustalona liczba piłkarzy mogąca uczestniczyć w meczu. Zaczęto także czynić kroki ku utworzeniu ligi piłkarskiej.
17.06.1888 - W Manchesterze przedstawiciele 12 klubów (Aston Villa, Accrington, Blacburn, Bolton, Burnley, Derby, Everton, Notts, County, Preston North, Stoke City, West Bromwich, Wolverhampton) oficjalnie tworzą ligę piłkarską. Jej prezesem zostaje William McGregor z Aston Villi. Rozgrywki ruszają we wrześniu.
1890 - Do zasad futbolu zostaje wprowadzone pojęcie rzutu karnego.
1898 - Powstaje Włoska Federacja Piłkarska.
21.05.1904 - To jedna z najważniejszych dat w historii footballu. W tym roku powstała federacja siedmiu państw (Francji, Danii, Belgii, Holandii, Hiszpanii, Szwecji i Szwajcarii), które zakładają Międzynarodowy Związek Piłkarski FIFA. Na pierwszego prezydenta wybrany zostaje Francuz Robert Giern.
1908 - Piłka nożna jest jedną z dyscyplin na Igrzyskach Olimpijskich, ale dopiero w 1924 roku na tejże imprezie w Paryżu zaczyna cieszyć się ogromną popularnością.
1913 - Powstaje Hiszpańska Federacja Piłkarska.
1916 - Powstaje Federacja Piłkarska Ameryki Południowej (CONMEBOL).

1928 - Z inicjatywy Francuza Julesa Rimeta na kongresie FIFA zapada decyzja o organizowaniu regularnie co cztery lata turnieju o Mistrzostwo Świata.
1930 - W tym roku po raz pierwszy rozegrano turniej o Mistrzostwo Świata. Wzięło w nim udział 12 zespołów. Pierwszym triumfatorem został gospodarz imprezy - Urugwaj.
1954 - Powstaje Europejska Unia Piłkarska (UEFA) i Piłkarska Federacja Azji (AFC).
1955 - Narodziły się klubowe rozgrywki o Puchar Europy (odpowiednik dzisiejszej Ligi Mistrzów. Pierwszym triumfatorem był Real Madryt.
1956 - Powstaje Piłkarska Federacja Afryki (CAF).

1960 - W tym roku narodził się turniej o Mistrzostwo Europy. Pierwszym zwycięzcą był Związek Radziecki (ZSRR).
1961 - Powstaje Federacja Ameryki Północnej i Środkowej (CONCACAF).
1966 - Powstaje Piłkarska Federacja Australii i Oceanii (OFC).

1992 - Rozgrywki Pucharu Europy przeradzają się w Ligę Mistrzów. Jako pierwszy puchar zdobywa Olympique Marsylia.
2000 - Po raz pierwszy gospodarzem turnieju o Mistrzostw Europy zostają dwa kraje. Turniej zostaje rozegrany na boiskach Holandii i Belgii.
2002 - po raz pierwszy turniej Mistrzostw Świata zostaje rozegrany na boiskach dwóch państw Korei i Japonii.

Czołówka rankingu FIFA (w nawiasie pozycja w poprzednim notowaniu):

1. (1.) Hiszpania 1887 pkt

2. (2.) Holandia 1723

3. (3.) Niemcy 1485

4. (4.) Brazylia 1446

5. (5.) Argentyna 1367

6. (6.) Anglia 1195

7. (7.) Urugwaj 1152

8. (8.) Portugalia 1090

9.(10.) Chorwacja 1075

10.(11.) Grecja 1016

71.(72.) Polska 449

REPREZENTACJA POLSKI

Reprezentacja dekady wybrana przez serwis goal.com
Artur Boruc - Tomasz Hajto, Tomasz Wałdoch, Jacek Bąk, Tomasz Kłos - Jakub Błaszczykowski, Piotr Świerczewski, Jacek Krzynówek - Tomasz Frankowski, Maciej Żurawski, Euzebiusz Smolarek.

Zawodnicy, którzy grali w meczach reprezentacji w 2010 i 2011 roku.

Bramkarze
- Fabiański Łukasz
- Tytoń Przemysław
- Boruc Artur
- Kuszczak Tomasz
- Szczęsny Wojciech

Obrońcy
- Żewłakow Michał
- Celeban Piotr
- Wojtkowiak Grzegorz
- Wołąkiewicz Hubert
- Jodłowiec Tomasz
- Mierzejewski Łukasz
- Pietrasiak Dariusz
- Sadlok Maciej
- Glik Kamil
- Jędrzejczyk Artur
- Boenisch Sebastian
- Głowacki Arkadiusz

Pomocnicy
- Smolarek Euzebiusz
- Iwański Maciej
- Peszko Sławomir
- Mierzejewski Adrian
- Plizga Dawid
- Kikut Marcin
- Piszczek Łukasz
- Murawski Rafał
- Błaszczykowski Jakub
- Wilk Jakub
- Kiełb Jacek
- Pawłowski Szymon
- Majewski Radosław
- Bandrowski Tomasz
- Obraniak Ludovic
- Rybus Maciej
- Matuszczyk Adam
- Cetnarski Mateusz
- Borysiuk Ariel

Napastnicy
- Robak Marcin
- Grosicki Kamil
- Lewandowski Robert
- Niedzielan Andrzej
- Sobiech Artur
- Nowak Dawid
- Brożek Paweł
- Kupisz Tomasz

- Jeleń Ireneusz

Najlepsi polscy zawodnicy wszech czasów:

5. Włodzimierz Lubański

(ur. 28 lutego 1947 w Gliwicach-Sośnicy) - wielokrotny reprezentant Polski, przez wiele lat związany z klubem piłkarskim Górnik Zabrze; środkowy napastnik. Mistrz olimpijski. W oficjalnych spotkaniach w reprezentacji Polski rozegrał 75 spotkań, strzelił 48 goli. Lubański zaczynał karierę w Sośnicy Gliwice (1957-1958), gdzie jego ojciec był prezesem. W 1962 r., w 15 roku życia został piłkarzem zabrzańskiego Górnika, debiutował w pierwszej lidze w meczu z Arkonią Szczecin. Grał tam u boku takich piłkarzy jak Ernest Pohl czy Stefan Florenski. Z tym klubem był siedmiokrotnie mistrzem Polski, sześciokrotnie zdobył Puchar Polski. Cztery razy był królem strzelców polskiej ligi. Dwukrotnie (1967, 1970) wybierany Piłkarzem Roku, zdobywca Złotych Butów w 1972 r.

W 1970 roku dotarł z drużyną do finału Pucharu Zdobywców Pucharów (najlepszy wynik polskiego klubu w dziejach), gdzie Górnik przegrał z Manchesterem City. Do historii przeszedł zwłaszcza dramatyczny półfinał z AS Roma, nierozstrzygnięty mimo rozegrania trzeciego meczu i dogrywki, w którym o awansie decydował rzut monetą. Lubański, z siedmioma strzelonymi bramkami, był najskuteczniejszym zawodnikiem turnieju.

Od 1975 r. występował w belgijskim klubie KSC Lokeren, którego był podporą przez 7 sezonów. Rozegrał tam 196 meczów i zdobył 82 bramki. W 1981 r. doszedł razem z drużyną do finału pucharu UEFA, przegranego ze Standardem Liege. W 1983 r., grając we francuskim Valenciennes FC, gdzie trenerem był jego były kolega klubowy, Erwin Wilczek, został królem strzelców II ligi francuskiej. Karierę skończył w 1986 r. w klubie K.R.C. Mechelen.

W 1961 r. został powołany do kadry narodowej juniorów. W reprezentacji seniorów zadebiutował - razem z Zygfrydem Szołtysikiem - niedługo później, 4 września 1963 w Szczecinie, jako najmłodszy do dziś debiutant w historii (strzelił gola w wygranym 9:0 meczu z Norwegią). Z reprezentacją zdobył na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku złoty medal oolimpijski, jako kapitan drużyny.

W eliminacjach do mistrzostw świata 1974 w wygranym 2:0 meczu z Anglią w Chorzowie zdobył gola, ale doznał groźnego urazu kolana (po faulu Roya McFarlanda), który wykluczył go z występu w mistrzostwach. O powrót do sportu walczył przez dwa lata, w kadrze pojawił się dopiero w 1976 r. W 1978 r. brał udział w Mistrzostwa Świata w Argentynie, gdzie polska kadra zajęła 5. miejsce.

W reprezentacji po raz ostatni wystąpił w 1980 r. w towarzyskim spotkaniu z Czechosłowacją w Chorzowie; w 75. występie zdobył wtedy swojego 48. gola - co jest do dzisiaj rekordem kraju.

Siódmy piłkarz Europy w ankiecie France Football w 1972 r. Dwukrotnie wystąpił w zespole gwiazd (podczas benefisu Jaszyna i meczu Europa-Ameryka Południowa). W 1978 r. otrzymał nagrodę Fair play UNESCO. W 2003 roku został uznany za najlepszego polskiego piłkarza 50-lecia UEFA (w meczach pucharowych zdobył 31 goli)^.

Po zakończeniu kariery:

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został w Belgii, gdzie mieszka do dziś. Ukończył belgijską szkołę trenerską i przez kilka lat szkolił młodzież w Mechelen. W 1990 r. założył firmę "Lubański Sport-Menagment", a od 1994 ma menedżerską licencję FIFA. Obecnie jest menedżerem sportowym i drugim trenerem Lokeren. Komentuje także mecze polskiej reprezentacji w telewizji. Był jednym z bliższych doradców trenera Jerzego Engela.

4. Jerzy Dudek

(ur. 23 marca 1973 roku w Rybniku) - lewonożny piłkarz, grający na pozycji bramkarza, wielokrotny reprezentant Polski. Obecnie zawodnik Realu Madryt. Urodził się w Rybniku, dzieciństwo i młodość spędził w Knurowie. Wychowywał się w rodzinie górniczej, uczył się w Technikum Górniczym. Od 1985 trenował w drużynie trampkarzy, a od 1988 w drużynie juniorów Górnika Knurów, skąd w 1991 trafił do pierwszego zespołu, występującego w III lidze, już pod nazwą Concordia Knurów. Dzięki udanym występom zwrócił na siebie uwagę trenerów innych śląskich drużyn, grających w wyższych ligach, m.in. Górnika Zabrze. Ostatecznie jednak, wiosną 1996 trafił do Sokoła Tychy, dokąd sprowadził go trener Bogusław Kaczmarek. Udana postawa w rundzie wiosennej zaowocowała powołaniem przez selekcjonera Antoniego Piechniczka do reprezentacji Polski na mecz z Rosją w czerwcu 1996, w którym jednak nie wystąpił i na debiut reprezentacyjny musiał czekać do 1998.

Wielkim zawodowym awansem był transfer w przerwie letniej w 1996 do holenderskiego klubu Feyenoordu Rotterdam. Jednak w swoim pierwszym sezonie w lidze holenderskiej musiał pogodzić się z rolą rezerwowego, ponieważ pierwszym bramkarzem Feyenoordu był wtedy reprezentant Holandii Ed de Goey. Po odejściu de Goeya do Chelsea F.C. w 1997 stał się pierwszym bramkarzem drużyny Feyenoordu. W 1999 wywalczył mistrzostwo Holandii. Wybierany był również najlepszym bramkarzem i najlepszym piłkarzem ligi holenderskiej.

25 lutego 1998 zadebiutował w reprezentacji Polski w meczu z Izraelem. Ponieważ jednak selekcjoner Janusz Wójcik stawiał wtedy na innych bramkarzy - przede wszystkim na Adama Matyska i Kazimierza Sidorczuka - następny mecz w barwach narodowych rozegrał dopiero w 1999. Na stałe do reprezentacji Polski trafił dopiero po objęciu funkcji selekcjonera przez Jerzego Engela w 2000 roku.

Udana postawa w meczach eliminacji Mistrzostw Świata oraz w rozgrywkach klubowych w barwach Feyenoordu zaowocowała ofertami z wielu znanych europejskich drużyn. Według spekulacji prasowych proponowano mu grę m.in. w Barcelonie, Realu Madryt, Arsenalu Londyn i Manchesterze United. Ostatecznie pod koniec sierpnia 2001 przeniósł się do Liverpool F.C. - jednego z czołowych klubów angielskich, który zapłacił za niego (jak się szacuje) 7 mln 400 tys. euro.

W tym samym czasie wywalczył z reprezentacją Polski awans do Mistrzostw Świata w Korei Południowej i Japonii. Na nieudanym dla polskich piłkarzy turnieju finałowym w 2002 roku, wystąpił w 2 meczach, w trzecim został zastąpiony przez Radosława Majdana. Pozostał jednak pierwszym bramkarzem reprezentacji Polski, występując w meczach drużyny narodowej prowadzonej przez Zbigniewa Bońka i Pawła Janasa. Do chwili obecnej w barwach narodowych rozegrał 59 spotkań.

W sezonie 2004-2005 udało mu się zdobyć zaufanie nowego trenera Liverpool F.C. Rafaela Beníteza, który wystawiał go w najważniejszych meczach drużyny. Wystąpił również w finałowym meczu Ligi Mistrzów z AC Milan 25 maja 2005, w którym dzięki dwukrotnej obronie w serii rzutów karnych przyczynił się do zdobycia przez Liverpool Pucharu Europy, stając się jednocześnie trzecim Polakiem, po Zbigniewie Bońku i Józefie Młynarczyku, który zdobył to trofeum. Ponadto jedna z jego interwencji w tym meczu została uznana za trzecią najlepszą obroną bramkarską w historii piłki nożnej, według FIFA.

W lipcu 2005 podczas treningu doznał kontuzji łokcia i od rundy jesiennej sezonu 2005-2006 był rezerwowym bramkarzem Liverpool F.C. po tym jak Benítez sprowadził do The Reds swojego rodaka José Reinę. Przedmiotem medialnych spekulacji była możliwość transferu m.in. do portugalskiej Benfiki lub niemieckiego 1. FC Köln w przerwie zimowej sezonu. Do transferu jednak nie doszło i Dudek pozostał rezerwowym bramkarzem Liverpool F.C.. Dudek nie pojechał na Mistrzostwa Świata w Niemczech. Selekcjoner Paweł Janas, jako powód dał jego nieustabilizowaną sytuację w klubie.

Jego możliwy transfer stał się po raz kolejny przedmiotem spekulacji medialnych po zakończeniu sezonu 2006-2007, wraz z wygaśnięciem jego kontraktu z Liverpoolem. W czerwcu podana została informacja, że zainteresowanie Dudkiem wyraziły władze Realu Madryt. 12 lipca 2007 hiszpański dziennik "Marca" podał informację, że Jerzy Dudek przeszedł na zasadzie wolnego transferu do Realu Madryt. 19 lipca informacja o transferze Dudka została potwierdzona przez klub.

3. Grzegorz Lato

(ur. 8 kwietnia 1950 w Malborku) - polski piłkarz i trener, napastnik polskiej reprezentacji w piłce nożnej, trzykrotny uczestnik finałów Mistrzostw Świata (RFN 1974, Argentyna 1978 i Hiszpania 1982), senator V kadencji, od 2008 prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Przez większą część kariery sportowej pozostawał związany ze Stalą Mielec, w barwach której rozegrał 272 mecze, zdobywając 111 goli w I lidze oraz 23 mecze i 6 bramek w II lidze.

Sukcesy:

Król strzelców piłkarskich Mistrzostw Świata w RFN w 1974, gdzie zdobył 7 bramek.

Dwukrotny srebrny medalista Mistrzostw Świata: 1974, 1982 (za trzecie miejsce przyznawano srebrny medal, za czwarte - brązowy).

Złoty (1972) i srebrny (1976) medalista Igrzysk Olimpijskich.

Król strzelców polskiej ekstraklasy w latach: 1973 (13 goli) i 1975 (19 goli).

Dwukrotny mistrz Polski 1973 i 1976 w barwach Stali Mielec.

Rozegrał 20 spotkań w Mistrzostwach Świata (do 1998 był to 3. wynik po Uwem Seelerze z RFN i Władysławie Żmudzie z Polski).

"Piłkarz Roku" w plebiscycie katowickiego "Sportu": 1974

"Piłkarz Roku" w plebiscycie tygodnika "Piłka Nożna": 1977, 1981

6. miejsce w plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza Europy: 1974

W drużynie narodowej rozegrał 104 mecze (w tym 100 oficjalnych) i zdobył 45 bramek. Pod względem liczby rozegranych spotkań znajduje się na 2. miejscu wśród reprezentantów Polski (za Michałem Żewłakowem), zaś pod względem zdobytych goli ustępuje tylko Lubańskiemu.

Był przewodniczącym Klubu Wybitnego Reprezentanta.

Uchwałą Zgromadzenia Walnego PZPN z 30 października 2008 został wybrany prezesem zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej. W tajnym głosowaniu otrzymał 57 głosów, a jego kontrkandydaci Zdzisław Kręcina i Zbigniew Boniek odpowiednio 36 i 19 głosów.

2. Zbigniew Boniek

(ur. 3 marca 1956 w Bydgoszczy) - polski piłkarz, trener, działacz sportowy. Były selekcjoner Reprezentacji Polski w piłce nożnej.

Jest jednym z najwybitniejszych polskich piłkarzy w historii oraz należy do grona stu najlepszych piłkarzy w historii światowej piłki nożnej (ranking obejmuje tylko piłkarzy obecnie żyjących). Trzeci piłkarz Europy 1982 w plebiscycie czasopisma France Football. Wybrany do drużyny gwiazd Mistrzostw Świata 1982. W 1982 r. wybrany także najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”. Obok Rossiego i Platiniego był jednym z filarów słynnego Juventusu w latach 80. XX wieku. Był nazywany "pięknością nocy", gdyż najlepsze występy notował w meczach rozgrywanych przy sztucznym oświetleniu. W pamięci kibiców szczególnie zapamiętany dzięki hat-trickowi w Barcelonie w spotkaniu z reprezentacją Belgii na Mistrzostwach Świata 1982. Grając w Juventusie uczestnik spotkania finałowego Pucharu Europy w 1985 na Heysel w Brukseli, gdzie przed spotkaniem doszło do zamieszek, w wyniku których śmierć poniosło 39 kibiców (w większości Włochów). Następnego dnia grając w Tiranie strzelił zwycięską bramkę dla reprezentacji Polski w meczu z Albanią w eliminacjach Mistrzostw Świata 1986.

Uczestnik 3 turniejów finałowych mistrzostw świata - Argentyna 1978, Hiszpania 1982 (3. miejsce), Meksyk 1986 (łącznie 16 meczów i 6 goli). Zdobywca Pucharu Europy w 1985, Pucharu Zdobywców Pucharów w 1984 i Superpucharu Europy w 1984.

W 1979 roku wybrany do drużyny "reszty świata" na mecz z mistrzem świata Argentyną, wygranym przez drużynę gwiazd 2:1. W 1986 r. wybrany do drużyny "reszty świata" na mecz Francja - reszta świata (pożegnalny występ Michela Platiniego).

W latach 1989-1990 odbył kurs trenerski w Coverciano. W sezonie 1990/1991 prowadził drużynę US Lecce, występującą wówczas w Serie A. Sezon ten zakończył się spadkiem do Serie B. W następnym sezonie Boniek prowadził drużynę AS Bari, grającą w Serie A. Zespół zakończył sezon na piętnastym miejscu i spadł do Serie B. W sezonie 1992/1993 Zbigniew Boniek został zatrudniony w grającym w Serie C1 Sambenedettese, skąd został jednak zwolniony przed końcem rozgrywek.

Do 2002 r. pełnił funkcję wiceprezesa PZPN. W 2002 r. przez kilka miesięcy był selekcjonerem polskiej reprezentacji piłkarskiej. Od 2004 do 20 lipca 2006 ponownie związany z Widzewem jako jeden ze współwłaścicieli i członków zarządu stowarzyszenia. Od 18 czerwca 2007 do września 2008 członek Rady Nadzorczej nowo utworzonego Klubu Sportowego Widzew Łódź SA.

W 2004 Pelé umieścił go na liście FIFA 100 (100 najlepszych żyjących piłkarzy świata)

W dniu 30 października 2008 r., otrzymał 19 głosów w wyborach na Prezeza Polskiego Związku Pilki Nożnej.

1. Kazimierz Deyna

(ur. 23 października 1947 w Starogardzie Gdańskim, zm. 1 września 1989 w San Diego). Były piłkarz polski, oficer (w stopniu porucznika) Ludowego Wojska Polskiego. Wielokrotny reprezentant i kapitan reprezentacji polski. Jest najlepszym graczem w historii reprezentacji polski. Król strzelców Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972, trzeci piłkarz Mistrzostw Świata w RFN (1974). Najlepszy piłkarz polski XX wieku, według tygodnika Piłka Nożna. W plebiscycie ogłoszonym w świątecznym numerze (19-26 grudnia 2000 r.), wygrał bezapelacyjnie otrzymując 43508 głosów, drugie miejsce zajął Zbigniew Boniek, trzecie Grzegorz Lato. Znalazł się też w drużynie, którą uznano za najlepszą w minionym wieku (Reprezentacja Polski z lat 1973-74). Zginął w wypadku samochodowym, na międzystanowej drodze nr.15 w San Diego. Pochowany został na El Camino Memorial Park, San Diego w stanie Kalifornia.

Debiutował w 1965 roku, w drugim zespole ŁKS-u, który wygrał z Włókniarzem Białystok 7:2. Deyna strzelił wówczas pięć bramek. Prawie rok po swoim pierwszym występie zadebiutował w seniorskiej drużynie ŁKS-u - drużyna z Łodzi grała u siebie z Górnikiem Zabrze i zremisowała 0:0. Mając jeden rozegrany mecz w pierwszej lidze, Kazimierz Deyna został powołany do wojska. Jego transfer do Legii wiązał się z pewnym przypadkiem, ponieważ warszawscy działacze w ramach jesiennego poboru zażyczyli sobie jednego z trójki graczy - Kazimierza Deynę, Zdzisława Kostrzewińskiego lub Edwarda Studniorza. Po protestach ŁKS-u ustalono, ze do Warszawy przejdzie tylko Deyna. W Łodzi bardziej liczono na już ogranych Kostrzewińskiego i Studniorza. Deyna miał wtedy rozegrany jeden mecz w I lidze - zatem nie można było jednoznacznie określić przydatności i możliwości gracza.

20 listopada 1966 roku po raz pierwszy zagrał w Legii w Warszawie, w meczu ligowym z Ruchem Chorzów i właśnie w tym klubie młody Deyna pokazał swoje piłkarskie umiejętności. Przez dwanaście lat był podporą drugiej linii Legii.

7 listopada 1978 roku wyjechał z Polski, a 9 listopada podpisał kontrakt z Manchesterem City. Zespół z Manchesteru zapłacił sto tysięcy funtów, zobowiązał się do rozegrania z Legią dwóch meczów - w Warszawie i Anglii oraz do przekazania stronie polskiej jednego kompletu sprzętu Adidasa. 25 listopada piłkarz po raz pierwszy wystąpił w drużynie Manchesteru City, w meczu z Ipswich Town. Wiosną 1979 roku Deyna walnie przyczynił się do uratowania drużyny przed spadkiem, strzelając w ośmiu ostatnich meczach sezonu siedem goli. Mimo tego nie miał pewnego miejsca w składzie i często był jedynie rezerwowym. W Anglii mieszkał od listopada 1978 do stycznia 1981. W tym okresie drużyna Manchesteru City rozegrała 97 meczów ligowych. Deyna wystąpił tylko w 38, strzelił 12 goli.23 lutego 1981 roku Deyna podpisał kontrakt z zawodową drużyną piłkarską San Diego Sockers - kwota transferu wynosiła 35 tysięcy dolarów. Ostatni prawdziwie zawodowy mecz o punkty rozegrał 31 maja 1987 roku w Western Division Finals, przeciwko drużynie Tacoma Stars. Było to jego oficjalne zakończenie kariery piłkarskiej.

Sukcesy:

1969, 1970:

Mistrz Polski w barwach Legii Warszawa

1972:

Mistrz olimpijski z Monachium,

król strzelców turnieju olimpijskiego w Monachium - 9 goli,

6 miejsce w plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza Europy,

Piłkarz Roku w Polsce wg katowickiego "Sportu".

1973

Zdobywca Pucharu Polski w barwach Legii Warszawa,

6 miejsce w plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza Świata,

Piłkarz Roku w Polsce w plebiscycie tygodnika "Piłka Nożna",

Piłkarz Roku w Polsce w plebiscycie katowickiego "Sportu".

1974

Trzecie miejsce na X Mistrzostwach Świata w RFN,

Trzecie miejsce w plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza Europy,

Piłkarz Roku w Polsce w plebiscycie tygodnika "Piłka Nożna"

1976

Wicemistrz olimpijski z Montrealu

1978

Uczestnik XI Mistrzostw Świata w Argentynie

1989

Piłkarz 70-lecia w plebiscycie PZPN, tygodnika "Piłka Nożna", "Przeglądu Sportowego", "Sportu" i Redakcji Sportowej Telewizji Polskiej

1994

Piłkarz 75-lecia w plebiscycie PZPN i "Piłki Nożnej", przy udziale "Przeglądu Sportowego", "Sportu" i "Tempa".

Śmierć:

Zginął w nocy, 1 września 1989 roku. Jego biały Dodge Colt z 1974 roku uderzył w samochód ciężarowy Ford F-600 prawidłowo zatrzymany na pasie awaryjnym autostrady. Policja nie stwierdziła śladów hamowania.

Koroner w raporcie z sekcji zwłok stwierdził, że przyczyną śmierci były liczne obrażenia głowy, klatki piersiowej, a w ślad za nimi także i wewnętrzne. Zidentyfikowano go na podstawie prawa jazdy oraz okolicznościowego sygnetu, który otrzymał od prezydenta San Diego Sockers po zdobyciu kolejnego halowego tytułu mistrza Stanów Zjednoczonych. Najbardziej prawdopodobną przyczyną zdarzenia wydaje się zaśnięcie.

Polski Związek Piłkarzy przy współpracy z Polskim Związkiem Piłki Nożnej uznał najlepszym polskim piłkarzem 2010 roku Jakuba Błaszczykowskiego, zawodnika Borussii Dortmund, także od 2010 kapitana Reprezentacji Polski.

---