WYŻYNA LUBELSKA
północna część Wyżyny Lubelsko-Lwowskiej, ograniczona na zachodzie przełomem Wisły, na południowym-wschodniej — strefą działu wodnego Wieprza i Bugu, na północnym-wschodzie graniczy z Polesiem Wołyńskim i Polesiem Zachodnim, opadając ku nizinom krawędzią o wysokości 20-40 m, od południa graniczy z Roztoczem; wysokość 200-300 m, wzrastająca ku południowi i wschodowi (kulminacja 314 m na Działach Grabowieckich). Pod względem geologicznym Wyżyna Lubelska jest płytką niecką poprzecinaną uskokami, zbudowana z utworów górnojurajskich i kredowych (biała kreda pisząca, opoka, siwak), pokrytych utworami trzeciorzędowymi; na znacznym obszarze występuje less o miąższości do 30 m. Rzeźba zróżnicowana; powierzchnie zrównania są silnie rozczłonkowane głębokimi wąwozami i dolinami rzek, głównie Wieprza i jego dopływów oraz prawych dopływów Wisły; rozległe obniżenia (Kotlina Chodelska, Padół Zamojski), łagodne garby (wysokość 180-300 m). Występują żyzne gleby: rędziny, brunatne, czarnoziemy; rozwinięta uprawa pszenicy, buraków cukrowych, chmielu, tytoniu, konopi; region słabo zalesiony. W północno-zachodniej części Wyżyny Lubelskiej utworzono Kazimierski Park Krajobrazowy. Główne miasta: Lublin, Zamość, Świdnik, Kraśnik, Krasnystaw; ponadto — zabytkowy Kazimierz Dolny i uzdrowisko Nałęczów. Wzdłuż północno-wschodniej granicy Wyżyny Lubelskiej ciągnie się Lubelskie Zagłębie Węglowe.