Syntezy romantyczne - Wykłady Adama Mickiewicza.
Od roku 1840 Mickiewicz rozpoczyna wykłady w College de France na temat literatury Słowiańskiej. Wykłady te odbywały się zawsze dwa razy w tygodniu we wtorki i piątki. Okres, w którym były one głoszone (tj. 1840-1844) wiąże się z silnym wpływem filozofii Towiańskiego na światopogląd Mickiewicza. Jego wykłady były całkowicie pozbawione obiektywizmu. Jego pierwsze dwa wykłady były uznane za rewelacyjne i fantastyczne, jednak już od trzeciego pojawiały się protesty. Mickiewicz w wykładach próbuje skupić uwagę przede wszystkim na „wyższość” literatury słowiańskiej, ale przede wszystkim literatury polskiej. W jego pismach jest to bardzo widoczne. Poeta ze stanowiska wykładowcy prezentuje swoje poglądy polityczne i gusta literackie. W wykładach przedstawia literaturę polską jako tą idealną i najcudowniejsza w stosunku do literatur pozostałych państw słowiańskich. W szczególności porównaniu poddaje lit. czeską i rosyjską.
Tematami wykładów są kroniki, pamiętniki polskie - literatura raczej staropolska. Oprócz tego w wykładzie XVI mamy do czynienia z koncepcją dramatu romantycznego (de facto podobnie jak u Wężyka i na ćwiczeniach z romantyzmu), a także elementy filozofii Towiańskiego i sprawy dotyczące Koła Sprawy Bożej (coś w rodzaju sekty, silnie związanej z towianizmem). Jest również kilka fragmentów dotyczących cywilizacji - jej krytyki, jednak Mickiewicz nie był naturalistą, nie krytykował rozwoju przemysłu, tylko pokazywał zagrożenia i „karcił” młodzież za brak religijności i refleksji nad sprawami duchowymi - jednak ten motyw w dziełach występuje w niewielu miejscach.
W 1844 Mickiewicza wydalono z College de France z powodu bardzo politycznego wydźwięku jego wykładów. Na wykładach, bowiem poeta prezentował bardzo subiektywne opinie na temat literatury, które były przesiąknięte podtekstami politycznymi. Również podczas wykładów Mickiewicz sprzeciwiał się normą religijnym i szerzył idee Towiańskiego.