Balme
-twórcy niemieckiej nauki o teatrze: Max Herrmann, Carl Niessen (opowiadali się za ścisłym powiązaniem nauki z praktyką teatralną) i Artur Kutscher.
-1923- utworzenie w Berlinie pierwszego samodzielnego instytutu teatrologicznego
-Reforma sztuki teatru dostrzegalna u nas m.in. za sprawą twórczości S. Wyspiańskiego i wywiedzionych z niej nowoczesnych modeli teatru (np. monumentalnego, narodowego, ludowego)
-Leon Shiller domagał ukonstytuowania się nowej dyscypliny pod nazwą teatrologia.(dwa główne jej zadania; zdefiniowanie istoty sztuki teatralnej, jej powinowactwa z innymi sztukami, zbadanie jej pochodzenia, wyznaczenie linii rozwoju
-Brumer założyciel jednego z czasopism teatralnych dwudziestolecia międzywojennego „Życie Teatru”
-Badania na teatrem na uczelniach podejmowane były na filologii polskiej.
-teatrologia jako odrębny przedmiot pojawiła się najpierw w Łodzi (1971) i Krakowie(1974)
-cztery typy widowisk teatralnych to (teatr dramatyczny, muzyczny, baletowy, lalkowy- podział dokonany ze względu na osobę głównego wykonawcy którego środkiem wyrazu bywa: głos, śpiew, taniec albo pantomima.
-Steinbeck podzielił on źródła historycznoteatralne za względu na ich status: bezpośrednie i pośrednie. Bezpośrednie pozostają w ścisłym związku z powstawaniem czy produkcją przedstawienia, poczynając od budynku teatralnego czy miejsca gry, sceny, urządzeń technicznych, kostiumów itd. Pośrednimi źródłami są relacje z przedstawienia, recenzje, listy, pamiętniki.
-Steinbeck wyróżnił język przedmiotu, czyli samego teatru oraz metajęzyk, w którym zawiera się refleksja o przedstawieniu,
-Brecht- teoria teatru epickiego
AKTOR
-Diderot: sztuka aktorska składa się z czterech warstw (osoba prywatna, artysta, modele ideal, postać sceniczna)
-XX wiek trzy ważne tendencje stylistyczne:
pełne zaangażowanie „przeżywanie” Stanisławski
dystans (Brecht)-gest społeczny nie wynika z indywidualnych przeżyć aktora, ale powinien uwypuklać ponadindywidualne związki społeczne
akt całkowity, samoofiarowanie Grotowski