Wykład 3 by MAREK
17.03.2008
Doktryna interwencji humanitarnej C.Powella i B.Clintona
1) w danym konflikcie musi dochodzić do zagrożenia amerykańskich interesów
2) USA musi być zagrożona w dany konflikt
3) w korzystanie siły militarnej tylko przy jasno zdefiniowanych celach-Interwencja USA w Somalii.
4) Konieczność adaptacji wobec panujących warunków
5) Wystarczające poparcie społeczne dla działań wojskowych
6) Wykorzystanie siły w ostateczności
C.Powell podkreślił, ze cel polityczny musi być jasny, zdefiniowany i zrozumiały.
7) kalkulacja ryzyka i korzyści musi być zaakceptowana
8 konieczność kombinacji siły wojskowej ze środkami ekonomicznymi i dyplomatycznymi
B.Clinton dokonał definicji interesów USA:
a)życiowe-obrona interesów USA, sojuszników, dobrobytu ekonomicznego, użycie siły jest uzasadnione
b)ważne- ograniczenie użycia siły po kalkulacji ryzyka i korzyści i szansy ich osiągnięcia
c)humanitarne- użycie siły ograniczone jest jedynie do sytuacji w których jest to jedyny sposób do zrealizowania potrzeb znajdujących się w potrzebie( hehe słowa nawet dziwne dla wykładowcy)
Dla USA najważniejsze były kontakty z Rosją(Moskwą), uznali że nie będą wtrącać się w sprawy Jugosławii ( ale mieli oni pewną pozycję w tym państwie).
Dla USA najlepsze było zachowanie jedności Jugosławii, utrzymanie silnej władzy centralnej będącej w stanie przeprowadzić reformy. USA zdeklarowała ze będą przeprowadzać reformy przez rząd Mankowicza, poparcie dla całej Jugosławii. USA zadeklarow. Podtrzymanie przez Jugosławie kursu niezaangażowania w stos.międzyn., utrzymanie jak najlepszych stosunków ze S.Miloseviczem., wykorzystanie Jugosłowiańskiego długu zagranicznego dla wywierania członkostwa w Belgradzie.
USA nie miała życiowych interesów w Jugosławii po zimnej wojnie w okresie konfliktu jugosłowiańskiego.
25.06.1991 oficjalne ogłoszenie niepodległości przez Chorwację i Słowenię.
1) USA opowiadała się za demokracją w Jugosławii ( demokratyczne prawa wolności obywatelskiej i wolne wybory)
2) Dialog czyli zachęcanie do rozmów pomiędzy grupami etnicznymi, republikami i jednostkami
3) Respektowanie praw człowieka
4) Należy przeprowadzić reformy rynkowe
5) Konieczność zachowania jedności socjalistycznej, federalnej, republiki Jugosławi( SFRJ)
PHARE w 1990 został poszerzony o Bułgarię, Rumunię, Jugosławię
UE proponowała podpisanie układu stowarzyszeniowego Jugosławii
Jamek Baker- sprzeciw przeciwko użycia siły w Jugosławii, USA(Jamek Baker) pomoc UE
Pod koniec 1999 przeprowadzono referendum w Chorwacji i Serbii.
W 91 nie wyrażono zgody na niepodległość państw( Słowenii i Chorwacji)
Niemcy nie mieli nic przeciwko aby państwo jugosłowiańskie rozpadło się. Na wyspie Broni zorganizowano konferencję dt. Problemów Jugosławii (początek lipca 91) podpisano wspólną deklarację w sprawie kryzysu w Jugosławii
-do 1.08.1991 muszą rozpocząć się negocjacje na temat wszystkich aspektów Jugosławii
-powinno przywrócić się stan sprzed niepodległości Słowenii i Chorwacji
-wprowadzenie 3 miesięcznego moratorium na skutki i fakt ogłoszenia niepodległości
-strony w konflikcie jugosłowiańskim zgodziły się na rozlokowanie misji monitoringowej w WE i UE
- istniała idea wykorzystania Unii zachodnio-europejskiej na terytorium Jugosławii
5.07.1991- WE wprowadziły embargo na broń i sprzęt wojskowy na terenie całej byłej Jugosławii.
09.1991-I rezolucja dot. Byłej Jugosławii
Chorwacja uznała, że embargo jest krzywdzące, potem zostało ono zniesione.
7.09.1991 konferencja w Hadze w której przewodniczącym był Lord P.Caringhton.
Miał on doprowadzić do pokojowego stanu w Jugosławii(gwarancja dla mniejszości narodowej)
W październiku 91 Caringhton zaproponował dokument ”Ustalenie dotyczące ogólnego porozumienia”, chęć stworzenia suwerennych republik. W 11.1991 zawieszono konferencje pokojową i nałożono sankcje pokojowe na Jugosławię. Zerwano umowy o współpracy i handlu, wspólnoty wprowadziły umowy na handel tekstyliami, Jugosławia została zawieszona w korzystaniu z interwencji celnych. Zwrócono się do ONZ o nałożenie embarga na ropę i na broń.