Julia, młoda, czternastoletnia dziewczyna, bohaterka dramatu Szekspira, to postać bardzo charakterystyczna w literaturze. Jej postępowaniem kieruje miłość, która odmienia jej życie i doprowadza ją do tragicznej śmierci.
Na początku tragedii Julia sprawia wrażenie dobrze wychowanej i posłusznej dziewczyny. Jest bardzo uległa, układna wobec rodziców w sprawie swego zamążpójścia. Z pokorą i szacunkiem wysłuchuje poleceń matki, która zwraca jej uwagę na miłą powierzchowność kandydata i przymioty osobiste. Julia z pewnością wyszłaby za mąż za młodzieńca wskazanego przez matkę, gdyby w jej życiu nie pojawił się Romeo. Oczarowana poznanym na balu tajemniczym nieznajomym, dziewczyna zapomina o posłuszeństwie wobec rodziców i planowanym przez nich mariażu.
Pomimo że Julia poznała pochodzenie nieznajomego, który okazał się należeć do wrogiego rodu, wywołuje on w dziewczynie silne uczucie, którego nigdy przedtem nie zaznała. Pod wpływem miłości młoda dziewczyna przechodzi prawdziwą metamorfozę. Niedoświadczona, uległa i posłuszna rodzicielskim nakazom Julia zmienia się w zdecydowaną i pełną wigoru młodą kobietę, która w imię swych uczuć zdolna jest przeciwstawić się całemu światu. Stwierdzając: "muszę kochać przedmiot nienawiści...", decyduje się oddać swe serce ukochanemu. Niezwykła siła uczucia sprawia, że dziewczyna uświadamia sobie, iż życie ma dla niej sens jedynie wówczas, gdy będzie się toczyć u boku Romea: "jeżeli żonaty, całun mnie czeka zamiast ślubnej szaty..."
W sławnej scenie balkonowej Julia odważnie objawia ukochanemu swoje uczucia, jest szczera i tego samego oczekuje od Romea. Dwukrotnie pyta swojego kochanka o to, czy traktuje ją poważnie i jednocześnie wystawia na próbę jego oddanie, proponując mu małżeństwo. Romeo, choć jest trochę zaskoczony tempem rozwoju wydarzeń, zapewnia Julię gorąco o swej gotowości do ślubu. Ojciec i matka Julii są zaskoczeni buntowniczą postawą córki oraz zbulwersowani jej jednoznaczną odmową ślubu z kandydatem, którego dla niej wybrali. Bardzo widoczna jest w tym okresie metamorfoza, która dokonała się w Julii pod wpływem miłości.
Po wyroku skazującym Romea na wygnanie Julia rozpacza i przyrównuje swe aktualne położenie do stanu śmierci. Ale podbudowana wizytą ukochanego i pełna nadziei na jego szybkie ułaskawienie i powrót, zdecydowanie przeciwstawia się woli rodziców. Rozświetla ona jej życie i burzy dotychczasowy system wartości wszczepiony dziewczynie przez rodziców.
Nadal jednak Julia czuje się bardzo osamotniona w swoim domu. Daremnie oczekuje pomocy od Marty, jedynej osoby za swego środowiska, która zna jej tajemnicę. Zrozpaczona zwraca się o pomoc do zakonnika. Ten daje jej „napój pozornej śmierci”, dzięki któremu uda swą śmierć, aby uciec do Romea. Napój jest dla niej jedyną szansą na uniknięcie śmiertelnego grzechu dwukrotnych zaślubin i połączenie się z ukochanym. Jednocześnie użycie eliksiru, który jest bardzo silnym środkiem nasennym, jest jedyną szansą na uzyskanie rozgrzeszenia ze strony rozsierdzonych rodziców. Kiedy budzi się z letargu odkrywa, że Romeo naprawdę odebrał sobie życie myśląc, że Julia nie żyje. Wtedy, w imię ich prawdziwej miłości, aby połączyć się z ukochanym w niebie, popełnia „prawdziwe” samobójstwo.
Julia jest jedną z najciekawszych bohaterek tragicznych w historii literatury światowej. Ukazane są jej przemiany i przeobrażenia. Jej życie kończy się tragicznie. Ten dynamizm bohaterki dramatu Szekspira jest bardzo ważny, czyni ją bowiem interesującą pod względem psychologicznym. W ciągu pięciu dni, z beztroskiej młodej dziewczyny przekształca się w dojrzałą kobietę, która raz przysiągłszy miłość, pozostaje wierna ukochanemu aż do śmierci. Miłość w rozumieniu Julii to lojalność i dążenie do osiągnięcia małżeńskiego szczęścia, chociażby miało ono nastąpić dopiero na "tamtym" świecie.